Το είχα γράψει πριν καιρό…Και ίσως είναι ο καιρός κατάλληλος να νιώσουμε την στιγμή ωριμότητας, που μπορούμε να κατανοήσουμε την εσωτερική μας Φύση, με πιο καλοπροαίρετη διάθεση…
Τίποτα δεν πρόκειται να αποκτήσουμε, αν πρώτα δεν το αποκτήσουμε μέσα μας. Διαρκώς στην σχέση μεταξύ μας θα παρεμβάλλεται το συνηθισμένο και θα αγνοούμε το ατόφιο…
Η μάχη των φύλων, έχει ξεκινήσει πρώτα μέσα μας. Είμαστε μισοί χωρίς τον άλλον, όμως μισοί και με αυτόν…
Η μάχη των απόψεων έχει ξεκινήσει πρώτα μέσα μας. Δεν γνωρίζουμε, αλλά μάθαμε…
Η μάχη των Νόμων έχει ξεκινήσει πρώτα μέσα μας. Δεν τους ερμηνεύουμε, αλλά τους συνηθίζουμε…
Η μάχη του θεού έχει ξεκινήσει πρώτα μέσα μας. Δεν τον εμπιστευόμαστε, αλλά τον αποδεχόμαστε…
Είναι αδύνατον να πιστέψουμε στις εσωτερικές μας ελλείψεις, όταν απλόχερα δίνεται πια η γνώση. Μαθαίνουμε διαρκώς και διαρκώς, αλλά στην ουσία το μόνο που κάνουμε είναι να μεγαλώνουμε την εσωτερική άγνοια για εμάς…
Δεν υπάρχει σταθερότητα και ακεραιότητα μέσα μας, διαρκώς κάτι τραβάει την προσοχή μας, κάτι που δεν ξέρουμε και θέλουμε να το μάθουμε, μέσα από μια πηγή που από μόνη της δεν είναι σοφή ή κι αν είναι δεν μπορεί να μας κάνει να βιώσουμε την σοφία της. Ένα βιβλίο δεν μπορεί παρά να μας μιλήσει για την Αγάπη…Το ίδιο δεν μπορεί να μας αγκαλιάσει με τρυφερότητα και δεν μπορεί να φροντίσει τις συναισθηματικές μας ανάγκες. ΄Ετσι πρακτικά, μεταξύ της γνώσης και της εφαρμογής, παρεμβάλλεται ένα πεδίο που μένει «ανοχύρωτο» και ευάλωτο στην αυτό-απόρριψη.
΄Οσα και να μάθαμε, όσα και να διαβάσαμε, η στιγμή της ικανοποίησης διαρκεί λίγο, όταν δεν έχουμε δουλέψει με συνέπεια και αφοσίωση με την Πηγή του εσωτερικού μας πλούτου. Εκείνη την Πηγή, που γνωρίζει πώς να ερμηνεύει τις λέξεις, με Λόγο και όχι με λεξικό…Εκείνη την Πηγή που γνωρίζει τον ΄Ανθρωπο, τόσο καλά, όσο εμείς γνωρίσαμε τον άνθρωπο, μέσα από την ένδεια μας.
Ποιος άραγε παραδέχεται ότι έχει ένδεια? Η εσωτερική «φτώχεια» έχει ανάγκη από πράξεις «πλούτου», για να ικανοποιηθεί…΄Αλλοι θεωρούν «πλούτο» την συσσώρευση αγαθών, άλλοι θεωρούν «πλούτο» την βοήθεια των άλλων…
Πράξεις μόνο, χωρίς ουσία…Γιατί και η συσσώρευση αγαθών και οι πράξεις σωτηρίας, δεν έχουν παρά μια μικρή ικανοποίηση, μέσα στην εσωτερική αρένα που ξετυλίγεται η μάχη του καθενός μας. Μια μικρή ανακωχή, δεν είναι νίκη όμως…
΄Όπως οι διέξοδοι δεν απαλύνουν το αδιέξοδο της ζωής…
Σε διάρκεια αυτές οι πράξεις μας εξαντλούν, αν μέσα μας δεν έχουν αφαιρεθεί τα ίχνη των διεκδικήσεων τους…
Αν δεν ερωτευθούμε τον θεό με όλη μας την Ψυχή, τότε θα διεκδικούμε πάντα την ανθρωπιά μας!
Προετοιμάζεται κανείς για να έρθει αντιμέτωπος με τον εαυτό του...
Είναι μια πολύ οδυνηρή μάχη αυτή που κάνεις με τα στερεότυπα...με όσα νόμιζες ότι είσαι...
΄Οσα λέει η μαζική συνήθεια, μας τα λέει ο εαυτός μας κάθε μέρα, μέσα σε μια ασυνείδητη αρένα μάχης και εκεί νιώθεις τόσο αδύναμος να πολεμήσεις. Θέλεις περισσότερο να συνθηκολογήσεις μαζί του για να σε αφήσει στην ησυχία σου...
Και με την συμφιλίωση εκείνος "κλέβει" τα δάκρυά σου...Κάθε δάκρυ το κάνει δαίμονα και τότε η μάχη μεταφέρεται έξω...
