Ο φόβος της ελευθερίας...

[Vasoula]

Bαλάκι, δεν σε διαλύει...σε προετοιμάζει!

[ΙΩΑΝΝΑ]

Δεν υπάεχει μέρα που να μην κλαίω σε αυτό το πόστ.

[AMALIA]

Ομως αυτα τα δακρυα ζεσταινουν και λυτρωνουν την ψυχη Ιωαννακι!!!

[Valia]

Δεν υπάεχει μέρα που να μην κλαίω σε αυτό το πόστ.

τουλάχιστον εσύ μπορείς, εγώ ούτε αυτό μπορώ να κάνω...

[Alexandros]

Πόσο σε νιώθω Βάλια…

Προετοιμασία για πιο πράγμα Βάσω, για την βίωση αυτών?

[Vasoula]

Aλέξανδρε αναφερόμουν στην προετοιμασία που χρειάζεται να κάνει κανείς για να έρθει αντιμέτωπος με τον εαυτό του...

Είναι μια πολύ οδυνηρή μάχη αυτή που κάνεις με τα στερεότυπα...με όσα νόμιζες ότι είσαι...

΄Οσα λέει η περικοκλάδα φανταστικά, μας τα λέει ο εαυτός μας κάθε μέρα, μέσα σε μια ασυνείδητη αρένα μάχης και εκεί νιώθεις τόσο αδύναμος να πολεμήσεις. Θέλεις περισσότερο να συνθηκολογήσεις μαζί του για να σε αφήσει στην ησυχία σου...

Και με την συμφιλίωση εκείνος "κλέβει" τα δάκρυά σου...Κάθε δάκρυ το κάνει δαίμονα και τότε η μάχη μεταφέρεται έξω...

Η Ψυχή δεν είναι ακέραια τότε...΄Ενα μέρος της προσκολλάται στην ύλη και στην μάχη και ένα άλλο μέρος της ψάχνει εναγωνίως να βρει το Πνεύμα της...
Είναι άνισος ο αγώνας, γιατί γίνεται εδώ στον υλικό κόσμο που όλα είναι πραγματικά, τόσο πραγματικά που δεν μπορείς εύκολα να νιώσεις την αλήθεια, την αγωνία του άλλου μέρους σου που θέλει διακαώς να βρει τον θεό...Υπάρχει τόσο μεγάλη εσωτερική διάσπαση που είναι σαν να έχεις κοπεί στα δύο...

΄Ομως, το υλικό μέρος είναι δυνατό, γιατί ακριβώς μπορεί να είναι τόσο καλό, όσο και κακό...Δεν έχει όρια, ούτε ήθος για να επιλέξει την αγάπη...΄Ετσι μεταξύ των δύο πόλων εξελίσσεται το δράμα της ζωής μας, μέσα στην άγνοια...
Κανείς δεν ξέρει γιατί υποφέρει πραγματικά...΄Ολα τα αποδίδει στον υλικό κόσμο, σε όσα δεν απόκτησε, σε όσα δεν μπόρεσε να χαρεί, στον πόλεμο, στην πείνα και στην φτώχια...Σε έναν θεό που δεν του δίνει την παραμικρή σημασία...
Στον θεό του Ιώβ, αυτόν που μόνο δοκιμασίες και πόνο μπορεί να ποιεί για την δημιουργία του...
Η ευτυχία όμως δεν μπορεί να οριστεί με υλικά πράγματα, γιατί σταματά να γίνεται πληρότητα...

Το υλικό αυτό μέρος ζει σε ένα φτιαχτό «πλαίσιο» με ηθική, κανόνες, νόμους και απολαύσεις, που είναι τόσο λίγες να απαλύνουν αυτόν τον εσωτερικό πόνο της διάσπασης, που ο άνθρωπος διαρκώς και διαρκώς βάζει νέους στόχους για να τους φτάσει και να νιώσει την μικρή ασήμαντη ικανοποίηση ότι ζει…

Ο μόνος δρόμος που ανοίγεται για την επανένωση, είναι ο δρόμος της αγάπης. ΄Όμως είναι δύσκολος, γιατί εκεί χρειάζεται να γκρεμίσεις ότι περίτεχνα είχες χτίσει…
Χρειάζεται να αντέξεις στην ιδέα ότι είσαι μόνος σου τελικά, ότι αυτός ο κόσμος που διακαώς θέλεις να ανήκεις, είναι κατασκεύασμα των δαιμόνων σου και ενώ εσύ φοβόσουν τον σατανά, τον κουβαλούσες…

