ανδρικά και γυναικεία "πρότυπα"

[galazia_sfaira]

αααααααα και κάτι ακομα ολες οι γυναίκες ειναι πο@ν@ς εκτος απο την μάνα μας,
Καλε δεν ειναι εμπαθεια.Ειδα κι επαθα να τα βγαλω αμαν.
Τα μαζεψα απο τις συναδελφισσες

[galazia_sfaira]

Ο άνδρας ρισκάρει η γυναίκα οχι

.
Ελενα εγω σε αυτο πιστευω το αντιθετο παλι σαν προτυπο.
Ασε ασε τους θεωρώ τους άνδρες ..."κάτσε στα σιογουρα και μην κουνιέσαι"

[angela_al]

Ο άντρας είναι αρχηγός και η γυναίκα ακολουθεί

Οι «διαχειριστές της εξουσίας» γεννηθήκανε από γυναίκες, χειραγωγηθήκανε από αυτές κι εκεί τείνουν να επιστρέφουν.
(Μ’ όλο το σεβασμό στις γνώμες σας, αυτή είναι η δική μου- αλλά να μην επεκταθώ πώς πάει από τη μανούλα του στη δική του γυναίκα, «μωρός» ως τα γηρατειά του για να μην εμπλακούμε σε άλλες συζητήσεις.)

Ποιά πρότυπα όμως κάνουν την ανάπτυξη της σχέσης μονόπλευρη?

Πραγματικά δεν ξέρω... Παρατηρώντας όμως χώρους εσωτερικής αναζήτησης, βλέπουμε ότι μόνο το 1/5 και λιγότεροι είναι οι άντρες. Κάπως αντίστοιχα με τις ποδοσφαιρόφιλες γυναίκες.

Οι άντρες επιζητούν την εκτίμηση και την αναγνώριση της συντρόφου, επειδή έτσι συντηρείται η αρσενική πλευρά τους.
Οι γυναίκες έχουν ανάγκη την επικοινωνία με το σύντροφο, γιατί έτσι τρέφεται η θηλυκή τους πλευρά.

Έτσι, όταν οι γυναίκες αρχίζουν να «ψάχνονται» σχετικά με τη σχέση κι αναζητούν τρόπους να την εξελίξουν, οι άνδρες που έχουν την ανάγκη να «δείξουν» ολοκληρωμένοι, αποδρούν από τις σχέσεις τους με τις γυναίκες, από φόβο μην εγκαταλείψουν κομμάτι του εαυτού τους.
Νομίζω ακόμη ότι η ανάγκη τους να καθορίσουν τις γυναίκες, τους οδηγεί να δημιουργούν οι ίδιοι μία εικόνα για αυτές. Αντιδρούν δηλαδή, ακριβώς αντίθετα από αυτό που επιθυμούν οι γυναίκες: Την επικοινωνία.

Σκέψεις γυναικείες…

[Madraoulas]

Βασουλα εδω ειμαστε... ,,τι φωναζεις καλε?

Συμφωνω σε αυτα που γραφεις...αληθεια...
αν και πολλοι λειτουργουν με αυτα τα προτυπα ειτε συνειδητα ειτε ασυνειδητα( )

Δεν εχω να πω κατι τωρα...και για τις σχεσεις και για το ποδοσφαιρο. ετσι οπως τα λες συμφωνω

[angela_al]

αααααααα και κάτι ακομα ολες οι γυναίκες ειναι πο@ν@ς εκτος απο την μάνα μας,
Καλε δεν ειναι εμπαθεια.Ειδα κι επαθα να τα βγαλω αμαν.
Τα μαζεψα απο τις συναδελφισσες

Ποιος μίλησε για εμπάθεια;

"Ποια η διαφορά μιας πουτ@ν@ς γυναίκας από μία καριόλα γυναίκα;"
- Η πουτ@ν@ είναι αυτή που πάει με όλους ενώ η καριόλα είναι αυτή που πάει με όλους εκτός από εσένα.

[margaritarenia]

Τα ανεκδοτα ειναι πιο κατω

Ο Χειρισμος ομως αυτος γινεται απο μια γυναικα .......
Καμμια μανα-γυναικα δεν μαθαινει στον υιο της αυτα που αναζηταει και ψαχνει απο τον συντροφο της .....που ειναι ο υιος μιας αλλης μανας .......
Δυο μετρα και δυο σταθμα ....
Αλλο ο γιος ....
Αλλο ο αντρας ....

