Η πλειονότητα των ανθρώπων δεν κάθεται εκείνη τη στιγμή να "ελέγξει" πόσο χρειάζεται να θυμώσει!
Φυσικά... γιαυτο και ο θυμός εκφράζεται πλεον με βία σε όλα τα επίπεδα ,-σε κάθε ευκαιρία- στο συνολο της ανθρωπότητας/ πλειονότητας.
Εκείνη τη στιγμή προτιμότερο είναι να βρεθεί μόνος του κανείς, να πάρει ένα μαξιλάρι και ν'αρχίσει να βαράει μπουνιές ή να κάνει τον "ξυλοκόπο" μέχρι να φύγει ο θυμός από μέσα του και μετά να κάτσει να κάνει όλη την ανάλυση που αναφέρεις.
Ακούγεται σαν τεχνική όλο αυτο και δεν μπορώ να συμφωνήσω...
Ακόμα και οι μπουνιές και οι υστερίες είναι το θεατρο του θυματος προς τον ίδιο μας τον Εαυτο,(υπάρχει δεν υπάρχει ακροατηριο).
Ο θυμός που αναδύεται για πρόσωπο ή κατασταση, μας δείχνει μέσα μας με φωτεινή σηματοδότηση... ποιο κομμάτι μας υποφέρει , μειονεκτει, νιώθει ευάλωτο και απόριψη...
Ποιον λοιπόν να προσωποποιήσω με το μαξιλάρι όταν θα ρίχνω μπουνιές? ΕΜΕΝΑ?
Γιαυτο εργάζομαι? Να με χτυπήσω πρώτα, για να με αγαπήσω πιο κακοποιημένη εν συνεχεία?:-?
Το νευρικό σύστημα το εξουθενώνεις μόνο όταν κρατάς τον θυμό μέσα σου.
Το δικό μου νευρικό συστημα τουλάχιστον χρειάζεται 3 μέρες να ηρεμήσει ,αν ρίξω εστω και μία "μπουνιά'.... απλά δεν είμουν σε θέση να το αναγνωρίσω παλαιότερα όταν μαγκωνε όλο μου το σώμα και πονουσα παντού!
Αυτο δεν σημαίνει ότι τον αγνοώ -σε καμμία περιπτωση-!
Ο θυμός μου είναι το κλειδι να ανακαλύψω πράγματα για μένα ,χωρις να τα χρεώνω σε κανέναν, και λειτουργει ως ευλογία!
"Στη βραση κολλάει το σίδερο "που λένε!

Όμως και θα στο πω, γιατί είναι βιωμένο, μέσα στην ανοιχτή καρδιά, αλλάζουν όλα και όλοι...
Γιατί η ανοιχτή καρδιά ξέρει να συγχωρεί και να προχωράει
Και αυτό από μόνο του είναι Σκοπός!