Εγώ είδα έναν καθημερινό άνθρωπο, που έχει επιλέξει την παραπλάνηση του εαυτού του και καθησυχάζει την συνείδησή του ακολουθώντας τους νόμους της εκκλησίας.
Τον <ανακριτή> θα τον παρομοίαζα με την συνείδησή του η οποία παρότι φιμωμένη, κάποια στιγμή βρίσκει διέξοδο στα όνειρά του για να του υπενθυμίσει ότι η υποκρισία φέρνει διαχωρισμό και απομάκρυνση από τις Θεικές Αξίες.
Παράδεισος είναι η Ενότητα με τον Εαυτό μας και τον Θεό, η οποία δε κρίνεται από τις φιλέσπαχνες πράξεις μας αλλά από την ανάκτηση των ευθυνών μας.
Ο πρωταγωνιστής είχε μια στιγμή Αλήθειας όπου ανακάλυψε ότι δεν μπορεί να περιμένει από τους άλλους να τον σώσουν, πόσο μάλλον να εξαγοράσει την Αγάπη.
Είδε όλη του την ζωή να έχει κυλήσει μέσα στο ψέμα της θρησκείας.
Είναι μια στιγμή στην ζωή μας, η στιγμή του Θεού, που μας δίνεται η ευκαιρία από τον Εαυτό μας να αναγνωρίσουμε και να ξεσκεπάσουμε την άγνοια μας.
Σίγουρα στον καθένα μας έρχεται με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετικό χρόνο, όμως αυτό δεν έχει σημασία.
Μετράει μόνον το εαν καταφέρουμε να την δούμε με την Καρδιά μας.
