Ο έρωτας στη ζωή μας

[Emmaki]

Είπα στην Εμμανουέλα προχτές...

Μία αγάπη, ένας έρωτας, θα έχει από την αρχή ροή και όχι δυσκολίες...Αυτό είναι σημάδι ότι είναι για σένα!!!
Οτιδήποτε ξεκινά με εμπόδια και πόνο, απλά δεν είναι για εμάς!!

Και πόσο με άγγιξε αυτό που είπε η Βάσω........ειλικρινά ήταν το φως στο σκοτάδι μου!!!

Ευχαριστώ.....

Και συμφωνώ με τη Δέσποινα.....αγνοόντας τους άλλους κερδίζεις τον έναν και μοναδικό εαυτό σου!!!

[Δωρουλα]

Θα ήθελα να επαναφέρω αυτό το θέμα στην επιφάνεια γιατί σκαλίζοντας το παρελθόν και ανασύροντας μνήμες απο την εφηβεία μου και τους έρωτές μου, θυμάμαι αυτην την αίσθηση του να χάνω το ΕΓΩ μου μεσα απο τους Ερωτες που βίωνα!!δεν υπήρχε φόβος, δεν υπήρχε πρέπει, δεν υπήρχε μη!!έκανα πράγματα τελείως έξω απο εμένα και μετα απο καιρό ανρωτιόμουνα άν όντως τα είχα κάνει εγώ όλα αυτά!!βούταγα στα νερά του απόλυτου και όλα ήταν τόσο όμορφα γύρω μου!!!είχα τόση έμπνευση και τέτοια χαρά για ζωή!!

Όταν γνώρισα τον άντρα μου παρολο που είχα μόλις βγει απο μια άλλη σχέση με πολλές απόλιες σε όλα τα επίπεδα, φοβήθηκα λιγάκι αλλά βούτηξα με μεγάλη τόλμη και υπέρβαση σε όλο αυτό που ένιωσα γιαυτον τον άνθρωπο!!το ίδιο και αυτός!!

Τι είναι αυτό ακριβώς που συντελείται ενεργειακά εκείνες τις ώρες και εκείνη την περίοδο της ζωής μας???

[galazia_sfaira]

Eννοείς την ώρα της ανταμωσης και το οσον χρονο διαρκει αυτη η σχεση;

[Vasoula]

Τι είναι αυτό ακριβώς που συντελείται ενεργειακά εκείνες τις ώρες και εκείνη την περίοδο της ζωής μας???

αυτό που συμβαίνει στην ζωή μας, όταν δεν επικρατεί η λογική...

Συνήθως αυτό που μας κάνει να επεξεργαζόμαστε με όρους την ζωή μας, είναι η λογική...

Στην περίοδο που είμαστε ερωτευμένοι, αυτός ο μηχανισμός που ελέγχει, αφήνεται σε όλο τον εαυτό, και βιώνει το ΟΛΟΝ.

Τι να φοβηθεί λοιπόν?

Μόνο που κρατάει λίγο...Δεν έχει διάρκεια αυτή η εξωγενής κατάσταση, αν η ένωση δεν βιωθεί εσωτερικά...

Σε λίγο, ο έλεγχος επανέρχεται στον νου, που αρχίζει ξανά να υποκινείται από τις φοβίες του υποσυνείδητου...

και αρχίζει η μάχη και η απογοήτευση...

Η κατάσταση του ανθρώπου υπό τον έρωτα, είναι η κατάσταση της ενότητας χωρίς όρους, που είναι η τάση της φύσης του.

Πολλοί άνθρωποι, αναζητάνε αυτήν την κατάσταση της ενότητας εξωτερικά, γιατί δεν μπορούν να την βιώσουν μέσα τους.

΄Ετσι γίνονται "θύματα" της ενοποίησης, είτε παραχωρώντας τον εαυτό τους, είτε παλεύοντας να την διατηρήσουν.

