Ρέικι και ναρκωτικά

[ARTYADIS]

[Fotinoula]

[meinall]

Αν οι γύρω σου θέλουν να πάρουν κάτι από εσένα, μάλλον είσαι εσύ εκείνη που τους το δίνει...

Βάσω μου τώρα το ξαναδιάβασα και η απορία μου δεν έχει σβήσει...
Αν είμαι εκείνη που τους δίνω αυτό που θέλουν, πώς γίνεται να πάψω να δίνω χωρίς να γίνει δράμα η κατάσταση; Εσύ νομίζω έλεγες ότι όταν όλα πάνε καλά μέσα σου δεν υφίσταται αυτό το δράμα, ο άλλος ως δια μαγείας το αποδέχεται. Πώς γίνεται να δείξεις πχ ότι δε θα ξαναγίνεις ο αποδέκτης του δράματος του άλλου; Πώς γίνεται ο άλλος να χτυπιέται από τα νεύρα για να σε κάνει να αντιδράσεις κάπως, εσύ να μην αντιδράς και ο άλλος να λέει "α, καλά, αφού με γράφεις, το αποδέχομαι". Γιατί από την εμπειρία μου δε γίνεται. Αν τον γράψεις τον άλλο, θα σκυλιάσει τόσο που το δράμα θα το κάνει πυρηνική έκρηξη... Γιατί αυτό επιδιώκει, να ασχοληθείς. Αν ο άλλος δεν έχει τίποτ' άλλο να κάνει απ' το να σε χτυπήσει πχ, τί θα πεις, ότι λούζεσαι με άσπρο φως και δε σε νοιάζει; Συγνώμη που το λέω έτσι, αλλά ακόμα απάντηση δεν έχω.

[Vasoula]

δεν έχεις απάντηση γιατί ίσως παρανόησες κάτι που είπα, Μαράκι...

Ο άλλος δεν αλλάζει ως δια μαγείας...Κανείς δεν αλλάζει ως δια μαγείας, από όσο ξέρω μέχρι σήμερα...

Χρειαζεται εργασία και πειθαρχία για να βρεις και εσύ η ίδια τον εαυτό σου και να είσαι αυτάρκης, έτσι ώστε η πυροδότηση των άλλων να σκάει στην δική τους "δεξαμενή"...

όλα αυτά που ανάφερες πχ., εμένα με αφήνουν αδιάφορη, ενώ εσένα ακόμα φαίνεται να σε ενοχλούν...Που σημαίνει ότι κάποια κομμάτια σου, ακόμα δεν τα έχεις βρει και δεν τα έχεις εντάξει ολοκληρωτικά μέσα σου.

Η αυτογνωσία ξεκινάει από το ένα και φτάνει στο άπειρο...Σημασία λοιπόν δεν έχει να θέλεις να φτάσεις αμέσως στο άπειρο, αλλά να αρχίσεις τουλάχιστον από το ένα, με αποφασιστικότητα και πίστη και στόχο το άπειρο...

Ο στόχος μας δεν μπορεί να είναι τόσο "λίγος" που να αφορά στο πως θα ζούμε με τους άλλους...Ο στόχος μας κυρίως πρέπει να είναι στο πως να ζούμε με τον Εαυτό μας! Στην αρχή τουλάχιστον...

[meinall]

Βάσω μου θα αντίρρηση σε κάποια πράγματα που είπες.

Πρώτον δεν πιστεύω ότι γίνεται πάντα να είμαστε αυτάρκεις. Ή ακόμα κι αν γίνουμε ότι δε θα το 'χρωστάμε' σε κάποιον. Ακόμα και οι αυτοδημιούργητοι, δεν πιστεύω ότι είναι τόσο αυτοδημιούργητοι ώστε να μην μπορεί κάποιος να τους χτυπήσει ότι κάπου το χρωστάνε.

Ύστερα τα παραδείγματα που είπα δε σημαίνει ότι ήταν πραγματικά. Ήταν απλά παραδείγματα. Πράγματι, πολλά πράγματα δεν έχω βρει και δεν έχω εντάξει, αλλά τα παραδείγματά μου θα μπορούσαν να είναι οτιδήποτε. Τα έφερα για να πω ότι στη θεωρία μπορείς να γράψεις τον καθένα που 'λέει', στην πράξη όμως, αν δεν παίξεις το παιχνίδι του δεν του γυρίζουν μπούμερανγκ γιατί αν θέλει να ασχοληθείς κάνει τα αδύνατα δυνατά να ασχοληθείς. Θα αφήσει τα λόγια και θα πάει στις πράξεις.