Ε μετα εισερχονται και τα κοινωνικα προτυπα οπως τα εκθειαζει η Αντζελα και γινεται της @@@@@@@

[ELLI]

Aυτό που πρόσφατα ανακάλυψα είναι ότι ζω το ίδιο μοτίβο μιας σχέσης κατ'επανάληψη.Ένα μοτίβο που ούτε ονειρεύομαι, ούτε μου αρέσει κιόλας.Υποτίθεται ότι ξέρουμε τι θέλουμε ή δεν θέλουμε από τον σύντροφο μας.Γιατί το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας?Γιατί μας επιτρέπουμε να συνυπάρχουμε με ανθρώπους που δεν μας καλύπτουν?Γιατί θα πρέπει να παλεύουμε για τη σχέση μας ενώ όλα είναι τόσο απλά?Και στο τέλος γιατί θα πρέπει να διαλυόμαστε κάθε φορά(σχεδόν)που τελειώνει?Γιατί όλοι θέλουν κάτι από μας και μεις από κείνους?Γιατί δεν αποδεχόμαστε τους ανθρώπους όπως είναι και γιατι δεν μας αποδέχονται?Γιατί για να δώσεις πρέπει να πάρεις και το αντίθετο?Γιατί δεν είναι λίγο πιο εύκολα τα πράγματα?

Απορίες...

[Δωρουλα]

Υποτίθεται ότι ξέρουμε τι θέλουμε ή δεν θέλουμε από τον σύντροφο μας

Έλλη μου, καλά το έβαλές το υποτίθεται μπροστά, γιατί πως να ξέρουμε τι θέλουμε απο τους άλλους αφού δεν ξέρουμε καν τι θέλουμε απο αεμάς τους ίδιους!!!

Απο εκεί ξεκινάνε όλα και γίνονται πολύπλοκα! και αρχίζουν κάπως και απλουστεύουν όταν πλέον στρεφόμαστε στο μέσα μας και βλέπουμε τι είναι αυτό που μας καθρεφτίζει ο άλλος, που μας προκαλεί κάθε φορά μια ποικιλία συναισθημάτων!!

[galazia_sfaira]

Δυο μετρα και δυο σταθμα ....
Αλλο ο γιος ....
Αλλο ο αντρας ....

Ακριβως έτσι γινεται Μαργαρίτα μου γιατί και σαν μανες καισαν γυναίκες δεν ξερουμε που μας παν τα τεσσερα.
Μαθαίνουμε λοιπον μαζί τωρα άντρες και γυανίκες.
Τί ποιο ομορφο μοιρασμα αλήθεια;
Κι εκείνοι φοβισμενοι βρήκαν τον τρόπο να αμυνθουν κάνοντας τους παντοδυναμους.Κι εμεις αλι και τρις αλι....τα θυματα και πάει λεγοντας.
Παμε παιδια μαζι να τα μοιράσουμε;
Παμε να αγαπηθούμε ξανά απο την αρχη;

[CHRYSSOULA]

Πρότυπα, πρότυπα .....Μα για να απαλλαχτούμε από όσα μας έχουν περάσει μέσα στο κύτταρο δεν φθάνει να τα αναγνωρίσουμε μόνο αλλά να παρατηρήσουμε πως δρούμε σε κάθε μία κατάσταση που αναφύεται π.χ

Ποια όταν είναι σε κάποια σχέση σε μικρή ηλικία δεν λειτουργεί μέσα της η έννοια "της κοινωνικής αποκατάστασης" ή του βιολογικού ρολογιού τύπου " εγώ πότε θα γίνω μάνα??" Γιατί αφού περνάει όμορφα και τα έχει βρει με κάποιον να θέλει να σπεύσει στο επόμενο βήμα???
Γιατί κάποια να μένει με κάποιον που ομολογουμένως έχει αρκετές διαφορές μαζί του αλλά την καλύπτει οικονομικά???
Γιατι κάποια να μένει με κάποιον ενώ γνωρίζει, ότι ενώ της λέει ότι την αγαπά, από συνήθεια, στην ουσία δέχεται τις πολλαπλές απιστίες με την σκέψη, " ότι σε μένα πάντα γυρίζει??"
Γιατί όταν επέλθει χωρισμός πρέπει να γίνονται τέρατα και σημεία με αντικτυπο στα παιδιά προκειμένουν να εξασφαλισθούν οικονομικά κεκτημένα????
Δεν αρκεί μόνο η αποκωδικοποίηση των προτύπων αλλά για μένα οφείλουμε να επανεκπαιδεύσουμε το κύτταρό μας εξαρχής να απορρίπτει κάθε έννοια συμβιβαστικής συμπεριφοράς που δεν συμβαδίζει με την βαθύτερη αλήθεια μας..
Αλλάζοντας εμείς θα περάσουμε και νέα μηνύματα στα παιδιά μας, ώστε να προχωρήσουν την ζωή τους με αυτές τις αρχές που θα τα κάνουν ολοκληρωμένους ανθρώπους και όχι συνεχιστές μιας γηραιάς κουλτούρας που βρίσκεται ήδη σε αποσύνθεση....

