Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΑΝ ΘΕΩΡΙΑ...ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ

[Αμαλία]

Συμφωνώ!! Λάμπεις!!! ;)

[Vasoula]

Μια και ανακινήθηκε αυτό το θέμα, ας καταθέσω κάτι περί ελευθερίας…


Ελευθερία, έχω γράψει τι είναι για μένα, ήδη στην πρώτη σελίδα αυτού του τόπικ! Αυτό το ξεκαθάρισα μέσα μου, ώστε να μην υπάρχει κανένα ψήγμα δεσμευτικής αλήθειας και προς τον εαυτό μου και προς τους άλλους…

Πολλές φορές είχα το εσωτερικό δίλημμα, αν η αλήθεια που βιώνει ένας άνθρωπος εσωτερικά, μπορεί να δοθεί με την μορφή διδασκαλίας σε άλλους ανθρώπους, και να τους ταρακουνήσει από τα «ήσυχα νερά» της ζωής τους! Να τους διχάσει και να τους γκρεμίσει κάποια ιδανικά, που μπορεί να είναι ψευδαίσθηση σε σχέση με μια βαθύτερη πνευματική αλήθεια, όμως είναι η ζωή τους!!!

Παρατηρούσα για πολλά χρόνια την ζωή μου, την ζωή μας…

Κατέγραφα, πειραματιζόμουν και ερευνούσα…Είδα ότι δυστυχία ήταν μόνο ένα φαινόμενο που διαρκούσε λίγο. Ο άνθρωπος πάντα βρίσκει διεξόδους στην δυστυχία του, ακόμα και αν αυτές είναι αδιέξοδα... Αν δεν παρατηρείς την διαδρομή, δεν το παίρνεις είδηση όμως! Και αυτό είναι μια μορφή ευτυχίας!

Παρατηρούσα την εφηβεία και την ωριμότητα, τα παιδιά και τους ενήλικες, τον φόβο και την αγάπη! Πίσω από κάθε δάκρυ των ανθρώπων υπήρχε πάντα μια αόριστη ελπίδα ότι κάποτε τα πράγματα θα φτιάξουν…Και περίμεναν αυτό το κάποτε που δεν ερχόταν σχεδόν ποτέ! Μα δεν το έπαιρναν είδηση…Και αυτό είναι μια μορφή ευτυχίας!

Παρατηρούσα τους ερωτευμένους, την δύναμη της ομορφιάς και της έλξης, την ελπίδα για την αιωνιότητα, το πως ξαφνικά η ζωή έπαιρνε άλλη οπτική μέσα από μια ξαφνική ανάδυση των πιο όμορφων ποιοτήτων ενός ανθρώπου, που στην πορεία γίνονταν θεριά ανήμερα να πνίξουν την ανία και την θλίψη, το πως αυτά τα θηρία εξιλεώνονταν στην παρουσία ενός παιδιού και πως κρεμόντουσαν πάνω του, για να διαιωνίσουν την φυσική τάση του ανθρώπου για επέκταση της ύπαρξής του, χωρίς να το παίρνει είδηση! Και αυτό είναι μια μορφή ευτυχίας!

Παρατηρούσα τον αγώνα της ζωής και τα Σαββατοκύριακα της ελπίδας, το χαμόγελο και το δάκρυ που ισορροπούσαν στην κόψη του ξυραφιού, τις αγάπες που δεν εκπληρώθηκαν, τις αγάπες που εκπληρώθηκαν και ζητούσαν εκδίκηση γιατί τελείωσαν, το τρέξιμο και το βάδισμα, όλα μέσα σε μια απλότητα που οι άνθρωποι ονόμαζαν ζωή, χωρίς να παίρνουν είδηση ότι ζούσαν ένα ολόγραμμά της! Και αυτό είναι μια μορφή ευτυχίας!

Παρατηρούσα τον πλούτο και την αδυναμία του, να φέρει μια βαθιά ικανοποίηση στην ψυχή των ανθρώπων και την συνεχιζόμενη αγωνία για να τον αποκτήσουν. ΄Οσοι δεν τον είχαν αγωνίζονταν να τον αποκτήσουν και όσοι τον είχαν αποκτήσει, αγωνίζονταν να τον διατηρήσουν. Το χρήμα τους έδινε μια πρόσκαιρη ικανοποίηση ότι έχουν κατακτήσει την ζωή και δεν έπαιρναν είδηση ότι εκείνη ζητούσε συνεχώς θυσίες και συμβιβασμούς. Και αυτό είναι μια μορφή ευτυχίας!