Ξέρω ότι λέτε ότι όλα ξεκινούν από τον εαυτό μας και δεν το αρνούμαι. Αν ο τρόπος μου να ξεκινήσω από το ένα είναι να αναλύσω το πώς ζω με τους άλλους και να λύσω το πώς θα ζω με τους άλλους (κάτι που εμπεριέχει κι εμένα μέσα, το ένα -ή μήπως ξεκινάει απ' αυτό; ), ποιός θα τον πει 'λίγο';

[Vasoula]

Mαράκι μου έχουμε απόσταση στις απόψεις μας, γιατί εσύ την αυτάρκεια την αποδίδεις στο τι έχεις και εγώ στο τι είμαι.

Ακόμα και οι αυτοδημιούργητοι

ούτε που το σκέφτηκα ποτέ να χρωστάω χάρη στους γονείς μου και να τους επιτρέπω να επεμβαίνουν με οποιοδήποτε τρόπο στην Υπαρξή μου...απλά γιατί μου έδωσαν οτιδήποτε υλικό!

διαφοροποιείται ο σκοπός...

Το "λίγος" ο στόχος, αφορούσε μόνο την εμπειρία...
Υπάρχει η Ζωή και η ζωή και ότι θέλουμε επιλέγουμε...

Υπάρχουν οι κοινές απόψεις, οι κοινές πεποιθήσεις, οι κοινές πράξεις στους ανθρώπους...Αλλά για μένα αυτά δεν έχουν αξία, γιατί ακριβώς είναι κοινά στους ανθρώπους...αλλά όχι στους Ανθρώπους!

[meinall]

Τώρα κατάλαβα τί εννοούσες 'λίγος' και φυσικά συμφωνώ. Δεν μίλησα για στόχο, μίλησα για αρχή. Όταν κάτι βρίσκεται μπροστά μου εμπόδιο και θέλω να το λύσω, τί καλύτερο από το να το λύσω, τί καλύτερο από το να ξεκινήσω από εκεί! Το πού θα φτάσω και πόσο μακριά, το πόσες τέτοιες εμπειρίες θα μαζέψω, δε μας χρειάζεται για την ώρα. Τώρα μας νοιάζει ότι εντοπίζουμε ένα πρόβλημα και το ψάχνουμε. Αλλιώς αν βάλουμε κάτω όλες τις εμπειρίες που είναι να μαζέψουμε πελαγώσαμε!

Βάσω μου μου λες ότι την αυτάρκεια την αποδίδω στο τί έχω, κ σε προηγούμενη ερώτησή μου μου απάντησες ότι 'κανείς δε σε διώχνει από το σπίτι σου αλλά από το σπίτι του'. Μιλώντας για γονείς λοιπόν, οι οποίοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, έστω και μόνο με τη στέγη τους όσο μεγάλωνες και σπούδαζες, δε συμφωνείς ότι πρέπει να σου ζητήσουν 'δικαιώματα' για τις προσφορές τους. Μαζί σου κι εγώ. Ειλικρινά μαζί σου. Θεωρώ ότι οι γονείς το κάνουν το παιδί γι' αυτούς και τα ωφέλη τα παίρνουν άμεσα. Το βλέπουν να γεννιέται, να μεγαλώνει κλπ αλλά μετά ξεχνάνε τελείως ότι δεν είναι ουσιαστικά γι' αυτούς και ζητάνε ζητάνε... Θα ήθελες να μου πεις τη στάση σου σ' αυτό; Φεύγεις και μένεις με 20 πακιστανούς μέχρι να καταφέρεις να πιάσεις 2 χρήματα στα χέρια σου και να μπορείς να μείνεις με 3 πακιστανούς σε ένα διαμέρισμα (αυτό φαντάστηκα όταν έλεγες ότι σε διώχνει από το σπίτι του), ή απολαμβάνεις αυτά που έχεις και τους λες 'αν σας αρέσει, αυτή είμαι'? Και πώς το διαχειρίζεσαι εσωτερικά αυτό; Δεν το λέω επιθετικά, ρωτάω ειλικρινά.