[Danielli]

Aυτό που πρόσφατα ανακάλυψα είναι ότι ζω το ίδιο μοτίβο μιας σχέσης κατ'επανάληψη.

Κάποτε ήταν το δράμα της ζωής μου.
"Το ίδιο έργο "που λέγαμε??
Οταν έκανα αγόρι, άρχισαν να διαφαίνονται τα πρότυπα που με βασάνιζαν τόσα χρόνια με τις σχέσεις , με τον άντρα μου, και με την ευθύνη που έχω ως μάνα να μεγαλώσω ένα υγιές αρσενικό.
Τι περιμένω από τους άντρες?
Ποιά είναι τα συναισθήματα που έχω για τον πατέρα μου?
Πόσο άντρες τους επιτρέπω να είναι , όταν εγώ το παίζω το "αντράκι" της ζωής μου?
Σε πόσα "μοντέλα πατεράδων" εχω επιτρέψει να με χειριστούν συναισθηματικά?
Πώς βιώνω την αποδοχή και την απόρριψη από το αρσενικό φύλο??
Ε'ίναι μία αρχή, που θα σου απαντήσει , εν καιρό, τις παραπάνω απορίες.....

[galazia_sfaira]

αλλά για μένα οφείλουμε να επανεκπαιδεύσουμε το κύτταρό μας εξαρχής να απορρίπτει κάθε έννοια συμβιβαστικής συμπεριφοράς που δεν συμβαδίζει με την βαθύτερη αλήθεια μας..

[Επισκέπτης]

παιδια ειπαμε οχι εμπαθεια... αυτα ειναι προτυπα εποχης β παγκοσμιου πολεμου...

Γιαννάκη , μακαρι να είναι οπως το λες εσυ επειδή εγω που μιλαώ με κάμποσους 30 ρηδες ειδικευόμενους που εχουμε.....βλέπω τα ιδια λίγο πιο εξευγενισμένα ως προς την εκφραση.

Πολύ περιληπτικά , απ οσο εχω καταλάβει [ γιατι απο τις σχεσεις μου δεν...] αυτό που θέλουν ολοι είναι ενα μίγμα απο την μαμα τους, την Πάμελα Αντερσον, και την Ματίλντα..οσον αφορα τα προσόντα .
Οταν λένε ''πνευματική σχεση '' εννοούν μια κατασταση που οι ιδιοι να παίζουν τον ρόλο του Θεού σε ολα τα πεδία.
Ζητούν επιβεβαίωση καθολική και οταν αυτη δεν δίδεται , μελαγχολούν η αγριέυουν κατα περίπτωση.


μερικες σκέψεις επάνω στις παραθεσεις...

Μερικες φορες αναρωτιέμαι αν υπάρχει περίπτωση να γινουν πράξη αυτα που λέμε περί ολοκληρης σχεσης η μήπως κάτι συμβαίνει και πρέπει να αναθεωρήσουμε μια και προσπαθούμε για κατι που η δεν υπάρχει στην φυση....οποτε να αλλαξουμε ρότα ..

Παρατηρώντας όμως χώρους εσωτερικής αναζήτησης, βλέπουμε ότι μόνο το 1/5 και λιγότεροι είναι οι άντρες

Δεν ειναι ετσι. Οπου εχει και εξουσία , οι περισσότεροι είναι αντρες..
Οπου εχει πιο πολύ μυστικισμό εχει γυναίκες..

Έτσι, όταν οι γυναίκες αρχίζουν να «ψάχνονται» σχετικά με τη σχέση κι αναζητούν τρόπους να την εξελίξουν, οι άνδρες που έχουν την ανάγκη να «δείξουν» ολοκληρωμένοι, αποδρούν από τις σχέσεις τους με τις γυναίκες, από φόβο μην εγκαταλείψουν κομμάτι του εαυτού τους.

