Ο έρωτας στη ζωή μας

[Danielli]

[ΙΩΑΝΝΑ]

Κορίτσια

[Επισκέπτης]

Διαβασα αυτη την προταση καπου στο ιντερνετ.

Δεν σε θέλω γι'αυτο που είσαι αλλά γι'αυτό που γίνομαι όταν είμαι μαζί σου...

Χμμμ
Τι λετε..?

[Vasoula]

Τασούλη το έχουμε αναφέρει στο τόπικ "ΑΓΑΠΗ" και είναι λόγια του
Gabriel Garcia Marquez

«13 λόγοι να ζεις…»


▪ Σε αγαπώ, όχι για αυτό που είσαι… αλλά για αυτό που είμαι εγώ, όταν είμαι κοντά σου

▪ Δεν αξίζει να κλαίς για κανέναν. Όσοι αξίζουν τα δάκρυα σου, δεν θα σε κάνουν ποτέ να κλάψεις…

▪ Επειδή πιστεύεις ότι κάποιος δεν σε αγαπάει όσο εσύ θα ήθελες… δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπά με όλη την καρδιά του.

▪ Αληθινός φίλος είναι αυτός που σου κρατάει το χέρι… και ταυτόχρονα αγγίζει την καρδιά σου.

▪ Ο χειρότερος τρόπος να χάσεις κάποιον που αγαπάς… είναι να είσαι δίπλα του, αλλά αυτός να μην είναι εκεί.


▪ Μην σταματάς ποτέ να χαμογελάς, ακόμη και αν είσαι δυστυχισμένος… κάποιος ίσως ερωτευθεί το χαμόγελο σου.


▪ Μπορεί απλά να είσαι ένα άτομο σε όλο τον κόσμο… αλλά για κάποιο άτομο μπορεί να είσαι ο κόσμος όλος.


▪ Μην ξοδεύεις τον χρόνο σου για κάποιον, που δεν νοιάζεται να τον ξοδέψει μαζί σου.

▪Ίσως ο θεός, θέλει να γνωρίσεις πολλούς λάθος ανθρώπους, μέχρι να γνωρίσεις τον σωστό, έτσι όταν συμβεί αυτό θα είσαι πραγματικά ευγνώμων.

▪ Μην κλάψεις γιατί ήρθε το τέλος σε μία σχέση… χαμογέλα για όλα αυτά που περάσατε μαζί.

▪ Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα σε πληγώνουν, πρέπει να συνεχίζεις να έχεις εμπιστοσύνη… απλά να είσαι πιο προσεκτικός.

▪ Γίνε καλύτερος άνθρωπος μέρα με την μέρα… όταν γνωρίσεις αυτόν που ψάχνεις, θα είσαι σίγουρος ότι θα σε αγαπήσει για αυτό που είσαι.

▪ Μην ανυπομονείς, τα καλύτερα έρχονται όταν δεν τα περιμένεις…

Η πρόταση που έφερες εδώ για συζήτηση δεν είναι παρά η ανάγκη των ανθρώπων να έχουν κοντά τους ανθρώπους που τους βγάζουν τον καλύτερο εαυτό τους και δεν τους σπρώχνουν σε βιαιότητες.

Ενας σεμνός και ταπεινός άνθρωπος θα σου δώσει το καλύτερο κίνητρο να εκφράσεις την ομορφιά που έχεις μέσα σου και εκείνη την γεναιωδορία, που λείπει συνήθως από τους συντρόφους.

Αντίθετα, αν ο σύντροφός σου είναι ειρωνικός και χλευαστικός, αν είναι υπεροπτικός και διαχωριστικός, αν είναι επικριτικός και καταθλιπτικός, αυτά όλα θα διαμορφώσουν και την δική σου έκφραση και μάλιστα χωρίς καν να το συνειδητοποιήσεις...

Γι' αυτό εργαζόμαστε με τον Εαυτό μας! Για να μπορέσουμε να αποφύγουμε τέτοιου είδους επιρροές!
Οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους είναι το καλύτερο παρατηρητήριο για να δούμε εμάς και όχι για να κρίνουμε εκείνους!