Κανένας έρωτας δεν κρατάει σταθερά την ανάμνηση της ενοποίησης, όμως, αν αυτή δεν πηγάζει από την εσωτερική πληρότητα...

Οι εραστές συνήθως "μιμούνται" το ΕΝΑ, αλλά δεν το βιωνουν εσωτερικά και έτσι οι ρόλοι τους παίρνουν συνήθως την πεπατημένη οδό της εξωτερικής απόρριψης μέσα από την διαφορετικότητα των χαρακτήρων και των φύλων...

[Δωρουλα]

Πολλοί άνθρωποι, αναζητάνε αυτήν την κατάσταση της ενότητας εξωτερικά, γιατί δεν μπορούν να την βιώσουν μέσα τους.

Αυτό ακριβώς!!!με θυμάμαι να απογοητεύομαι τόσο πολύ όταν πλέον η σχέση έφευγε απο την πρώτη αυτή αίσθηση, που ήταν ζήτημα ημερών να την διακόψω!!και μάλιστα ήταν πολλές οι φορές που αναβίωνα στα όνειρά μου αυτη την πρωταρχική αίσθηση του χασίματος του Εγώ!!! έβλεπα φάσεις σχέσεων όπως ήταν στην αρχή τους!!!

[CHRYSSOULA]

Κανένας έρωτας δεν κρατάει σταθερά την ανάμνηση της ενοποίησης, όμως, αν αυτή δεν πηγάζει από την εσωτερική πληρότητα

...

Μια φράση που είναι όλη η ουσία της ερωτικής μας αναζήτησης.
Όμως για να το κατανοήσεις έχεις πληρώσει πολύ σε ξενύχτι,ποτό,κλάμα και ανορεξία ή λαιμαργία.......
Όταν όμως αντιληφθείς αυτή την μοναδική αλήθεια δεν αναρωτιέσαι πια γιατί και πως. Απλά αφήνεσαι στον χείμαρρο που πηγάζει από μέσα σου γνωρίζοντας ότι τώρα δεν θα σε συντρίψει αλλά θα σε οδηγήσει στο σωστό μέρος............

[galazia_sfaira]

Κανένας έρωτας δεν κρατάει σταθερά την ανάμνηση της ενοποίησης, όμως, αν αυτή δεν πηγάζει από την εσωτερική πληρότητα

...

Μια φράση που είναι όλη η ουσία της ερωτικής μας αναζήτησης.
Όμως για να το κατανοήσεις έχεις πληρώσει πολύ σε ξενύχτι,ποτό,κλάμα και ανορεξία ή λαιμαργία.......
Όταν όμως αντιληφθείς αυτή την μοναδική αλήθεια δεν αναρωτιέσαι πια γιατί και πως. Απλά αφήνεσαι στον χείμαρρο που πηγάζει από μέσα σου γνωρίζοντας ότι τώρα δεν θα σε συντρίψει αλλά θα σε οδηγήσει στο σωστό μέρος............

[ELLI]

Δεν είναι μόνο η εξωτερική εμφάνιση που είναι εμπόδιο σ' αυτήν την "αναγνώριση", Ηλία μου.

Είναι και η στιγμή της συνάντησης. Πρέπει να βρει και τους δυό στην ίδια διαδρομή...Αλλιώς η "συνάντηση" ερμηνεύεται σαν μία ακόμη από τις πολλές που έχουν προκύψει στην ζωή σου.
Και έτσι προσπερνάς...
Είναι πολλά τα εμπόδια, Ηλία μου. Η εξωτερική εμφάνιση παίζει τον μικρότερο ρόλο. Γιατί το "άλλο μισό" έχει το δικό σου ψυχογραφικό αποτύπωμα που σ' αυτό δεν χωράει η αξιολόγηση "του περιβλήματος". Παίζουν ρόλο οι επιλογές που έχεις κάνει την συγκεκριμένή στιγμή και πόσο είσαι διατεθειμένος να τις παρακάμψεις.
Πόσα είσαι διατεθειμένος να "θυσιάσεις", για να ακολουθήσεις το όνειρό σου...