Οταν εμεις αρχίζουμε να ''ψαχνόμαστε'' σχετικά με την σχεση .....αυτή περνάει κρίση βαρβατη και αυτό που ψάχνουμε ΄δεν είναι το πως θα την εξελίξουμε αλλα το πως δεν θα την διαλύσουμε... Αυτό το αντιλαμβάνονται και οι ανδρες και η εικόνα τους σίεται....οποτε αντιδρούν οπως ολα τα γνήσια αρσενικά που χανουν εδάφη.

Δυο μετρα και δυο σταθμα ....
Αλλο ο γιος ....
Αλλο ο αντρας ....

Ουτε οι μπαμπάδες , μεγαλώνουν τα κορίτσια τους σαν γυναίκες ....
Μου λειπει ποτε πότε , η ματιά του πατερα μου....χι χι Τα ειχε μεσα ολα....

Πρότυπα, πρότυπα .....Μα για να απαλλαχτούμε από όσα μας έχουν περάσει μέσα στο κύτταρο δεν φθάνει να τα αναγνωρίσουμε μόνο αλλά να παρατηρήσουμε πως δρούμε σε κάθε μία κατάσταση που αναφύεται π.χ

Ποια όταν είναι σε κάποια σχέση σε μικρή ηλικία δεν λειτουργεί μέσα της η έννοια "της κοινωνικής αποκατάστασης" ή του βιολογικού ρολογιού τύπου " εγώ πότε θα γίνω μάνα??" Γιατί αφού περνάει όμορφα και τα έχει βρει με κάποιον να θέλει να σπεύσει στο επόμενο βήμα???
Γιατί κάποια να μένει με κάποιον που ομολογουμένως έχει αρκετές διαφορές μαζί του αλλά την καλύπτει οικονομικά???
Γιατι κάποια να μένει με κάποιον ενώ γνωρίζει, ότι ενώ της λέει ότι την αγαπά, από συνήθεια, στην ουσία δέχεται τις πολλαπλές απιστίες με την σκέψη, " ότι σε μένα πάντα γυρίζει??"
Γιατί όταν επέλθει χωρισμός πρέπει να γίνονται τέρατα και σημεία με αντικτυπο στα παιδιά προκειμένουν να εξασφαλισθούν οικονομικά κεκτημένα????

Για το πρωτο σκέλος θα ηθελα να πω οτι το ενστικτο της αναπαραγωγής είναι το πιο δυνατό που υπάρχει και μάλλον είναι φυσικό να θέλει κανείς να το ακολουθήσει.
Παρακολουθω συχνα τα ντοκυμαντερ στο Σκαι ..και βλέπω οτι η φύση προστατευει και εξελίσει την ζωή με κάθε θυσία. Βλέπουμε οτι ολο το γηινο βασίλειο στοχευει στην διαίωνηση του.
Οι σχεσεις των ετερόφυλων εκτός απο ολα τα προηγούμενα εχουν ως βασικό υποσυνείδητο στόχο την δημιουργία ζωής.

Συνεχιζοντας ..στο δευτερο ερωτημα , θα ελεγα οτι είναι καιρός να αντιληφθούμε οτι αλλο πραγμα είναι η ερωτική σχεση και αλλο ο γάμος που εχει τα ''χαρακτηριστικά'' που αναφερει η Χαριντεα.
Ο Ερωτας είναι μια ιδεατή κατασταση ενω ο γάμος είναι ενα πρακτικό γεγονός. Η χρυσή τομή είναι η αγάπη.
Ο ερωτας εχει ανταπόκριση εσωτερική...ενω ο γαμος είναι και ενας συνεταιρισμός σε πολλα επίπεδα.

Οι «διαχειριστές της εξουσίας» γεννηθήκανε από γυναίκες, χειραγωγηθήκανε από αυτές κι εκεί τείνουν να επιστρέφουν.

Αυτό το αφησα στο τελος επιτηδες....
Οι γυναίκες σε θέσεις εξουσιας , είναι δραματικότερες απο τους ανδρες.... δυστυχως..

[galazia_sfaira]

Ο Ερωτας είναι μια ιδεατή κατασταση ενω ο γάμος είναι ενα πρακτικό γεγονός. Η χρυσή τομή είναι η αγάπη.
Ο ερωτας εχει ανταπόκριση εσωτερική...ενω ο γαμος είναι και ενας συνεταιρισμός σε πολλα επίπεδα.