[Επισκέπτης]

Kαι καπου ελεγα οτι το ειχα διαβασει και στο φορουμ αλλα δεν θυμομουνα γαμωτο σε ποιο μερος.

[Vasoula]

και τι σε προβλημάτισε σ' αυτήν την πρόταση?

Μακάρι να συνειδητοποιούσαμε εγκαίρως αυτό που γινόμαστε, δίπλα στους ανθρώπους που "υποτίθεται" αγαπάμε...

[Επισκέπτης]

Χμμ δεν ξερω πως να το εκφρασω το τι σκευτικα εκεινη την ωρα που το διαβασα..
Ειχα μια κουβεντα με φιλαρακι και επειδη με ελεγε οτι ειμαι καχυποπτος και οτι δεν αφηνομαι.
Στο περιπου θα το γραψω αλλα τελικα εχω προβλημα εκφρασης απο οτι εχω καταλαβει.
Γιατι να γινομαστε αυτο που θελουμε σε συγκεκριμενους ανθρωπους και σε αλλους να μην γινομαστε αυτο που θελουμε η ακομα καλυτερα αυτο που ειμαστε πραγματικα σε μια σχεση,παρα μονο βγαζουμε τον αρνητικο εαυτο μας..τι μας εμποδιζει μεσα μας?


Ενας ανθρωπος αν εχει μπλοκαρει τον εαυτο του και δεν του βγαινουν συναισθηματα και βγαζει οτι ποιο ενοχλητικο προς τον αλλον ενω σε μια αλλη σχεση του βγαινει οτι καλυτερο.
Τελικα φταιει ο εαυτος μας οτι τον εχουμε μπλοκαρει απο συναισθηματα η ο συντροφος που ειμαστε εκεινη την περιοδο μας για καποιο λογο μας εξωτερικευει αρνητικα συναισθηματα?

[Vasoula]

αν μπορώ να πω ότι κάτι "φταίει, Τασούλη, αυτό είναι μόνο οι ασυνείδητες επιρροές.
Ο φυσικός άνθρωπος περιέχει ποιότητες που δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί, γιατί το μόνο που γνωρίζει είναι οι "κοινωνικές" ποιότητες που συμπεριλαμβάνουν και τις δογματικές-θρησκευτικές.

Η φιλοσοφία μπορεί να του δώσει κίνητρα και ιδανικά, αλλά όχι γνώση γι' αυτά που περιέχει και πως μπορεί να τα εκφράσει αυθεντικά...

Ετσι ο θυμός, πχ., που είναι ένα ασυνείδητο συναίσθημα με απωθήσεις στις αιτίες του, γίνεται εμφανής όταν κάποιος άλλος ερεθίσει ασυνείδητα αυτήν την αιτία...
Συνήθως οι απωθημένες αιτίες του θυμού μετατρέπονται σε κατάθλιψη!

Η έλλειψη εμπιστοσύνης, που αναφέρεις, έχει συγκεκριμένη αιτία που έχει απωθηθεί στο υποσυνείδητο και έτσι έχει ξεχαστεί, δεν μπορεί να είναι "ορατή" στον συνειδητό νου μας. ΄Ετσι θα έρχεται στην επιφάνεια σαν σύμπτωμα, κάθε φορά που θα χρειαστεί να εμπιστευθείς τον εαυτό σου ή κάποιον άλλον.

Ο φυσικός άνθρωπος φαίνεται να έχει μια πολύπλοκη δομή, κι αυτό συμβαίνει γιατί έχει ξεχάσει την ολότητά του και συμπεριφέρεται σαν ασυνείδητο ον. ΄Ετσι, όπως ακριβώς κάνουν και τα ασυνείδητα ή άλογα όντα, αμύνεται, προστατεύεται και επιτίθεται με βάση το ένστικτό αυτοσυντήρησης...
Αρκεί να γνωρίζεις ότι η Ζωή ενός Ανθρώπου δεν είναι μόνο η φυσική ζωή μέσω των ενστίκτων, αλλά υπάρχει και ενας θεϊκός σπινθήρας εντός του που του ανοίγει τις πόρτες της μνήμης του.