Παρατηρούσα την Φύση που ελεύθερη αναπτυσσόταν με μια αόρατη δυναμική, μέσα σε μια Τάξη που ερχόταν σε αντίθεση με το Χάος της ανάπτυξης των ανθρώπων.
Τα λουλούδια και οι καρποί των θερμοκηπίων ήταν όμορφα, αλλά έχαναν το σημαντικό τους χάρισμα, που ήταν η ένδειξη ευγνωμοσύνης στην Μητέρα Φύση. Αντιδρούσαν στην δεσμευτική τους ανάπτυξη χάνοντας το άρωμά τους. Το ίδιο και οι καρποί!
΄Όμως οι άνθρωποι αυτό δεν το γνωρίζουν. Θεωρούν ότι είναι ελεύθεροι να αναπτυχθούν μέσα σε ένα ευρύτερο θερμοκήπιο, που τους αναπτύσσει και τους κάνει όμορφους, έξυπνους, δυνατούς και καλλιεργημένους! Δεν παίρνουν είδηση ότι χάνουν το σημαντικό τους χάρισμα, που είναι η ένδειξη ευγνωμοσύνης στην Μητέρα Φύση, το άρωμά τους!
Τα βαθύτερα συναισθήματα τους αναδύονται με μια βαριά υλική μυρουδιά, που είναι αόρατη στις αισθήσεις τους, αλλά ορατή στον Δημιουργό τους! Η ελευθερία τους να μην αντιλαμβάνονται την «δυσφορία» τους είναι μια μορφή ευτυχίας!

Πολλές φορές αναρωτήθηκα, αν έχουμε το δικαίωμα να ανατρέπουμε την απλή καθημερινή δυστυχία, όταν οι άνθρωποι, βυθιζόμενοι στην πόλωση, την θεωρούν μια μορφή ευτυχίας!

Γνωρίζω ότι χρειάζεται θάρρος για να είσαι πλήρης!
Γιατί αυτό που ανατρέπεις, δεν είναι άλλο από αυτό που αντιλαμβάνεσαι σαν μορφή ευτυχίας.
΄Όταν δεν το γνωρίζεις, θεωρείς την ελευθερία σαν μια μορφή ευτυχίας και εξουδετερώνεις νοητικά το «θερμοκήπιο» σου, σαν να μην υπάρχει…
Συμπεριφέρεσαι σαν ελεύθερος, γιατί δεν βλέπεις τον Δημιουργό σου!

Πολλές φορές αναρωτήθηκα, αν έχουμε το δικαίωμα να ανατρέπουμε την μορφή ευτυχίας που απολαμβάνουν οι άνθρωποι, στο όνομα της ελευθερίας.
Πολλές φορές δεν μπορείς να αποδείξεις το «θερμοκήπιο», παρά μόνο μέσα από το άρωμά σου! Αλλά αυτό είναι αντιληπτό μόνο στον Δημιουργό σου, και σε όσους στρέφονται με αγάπη προς Αυτόν!


Μερικές φορές, ακόμα αναρωτιέμαι…

[VasilisM]

Γνωρίζω ότι χρειάζεται θάρρος για να είσαι πλήρης!
Γιατί αυτό που ανατρέπεις, δεν είναι άλλο από αυτό που αντιλαμβάνεσαι σαν μορφή ευτυχίας.

Συμφωνώ..
Γι αυτό χρειάζεται και υπομονή και επιμονή!

[Fotinoula]

Πολλές φορές αναρωτήθηκα, αν έχουμε το δικαίωμα να ανατρέπουμε την μορφή ευτυχίας που απολαμβάνουν οι άνθρωποι, στο όνομα της ελευθερίας.
Πολλές φορές δεν μπορείς να αποδείξεις το «θερμοκήπιο», παρά μόνο μέσα από το άρωμά σου! Αλλά αυτό είναι αντιληπτό μόνο στον Δημιουργό σου, και σε όσους στρέφονται με αγάπη προς Αυτόν!

