Η μόνη βεβαιότητα που μπορείς να έχεις στην ζωή σου είναι μόνο μέσα στην Πίστη, πως ό,τι έρθει, πάντα το Πνεύμα θα δρα εντός σου... Η καρδιά φωτίζει τον σκοτεινό δρόμο της ζωής... Β.Ν.
Γι' αυτό που πολεμάς είναι μόνο η εξέλιξή σου...Εκεί στον κάθετο άξονα...γιατί όταν αυτός ολοκληρωθεί, ο πόλεμος μετά, στον οριζόντιο, γίνεται αρμονία, ειρήνη και πληρότητα
__________________________________________________________
Πολέμα και Οραματίσου
πολλές ερμηνείες έχει ο πόνος στον φυσικό μας κόσμο...
Πόνος μπορεί να είναι μια αντίσταση στο σώμα...
όμως μπορεί να είναι και μια συναισθηματική αντίσταση για επιθυμίες που δεν εκπληρώθηκαν
ή μπορεί να είναι μια νοητική αντίσταση σε θέματα που χρειάζεται να αντιληφθούμε με την καρδιά μας...
Έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε τον πόνο του σώματος
αλλά δεν ξέρουμε κανέναν τρόπο να αντιμετωπίζουμε τον βαθύτερο πόνο της Ψυχής μας
η αύξηση των ναρκωτικών δείχνει ολοκάθαρα
πόση απόγνωση υπάρχει τούτη την στιγμή στον κόσμο
Είναι πιο εύκολο να ξεχάσουμε τον πόνο
ακούγεται πιο μαγικό...
ένα χαπάκι
που τελειώνει μαγικά κάθε αντίσταση...
εξαρτάται σε ποιό κόσμο θέλεις να μπεις
εκεί που η φρίκη είναι μια μάχη σου που μπορείς να κερδίσεις
ή εκεί που η φρίκη γίνεται μια παράδοση άνευ όρων
όταν ξερεις ποιόν έχεις να αντιμετωπίσεις
όσα χαπάκια, όσα ναρκωτικά κι αν πάρεις
θα ξέρεις ότι δεν θα χάσεις τον εχθρό σου ποτέ...
εκεί θα είναι πάντα...
είτε σε κοιτά απλά, είτε πίνει μαζί σου, εχθρός θα είναι πάντα...
ένας τυφλός είναι πιο εύκολο να είναι τυφλός
από΄το να προσπαθήσει να είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει την δυνατότητα της όρασης
είναι πιο εύκολο να καταριέται την τύφλα του
από το να ευγνωμονεί που έχει πόδια και χέρια
κάποιος μπορεί να εκνευρίζεται που δεν έρχονται τα πράγματα όπως τα θέλει
χωρίς να είναι όμως σίγουρος ότι θα ήταν χαρούμενος, αν τα πράγματα ερχόντουσαν όπως τα ήθελε
η ασάφεια της ικανοποίησης προκύπτει, απλα, γιατί δεν μπορούμε να επιλέξουμε
με πιο τρόπο θα εκνευριστούμε καλύτερα...
και όσο δεν ξέρουμε τον τρόπο, τόσο η Ζωή μας φέρνει συμβάντα για να τον ανακαλύψουμε...
θα χαλάσει η καφετιέρα
θα χάσουμε το τελευταίο μετρό
θα χτυπήσει το τηλέφωνο την ώρα που κοιμόμαστε
θα μας πέσει βαρύ το φαγητό
θα μας ζητήσουν κάτι που δεν θέλουμε να κάνουμε
και εγώ προτείνω να επιλέξουμε κάτι πιο ερωτικό...
δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι πρέπει πάντα να έχουν κάποιον να συγχωρούνε...
η συγχώρεση...
αν δεν προηγηθεί η απόλυτη και βαθιά ευγνωμοσύνη, πως θα μπορούσε κάποιος να νιώσει την απεραντοσύνη του να χωρέσει μέσα του τον Κόσμο και μάλιστα αθώο και αγνό?
Πως θα μπορούσε να πει "άφες αυτοίς"?
Η συγχώρεση είναι πιο εύκολη όμως, από το να νιώσεις την απεραντοσύνη σου...