Τα συναισθήματα ορίζουν την πραγματικότητα που νομιζουμε ότι ζούμε, ενώ στην ουσία ζούμε μαζί τους ασυνείδητα, γιατί περισσότερο απωθούμε ότι δεν μας αρέσει, παρά ανακαλύπτουμε τις αιτίες τους.

Η γνώμη που έχει ένας άνθρωπος για τον εαυτό του, είναι συνήθως η ίδια που έχει για τους άλλους, αλλά δεν το γνωρίζει...
Γι' αυτό και οι αντιδράσεις μας αν παρατηρηθούν με ειλικρίνεια και θάρρος, θα μας δώσουν τα ουσιαστικότερα μηνύματα να γνωρίσουμε τον Εαυτό μας και να βελτιώσουμε την Ζωή μας...

[Επισκέπτης]

Η γνώμη που έχει ένας άνθρωπος για τον εαυτό του, είναι συνήθως η ίδια που έχει για τους άλλους, αλλά δεν το γνωρίζει...

Δεν μπορω να το κατανοησω με τιποτα ομως αυτο..
Δηλαδη τις συνηθειες και τροποι καποιου συντροφου σου που σε βγαζουν απο τα ρουχα σου ειναι τα ιδια που κανει και ο εαυτος μας?
Δεν νομιζω...

Δηλαδη παρολο που βλεπεις οτι καποιος σου βγαζει την πλευρα του εαυτου σου που δεν σου αρεσει να κατσεις σε μια τετοια σχεση για να βρεις τις αιτιες?
Αυτο ειναι το σοφοτερο?

[Vasoula]

Η γνώμη που έχει ένας άνθρωπος για τον εαυτό του, είναι συνήθως η ίδια που έχει για τους άλλους, αλλά δεν το γνωρίζει...

Δεν μπορω να το κατανοησω με τιποτα ομως αυτο..
Δηλαδη τις συνηθειες και τροποι καποιου συντροφου σου που σε βγαζουν απο τα ρουχα σου ειναι τα ιδια που κανει και ο εαυτος μας?
Δεν νομίζω...

μμμμ...δεν είπα ακριβώς αυτό!

Δεν μιλάω για συνειδητές καταστάσεις και απόψεις που έχουμε για τον εαυτό μας.
Μιλάω για αυτό που έχουμε μέσα μας και δεν μπορούμε εμείς να το αναγνωρίσουμε σε εμάς, αλλά το αναγνωρίζουμε πολύ εύκολα στους άλλους...

Δηλαδή, εσύ μπορεί να μην γνωρίζεις ότι είσαι αγενής, και να θεωρείς αγενή εμένα...
Μπορεί να μην γνωρίζεις ότι βιώνεις μια κατάσταση μελαγχολίας, αλλά να την βλέπεις πολύ έντονα σε εμένα...κοκ.

Ξέρεις, θα εκπλαγείς όταν γνωρίσεις βαθιά τον εαυτό σου, Τασούλη...Θα γνωρίσεις πράγματα για σένα που ουτε μπορούσες να φανταστείς ότι τα περιείχες...΄Οπως θα εκπλαγείς αν γνωρίσεις τι είσαι και πως το άφησες να γίνει...

Δηλαδη παρολο που βλεπεις οτι καποιος σου βγαζει την πλευρα του εαυτου σου που δεν σου αρεσει να κατσεις σε μια τετοια σχεση για να βρεις τις αιτιες?
Αυτο ειναι το σοφοτερο?

Πλάκα κάνεις? Το σοφότερο είναι να φύγεις φυσικά, το να μείνεις με έναν τέτοιο άνθρωπο μάλλον θα σου φέρνει εντάσεις, ενόσω η εσωτερική σου παρατήρηση και επεξεργασία συνεχίζεται...