Χωρίς να "αφήσεις" κάτι, δυστυχώς δεν μπορείς να επιλέξεις κάτι άλλο.
Στο "αφήνω" περιέχονται και οι διεκδικήσεις σου, η κοινωνική ζωή σου, τα σχέδιά σου, οι μάχες σου, ο εαυτός σου. Και ποιός είναι έτοιμος να αφήσει κάτι από όλα αυτά, για να επιλέξει την αγάπη?

Το άλλο μας μισό δεν έρχεται με ροδοπέταλα. Πολλές φορές έρχεται και με αγκάθια. Και εκεί σε θέλω...

[Δωρουλα]

[Valia]

Βάσω έγραψες: "Χωρίς να "αφήσεις" κάτι, δυστυχώς δεν μπορείς να επιλέξεις κάτι άλλο.
Στο "αφήνω" περιέχονται και οι διεκδικήσεις σου, η κοινωνική ζωή σου, τα σχέδιά σου, οι μάχες σου, ο εαυτός σου. Και ποιός είναι έτοιμος να αφήσει κάτι από όλα αυτά, για να επιλέξει την αγάπη?".

Το διάβασα και δάκρυσα

[Γλαύκη]

Χωρίς να "αφήσεις" κάτι, δυστυχώς δεν μπορείς να επιλέξεις κάτι άλλο.
Στο "αφήνω" περιέχονται και οι διεκδικήσεις σου, η κοινωνική ζωή σου, τα σχέδιά σου, οι μάχες σου, ο εαυτός σου. Και ποιός είναι έτοιμος να αφήσει κάτι από όλα αυτά, για να επιλέξει την αγάπη?

Το άλλο μας μισό δεν έρχεται με ροδοπέταλα. Πολλές φορές έρχεται και με αγκάθια. Και εκεί σε θέλω...

βάσω ξέρεις τι με μπερδεύει? τα όρια όρια είναι πολύ λεπτά και δισδιάκριτα..πού ξεκινά η θυσία και πού τελειώνει η προσωπική μας χαρά, τα θέλω μας? και αν αρχίσουμε να 'αφήνουμε΄, και πάλι αυτό δεν θα συσσωρευτεί μέσα μας ως 'θυσία', σαν 'βάζω κατά δεύτερη μοίρα εμένα' και μελλοντικά, σε ανύποπτο χρόνο, θα εκραγεί η βόμβα?
και το άλλο μισό μπορείς να έρχεται με αγκάθια? αν έρχεται με αγκάθια/πόνο τότε πώς μπορεί να είναι το άλλο μας μισό...
όλα αυτά με μπερδεύουν...
πότε η αγάπη αρχίζει να γίνεται εκμετάλλευση και πίεση αρχίζει να συσσωρεύεται ασυνείδητα?

[Ellaki]

Αφήνεις κομμάτια από την προσωπικότητά σου και τον τρόπο που έχεις διαμορφώσει την ζωή σου.
Εντάσσεις τον άλλο στα καθημερινά σου σχέδια και τον φροντίζεις με αγάπη που δεν απαιτεί ανταλλάγματα.
Δεν προδοκείς την αγάπη, αφήνεσαι στην ροή της.

Αγκάθια θα υπάρξουν έτσι ή αλλιώς, μερικά θα φαίνεται σαν να τα προκαλούμε εμείς και άλλα σαν να τα προκαλεί ο περίγυρος.
Στην πραγματικότητα εμείς είμαστε οι άρχοντες του παιχνιδιού και θέτουμε τους <όρους>.
Και ο όρος προς το μισό μας είναι ένας και μοναδικός.
Αγάπη .......... συνοδευόμενη από αποδοχή, εμπιστοσύνη, φροντίδα και αλήθεια, την δική μας αλήθεια που πονάει και την οποία αποφεύγουμε να την αντιμετωπίσουμε.