΄Όταν καταλάβεις ότι αυτό που σε ενώνει με τους άλλους είναι η ανάγκη και όχι η αγάπη, τότε ανοίγει ο «μυστικός» δρόμος…

Αν σ’ αυτόν τον δρόμο είσαι ειλικρινής, αν το μόνο που θέλεις με όλη σου την Ψυχή είναι να ενώσεις το είναι σου, να νιώσεις το βάθος και το ύψος της ύπαρξής σου, τότε το υλικό μέρος της Ψυχής αρχίζει να ερωτεύεται μοναδικά το άλλο της μέρος, αυτό που όλη της την ζωή ένιωθε σαν απουσία και εκεί ο άνθρωπος αρχίζει να έχει όραμα και αυτό-αγάπη...Αφήνει το παρελθόν στον χωροχρόνο του σύμπαντος και αναδημιουργεί τον Εαυτό του, μέσα στο πνευματικό φως...

Ο υλικός κόσμος πνευματοποιείται μέσα από τον έρωτα αυτόν. Και τότε μόνο μπορείς να αγαπήσεις αληθινά, να ερωτευθείς αληθινά, να ζήσεις αληθινά, χωρίς καμία διάθεση πια να βιώνεις την ζωή με οποιαδήποτε πλάνη…

΄Ολες οι ανάγκες που είχες ολοκληρώνονται μέσα στην ανθρώπινη φύση σου, γιατί εσύ έχεις γίνει ανεξάρτητος από αυτές και δεν τις διεκδικείς…Και ότι δεν διεκδικείς του αφήνεις χώρο να αναπτύσσεται σαν αυτό που είναι…

Η Ζωή χωρίς τα στερεότυπα του υλικού κόσμου είναι πολυδιάστατη…Αυτό που βιώνεις στην ύλη δεν είναι το απόλυτο, αλλά το ουσιώδες…
Και τότε ξέρεις ακριβώς τι σημαίνει Αγάπη και μπορείς να έχεις και το θάρρος να ερωτευθείς με όλο σου το είναι, αφού το μόνο που βλέπεις πια στον άλλον είναι η ουσία...
Τότε μπορείς να κλαις με αλήθεια!




Αλέξανδρε, κάθε φορά με μια σου ερώτηση με εμπνέεις να γράφω...Να το προσέξουμε αυτό ε?

[ΙΩΑΝΝΑ]

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

μπορουμε να συμφιλιωσουμε την περικοκλαδα μεσα μας?
Χρειαζεται να απαλαγουμε απο αυτην για να βρουμε τον θεο μεσα μας?
Μπορει να ρωταω και βλακεια αλλα με αυτο το τοπικ δυσκολευομαι λιγο.

[Ellaki]

Περικοκλάδα μου κάθε φορά που ένιωθα να διαλύομαι και να καταρρέω ήσουν δίπλα μου να με στηρίξεις. Μου έδινες το χέρι σου, ψυχρό και παγωμένο, για να προχωρήσουμε. Το κράταγα με εμπιστοσύνη και σε ακολουθούσα. Ήμουν πεπεισμένη ότι γνώριζες τις ανάγκες μου και με οδηγούσες στο σωστό δρόμο. Ήμουν πεπεισμένη ότι εγώ ήμουν εσύ.

Μέχρι που η παγωνιά των χεριών σου έφτασε να με κατακλύσει ολόκληρη, μην αφήνοντας περιθώριο για οτιδήποτε άλλο στη ζωή μου. Και σε ρώτησα, γιατί αρρωσταίνω, γιατί υποφέρω……………<έτσι είναι>, μου απάντησες…………..<είσαι άνθρωπος φθαρτός>……………..
Θύμωσα πολύ τότε, δεν τόλμησα όμως να αφήσω το χέρι σου γιατί με είχες πείσει ότι χωρίς εσένα θα βρισκόμουν στο χάος, ευάλωτη.

Πολεμούσα τη ψυχή μου που την είχα εγκλωβίσει στα δίχτυα σου. Ήμουν εχθρός του εαυτού μου. Είχα φτάσει στο σημείο να την έχω συρρικνώσει τόσο πολύ και να την έχω κρύψει τόσο βαθιά, ώστε να μην ακούω τη φωνή της. Προσπαθούσε να μου δώσει μηνύματα μέσα από το σώμα μου, που μου ήταν πιο προσιτό και άμεσο, αλλά ούτε αυτά μπορούσα να ακούσω. Το σώμα μου αρρώστησε, και εσύ περικοκλάδα μου αντί να με βοηθήσεις να σταματήσω τον πόλεμο, με έπεισες ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος.