Σοφό όμως είναι να γνωρίσεις αυτήν την πλευρά του εαυτού σου, που δεν σου αρέσει...Και μερικές φορές δεν έχουμε άλλον τρόπο, παρά μέσω ενός άλλου!

[Επισκέπτης]

Ξέρεις, θα εκπλαγείς όταν γνωρίσεις βαθιά τον εαυτό σου, Τασούλη...Θα γνωρίσεις πράγματα για σένα που ουτε μπορούσες να φανταστείς ότι τα περιείχες...΄Οπως θα εκπλαγείς αν γνωρίσεις τι είσαι και πως το άφησες να γίνει...

Αμην και ποτε ειδικα το δευτερο..
[-o<

[ΙΩΑΝΝΑ]

Προσωπικά και καθαρά από τη δική μου εμπειρία από της σχέσεις πιστέυω πως θέματα όπως η καχυποψία ,η ζήλεια ,η ανασφάλιες ,κάποιες φοβίες κτλ είναι καθαρά δικά μας θέματα ,δεν φταίνε και για όλα οι σύντροφοι.
για παράδειγμα .
αν μία μέρα βγώ έξω με τον σύντροφο μου και συναντήσει μία φιλή του και αρχίσει να συτητάει μαζί της και εγώ αρχίζω να φτιάχνω σενάρια ότι κάτι τρέχει μεταξύ τους ( ενώ ο συντροφος μου δεν μου έχει δώσει το δικαίωμα να μην τον εμπισυέυομαι ) εεε τότε δεν φταίει ο συντροφός μου που εγώ είμαι καχύποπτη,ανασφαλής,ζηλιάρα κτλ.
είναι καθαρά δικό μου θέμα ,να βρώ της αιτίες,να παρατηρίσω τον εαυτό μου και να δώ από που πηγάζουν αυτά τα συναισθήματα και ποιά είναι η αιτία τους ωστέ να τα δουλέψω μετά.

πιστέυω πως την καλύτερη δουλεία με τον εαυτό μας μπορούμε να την κάνουμε μέσα από της σχέσεις ,γιατί λειτουργούν σαν καθρέφτες για να μπορούμε να δούμε κομάτια του εαυτού μας και να τα δουλέψουμε.

Η γνώμη που έχει ένας άνθρωπος για τον εαυτό του, είναι συνήθως η ίδια που έχει για τους άλλους, αλλά δεν το γνωρίζει...
Γι' αυτό και οι αντιδράσεις μας αν παρατηρηθούν με ειλικρίνεια και θάρρος, θα μας δώσουν τα ουσιαστικότερα μηνύματα να γνωρίσουμε τον Εαυτό μας και να βελτιώσουμε την Ζωή μας...

αυτό Βασούλα το συνειδητοποίησα πρόσφατα και ομολογώ ότι στην αρχή δεν μπορούσα να το χονέψω μου φάνηκε σαν δυνατή γροθιά στο στομάχι αλλά είναι πολύ μεγάλη αλήθεια .

[Vasoula]

Nαι Ιωαννούλα μου...Την γνωρίζω αυτήν την γροθιά στο στομάχι, όταν βλέπεις με ειλικρίνεια μέσα σου... ;)

Μια και έκανες αναφορά στην ζήλεια...
Είναι ένα τελείως παιδικό συναίσθημα που προκύπτει από την ανασφάλειά μας. Είναι ένδειξη ότι κάτι στον εαυτό μας δεν μας αρέσει και γι' αυτό το κρύβουμε μεν, αλλά συγχρόνως αυτή η απωθημένη κατάσταση μέσα μας εμφανίζεται σαν ζήλεια, κάνοντάς μας να νιώθουμε μειονεκτικά απέναντι σε κάποιον άλλον άνθρωπο.