Και κάτι που ήθελα να ρωτήσω. Τί σημαίνει η πυροδότηση των άλλων να σκάει στην δική τους "δεξαμενή"; Δηλαδή να βρίσκει το κενό; Κι αν βρει το κενό πώς θα εκτονωθεί, αν όχι σε σένα με χειρότερο τρόπο;
Σκέφτομαι τώρα.. ξέρεις γιατί εσύ σκέφτεσαι το τί είσαι; Γιατί εσύ έχεις. Αν η πυροδότηση του άλλου στο τί είμαι πέσει στο κενό, ξέρεις τί θα χρησιμοποιήσει για να εκτονωθεί; Το τί έχω (ή καλύτερα το τί δεν έχω). Αυτό εννοούσα και όχι μόνο όσον αφορά τους γονείς και τα σπίτια. Γενικά, το ότι όποιος βρίσκει τοίχο ως προς τη θεωρία, θα περάσει στην πράξη. Οτιδήποτε δηλ. μπορεί να σε αφορά. Η πράξη μας αφορά, μια και αφορά την ύλη. Έχεις ανάγκη το φαγητό ή τη στέγη; Ακόμα και μια δυσφήμιση μπορεί να σε πειράξει αν διαταράξει πχ τις εργασιακές σχέσεις. Εκεί δε θα με νοιάξει εμένα αν οι άλλοι είναι ανώριμοι που πιστεύουν μια φήμη, αλλά το ότι πεινάω.

[VasilisM]

Μου πλακα το Συμπαν μαλλον..

Εχθες μου ερχοταν στο μυαλο η φραση 'η κοινη λογικη αφορα τους κοινους ανθρωπους'..

Ωρες ωρες νομιζω οτι συνδεομαι τηλεπαθητικα με το φορουμ..

[VasilisM]

Μαρια αυτο που λεει η Βασω το εκλαμβανω ως το να μην εμπλεκομαστε συναισθηματικα στις διαφορες εκρηξεις θυμου ή τα διαφορα θεατρα που παιζουν οι γυρω μας. Φυσικα θελει πειραματισμο για να το πετυχει κανεις αυτο. Δεν γινεται ετσι ξαφνικα.

Επισης η αυταρκεια αφορα στην εξατομικευση μας ως Ανθρωποι. Οι συναισθηματικοι δεσμοι ειναι που μας κρατανε εξαρτημενους.

Το αιωνιο παιχνιδι της διεκδικησης για ολα οσα δεν μπορουμε να βρουμε μεσα μας..

[Vasoula]

βρε Μαράκι, η εμπειρία της Ζωής δεν υπολογίζεται...δεν γίνεται με αριθμομηχανή, αλλά με θάρρος!

Δεν ξέρω αν θα έμενα με 20 ή 3 πακιστανούς, το πάλεψα και με χειρότέρες συνθήκες, γιατί δεν θεωρώ πως οι γονεις μου ήταν σε τίποτα υποχρεωμένοι απέναντί μου...΄Ομως κι εγώ φοβήθηκα, μην νομίζεις...και πόνεσα και θύμωσα και απογοητεύθηκα...και ίσως συμβιβάστηκα με άλλον τρόπο, ανάλογο της ανωριμότητάς μου...

Ενα μόνο δεν έκανα...Να γκρινιάζω συνεχώς για το τι δεν είναι οι άλλοι...Είδα με ειλικρίνεια τι δεν ήμουν εγώ!

Και από εκεί ξεκίνησαν όλα...

Τί σημαίνει η πυροδότηση των άλλων να σκάει στην δική τους "δεξαμενή

Σημαινει ότι αν δεν σε αφορά η άποψή τους, δεν πρόκειται ποτέ να πυροδοτήσουν μέσα σου εκρηκτικά συναισθήματα, γιατί εσύ δεν θα τα έχεις...

