Κατά την γνώμη μου ολη η εξέλιξη βασίζεται κυρίως στις ανθρώπινες σχέσεις. Αυτός είναι και ένας λόγος που έχω πολλές ενστάσεις για το αν είναι δυνατόν να εξελιχθεί κάποιος αν είναι μόνος [ μοναχοί, ασκητές, κλπ].
Σαφώς ένα μέρος της εξέλιξης βασίζεται στις εξωτερικές σχέσεις. Ενα μεγάλο όμως μέρος βασίζεται στον εαυτό σου, αετέ!
Οι σχέσεις που παραμένουν στα εγώ των ανθρώπων, δεν εξελίσσουν, απλά διαιωνίζουν...
΄Οταν δύο άνθρωποι συναντιούνται, λοιπόν, και ο ένας γνωρίζει το βάθος και ο άλλος την επιφάνεια, πως θα μπορέσουν να συμβαδίσουν?
Είναι σπάνιο μεταξύ των μοναχών και ασκητών να βρεις την σοφία και την δύναμη που χρειάζεται η απομόνωση.
Η αποχή από την ανθρωπότητα, έχει να κάνει με τον προσωπικό δρόμο, που δεν οδηγεί πάντα στην "φώτιση"...πιστεύω πως ούτε καν στην αφύπνιση.
΄Οπως επισης η πνευματική διδασκαλία δεν προϋποθέτει πάντα εσωτερικό φως...Δυστυχώς!!!
΄Ετσι η δική μου αντίληψη είναι, ότι είτε μέσα στους ανθρώπους, είτε μακρυά από αυτούς, η προσφορά στο σύνολο έχει να κάνει πρώτα με την εξατομίκευση και την εσωτερική μας ανάπτυξη.
Ο δρόμος της προσφοράς, περνάει πάντα πρώτα από τον εαυτό σου. Αλλιώς βασίζεται πάντα σε "εγωιστικά" κίνητρα, που δεν εξελίσσουν, αλλά χειρίζονται...
Και είτε έχεις να κάνεις με έναν άνθρωπο, είτε με πολλούς, αν δεν έχεις συναντήσει τον εαυτό σου, η σχέση θα παραμείνει στην επιφάνεια, χωρίς να μπορέσεις να "αγγίξεις" κανέναν τελικά, ούτε καν τον εαυτό σου...
Δάσκαλοι γινόμαστε ο ένας του άλλου λένε...και σωστό είναι αυτό! Αρκεί να αναγνωρίζεις τις ευκαιρίες σου!
Αλλιώς οι συναντήσεις μας με ανθρώπους θα είναι πάντα "μοιραίες" χωρίς ποτέ να μπορέσουμε να οφεληθούμε από αυτές!
Μην ξεχνάς, ότι μοναχός δεν είναι μόνο όποιος απομονώνεται οικειοθελώς...Μοναχός είναι επίσης όποιος απομονώνεται ακουσίως, θεωρώντας ότι οι άνθρωποι τελικά είναι δυστυχισμένοι και διαχωριζεται από αυτούς. Η μοναξιά για τον καθένα μας έχει και διαφορετικες παραμέτρους, που αν τις δεις βαθύτερα, έχουν πάντα ένα όφελος!