![Trist :-(](./images/smilies/2.gif)
![Rose @};-](./images/smilies/53.gif)
![Rose @};-](./images/smilies/53.gif)
![Rose @};-](./images/smilies/53.gif)
Για να θέλει κάποιος να θεραπευτεί, χρειάζεται να θέλει βαθιά να θεραπευτεί και να βάλει στόχους γι' αυτό, στους οποίους θα αυτοπειθαρχήσει, πέρα από κάθε εμπόδιο...
Vasoula έγραψε:
Και τα δύο όμως είναι υπεκφυγές της Ζωής
Vasoula έγραψε:είναι σοκαριστικό στην αρχή, να βλέπεις ότι έχεις "χεσμένους" όλους τους άλλους και το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι ο εαυτός σου!
όλη αυτή η αγάπη και η ενότητα που γίνεται συνεχώς και συνεχώς αναφορά, δεν έχει αντικείμενο παρά μόνο τον εαυτό μας...
ένας κόσμος ειρηνικός, για να τον απολαύσω εγώ!
στην ουσία οι άνθρωποι, με αυτό το τραυματισμένο εγώ που ζουν, μισούν ο ένας τον άλλον και αυτό είναι ένα πολύ βαθύ μυστικό, που αντέχουν λίγοι!
Γι' αυτό οι περισσότεροι λειτουργούν με διδασκαλικό ύφος στους άλλους, όταν θέλουν να τους δείξουν πόσο ελαττωματικοί είναι...
Μα πόσο συγχρονικό!!!! Βασούλα μου γλυκιάΒασούλα έγραψε:Για να θέλει κάποιος να θεραπευτεί, χρειάζεται να θέλει βαθιά να θεραπευτεί και να βάλει στόχους γι' αυτό, στους οποίους θα αυτοπειθαρχήσει, πέρα από κάθε εμπόδιο...
Ο φόβος, ας πούμε, έχει πολλά "πλοκάμια"...Βρίσκεις μια αιτία-πλοκάμι και πριν προλάβεις να το "κάψεις", έχεις ανακαλύψει ένα άλλο...Φοβάσαι την έκθεση, την μη αποδοχή, την μοναξιά, τους γονείς σου, τον σύντροφό σου, τα παιδιά σου, τον διευθυντή σου, τον διπλανό σου, το σκοτάδι, το φως, τους κεραυνούς, τα ύψη, τον έρωτα...Χρειάζεται να αυτοπειθαρχήσει λοιπόν στην Ψυχή του και να ανοίξει την συνείδησή του σ Αυτήν, ολοκληρωτικά όχι νοητικά μόνοΒασούλα έγραψε:
Να νιώσει τα συναισθήματά του συνειδητά και ασυνείδητα, όσα του δημιουργούν εμπλοκές με την Ψυχή του και να μεταβάλλει τον φόβο του σε Αγάπη
Τότε θα γίνει ολοκληρωτικά Ηθικός
Και τότε μόνο μπορεί να είναι ΄ΑνθρωποςΒασούλα έγραψε:Ετσι πριν αποφασίσουμε ότι δεν μπορούμε να βγούμε από τον φόβο μας, ας νιώσουμε αν ο θεός είναι μέσα μας ή κάπου εκεί έξω και μας «στοχεύει»
Ας νιώσουμε είπα, όχι ας σκεφτούμε
Μέσα στην Σιωπή
Αν ο στόχος της Ζωής είναι να αποφύγουμε τους δαίμονες μέσα από το καλό, ας νιώσουμε για ποιανού καλό ενδιαφερόμαστε, και σε ποιόν αφήνουμε το κακό!
αυτοπειθαρχία είναι το δικό μας εσωτερικό "πρέπει"...Για να θέλει κάποιος να θεραπευτεί, χρειάζεται να θέλει βαθιά να θεραπευτεί και να βάλει στόχους γι' αυτό, στους οποίους θα αυτοπειθαρχήσει, πέρα από κάθε εμπόδιο...
Ο φόβος, ας πούμε, έχει πολλά "πλοκάμια"...Βρίσκεις μια αιτία-πλοκάμι και πριν προλάβεις να το "κάψεις", έχεις ανακαλύψει ένα άλλο...Φοβάσαι την έκθεση, την μη αποδοχή, την μοναξιά, τους γονείς σου, τον σύντροφό σου, τα παιδιά σου, τον διευθυντή σου, τον διπλανό σου, το σκοτάδι, το φως, τους κεραυνούς, τα ύψη, τον έρωτα...
αυτοπειθαρχία είναι το δικό μας εσωτερικό "πρέπει"...
καμιά φορά το "πρέπει" είναι πνευματικά ηθικό μόνο και καθόλου δογματικό.
Μας λένε δεν χρειάζεται να ακούμε τα "πρέπει", γιατί καταπιέζουμε την Ψυχή μας και είναι αλήθεια. Όμως υπάρχει και ένα "πρέπει" που ερμηνεύει την πειθαρχία που χρειάζεται κάθε είδους θεραπεία μας.
Και καμιά φορά αναρωτιέμαι, γιατί πρέπει να στο επιβάλλει η μοίρα?