Πάντα οι άνθρωποι, όποιοι κι αν είναι, προσπαθούν να επιβληθούν με όποιο τρόπο. Είτε με λόγια, είτε με πράξεις...
΄Οσο εσύ θεωρείς ότι σε αφορούν σε οτιδήποτε τα λόγια και οι πράξεις τους, πάντα μα πάντα θα συμβιβάζεσαι κατά κάποιον τρόπο, σε έναν κοινό και αποδεκτό τρόπο ζωής...
Πως να στο πω...υιοθετείς την οπτική των άλλων για την ζωή, γιατί ακριβώς φοβάσαι μην πεινάσεις...ενώ δεν παίρνεις είδηση ότι μένεις διαρκώς "πεινασμένη" και άδεια από τον Εαυτό σου.

ή απολαμβάνεις αυτά που έχεις και τους λες 'αν σας αρέσει, αυτή είμαι'

δεν περιστρέφεται ο κόσμος γύρω από τον εαυτό σου Μαράκι...΄Οταν ζητάς φιλοξενία, δέχεσαι και τους όρους του ιδιοκτήτη, βάζοντας στόχους αυτονομίας!
Αν δεν αντέχεις την φιλοξενία και τους όρους, τότε απλά φεύγεις.
Νομίζω ότι αντέχεις ότι σε ενοχλεί λιγότερο...Επιλέγεις λοιπόν πάντα, σύμφωνα με τις ανάγκες σου, αν τις γνωρίζεις βέβαια.

Και ανάγκη δεν είναι μόνο το φαγητό, αλλά και η συναισθηματική αυτονομία...
Το χορτάτο στομάχι ίσως δεν "ισοφαρίζει" τον ψυχικό πόνο...ή εξαρτάται σε ποιό δίνεις μεγαλύτερη σημασία...

όλα είναι θέμα επιλογών...

Ακόμα και μια δυσφήμιση μπορεί να σε πειράξει αν διαταράξει πχ τις εργασιακές σχέσεις

δεν είναι πάντα εύκολο να τις διαταράξει, αν εσύ δεν φοβάσαι τα λόγια. Η δυσφήμιση δεν σε αφορά, αν δεν ασχολείσαι με την διαφήμιση σου.
Αυτό που μπορεί να ενοχλήσει μια δυσφήμιση είναι μόνο η ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας...την αλήθεια δεν μπορεί κανείς να την δυσφημίσει και στο λέω από εμπειρία...

Δεν το λέω επιθετικά, ρωτάω ειλικρινά.

Βρε Μαράκι, δεν χρειαζόμουν την διευκρίνηση...

Λες να μην ξέρω από τέτοιου είδους προβλήματα και πόσο δύσκολο είναι να τα διευθετήσει ένας άνθρωπος που έχει μεγαλώσει "ελλιπής"?

[meinall]

Οταν ζητάς φιλοξενία, δέχεσαι και τους όρους του ιδιοκτήτη, βάζοντας στόχους αυτονομίας!

Σύμφωνοι. Θέλεις να πεις ότι αργότερα που θα σου πουν ότι την αυτονομία σου τη χρωστάς σ' αυτούς γιατί με τις δικές τους πλάτες την απέκτησες, απλά δε θα σε νοιάζει. Κι αργότερα που θα σε κατηγορήσουν ότι δε σε νοιάζει γιατί τους χρησιμοποίησες για να απαλλαγείς απ' αυτούς, ότι όταν ήταν να πάρεις ήταν καλά κ όταν ήταν να εκτιμήσεις τους γύρισες την πλάτη, πάλι δε θα σε νοιάζει. Γιατί θα ξέρεις ότι κάθε άνθρωπος κάπου στηρίζεται αρχικά θέλει δε θέλει, κι ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να σε κρατά ψυχικά δέσμιο με κανέναν τρόπο, για κανένα 'χρωστάω'. Σωστά;

Και κάτι ακόμα. Οι όροι του άλλου τί όρια έχουν; Γιατί αυτό μου ακούγεται σαν άσπρο ή μαύρο. Ή μένεις ή φεύγεις. Αν έχεις πρόβλημα που μια φίλη σου σε στήνει στα ραντεβού δηλαδή ή την κρατάς και δέχεσαι το στήσιμο ή δεν ξαναβγαίνεις μαζί της, έτσι μου ακούγεται. Και πάμε στην αρχική αρχική ερώτηση. Ενδιάμεση λύση;