Θύμωσα αφάνταστα, έχασα και την ανάσα μου, άρχισα να σε μισώ και να προσπαθώ να απαλλαγώ από σένα, πολεμούσα και πάλι, έκανα αυτό που με είχες διδάξει…………..
Έβαλα τη ψυχή μου σε άλλο κουτάκι και την έστησα απέναντί σου. Είχες νικήσει για άλλη μια φορά.
Έκλεισα τα αυτιά μου, να μην σε ακούω. Έκλεισα τα μάτια μου, να μην σε βλέπω. Σιωπή…………….κενό…………..
Και σε είδα γυμνή, ανήμπορη, ένα τίποτα χωρίς εμένα. Είδα την ανάγκη σου να σε αγκαλιάσω, να σε κανακέψω, να σου πω ποια είμαι, να γνωριστούμε επιτέλους, χωρίς αρχηγούς και ακόλουθους, χωρίς διαχωρισμό.
Τώρα μπορούμε να είμαστε μαζί, συνοδοιπόροι, μαζί με τη ψυχή μας και τον θεό μας. Να μάθουμε να ακούμε η μια την άλλη, να είμαστε Ένα.

[Vasoula]

μπορουμε να συμφιλιωσουμε την περικοκλαδα μεσα μας?
Χρειαζεται να απαλαγουμε απο αυτην για να βρουμε τον θεο μεσα μας?
Μπορει να ρωταω και βλακεια αλλα με αυτο το τοπικ δυσκολευομαι λιγο.

ποτέ δεν πρέπει να απαλλαγείς από την ύλη, Τασούλη, γιατί δεν θα μπορέσεις να ζήσεις εδώ...

Να ενώσεις χρειάζεται και όχι να απορρίψεις...

Να εμπιστευθείς κάτι βαθύτερο που σε ωθεί στην αναζήτηση του θεού, όμως όχι για να τον έχεις με το μέρος σου...

Η περικοκλάδα μας είναι το υλικό μέρος της Ψυχής που έχει διαχωριστεί από το άλλο της μισό που ανήκει στο Πνεύμα της...

Η αναζήτηση του θεού μέσα μας χρειάζεται εκείνη την πίστη που δεν χωρά αμφιβολίες και φόβους, και εκείνη την εμπιστοσύνη σ' αυτό που δεν μπορείς να δεις και να ακούσεις, παρά μόνο μέσα στο "κενό"...

Σκέψου ότι ο ΄Ανθρωπος αποτελείται από Πνεύμα Ψυχή και Σώμα (Νου) και ακόμα ένα τέταρτο μέρος που πρόκειται να γίνει η γέφυρα μεταξύ τους, την συνείδησή μας...Αυτή έχει δύναμη και θέληση να ενώσει, να γκρεμίσει, να αφοσιωθεί, να πιστέψει και να αγαπήσει...

Το Πνεύμα είναι ανίσχυρο στήν ύλη...Η Ψυχή είναι το πιο δυναμικό πεδίο του Ανθρώπου και εκείνη είναι που ενσαρκώνεται με τον πιο βαθύ στόχο να βιώσει την πνευματικότητα στην ύλη...
Διαχωρίζεται όμως σε ύλη και πνεύμα...Και έτσι μισή προσπαθεί από την μια να επιβιώσει και από την άλλη να ακολουθήσει τον πνευματικό της στόχο...

Τα συναισθήματα παίζουν πρωταρχικό ρόλο σ' αυτήν την ενοποίηση...Γιατί το πιο ασυνείδητο μέρος της συνείδησής μας περιέχει τα εμπόδια μα και το θεό...Περιέχει τον διαμελισμό του είναι μας και, που να πάρει, είναι το 90%...Παλεύουμε με ένα συνειδητό 10% ...Γι' αυτό και το μεγαλύτερο εμπόδιο στην Αγάπη, είναι η άγνοια για τον Εαυτό μας...