Φυσικά η ζήλεια έχει αναφορά στα παιδικά μας χρόνια, ιδιαίτερα αν στην οικογένεια υπάρχουν αδέρφια, που είναι ο πιο άμεσος τρόπος να μας συγκρίνουν (και φυσικά προκύπτει και από άλλες συγκρίσεις) και είναι ύπουλο και βίαιο συναίσθημα που αφαιρεί την ποιότητα της ζωής μας. Ενα από τα μεγαλύτερα θανάσιμα αμαρτήματα που κάνουμε στον εαυτό μας, χωρίς να το γνωρίζουμε βέβαια...

Η ζήλεια καλύπτεται με τον θυμό...΄Ετσι αντί να ανακαλύψουμε την απωθημένη αιτία της, θυμώνουμε με όποιον θεωρήσουμε ότι μας απορρίπτει και μισούμε θανάσιμα (μα και ασυνείδητα) τους γονείς μας που είναι οι πρώτοι που, στο ανώριμο παιδικό μας μυαλό, μας απόρριψαν, συγκρίνοντάς μας!

Η επαφή με τα αληθινά μας συναισθήματα είναι μια πηγή πόνου, που οι άνθρωποι αποφεύγουν, γιατί δεν αντέχουν να τα επεξεργαστούν, παραμένοντας ανώριμοι στον χρόνο...

Παραπέρα, η ζήλεια μας ωθεί να γινόμαστε ανταγωνιστικοί και να θαυμάζουμε αυτό που, ασυνείδητα, μισούμε, γιατί γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να το φτάσουμε...Υπάρχει πάντα ένα "αντικείμενο πόθου", ένα τέλειο μοντέλο, που θέλουμε να του μοιάσουμε και κάνουμε τα πάντα γι' αυτό! Από εκεί προκύπτει και η ταύτιση μας με κάτι ιδεώδες, θεωρώντας ότι είμαστε αυτό που θέλουμε, ή αυτό που μας έμαθαν να θέλουμε...

Ο μηχανισμός των ασυνείδητων συναισθημάτων δεν έχει όρια, όμως δεν έχουμε παρά να σκύψουμε μέσα μας να δούμε την αλήθεια, μέσα στην οποία έχουμε διαμορφώσει τις συμπεριφορές μας.
Η αίσθηση του "αδικημένου" στις σχέσεις μας δεν έχει να κάνει με την συμπεριφορά του άλλου, αλλά με ότι έχουμε κρατήσει μέσα μας και προσβάλλει την δύναμη μας, θυσιάζοντάς την σε μια επιθυμητή αποδοχή...

Κοινώς, εμείς οι φυσικοί άνθρωποι, χρειαζόμαστε "έγκριση" για να νιώσουμε ασφαλείς μέσα στην σχέση μας με τους άλλους. Γιατί δεν είμαστε σίγουροι για τον εαυτό μας, αφού επανειλημμένως αντιδρούμε παρορμητικά, χωρίς να υπάρχει ίχνος λογικής σ' αυτήν μας την αντίδραση. Πολλές φορές (και αν έχουμε χρόνο για να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας) ξαφνιαζόμαστε κι εμείς οι ίδιοι με τις συμπεριφορές μας, που δεν έχουν λογικά επιχειρήματα για να εξηγηθούν…

Ο φυσικός άνθρωπος περνάει όλη του την ζωή μέσα σ’ αυτόν τον μηχανισμό άμυνας-επίθεσης που δεν έχει καμία σχέση με την Λογική, με την οποία ένα ενσυνείδητο ον είναι προικισμένο από τον θεό…

Μόνο μέσα από την πνευματική μας ανάπτυξη μπορούμε να σκύψουμε με αγάπη στον εαυτό μας και να αφεθούμε, με παιδική αγνότητα, στην ανώτερη καθοδήγηση, γνωρίζοντας ότι κανείς δεν μας κρίνει, κανείς δεν μπορεί να μας απορρίψει, κανείς δεν μπορεί να κομματιάσει το «είναι» μας, εκτός από την περιορισμένη μας συνείδηση και τον τρόπο που εκφράζεται μέσα στον κόσμο που έμαθε να "κουβαλάει", σαν ένα απλό κοινωνικό ον!

