Και η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ , ξεκινάει από::::: ΤΩΡΑ!!!

[Δωρουλα]

Ιωάννα!!!

[ΙΩΑΝΝΑ]

Aγγελούδι μου

[Vasoula]

Η μεγαλύτερη ελευθερία που μπορεί να κερδίσεις στην πορεία σου, είναι να μην ντρέπεσαι για όσα έχεις κάνει!
Να μην τα κρίνεις και να μην τα πετάς!
Είναι η ζωή σου, η εμπειρία σου, έστω κι αν τα πρότυπα σου επιβάλλουν ότι είναι μη αποδεκτή εμπειριά...

μεγάλο πράγμα η απενοχοποίηση!

΄Ομως η προσωπικότητα για να σχηματιστεί χρειάζεται την εμπειρία...΄Ενας άνθρωπος στην ηλικία της ωρίμανσης χρειάζεται να έχει περάσει τα στάδια που θα τον ολοκληρώσουν μέσα στην κοινωνία, για να μπορέσει μετά να προχωρήσει προς την πλήρωση...

΄Ομως...

Αντί αυτήν την εμπειρία να την χρησιμοποιήσει υπέρ του, την χρησιμοποιεί εναντίον του.

Στέκεται στα λάθη του και στις άστοχες επιλογές του με πόνο και κυρίως με απογοήτευση. Και αυτό, χωρίς να το θέλει, τον οδηγεί σε μαρασμό και μελαγχολία. Το ασυνείδητο έχει γεμίσει με παράπονα και θυμούς...

"θα μπείτε στο βασίλειο μόνο σαν παιδιά" μας είπε ο Ιησούς..."το βασίλειο δεν είναι εδώ, δεν είναι εκεί, δεν είναι δεξιά, δεν είναι αριστερά, πάνω ή κάτω...Είναι μέσα σας!"

Κι εμείς ψάχνοντας την χαμένη μας αθωότητα, προσπαθούμε με πράξεις ευλάβειας να κερδίσουμε ξανά την αγνότητα που χάθηκε μέσα στην εμπειρία...

Μα δεν είναι έτσι τα πράγματα...

Η αθωότητα δεν χάνεται μέσα στην εμπειρία, αλλά μέσα στις σκέψεις που κάνουμε γι' αυτήν.

Να μπούμε στο βασίλειο σαν τα παιδιά, σημαίνει να μπορούμε να αγαπάμε σαν κι αυτά. Εκεί βρίσκεται η αθωότητά μας. ΄Οταν η εμπειρία μας δεν μας αφήνει την πίκρα των πεποιθήσεων για αυτό που μας έμαθαν ότι είναι η ζωή και της επιτρέπουμε να εκδηλωθεί με γενναιοδωρία μέσα μας, όταν δεν προσπαθούμε να ελέγξουμε το μέλλον μας με πείσμα, όταν αποδεχόμαστε το βαθύτερο θέλημά μας, όταν οι σκέψέις μας δεν είναι δεύτερες και τα συναισθήματά μας δεν είναι απωθημένα, τότε η Ζωή είναι αυτό που είναι και όχι αυτό που θέλαμε να είναι...

΄Ολοι κάποτε θα αφήσουμε τον υλικό κόσμο, αλλά το σημαντικό θα είναι ότι αυτόν τον υλικό κόσμο τον περιβάλαμε με Αγάπη και Ψυχή...

Η δειλία των θλιμμένων δεν ανήκει στους νικητές!

[Ellaki]

Η δειλία των θλιμμένων δεν ανήκει στους νικητές!

[Vasoula]

μικρή, εσύ το ξέρεις καλά αυτό!

[AMALIA]

[Δωρουλα]

Η δειλία των θλιμμένων δεν ανήκει στους νικητές!

Έτσι ναι!!!

[Annoula]

[Danielli]

Ετσι...

[ΙΩΑΝΝΑ]

Να μπούμε στο βασίλειο σαν τα παιδιά, σημαίνει να μπορούμε να αγαπάμε σαν κι αυτά. Εκεί βρίσκεται η αθωότητά μας. ΄Οταν η εμπειρία μας δεν μας αφήνει την πίκρα των πεποιθήσεων για αυτό που μας έμαθαν ότι είναι η ζωή και της επιτρέπουμε να εκδηλωθεί με γενναιοδωρία μέσα μας, όταν δεν προσπαθούμε να ελέγξουμε το μέλλον μας με πείσμα, όταν αποδεχόμαστε το βαθύτερο θέλημά μας, όταν οι σκέψέις μας δεν είναι δεύτερες και τα συναισθήματά μας δεν είναι απωθημένα, τότε η Ζωή είναι αυτό που είναι και όχι αυτό που θέλαμε να είναι...

΄Ολοι κάποτε θα αφήσουμε τον υλικό κόσμο, αλλά το σημαντικό θα είναι ότι αυτόν τον υλικό κόσμο τον περιβάλαμε με Αγάπη και Ψυχή...

Η δειλία των θλιμμένων δεν ανήκει στους νικητές!

[Fotinoula]

[Λιζούλα]

Πόσο μεγάλη ευλογία είναι αυτό το forum!
Σας ευχαριστώ!

[Fotinoula]

και εγω ευχαριστώ αυτη την ευλογία

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Αντί αυτήν την εμπειρία να την χρησιμοποιήσει υπέρ του, την χρησιμοποιεί εναντίον του.

Στέκεται στα λάθη του και στις άστοχες επιλογές του με πόνο και κυρίως με απογοήτευση. Και αυτό, χωρίς να το θέλει, τον οδηγεί σε μαρασμό και μελαγχολία. Το ασυνείδητο έχει γεμίσει με παράπονα και θυμούς...

Αντε ενα ξεθαψιμο το δικαιουμαι και εγω.

[Sofoula]

Κι εμείς ψάχνοντας την χαμένη μας αθωότητα, προσπαθούμε με πράξεις ευλάβειας να κερδίσουμε ξανά την αγνότητα που χάθηκε μέσα στην εμπειρία...

Μα δεν είναι έτσι τα πράγματα...

Η αθωότητα δεν χάνεται μέσα στην εμπειρία, αλλά μέσα στις σκέψεις που κάνουμε γι' αυτήν.

Και εγώ το ίδιο Τασούλι...

Δεν μπορώ να συμφωνήσω περισσότερο. Όλοι νιώθουμε μια ανάγκη να είμαστε "αγνοί", "καθαροί", "αθώοι" κτλ και αντί να ακούσουμε την ανάγκη αυτή, από την ψυχή μας, την έχουμε θεσπίσει σαν υποχρέωση. Έχουμε ορίσει στο μυαλό μας ένα ιδανικό για την αγνότητα, την αθωότητα και την καθαριότητα που είναι διαφορετικό από αυτό που ήμαστε. Και πάντα τρέχουμε να φτάσουμε αυτό το ιδανικό (που στο κάτω κάτω δεν πρέπει να είμαστε) και ποτέ δεν γίνεται αυτό. Πάντα κάτι μας λείπει.
Και τότε γεμίζουμε απογοήτευση και τύψεις και ενοχές. Και παλεύουμε και θυμώνουμε με τον εαυτό μας.
Και στο τέλος δεν πάμε πουθενά. Γιατί το ιδανικό μένει στο μυαλό μας, όχι στην καρδιά μας. Βγαίνει από εξωτερικούς για εμάς παράγοντες, όχι από την ψυχή μας.
Ουφ, κουράστηκα...