Η Ψυχή δεν είναι ακέραια τότε...΄Ενα μέρος της προσκολλάται στην ύλη και στην μάχη και ένα άλλο μέρος της ψάχνει εναγωνίως να βρει το Πνεύμα της...
Είναι άνισος ο αγώνας, γιατί γίνεται εδώ στον υλικό κόσμο που όλα είναι πραγματικά, τόσο πραγματικά που δεν μπορείς εύκολα να νιώσεις την αλήθεια, την αγωνία του άλλου εσωτερικού μέρους σου που θέλει διακαώς να βρει τον θεό...Υπάρχει τόσο μεγάλη εσωτερική διάσπαση που είναι σαν να έχεις κοπεί στα δύο...
΄Ομως, το υλικό μέρος είναι δυνατό, γιατί ακριβώς μπορεί να είναι τόσο καλό, όσο και κακό...Δεν έχει όρια, ούτε ήθος για να επιλέξει την αγάπη...΄Ετσι μεταξύ των δύο πόλων εξελίσσεται το δράμα της ζωής μας, μέσα στην άγνοια...
Κανείς δεν ξέρει γιατί υποφέρει πραγματικά...΄Ολα τα αποδίδει στον υλικό κόσμο, σε όσα δεν απόκτησε, σε όσα δεν μπόρεσε να χαρεί, στον πόλεμο, στην πείνα και στην φτώχια...Σε έναν θεό που δεν του δίνει την παραμικρή σημασία...
Στον θεό του Ιώβ, αυτόν που μόνο δοκιμασίες και πόνο μπορεί να ποιεί για την δημιουργία του...
Το υλικό αυτό μέρος ζει σε ένα φτιαχτό «πλαίσιο» με ηθική, κανόνες, νόμους και απολαύσεις, που είναι τόσο λίγες να απαλύνουν αυτόν τον εσωτερικό πόνο της διάσπασης, που ο άνθρωπος διαρκώς και διαρκώς βάζει νέους στόχους για να τους φτάσει και να νιώσει την μικρή ασήμαντη ικανοποίηση ότι ζει, αλλά δεν ικανοποιείται σε διάρκεια και σταθερότητα…Συνεχώς κάτι λείπει…
Ο μόνος δρόμος που ανοίγεται για την επανένωση, είναι ο δρόμος της Αγάπης. ΄Όμως είναι δύσκολος, γιατί εκεί χρειάζεται να γκρεμίσεις ότι περίτεχνα είχες χτίσει…
Χρειάζεται να αντέξεις στην ιδέα ότι είσαι μόνος σου τελικά, ότι αυτός ο κόσμος που διακαώς θέλεις να ανήκεις, είναι κατασκεύασμα των δαιμόνων σου και ενώ εσύ φοβόσουν τον σατανά, τον κουβαλούσες…
΄Όταν καταλάβεις και παραδεχτείς ότι αυτό που σε ενώνει με τους άλλους είναι η ανάγκη και όχι η αγάπη, τότε ανοίγει ο «μυστικός» δρόμος της Ενότητας και της Εκπλήρωσης…
Αν σ’ αυτόν τον δρόμο είσαι ειλικρινής, αν το μόνο που θέλεις με όλη σου την Ψυχή είναι να ενώσεις το είναι σου, να νιώσεις το βάθος και το ύψος της ύπαρξής σου, τότε το υλικό μέρος της Ψυχής αρχίζει να ερωτεύεται μοναδικά το άλλο της μέρος, αυτό που όλη της την ζωή ένιωθε σαν απουσία και απώλεια και εκεί ο άνθρωπος αρχίζει να έχει όραμα και αυτό-αγάπη…
Ο υλικός κόσμος « πνευματοποιείται» μέσα από τον έρωτα αυτόν. Και τότε μόνο μπορείς να αγαπήσεις αληθινά, να ερωτευθείς αληθινά, να ζήσεις αληθινά, χωρίς καμία διάθεση πια να βιώνεις την ζωή με ψέμα…
΄Ολες οι ανάγκες που είχες ολοκληρώνονται μέσα στην ανθρώπινη φύση σου, γιατί εσύ έχεις γίνει ανεξάρτητος από αυτές και δεν τις διεκδικείς…Και ότι δεν διεκδικείς του αφήνεις χώρο να αναπτύσσεται σαν αυτό που είναι…
Η Ζωή χωρίς τα στερεότυπα του υλικού κόσμου είναι πολυδιάστατη…Αυτό που βιώνεις στην ύλη δεν είναι το απόλυτο, αλλά το ουσιώδες…
Και τότε ξέρεις ακριβώς τι σημαίνει Αγάπη και μπορείς να έχεις και το θάρρος να ερωτευθείς με όλο σου το είναι, αφού το μόνο που βλέπεις πια είναι η ουσία των πραγμάτων…
Τότε μπορείς να κλαις με αλήθεια! και όχι από απογοήτευση...
καλημέρα φιλαράκια...
Εσείς πως νιώθετε τον ΄Ερωτα της Ψυχής και πως τον πόλεμο σας?