Μερικές φορές, ακόμα αναρωτιέμαι…

απο ότι εχω κατανοήσεις η τελευταια προταση που γραφεις ειναι περα για περα στην ουσια της αληθεια

μαλιστα πολλές φορες αναρωτιεμαι και εγω με την σειρα μου ποση σοφια και αγαπη μεσα σου να αναβλύζει για να διακρινεις μεχρι που να πεις και που να σιωπησεις

[Vasoula]

α, Φωτεινούλα, δεν μπορείς να μιλήσεις μέσα στο "θερμοκήπιο"...Οι άνθρωποι για να ακούσουν, χρειάζεται να βγαίνουν από εκεί...άσχετα αν ξαναμπαίνουν! Αν αυτό το γνωρίζεις, δεν επεμβαίνεις στην φύση των πραγμάτων.
Δεν είσαι εσύ η αιτία που βγαίνουν για να ακούσουν. Εσύ είσαι η αιτία που, πιθανά, αντιλαμβάνονται που μπαίνουν μετά...


Ερχεται μια φυσική αιτία, και ο άνθρωπος νιώθει να πνίγεται! Βγαίνει έξω να αναπνεύσει και τότε αντιλαμβάνεται έναν άλλον κόσμο...Ακουει, νιώθει...και επιστρέφει! Στην επιστροφή νιώθει ότι πνίγεται ξανά. Αρχίζει και βγαίνει...και μπαίνει...συνεχώς!
Τον έναν κόσμο δεν μπορεί να τον πιστέψει γιατί δεν τον γνωρίζει, τον άλλον κόσμο δεν θέλει να τον πιστέψει, γιατί τον γνωρίζει...

Και εκεί αρχίζει ο διχασμός και η δυστυχία, το που θα επιλέξει να βρεθεί...
Δεν του αρέσουν τα γνώριμα, αλλά συνεχίζει να φοβάται τα άγνωστα...
Και αντί να αρχίζει να τα ερευνά και να εμπιστεύεται τα άγνωστα, είναι περισσότερο δυστυχισμένος πια στα γνώριμα...

Γνωρίζει καλά ότι έχει ημερομηνία λήξης, αυτή είναι η μόνη "ευτυχία" που μοιράζονται οι άνθρωποι απλόχερα μεταξύ τους, μέσα στο "θερμοκήπιο" τους...
Αν προσέξεις περισσότερο, θα διαπιστώσεις ότι το μόνο πράγμα που τους ενώνει είναι ο θάνατος!

[Δωρουλα]

[VasilisM]

Ερχεται μια φυσική αιτία, και ο άνθρωπος νιώθει να πνίγεται! Βγαίνει έξω να αναπνεύσει και τότε αντιλαμβάνεται έναν άλλον κόσμο...Ακουει, νιώθει...και επιστρέφει! Στην επιστροφή νιώθει ότι πνίγεται ξανά. Αρχίζει και βγαίνει...και μπαίνει...συνεχώς!
Τον έναν κόσμο δεν μπορεί να τον πιστέψει γιατί δεν τον γνωρίζει, τον άλλον κόσμο δεν θέλει να τον πιστέψει, γιατί τον γνωρίζει...

Και εκεί αρχίζει ο διχασμός και η δυστυχία, το που θα επιλέξει να βρεθεί...
Δεν του αρέσουν τα γνώριμα, αλλά συνεχίζει να φοβάται τα άγνωστα...
Και αντί να αρχίζει να τα ερευνά και να εμπιστεύεται τα άγνωστα, είναι περισσότερο δυστυχισμένος πια στα γνώριμα...

Σε ευχαριστώ πολύ!! Είναι οι απαντήσεις που ήθελα αυτές τις μέρες! Ειδικά από εχθές..
Νιώθω υπέροχα σήμερα! Είσαι μοναδική

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ]

μου αρεσε πολυ αυτη η αναλογια με το θερμοκηπιο, μου επιβεβαιωσε καποια πραγματα.