Η ζωή μας από την αρχή μέχρι το τέλος είναι χαρά που μέσα από τους παραμορφωτικούς καθρέπτες την μετατρέψαμε σε βάρος και θυσία.
Όταν η αγάπη γίνεται εκμετάλλευση, τότε δεν είναι αγάπη.

Τον εαυτό μας τον βάζουμε σε δεύτερη μοίρα γιατί φοβόμαστε να τον αντιμετωπίσουμε κατάματα και επιλέγουμε τον εύκολο ρόλο του θύματος.
Ίσως να αρκούσε να μάθουμε να αγαπάμε από την αρχή, αληθινά, αμόλυντα, θεικά..............τον εαυτό μας με τα κουσούρια του, τις παραξενιές του, τους εγωισμούς, τα πάθη...............

ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΓΑΠΗ

[Vasoula]

βάσω ξέρεις τι με μπερδεύει? τα όρια όρια είναι πολύ λεπτά και δισδιάκριτα..πού ξεκινά η θυσία και πού τελειώνει η προσωπική μας χαρά, τα θέλω μας? και αν αρχίσουμε να 'αφήνουμε΄, και πάλι αυτό δεν θα συσσωρευτεί μέσα μας ως 'θυσία', σαν 'βάζω κατά δεύτερη μοίρα εμένα' και μελλοντικά, σε ανύποπτο χρόνο, θα εκραγεί η βόμβα?
και το άλλο μισό μπορείς να έρχεται με αγκάθια? αν έρχεται με αγκάθια/πόνο τότε πώς μπορεί να είναι το άλλο μας μισό...
όλα αυτά με μπερδεύουν...
πότε η αγάπη αρχίζει να γίνεται εκμετάλλευση και πίεση αρχίζει να συσσωρεύεται ασυνείδητα?

Γλαύκη ίσως έχεις δίκιο για τα όρια...
΄Ομως η ζωή μας όλη εδώ δεν βασίζεται σε μια λεπτή ισορροπία?

Που αρχίζει η θυσία, που τελειώνει η προσωπική χαρά, ανιχνεύεται μόνο από την πληρότητα που νιώθουμε, όταν ανοίγουμε τον ορίζοντά μας πέρα από τα καθιερωμένα...΄Όταν έχουμε το θάρρος να μην ακολουθούμε απλά την ζωή, αλλά να ζούμε…Αποφάσεις είναι αυτές και καμιά φορά χρειάζεται να ακροβατήσεις πάνω στην λεπίδα των επιλογών σου.

Δεν εννοώ το "άλλο μισό» σαν απόλυτη ταύτιση και γι’ αυτό είπα "δεν έρχεται με ροδοπέταλα"...
Μια σημαντική σχέση έρχεται για να μας οδηγήσει στην υπέρβαση, ώστε να εργαστούμε με τα όρια μας.

Αν αυτά τα όρια παραμείνουν σταθερά σε κοινωνικές και προσωπικές αξίες, ή αν διευρυνθούν και αγγίξουν τα ψυχικά μας πεδία, είναι κάτι που σηματοδοτεί την υπέρβαση ή την θυσία.

Το να θεωρούμε αλήθεια την αυταπάτη, είναι μόνο η δική μας εθελοτυφλία. Κανείς δεν μπορεί να σου διασφαλίσει την ευνοϊκή έκβαση μιας σχέσης, αν παραμείνεις στην πλάνη του «ευνοϊκού» και το θεωρήσεις υποχώρηση.