Φυσικά, θα μου πεις, υπάρχουν κι άλλες φίλες και εξάλλου δεν εξαρτάσαι από καμία φίλη. Μα είναι ένα παράδειγμα, και, στην τελική, είναι λύση να κόβω παρτίδες με όποιον συναναστρέφομαι επειδή κάτι δεν πάει καλά; Ή είναι λύση να δέχομαι τα πάντα κι ας μη μου κάνουν;

Σε παρακαλώ μη μου πεις πάλι γιατί μιλώ για τους άλλους. Μιλώ με παραδείγματα μέσα από τις σχέσεις με τους άλλους γιατί εκεί εμφανίζονται τα προβλήματα. Μπορεί αρχικά να είναι μέσα μας αλλά αν δεν υπήρχαν οι άλλοι, ίσως να μην είχαν δημιουργηθεί μέσα μας ευθύς εξ αρχής. Όπως και να χει, ξεκινάμε από την εμφάνιση που είναι οι άλλοι με στόχο να καταλήξουμε στο ζητούμενο που είμαστε εμείς (μια και είπαμε και για στόχους). Ξεκινάμε από το δεδομένο, το εύκολο, το σίγουρο, αυτό που φωνάζει ότι πρέπει να φύγει από τη μέση.

[meinall]

Ευχαριστώ κι εσένα Βασίλη για την απάντηση. Τα καταλαβαίνω αυτά. Και πόσα παιχνίδια χειραγώγησης δεν υπάρχουν! Οι άνθρωποι την έχουν αναγάγει σε ολόκληρη τέχνη... Το πώς δεν εμπλέκεσαι ψάχνω. Έχει τύχει να γίνεται ένα ολόκληρο δράμα γύρω μου κι εγώ να το βρίσκω τόσο γελοίο και τόσο από το πουθενά που μέσα μου έλεγα "Δεν μπορεί, είναι η κάντιντ κάμερα!" Μετά δε γέλαγα όμως ούτε μέσα μου γιατί η 'εκπομπή' αυτή φρόντισε να μου το κόψει το γέλιο. Το θέμα είναι, θα πρέπει να εκπαιδευτώ σε μια τέχνη αντιμετώπισης της τέχνης αυτής; Θα πρέπει να γίνω τόσο σκληρή ώστε ο άλλος να αυτοκτονεί δίπλα μου και γω να λέω 'επιλογή σου'; Γιατί το πιστεύεις ότι είναι επιλογή του. Το λες;

[Vasoula]

Θέλεις να πεις ότι αργότερα που θα σου πουν ότι την αυτονομία σου τη χρωστάς σ' αυτούς γιατί με τις δικές τους πλάτες την απέκτησες, απλά δε θα σε νοιάζει

θα σε νοιάζει πάντα, όσο είσαι συναισθηματικά εξαρτημένη, Μαράκι!

Η εργασία με τον Εαυτό μας δεν γίνεται για να αλλάξουν οι άλλοι και να μας αποδεχτούν, γίνεται για να Είσαι Εσύ ολόκληρη και θεραπευμένη...

Και όταν εσύ είσαι ολόκληρη και θεραπευμένη, να είσαι σίγουρη ότι θα σε ενοχλούν πολύ πολύ λιγότερα στους άλλους. ΄Ισως και να μην σε ενοχλεί τίποτα...

Αυτό που σου λέγω και δεν το καταλαβαίνεις μάλλον ακόμα, είναι ότι οι εντάσεις δεν προέρχονται από τον έναν ή τον άλλον, αλλά κυρίως από τον εαυτό μας. Είναι τα σενάρια και τα σχέδια και οι ρόλοι που παίρνει ο καθένας μας επιλέγοντας τάχα το καλό ή το κακό, σύμφωνα με μια αόρατη δοξασία που λειτουργεί σαν προγραμματισμός και κυριαρχεί στις σχέσεις μεταξύ μας!

Δηλαδή, έχουμε μάθει να είμαστε μέσα μας μικροί και ασήμαντοι και θέλουμε να γίνουμε έξω μας μεγάλοι και σημαντικοί. Και για να το επιτύχουμε αυτό θυσιάζουμε μέρη του εαυτού μας, δημιουργώντας εσωτερικά "θύματα" και "θύτες", κομματιάζοντας το είναι μας.