αναρωτιομουν παντα γιατι δεν μου αρεσει να εργαζομαι εσωτερικα σε ενα χωρο, στην δουλεια μου εργαζομαι εξωτερικα, νοιωθω μια ελευθερια να κινουμε, να αλλαζω παραστασεις, να αλλαζω διαδρομες οταν πηγαινω καπου, να βλεπω και να συναντω διαφορετικους ανθρωπους εξω στον δρομο, (που πολλες φορες δεν ειναι τυχαιο ποιους συναντω και τι παιρνω η δινω απο αυτους) και πολλες φορες να πεφτω πανω σε γνωστους στα ποιο απιθανα μερη και εκει να συμβαινει κατι μαγικο. μετα να επιστρφω πισω στο γραφειο και (σε ενα μικρο θερμοκηπιο μεσα στο μεγαλο) και εκει να γινονται αφομοιωσεις και ζυμωσεις. ειδα οτι καθως εξελησομουνα στο γραφειο γινοντουσαν αλλαγες, ειδα συναδελφους να με προσεγγιζουν πιο πολυ, ειδα να μου εξομολογουνται τα εσωψυχα τους απο το πουθενα, και εγω να τους ακουω μεσα στην σιωπη και να ανοιγει το κεντρο της καρδιας, ειδα να εχουμε και τραγωδιες και εγω να ειμαι εκει και μονο με την παρουσια μου να προσφερω, (ξερω πως υπαρχει ενας συμβολισμος μεσα απο ολα αυτα) στον δρομο εχει τυχει να με σταματησει ενας πασιγνωστος στον χωρο της ενναλακτικης θεραπειας με χαιρετησε, μου ειπε τι ωραια και δυνατη αυρα που εχεις?
αλλη φορα στον δρομο με σταματαει ενας αγιορειτης μοναχος (στα καλα καθουμενα) μου μιλουσε, και τον ακουγα μεσα στη σιωπη, ξαφνικα σταματαει , με κοιταει, μου λεει, "εσυ εισαι ζωντανος!!" μαζευτηκε κοσμος γυρω μας και παρακολουθουσε, ηταν τρελλο, φευγοντας μου φωναζει δυνατα αδελφε πως σε λενε? κωνσταντινο λεω, να εισαι ευλογημενος!! και με ευλογησε, προχθες καθομουν απογευμα σε μια καφετερια μονος. αναρωτηθηκα, γιατι μου αρεσει να ειμαι εξω γιατι δεν καθομαι μεσα στη καφετερια ειναι πιο ζεστα, ο κοσμος θα με θεωρει τρελλο με τετιοα ψυχρα ( ηθελα να ειμαι εξω απο το "θερμοκηπιο"
μου αρεσει να νοιωθω τον αερα, να παρατηρω τον κοσμο που περναει,
να στοχαζομαι, ακομα και να μπαινω σε κατασταση διαλογισμου εξω).
ξαφνικα παιρναει ενας γνωστος καθησε δεκα λεπτα, μονος του αρχιζε να εκφραζει καποιες πνευματικες ανυσηχιες (ειναι ασχετος δεν ειναι του χωρου) του μιλησα, τον ενθαρυννα μιας και περασε και καποιο προβλημα υγειας, του λεω πορευσου χωρις φοβο, εχει πιστη και εμπιστοσυνη, νοιωσαμε καλα και οι δυο, ξαφνικα περασαν μπροστα μου 2 παλιες γνωστες απο την πρωτη εσωτερικη σχολη που ανηκα στο παρελθον, ειχα να της δω 10 χρονια ηταν μια απιστευτη συναντηση, αν ημουν μεσα στην καφετερια τιποτα απο αυτα δεν θα ειχαν συμβει.

γιατι τα ανεφερα ολα αυτα, οπως η βασω ειπε για το θερμοκηπιο, ζουμε σε ενα θερμοκηπιο μεσα ειναι πιο μικρα θερμοκηπια οι χωροι εργασιας, οι χωροι που συναλασομαστε με αλλους ανθρωπους, καποιοι απο εμας μπαινοβγαινουμε απο το θερμοκηπιο (και ας ζουμε μεσα σε αυτο) αποκομιζοντας οτι αποκομιζουμε εξω απο αυτο φαιρνουμε αυτην την ευωδια οταν γυριζουμε μεσα, μονο αυτο μπορουμε να κανουμε δεν μπορουμε να πιασουμε καποιον απο το χερι και να τον οδηγησουμε εξω,
μπορει για αυτον να υπαρχει μια αλλη εξοδος που καλειται να ακολουθησει οταν ερθει η ωρα, δεν μπορουμε να παραιμβουμε, απλως να ειμαστε οι εαυτοι μας και να προσφερουμε μεσα σττην σιωπη η με δυο λογια συμπαραστασεις η ενθαρυνσης, σωτηρες δεν ειμαστε, ο σκοπος ειναι να εκπεμπουμε την οποια ευωδια φερουμε μαζι μας, και καθως κινουμαστε μεσα και εξω απο το θερμοκηπιο συναντιομαστε (οι εργατες του φωτος) και μυραζομαστε μεταξυ μας την δικια μας ευωδια.

