
Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας έναν προβληματισμό μου και να ακούσω τις απόψεις σας σε αυτόν, άμα σας έχει συμβεί κλπ.
Ενώ εν γένει προσπαθώ και κάνω ρέικι και διαλογισμό καθημερινά, υπάρχουν κάποιες φάσεις που απλά δεν θέλω. Δεν είναι ότι βαριέμαι, ότι δεν έχω χρόνο. Απλά δεν θέλω. Θέλω να κάνω κάποια άλλα πράγματα, όπως λ.χ. να βγω μια βόλτα, αλλά δεν θέλω με τίποτα να ξαπλώσω, να κλείσω τα μάτια και να κάνω ρέικι.
Μέσα μου το νιώθω ότι είναι μια επιθυμία της ψυχής μου, το να μην κάνω ρέικι και να κάνω κάτι άλλο. Και αυτό γιατί αισθάνομαι ότι αυτά τα άλλα που θέλω να κάνω θα μου προσφέρουν ίσως κάτι περισσότερο από το ρέικι. Όμως μου φαίνεται λίγο... περίεργο η ψυχή να μην θέλει το ρέικι και τον διαλογισμό, που είναι εξορισμού "καλά" για την ψυχή και την Θεραπεία.
Όσες φορές προσπάθησα "με το ζόρι" να κάνω ρέικι, απλά δεν κατάφερα τίποτα. Ο νους μου δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί, η καρδιά μου επίσεις, η ενέργεια ήταν και δεν ήταν εκεί, και γενικά όλο μου το σύστημα αντιδρούσε στην ιδέα.
Για παράδειγμα, σήμερα είχα πει ότι θα κάνω ρέικι και διαλογισμό για καμιά ώρα. Αλλά με τέτοιον καιρό, πραγματικά δεν μου "πάει" με τίποτα να μείνω μέσα στο σπίτι! Και ενώ σκέφτομαι να πάω για κάνα καφέ με κάνα φίλο μου, μέσα μου εντοπίζω ότι υπάρχει κάποιου είδους "ενοχή", ότι δεν είμαι αρκετά συνεπής ή αυστηρός με τον εαυτό μου...
Σας έχει συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο;
Σας ευχαριστώ!