Για να ωριμάσουμε συναισθηματικά και νοητικά χρειάζεται πρώτα να σεβόμαστε και να εμπιστευόμαστε τον Εαυτό μας...Μετά δεν υπάρχουν όρια που "πηγαινοέρχονται" ανάλογα με το πως μας συμφέρει. Το να αναγνωρίζεις την Ζωή Σου χωρίς "συμφέρον" σου δίνει αυτόματα και την δυνατότητα να είσαι αυθεντική.

Οι ρόλοι μας διαμορφώνουν και τον χαρακτήρα μας, τις ιδιότητές μας, τις συμπεριφορές μας. Ξαφνικά μεγαλώνουμε και μέσα μας έχουμε ένα παιδί με καταπιεσμένα ένστικτα, έναν έφηβο με οργή και θυμό, και έναν ενήλικα επικριτικό και αυστηρό. Και τότε δεν ξέρουμε ποιός αντιδρά σε κάθε περίπτωση, παρά μόνο αν παρατηρήσουμε τον εαυτό μας και την ανωριμότητά μας να είμαστε ένας Εαυτός!

Το παιδί, φοβάται μήπως χάσει την ασφάλειά του και την αγάπη των γύρω του
Ο έφηβος σχεδόν αυτοκαταστρέφεται από την χρόνια αντίδραση
Ο ενήλικας επικρίνει τα πάντα, γιατί θέλει να επιβληθεί

Εσωτερική είναι η μάχη, Μαράκι, και όχι εξωτερική...
Ανάλογα με την περίπτωση, ένα μέρος του εαυτού σου, βγαίνει και αντιδρά έτσι όπως έχει συνηθίσει...

Η κοινή λογική επεμβαίνει για να μας κάνει ίδιους με όλους, σε συμπεριφορές και πράξεις και είναι αυτός ο προγραμματισμός του φυσικού ανθρώπου που παραμένει δέσμιος της ανθρωπότητας.
Υπάρχουν λυτρωτικοί δρόμοι να επιλέξει κανείς, όταν τον ενδιαφέρει να είναι "διαφορετικός" μέσα του...

Η ωριμότητα ενός ανθρώπου δεν έγκειται στην φυσική του ηλικία, αλλά στο πόσο, στην πορεία της ζωής του, επιτρέπει στους άλλους να κομματιάζουν την ΄Υπαρξή του...

Τελειώνοντας θα σου πω, ότι οι Αρχές μας δεν είναι οι γονείς μας, αλλά ο θεός...Και όσο εξαρτάσαι συναισθηματικά από τις φυσικές σου αρχές, τόσο πιο έντονα θα αντιδράς στην ζωή, που θα νιώθεις ότι δεν σου "κάθεται" να την βιώσεις, όπως έχεις σχεδιάσει...

[meinall]

Βάσω μου θα μπορούσα να σταματήσω εδώ τις ατέλειωτες ερωτήσεις μου και ίσως έτσι θα έπρεπε, αλλά σκέφτομαι, όλο το φόρουμ μια αφορμή για κουβέντα είναι 8) και βρε παιδί μου τόσο μ' αρέσει αυτή η κουβέντα που δεν κάνω καρδιά! Αφορμή για όλο αυτό μάλλον ήταν ότι ζήτησα να μάθω τί πρέπει να μάθω τώρα. Μου ήρθε σε μορφή τραγουδιού και όπως βλέπεις, ακόμα το ψάχνω. Μαζεύω φράσεις ακόμα, μαζεύω μαζεύω, μέχρι όλα αυτά που ήδη έχω χιλιοδιαβάσει να κάνουν κλικ μέσα μου. Δεν ξέρω πόσο θα μου πάρει, υπομονή σε όλους μας
Συνεχίζω λοιπόν λίγο ακόμα και οκ, θα το σταματήσω εδώ.

Όταν λες "επιτρέπει στους άλλους να κομματιάζουν την ύπαρξή του" εννοείς πόσο δίνει βάση και βάρος στο θέατρό τους (όπως είπε και ο Βασίλης). Οκ, σκεφτόμουν ενδεχόμενα στο δρόμο για το σπίτι σήμερα. Κουβέντες που έχουν γίνει και ξαναγίνει στη ζωή μου και που πάντα σιωπούσα γιατί ήταν ανώφελο να μιλήσω. Λοιπόν σκεφτόμουν ότι αν γυρίσω και πω ακριβώς αυτά που πιστεύω, στην καλύτερη θα με μεταχειριστούν ως γραφική, στη χειρότερη θα είναι σα να ψοφάω για καυγά και θα καταλήξει σε καυγά. Οπότε συνεχίζω να μη μιλάω, απλά παύει να με νοιάζει το ότι δεν έχω να περιμένω κάτι. Ή ξεφουρνίζω τις αλήθειες μου μιας και ο καθένας είναι υπεύθυνος για τα δικά του συναισθήματα. Νομίζω και τα δύο είναι σωστά αλλά κατά περίπτωση...