καπως ετσι αντιληφθηκα τα πραγματα

[Επισκέπτης]

α, Φωτεινούλα, δεν μπορείς να μιλήσεις μέσα στο "θερμοκήπιο"...Οι άνθρωποι για να ακούσουν, χρειάζεται να βγαίνουν από εκεί...άσχετα αν ξαναμπαίνουν! Αν αυτό το γνωρίζεις, δεν επεμβαίνεις στην φύση των πραγμάτων.
Δεν είσαι εσύ η αιτία που βγαίνουν για να ακούσουν. Εσύ είσαι η αιτία που, πιθανά, αντιλαμβάνονται που μπαίνουν μετά...


Ερχεται μια φυσική αιτία, και ο άνθρωπος νιώθει να πνίγεται! Βγαίνει έξω να αναπνεύσει και τότε αντιλαμβάνεται έναν άλλον κόσμο...Ακουει, νιώθει...και επιστρέφει! Στην επιστροφή νιώθει ότι πνίγεται ξανά. Αρχίζει και βγαίνει...και μπαίνει...συνεχώς!
Τον έναν κόσμο δεν μπορεί να τον πιστέψει γιατί δεν τον γνωρίζει, τον άλλον κόσμο δεν θέλει να τον πιστέψει, γιατί τον γνωρίζει...

Και εκεί αρχίζει ο διχασμός και η δυστυχία, το που θα επιλέξει να βρεθεί...
Δεν του αρέσουν τα γνώριμα, αλλά συνεχίζει να φοβάται τα άγνωστα...
Και αντί να αρχίζει να τα ερευνά και να εμπιστεύεται τα άγνωστα, είναι περισσότερο δυστυχισμένος πια στα γνώριμα...

Γνωρίζει καλά ότι έχει ημερομηνία λήξης, αυτή είναι η μόνη "ευτυχία" που μοιράζονται οι άνθρωποι απλόχερα μεταξύ τους, μέσα στο "θερμοκήπιο" τους...
Αν προσέξεις περισσότερο, θα διαπιστώσεις ότι το μόνο πράγμα που τους ενώνει είναι ο θάνατος!

Βάσω μου αυτό είναι ότι πιο ευκρινές έχεις γράψει μέχρι τώρα και το συμμερίζομαι μέχρι....και τα σημεία στίξης του!! ;) Μάλλον πάνω στο μπες βγες είμαι εγώ και βασικά ποιός ξέρει που θα κατασταλάξω στο τέλος! Δεν θα ήθελα πάντως αυτό κοινό του θανάτου να καταντήσει η μ οναδική μου ελπίδα!!

[VasilisM]

Κωνσταντίνε πολύ όμορφα αυτά που γράφεις! Τελικά ο μόνος δρόμος, είναι αυτός της καρδιάς, με ό,τι συνεπάγεται αυτό

[Επισκέπτης]

γιατι τα ανεφερα ολα αυτα, οπως η βασω ειπε για το θερμοκηπιο, ζουμε σε ενα θερμοκηπιο μεσα ειναι πιο μικρα θερμοκηπια οι χωροι εργασιας, οι χωροι που συναλασομαστε με αλλους ανθρωπους, καποιοι απο εμας μπαινοβγαινουμε απο το θερμοκηπιο (και ας ζουμε μεσα σε αυτο) αποκομιζοντας οτι αποκομιζουμε εξω απο αυτο φαιρνουμε αυτην την ευωδια οταν γυριζουμε μεσα, μονο αυτο μπορουμε να κανουμε δεν μπορουμε να πιασουμε καποιον απο το χερι και να τον οδηγησουμε εξω,
μπορει για αυτον να υπαρχει μια αλλη εξοδος που καλειται να ακολουθησει οταν ερθει η ωρα, δεν μπορουμε να παραιμβουμε, απλως να ειμαστε οι εαυτοι μας και να προσφερουμε μεσα σττην σιωπη η με δυο λογια συμπαραστασεις η ενθαρυνσης, σωτηρες δεν ειμαστε, ο σκοπος ειναι να εκπεμπουμε την οποια ευωδια φερουμε μαζι μας, και καθως κινουμαστε μεσα και εξω απο το θερμοκηπιο συναντιομαστε (οι εργατες του φωτος) και μυραζομαστε μεταξυ μας την δικια μας ευωδια.