Ο έρωτας μπορω τωρα πια να πω ότι είναι κατασταση εσωτερική,καθόλου ιδεατή,απολυτα υπαρκτη,κι αφορα τον θεϊκό κομμάτι μεσα μας ,που οπως ολα μαθαμε να ψαχνουμε εξω απο μας και να εναποθετουμε στον έρωτα της ζωής μας (κατα εποχή και προσωπο)

Ερωτας είναι το καθε τι που κανουμε νοιωθουμε με θερμη ψυχής κι αγγιζει την σπιθα του Θεου μεσα μας.

Ο γάμος θεωρω ότι εχει μονο υποβαθρο την κατοχυρωση του κεκτημενου,την θπογραφή σύμβαση έναντι των υποχρεώσεων τωνδυο συμβαλομένων,και την επιβεβαιωση της ικανότητας μας να συνβεβληθούμε.Επιβεβαιωση προτίστως στον εαυτο μας και δευτερευόντως στην κοινωνία.


Σκέψεις οπω ςλετε κι εσεις απο την εμπειρία μου και τα δικά μου βιώματα.

[Ellaki]

Ξεκινάμε μια σχέση προβάλοντας τις εικόνες που έχουμε πλάσει για το πως θα επρεπε να είναι.
Ερωτευόμαστε την εικόνα που θέλουμε να ερωτευθούμε.
Εικόνες που έχουν δημιουργηθεί από τα πρότυπα, την οικογένεια, την θρησκεία, κοντολογίς το παρελθόν μας.

Αργά ή γρήγορα ανακαλύπτουμε ότι το ταίρι που επιλέξαμε ξέχασε τα γενέθλιά μας ή δεν θέλει να βγαίνουμε με τους φίλους μας.
Αρχίζουμε να υποψιαζόμαστε ότι πρόκειται για διαφορετικό άνθρωπο από ότι νομίζαμε.
Τότε τον στήνουμε στον τοίχο και τον γεμίζουμε τίτλους. Τεμπέλης, ζηλιάρης, γυναικάς, νευρικός και ότι άλλο.
Μένουμε μαζί γιατί τον αγαπάμε, τον συνηθίσαμε, φοβόμαστε να μείνουμε μόνες και συνεχίζουμε την κριτική.

Αυτό το ονομάζουμε συμβίωση, γάμο και αγάπη.

Πόσες φορές άραγε ακούσαμε τι έχει να πει ο σύντροφός μας?
Όχι με την ακοή αλλά με την ψυχή. Να νοιώσουμε την ανάγκη του παραβλέποντας την συμπεριφορά του.

Αναρωτηθήκαμε εαν πράγματι ήταν όποιος νομίζαμε ότι ήταν, την εποχή που τον γνωρίσαμε ?
Μήπως επρόκειτο για προβολή της προσωπικής μας επιθυμίας ?
Μήπως επαναλάβαμε τα λάθη των μανάδων μας ?
Μήπως το ταίρι μας δεν έχει ανάγκη από την μαμά που του επιβάλουμε ?
Μήπως γίναμε κι εμείς οι καλές νοικοκυρούλες ?

Γιατί άραγε όλο να παραπονιόμαστε και να απαιτούμε και να μην προσφέρουμε την φροντίδα που ΘΕΛΟΥΜΕ.
Έχουμε την απαίτηση να είναι κάπως ο σύντροφος μας ειδεμή ντροπή και στενοχώρια.
Είναι προτιμώτερο να αφεθούμε και να νοιώσουμε ποιός πραγματικά θέλει να είναι ο ίδιος.
Να δείξουμε τι έχουμε εμείς ανάγκη με αγάπη και ενσυναίσθηση.
Να του δώσουμε το δικαίωμα να αποφασίσει πριν του βάλουμε την ταμπελίτσα.

Ο σύντροφος δεν είναι δεκανίκι αλλά συνοδοιπόρος.
Η σχέση δεν είναι άψυχη αλλά εξελίσιμη.
Αν πάλι ένας απ' τους δυο εξελιχτεί πιο γρήγορα από τον άλλον, τότε ας αφουγκραστεί την αλήθεια του. Να μείνει ή να φύγει από την σχέση.

Ας γδύσουμε την σχέση, τον σύντροφο, την ζωή, ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ από τους τίτλους και τους καταναγκασμούς κι ας μείνουμε να ζήσουμε συνειδητά την κάθε στιγμή σαν να πρωτογεννηθήκαμε.