[Γλαύκη]

άψογο Βάσω.

[Sofoula]

Ο μηχανισμός των ασυνείδητων συναισθημάτων δεν έχει όρια, όμως δεν έχουμε παρά να σκύψουμε μέσα μας να δούμε την αλήθεια, μέσα στην οποία έχουμε διαμορφώσει τις συμπεριφορές μας.
Η αίσθηση του "αδικημένου" στις σχέσεις μας δεν έχει να κάνει με την συμπεριφορά του άλλου, αλλά με ότι έχουμε κρατήσει μέσα μας και προσβάλλει την δύναμη μας, θυσιάζοντάς την σε μια επιθυμητή αποδοχή...

Ναι, συμφωνώ απόλυτα με αυτό, δεν θα μπορούσαμε άλλωστε να νιώθουμε αδικημένοι αν δεν είχαμε κάποιες προσδοκίες από το άλλο μέλος της σχέσης. Και φυσικά, πράγματι, ξεκινάμε να περιμένουμε πράγματα όταν δίνουμε πράγματα, όταν ζητάμε ασφάλεια και αναγνώριση από τον άλλο (γιατί δεν μπορούμε να την βρούμε μέσα μας).

Ο φυσικός άνθρωπος περνάει όλη του την ζωή μέσα σ’ αυτόν τον μηχανισμό άμυνας-επίθεσης που δεν έχει καμία σχέση με την Λογική, με την οποία ένα ενσυνείδητο ον είναι προικισμένο από τον θεό…

Πολύ κουραστικό... Όταν έχεις τόσα και τόσα μέσα σου, όταν είσαι ανίκανος να υπερασπιστείς και να φροντίσεις τον εαυτό σου, αλλά πραγματικά το χρειάζεσαι, χρησιμοποιείς αυτόν τον μηχανισμό άμυνας-επίθεσης που προέρχεται από έναν κακώς εννοούμενο εγωισμό. Γιατί, αντί να ψάξεις για μία λύση μέσα σου και μέσα στην σχέση, αντί να σταθείς με ειλικρίνεια στον Εαυτό σου, επιλέγεις να θάψεις και τα παλιά και τα καινούργια ερεθίσματα που σου προκαλούν πόνο, χρησιμοποιώντας τον εγωισμό, μια συγκαλυμμένη δηλεία για να πεισθείς ότι είσαι εντάξει, μέχρι την επόμενη φορά, που θα σου συμβούν τα ίδια, έως ότου καταλάβεις ότι είναι καιρός να πάρεις κάποιο μάθημα.

Κάπου εκεί ήμουν/είμαι...

Μόνο μέσα από την πνευματική μας ανάπτυξη μπορούμε να σκύψουμε με αγάπη στον εαυτό μας και να αφεθούμε, με παιδική αγνότητα, στην ανώτερη καθοδήγηση, γνωρίζοντας ότι κανείς δεν μας κρίνει, κανείς δεν μπορεί να μας απορρίψει, κανείς δεν μπορεί να κομματιάσει το «είναι» μας

Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα να μπορούσα να το κάνω. Αλλά μου φαίνεται πολύ δύσκολο και χαοτικό, λες και δεν έχει αρχή και τέλος... Θα συνεχίσω να προσπαθώ, ελπίζω σε κάπως σωστό δρόμο. Αν και, δεν ξέρω αν σας έχει συμβεί ποτέ, όσο προσπαθώ τόσο έχω την αίσθηση ότι κάτι μου λείπει. Και δεν μπορώ να το προσδιορίσω και μου προκαλεί απίστευτο εκνευρισμό, γιατί φοβάμαι, αλλά δεν ξέρω τι ή γιατί.

Ουφ, νομίζω ότι όλοι θα περάσουμε κάτι αντίστοιχο σε κάποια φάση.

Γιαυτό και προσπαθώ να εφαρμόζω το "Να είσαι ευγενικός. Γιατί ο καθένας που γνωρίζεις πολεμάει μία σκληρή μάχη!"