καπως ετσι αντιληφθηκα τα πραγματα

Nαι πράγματι Κωσταντίνε, είναι ορισμένα πράγματα που χρειάστηκαν κάτι γερά στραπάτσα, ακόμα και προσβλητικά στραπάτσα για να τα δώ και να τα αποδεχθώ! Δεν έχουμε όμως όλοι την ίδια πύλη εισόδου και εξόδου. Ανάλογα με την δική μας πύλη συναντάμε τους ανθρώπους που πρέπει, ή που έχουν κάτι να μας μάθουν. Το θέμα είναι να μην ξεχναμε ότι είμεις κουβαλάμε μαζί μας την δικιά μας ευωδιά, και ότι κι αν μας λένε οι άλλοι, είτε μας επαινούνε, όπως εσένα εκείνος ο αγιορείτης είτε μας λιθοβολούνε ή μας βρίζουνε η δική μας ευωδία ούτε αλλάζει ούτε καθοριζεται από τους γύρω μας! Την κουβαλάμε και μπαινοβγαινουμε στο θερμοκήπιο μαθαίνοντας και ανταλλάσοντας εμπειρίες, όμως αυτή η ευωδιά μας υπάρχει και εξελίσεται!!

[Επισκέπτης]

Bασουλα , Κωνσταντινε

[Vasoula]

΄Ισως αξίζει τον κόπο, να συνεχίσουμε αυτήν την κουβέντα…



Αναρωτήθηκα πολλές φορές για την ελευθερία επιλογών μας!

Αυτό περί ελεύθερης βούλησης είναι τελικά ένα "αστείο". Κανένας φυσικός άνθρωπος δεν μπορεί να επιλέξει ελεύθερα, γιατί μέσα του έχουν δημιουργηθεί οι εξαρτητικοί μηχανισμοί της συνήθειας.

Ο κόσμος μας μοιάζει...Είναι αυτό που είμαστε!

Πάντα έλεγα ότι οι εξουσιαστικές δυνάμεις του κόσμου, δημιουργούνται από καθέναν μας! Δημιουργούνται από τους φόβους μας, και εμφανίζουν μπροστά μας αυτό που μας εξουσιάζει!

Παρατηρούσα συνεχώς τον Εαυτό μου και τους άλλους! Κάθε μου φόβος εμφανιζόταν σε έναν έρωτα, κάθε μου αγωνία εμφανιζόταν σε έναν άνθρωπο που με εξουσίαζε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο!

Δεν ήταν οι άνθρωποι έτσι! Εγώ ήμουν έτσι…
Και αυτό ήταν μια αλήθεια που με χτύπησε, σαν το πιο βίαιο χαστούκι που δεν έχω φάει στην ζωή μου!

΄Ηθελα να φτιάξω τον κόσμο, και ο κόσμος ήταν ότι είχα μέσα μου!
Θυμό, αγωνία, φόβο, ασθένεια, θάνατο!

Ο δάσκαλος μου μού μίλαγε για αιωνιότητα, και εγώ ήμουν μόνο 25 χρονών γριά!
Μέσα στο είναι μου είχαν τεθεί οι προϋποθέσεις της παρακμής μου…

Είχα παραιτηθεί στο βαθύτερο είναι μου, ήθελα να πεθάνω, αλλά η ελεύθερη τάχα επιλογή μου με έκανε να παίρνω ένα τσουβάλι χάπια για να ζήσω…
Ειχα ήδη νικηθεί, γιατί δεν είχα όραμα…Και σ΄αυτό έφταιγαν οι άλλοι…
Μπορούσα μόνο να ονειρεύομαι, αλλά το όνειρο είναι αδύναμο να στηρίξει τον εφιάλτη. Χρειάζεται κάτι πιο δυνατό, κάτι πιο υλοποιήσιμο…

Τώρα ακούω τον θυμό των ανθρώπων. Τον μυρίζω, όπως μυρίζω όλα τα συναισθήματα που αναδύονται από το είναι τους! Μίσος, ενοχή, για κάτι που εξωτερικά τους προσβάλει, μα κανείς δεν μπορεί να ανακαλύψει ότι η αιτία δημιουργεί τα αποτελέσματα, μέσα από μια σειρά συμπτώσεων και συμπτωμάτων, που βρίσκεται στο είναι τους και τους αποκλείει το όραμα, εμφανίζοντάς τους μπροστά τους τον εφιάλτη τους, με σάρκα και οστά!

