Η ανάμνηση της Αγάπης, της Ενότητας, της Φιλίας μας κάνει να τα αναζητάμε διακαώς, με λάθος τρόπο όμως.
Ο τρόπος που μεγαλώσαμε, μας έσπρωξε βίαια στην τελειότητα, με μοναδικό σκοπό να μας αγαπήσουν.
Είναι η βαθύτερη ανάγκη του νέου ανθρώπου να βιώσει ξανά την Θεϊκή Αγκαλιά, από την οποία ήρθε στην Ζωή, και στο φυσικό του περιβάλλον.
Μα αντί για την Θεϊκή Αγκαλιά, βρέθηκε σε μια ανθρώπινη οικογένεια που για να τον αποδεχτεί, να τον ενθαρρύνει και να τον επιβραβεύσει, χρειάστηκε να μάθει να αγαπιέται με όρους δυσανάλογα βαρείς…
Αντί να βιώσει με Χαρά τον Φυσικό Κόσμο, ο νέος άνθρωπος, αναγκάστηκε να τον φοβηθεί…
Η Ουσία της Αγάπης τραυματίστηκε έτσι σε κάθε άνθρωπο…και αυτό είναι που χρειάζεται πια να θεραπευτεί…
Ο στόχος που μας έθεσαν, αυτός της τελειότητας, μας κάνει να φοβόμαστε ότι κανείς δεν μπορεί να μας αγαπήσει, αν δεν είμαστε όπως θέλει…
Όποιος όμως φοβάται μήπως δεν αγαπιέται, δεν αφήνεται και να αγαπήσει…
Είναι Νόμος της Καρδιάς.
Δεν είμαστε ατελή ΄Οντα, είμαστε Πνευματικά ΄Οντα…Αν συμπεριφερόμαστε σαν ατελή, είναι γιατί νιώθουμε πάντα τιμωρημένοι για κάτι που δεν κάναμε τέλειο, για ένα λάθος μας, για την ίδια μας την ζωή…
Το να προσπαθείς να δείχνεις τέλειος, το να προσπαθείς να γίνεις τέλειος, απλά για να αγαπηθείς, είναι η μεγαλύτερη τιμωρία που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος…
η απώλεια της Μνήμης μας μάς "ξεκόλλησε" βίαια από την Θεϊκή Αγκαλιά και μας "πέταξε" σε μια ζωή, που δεν νιώσαμε ούτε για ένα λεπτό "αγαπημένοι" κανενός, γι’ αυτό που είμαστε!
Θα το θυμηθούμε όμως, που θα πάει?
ας θυμηθούμε την Θεϊκή Φιλία