Ύστερα σκεφτόμουν και κάτι άλλο. Πόσο γίνεται να αποκοπείς από το εγώ σου ώστε να μη σε νοιάζει τίποτα; Όταν θα πάψεις να εκφέρεις γνώμη γιατί δε θα έχεις ανάγκη να εμπλακείς σε μια κουβέντα που κυρίαρχο στόχο έχει να βγάλει νικητές. Κι όταν οι άλλοι θα σε εκλαμβάνουν σαν ένα νέο Τζανετάκο που μπορούν να του πουν και να του κάνουν ό,τι θέλουν γιατί δε θα αντιδράσει, που είναι τα όριά σου; (είναι γενική ερώτηση, δε μιλάω για τα δικά σου προσωπικά όρια). Κι όταν αυτά τα όρια θα ξεπεραστούν και τελικά θα αντιδράσεις, εκεί πόσο μπορείς να πεις ότι εμπλέκεται το εγώ σου; Και πόσο οκ θα πρέπει να είσαι με αυτό;

Καταλαβαίνεις τί εννοώ. Πόσο 'αέρα' δίνεις στο εγώ σου όταν δε θέλεις να λειτουργείς με αυτό και πόσο το αποκόπτεις, όταν ζεις σε μια κοινωνία; Δηλαδή ανάμεσα σε άλλους; Ποιά πιστεύεις ότι θα πρέπει να είναι η θέση του -ρεαλιστικά πάντα;

[Vasoula]

Μαράκι, το "εγώ" μάλλον το αναφέρεις σαν την προσωπικότητα σου, αλλά κι εδώ υπάρχουν διαφοροποιήσεις.

Η προσωπικότητα χαρακτηρίζει την Ψυχή μας, το είναι μας που εκφράζεται στον φυσικό κόσμο και αυτό δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει...Αυτό που μάλλον εννοείς εσύ (και διόρθωσέ με αν κάνω λάθος) είναι ο εγωιστικός μηχανισμός που αναφέρεται στα ένστικτα και χαρακτηρίζει τον εαυτό ενός φυσικού ανθρώπου.

Αυτός ο εαυτός ζει μόνο για να κυριαρχήσει στους άλλους, να επιβιώσει και να συγκριθεί...

Αυτόν τον εαυτό διευρύνουμε και αποχαρακτηρίζουμε απο κάθε "συμφέρον", ώστε να γίνει αυθεντικός Εαυτός.

Κι όταν οι άλλοι θα σε εκλαμβάνουν σαν ένα νέο Τζανετάκο που μπορούν να του πουν και να του κάνουν ό,τι θέλουν γιατί δε θα αντιδράσει, που είναι τα όριά σου;

Δεν αντιδρά η αυθεντικότητα Μαράκι...Μόνο δρα...
Η αντίδραση είναι μέρος του αμυντικού μηχανισμού
Η δράση είναι αποτέλεσμα της εσωτερικής ενότήτας στο είναι μας.

Σε μια παρέα λοιπόν που δεν θα έχεις να πεις τίποτα, γιατί δεν θα θέλεις αντιπαραθέσεις, θα αντιδράσεις με σιωπή.
Σε μια παρέα που δεν θα έχεις τίποτα να πεις, απλά δεν θα είσαι εκεί...και αυτό είναι αυθεντικότητα στον Εαυτό σου. ΄Η ίσως τότε έχέις πολύ περισσότερα να πεις...

Καταλαβαίνεις τί εννοώ. Πόσο 'αέρα' δίνεις στο εγώ σου όταν δε θέλεις να λειτουργείς με αυτό και πόσο το αποκόπτεις, όταν ζεις σε μια κοινωνία

αέρα δινεις πάντα όταν θεωρείς την ζωή συμβιβασμό...