Θεράπευσε τον Εαυτό σου, μου έλεγε ο δάσκαλος μου, και ο κόσμος θα θεραπευτεί από το όραμά σου! Είναι ατομική ευθύνη η θεραπεία! Δεν ανήκει σε κανέναν άλλον, δάσκαλο ή μαθητή, θεό ή σατανά! Η ελευθερία δεν έχει άλλη δράση, εκτός από αυτήν που ξετυλίγεται στο είναι σου. Η ανύψωση της σκέψης σου, δεν εξαρτάται από τίποτα άλλο εκτός από την ακεραιότητά σου. ΄Ότι διάβασες είναι γραμμένα από ανθρώπους σαν και σένα, που απλά ονειρεύτηκαν την εξύψωση της ζωής, χωρίς να μπορούν να έχουν όραμα για τον Εαυτό τους!
Εδώ και χιλιάδες χρόνια η ανθρωπότητα εξελίσσεται. ΄Όμως είναι η ίδια σε ψυχολογικό επίπεδο. ΄Ιδιοι πόλεμοι, ίδια απέχθεια για την ζωή, απληστία και αλαζονεία, όλα είναι ίδια, γιατί εσύ είσαι ίδια.



΄Ισως εδώ αξίζει να βάλω κάποιες λέξεις, που μοιράστηκα με τα κορίτσια στο 3ο!

Σκεφτείτε λοιπόν ότι υπάρχει μια βασική αιτία...ένας βασικός φόβος που ξεκινάει από το κέντρο του είναι μας και ανεβαίνει στην επιφάνεια μέσα από ενεργειακά πλοκάμια. Ο φόβος δεν έχει συγκεκριμένο όνομα, απλά υπάρχει εκεί μέσα μας, δημιουργία του φόβου της οικογένειας, της κοινωνίας και της άχρηστης θρησκείας!

Ανεβαίνοντας στην επιφάνεια αρχίζει να καταλαμβάνει τομείς της ζωής μας, νευραλγικά σημεία της ύπαρξής μας και να τα πιέζει.
΄Ετσι εκδηλώνεται με "ονοματεπώνυμο"...
Φοβόμαστε τον θεό, φοβόμαστε τον άνθρωπο, τα τραίνα, τα αεροπλάνα, την εργασία, την επικοινωνία, το σεξ, τον έρωτα, τα παιδιά μας, τον άντρα μας, την φτώχεια, την αρρώστεια, τον θάνατο...
Κάθε φόβος που γίνεται υπαρκτός στην ζωή μας, κάθε φόβος που παίρνει σάρκα και οστά, στέλνει ενέργεια στον αρχικό πυρήνα του και τον κάνει ολοένα και πιο δυνατό, ανθεκτικό, ισχυρό! Μέχρι που αυτός κελυφώνεται, και ορίζει το κέντρο του είναι μας τόσο πολύ, που η ανάπτυξή μας φαίνεται αδύνατη.

Από την στιγμή που κάτι δεν μπορεί να αναπτυχθεί, γερνάει και αποσυντίθεται...

Και αυτή είναι η τραγική αλήθεια ενός φυσικού ανθρώπου.
Δείχνει να το γνωρίζει βαθύτερα, γι' αυτό χάνει και το νόημα της ζωής του.
Ξέρει ότι του είναι αδύνατον να τρυπήσει αυτό το κέλυφος και παλεύει με τα πλοκάμια του. Μα τα πλοκάμια είναι μόνο η επιφάνεια, αυτού του αδίστακτου "πλαγκτόν" που υπονομεύει την αναπτυξη μας, κάθε στιγμή και κάθε λεπτό!

Χρειάζεται τρύπημα και αντοχή στο ακάθαρτο και μολυσμένο υγρό που θα βγει. Εκεί μας οδηγούν τα πλοκάμια...οι ενεργειακοί οδοί των συμπτωμάτων του, που μας φέρνουν αντιμέτωπους με την αλήθεια και όλες τις δυσειδαιμονίες που έχουν γίνει μέρος του.

Από ποιο πλοκάμι θα οδηγηθούμε εκεί, εξαρτάται μόνό από την δική μας ανάγκη. Εγώ οδηγήθηκα από την ασθένεια! ΄Αλλος μπορεί να οδηγηθεί από την οκνηρία του, άλλος από έναν έρωτα, άλλος από μια επικίνδυνη πτήση με το αεροπλάνο, άλλος από την μοναξιά...Ποιός ξέρει καλύτερα τις ανάγκες μας, εκτός από εμάς τον ίδιο?

Να λοιπόν που χρειάζεται το θάρρος!
Να που χρειάζεται το όραμα...
Να που χρειάζεται η πίστη
Να που χρειάζεται η θέληση για ανάπτυξη΄
Να που χρειάζεται η υπεύθυνότητά μας

Ποιά οικογένεια, ποιά ασθένεια, ποιά φτώχια, ποιός έρωτας...΄Ολα είναι τρόποι για να οδηγηθούμε στο βαθύτερο είναι μας!