Το βάθος μιας σχέσης εξαρτάται πάντα από αυτό που εγκατέλειψες στην επιφάνεια και πόσο ώριμος ήσουν γι’ αυτό, ώστε να μην το θυσιάσεις, αλλά να το μοιραστείς…

Συνήθως σε μια σχέση προεκτείνουμε τα όνειρα των γονιών μας που υιοθετήσαμε, μην έχοντας άλλο τρόπο για να επιτύχουμε την αβάστακτη σκληρότητα της σύγκρισης. Αν δεν ξεκαθαρίσουμε τα δικά μας όρια, πάντα στις επιλογές μας θα εμφανίζεται η κοινωνική καταξίωση με θυσιαστικές, καταπιεστικές ή εκμεταλλεύσιμες πράξεις…

Μια συντροφική σχέση δεν ολοκληρώνει την ζωή κανενός ανθρώπου, όταν ο ίδιος δεν μπορεί να «συντροφεύσει» τον εαυτό του…

Η καλύτερη προοπτική για να ευοδωθεί μια σχέση, θα ήταν να μπορούν οι σύντροφοι να πειραματιστούν με τον εαυτό τους και να μπαίνουν σε βάθος σύμφωνα με τις ανάγκες τους, αν τους επιτρέψει η «αξιοπρέπειά» τους να τις αναγνωρίσουν.

Συνήθως οι άνθρωποι δεν αφήνονται στην αγάπη, αλλά την ορίζουν από πριν μέσα σε ένα ελεγχόμενο πλαίσιο, από τον φόβο μήπως πονέσουν. ΄Ετσι αρχίζουν οι «εκπτώσεις» στις πραγματικές τους ανάγκες, που είναι και εκείνες που οριοθετούν την εξελικτική τους πορεία…

[ΧΡΥΣΑ]

πιστευω οτι μια αγαπη δεν μπορει να περιεχει ορια και δεσμευσεις.Οταν ενας ανθρωπος ειναι σε θεση να σε κανει να ξεπερασεις τον ιδιο σου τον εαυτο ,που ουτε καν γνωριζεις,τοτε αντιλαμβανεσαι ποσα πολλα σημαινει αυτος ο ανθρωπος για σενα,δεν ειναι θυσια ουτε υποχωρηση αλλα αληθεια που περιεχει αγαπη και αποδοχη στον ιδιο σου τον εαυτο.Ο σεβασμος ερχεται μετα απο τον ιδιο σου τον εαυτο ,οταν αντιλαμβανεσαι το μεγαλειο των συναισθηματων σου............αγαπη ειναι να μπορεις να εισαι ο εαυτος σου καθε στιγμη και ν αναγνωριζεις τα θελω σου και να τα μοιραζεσαι........κατι αφηνεις απο τα παλια γνωριμα που εχεις μαθει,ισως το φοβο,ισως το βολεμα,ισως το δηθεν και την ντροπη,και προχωρας πιο ουσιαστικα στο βαθος του εαυτου σου....οταν ο αλλος αποδεχεται ολα αυτα χωρις να σε κρινει σε οδηγει στην ουσιαστικη εξελικτικη πορεια σου που ειναι η αγαπη και νομιζω οτι η ενωση αυτη ειναι μοναδικη και ουσιαστικη!!!
ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ,ΕΧΕΙ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΧΑΡΑ ΜΑΖΙ ΟΜΩΣ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΜΕΤΡΑΕΙ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ!!!

[margaritarenia]

Μια σημαντική σχέση έρχεται για να μας οδηγήσει στην υπέρβαση, ώστε να εργαστούμε με τα όρια μας.

Αν αυτά τα όρια παραμείνουν σταθερά σε κοινωνικές και προσωπικές αξίες, ή αν διευρυνθούν και αγγίξουν τα ψυχικά μας πεδία, είναι κάτι που σηματοδοτεί την υπέρβαση ή την θυσία.

Μια συντροφική σχέση δεν ολοκληρώνει την ζωή κανενός ανθρώπου, όταν ο ίδιος δεν μπορεί να «συντροφεύσει» τον εαυτό του�

Η καλύτερη προοπτική για να ευοδωθεί μια σχέση, θα ήταν να μπορούν οι σύντροφοι να πειραματιστούν με τον εαυτό τους και να μπαίνουν σε βάθος σύμφωνα με τις ανάγκες τους, αν τους επιτρέψει η «αξιοπρέπειά» τους να τις αναγνωρίσουν.