Τασούλη, το ξέρω ότι δυσκολεύουν οι έννοιες στα αόρατα πεδία...
Είναι τόσο βαθιά η νύχτα μας, που δεν μπορούμε καν να αντιληφθούμε ότι το φως υπάρχει και μέσα σ' αυτήν... Και αν κρύβεται είναι γιατί το ορατό μας σύμπαν, μας έχει μάθει να βλέπουμε φως μόνο με τον ήλιο...


Και επίσης να τονίσω για μια ακόμα φορά, ότι εγώ δεν είμαι αυθεντία στην ζωή κανενός...Το μόνο που κάνω είναι να μοιράζομαι την δική μου...

[Annoula]

Περικοκλάδα μου είμαστε άρρηκτα δεμένοι αλλά δεν είμαι μόνο εσύ. Είσαι ένα μέρος μου. . Τόσα χρόνια με έμαθες να ζω στο φόβο, να κρύβω τα συναισθήματά μου και αυτό που είμαι, να μην μπορώ να εκφραστώ, να μη μπορώ να με ακούσω στο θόρυβο που κάνεις.
Μου έκρυψες την αγάπη αλλά εγώ την ένιωθα. Όσο και να προσπαθούσες να με αποπροσανατολίσεις μέσα μου χτυπούσε και κάτι άλλο.
Και να που ήρθε η ώρα και άκουσα το κάλεσμα αυτό. Έσκυψα μέσα μου. Απομόνωσα το θόρυβο και σιώπησα. Πήρα μια γεύση του τι σημαίνει να μπορείς να ανασάνεις. Και έχω πάρει την απόφασή μου.
Προχωράω στην ένωση. Πλέον είναι μόνο θέμα χρόνου. Και το βλέπω, πλέον δεν μπορείς να με αποτραβήξεις παρά να με αποσυντονίσεις για λίγο.
Δε σε πολεμάω πια. Σου δίνω χώρο να υπάρχεις αλλά σε βλέπω πια στην πραγματική σου διάσταση.
Έλα μαζί μου να βιώσουμε την ύλη με το πνεύμα μας. Να ολοκληρωθούμε.

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

[Alexandros]

Αλέξανδρε, κάθε φορά με μια σου ερώτηση με εμπνέεις να γράφω...Να το προσέξουμε αυτό ε?

Βάσω δεν υπάρχει κάτι που πρέπει να προσέξουμε…

Κάθε πρόταση από την απάντηση που έδωσες σε μένα αλλά και στο Τασουλη με βοήθησε ακόμα περισσότερο να κατανοήσω.
Μόλις χθες σκεφτόμουν διαβάζοντας όλα αυτά ότι νιώθω πολύ θνητός για να αντιμετωπίσω την περικοκλάδα μου.
Δεν το λέω με πικρία αλλά αναγνωρίζοντας ότι έχω μεγάλο δρόμο εμπρός μου μέχρι να δυναμώσω αρκετά το ειρηνικό μας όπλο...

Σε ευχαριστώ πολύ…

[Vasoula]

Αλέξανδρε θα σου πω τούτο...

για να βρίσκεσαι σ' αυτό το φόρουμ, υπάρχει μόνο ένας λόγος!
Οτι ο Δρόμος σου ανοίγεται...

και το αν είναι "μακρύς" ή "σύντομος" ή "πολύς" ή "λίγος" πολύ λίγο μπορείς αυτήν την στιγμή να το κατανοήσεις, γι' αυτό, σε παρακαλώ, άσε τα βιαστικά συμπεράσματα...΄Αφησε την ροή να σε οδηγήσει εκεί που η Ψυχή σου θέλει και αυτό που θέλει δεν έχει χρόνο, ουτε χώρο...

Είπα ότι είναι δύσκολο, αλλά όχι τόσο ώστε να σε αποθαρρύνει...

Νομίζω ότι η αλλαγή στις προτεραιότητες είναι το σημαντικό βήμα για την απόφαση και έπεται αυτό που θα σε εμπνεύσει για να την στηρίξεις...Θα έρθει κι αυτό, να είσαι σίγουρος! Γιατί ο καθένας μας που ζητά με ταπεινότητα, λαμβάνει τα δώρα του αγνά και είναι μια απόδειξη της Αγάπης της θεότητας...

Είπα να προσέξουμε με τις ερωτήσεις, γιατί εγώ δεν καταλαβαίνω που πρέπει να σταματήσω...Και καμιά φορά πρέπει...

[Alexandros]

Θα προσέξω καλά όλα όσα έγραψες, ευχαριστώ…