Είτε θέλετε να το πιστέψετε, είτε όχι, μέσα μας είναι ο κίνδυνος και όχι έξω από εμάς.
Δεν ανήκει στους γονείς μας, στην δουλειά μας, στα παιδιά μας, στους έρωτες μας, στον θάνατο, στον θεό!

Η μεγαλύτερη νίκη του ανθρώπου, είναι στον εαυτό του!
Η μεγαλυτερη αδικία του ανθρώπου, είναι στον εαυτό του!

Μα για να γίνει εφικτό αυτό, χρειάζεται να οραματιστούμε τον "νικητή"! Να αγαπήσουμε τον κόσμο του, να αφουγκραστούμε την χαρά του! Να βιώσουμε την ελευθερία του! Να μοιραστούμε την αφθονία του! Και να ξέρουμε ποιός είναι αυτός, σε σχέση με εμάς! Ποιός ειναι τελικά ο Δημιουργός μας!

Αφομοιώστε αυτά τα λόγια. Νιώστε τα μέσα σας! Μην τα διαβάζετε απλά έχοντας αποριες! Δεν είναι διδασκαλία, είναι η αλήθεια...

Ο δάσκαλος που μου την ενέπνευσε και μου την εμφύσησε δεν ήταν ένας κακόμοιρος φτωχούλης! Δεν ήταν ο καλός και αγαθός δάσκαλος των γραφών! Δεν ήταν ο αδικοθυσιασμένος που προδώθηκε! Δεν ήταν δούλος ή βασιλιας!
΄Ηταν ο ΝΙΚΗΤΗΣ!

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ]

Απο μια πρωτη αναγνωση (δεν ειναι αρκετη μια )
καταλαβα τα εξης:

ειμαστε προγραμματισμενοι απο την οικογενεια, και την κοινωνια οτι ειμαστε χαμενοι απο χερι, η ανασφαλεια, οι φοβοι (του θανατου, της αρρωστιας,η αναζητηση της προσκαιρης επιτυχιας κλπ)
πρεπει μονοι μας να κατανοησουμε τον προγραμματισμο και να εισαγουμε εναν καινουργιο, του νικητη. για αυτο απο την αρχαιοτητα μεχρι σημερα οι ανθρωποι θαυμαζουν της ιστοριες με τους ηρωες, τους σωτηρες-αβαταρ κλπ, ειναι ενα αρχετυπο που εχουμε βαθεια μεσα μας αλλα δεν το πιστευουμε, η μαλλον ο προγραμματισμος δεν μας αφηνει να το πιστεψουμε, μονο που ο νικητης , ο ηρωας ειναι η αληθεια και οτι ζουμε ειναι η ψευδαισθηση, πολυ ωραια βασω ανεφερες τα πλοκαμια, θυμιζει τον Ηρακλη με την Λερναια Υδρα, βλεπουμε την αληθεια στους μυθους Ηρακλης, Θησευς, Ιασον, Περσευς, Ωρος, Ιησους, Ιπποτες της στογγυλης τραπεζης στην αναζητηση του ιερου δισκοποτηρου, κλπ κλπ
χρειαζεται να προσεγγισουμε την αληθεια με αυτους τους μυθους και τι εχουν να μας πουν για εμας και τα ¨τερατα ¨ που πρεπει να υπερβουμε για να βιωσουμε την απελευθερωση,
χρειαζεται να βιωσουμε οτι εμεις ξεχωριστα ειμαστε ο Ηρωας της δικιας μας προσωπικης ιστοριας, ειμαστε ο θριαμβυευων νικητης, ο πολεμιστης
, να το πιστεψουμε να κατανοησουμε της "ψευδεσθησεις" μας, και τοτε το "Φως θα διαλυσει τις σκιες της νυκτος" και η Αληθεια θα μας ελευθερωσει.

[Vasoula]

ναι! Κωνσταντίνε, ναι, ναι, ναι!!!

Η ιστορία του ΄Αβαταρ ξετύλιξε μέσα μου όλη την διδασκαλία που πήρα στο είναι μου...΄Εβλεπα τον εαυτό μου, στον κοσμο του! Η Αλήθεια...

Να μπορεί κανείς να βιώνει την Αλήθεια μέσα του και μετά να την βλέπει γύρω του!

Ποτέ ο κόσμος δεν είναι πια ίδιος! Ακόμα και για τον θάνατό του, εγώ έχω μέσα μου μόνο αγάπη!