Συνοδευτικό τραγουδάκι:
Το μικρό ξύλινο σπιτάκι
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό ξύλινο σπιτάκι στην εξοχή, ζούσαν ένας γάτος και τρία ποντικάκια. Αντίθετα με ό,τι συνέβαινε συνήθως στα πιο πολλά σπίτια, τα τέσσερα ζωάκια ζούσαν μονιασμένα. Η γάτα έτρωγε το φαγητό που της έδινε ένας γλυκός γεράκος που έμενε στο σπιτάκι, και τα ποντικάκια έτρωγαν διάφορες μπουκίτσες από φαγητά που κατάφερναν και ξετρύπωναν είτε από τα ντουλάπια της κουζίνας, είτε από το τραπέζι, όταν ο γεράκος ξεχνούσε να μαζέψει τα αποφάγια. Και έτσι οι μέρες κυλούσαν ειρηνικά στο μικρό ξύλινο σπιτάκι στην εξοχή.
Μέχρις ότου μία καλοκαιρινή ημέρα, μία μεγάλη πυρκαγιά ξέσπασε στο δάσος, και έκαψε το μικρό ξύλινο σπιτάκι. Ο γάτος μαζί με τα τρία ποντικάκια τράπηκαν σε φυγή. Έτρεχαν παρέα, ανάμεσα στα δέντρα που καιγόντουσαν, συναντώντας στον δρόμο τους και άλλα τρομαγμένα ζώα του δάσους, ελάφια, σκίουρους, κι ασβούς. Και μόνο όταν βρέθηκαν σε ένα ασφαλές ξέφωτο, συνειδητοποίησαν ότι είχαν χάσει τον γεράκο που τους φρόντιζε. Ο φόβος και η λαχτάρα της πυρκαγιάς έδωσαν την θέση τους στην στεναχώρια αλλά και την ανησυχία για το τι θα κάνουν τώρα. Είχαν χαθεί στο δάσος, και ακόμα και εάν το σπιτάκι επέζησε από την πυρκαγιά, δεν ήξεραν τον δρόμο του γυρισμού. Τα τρία ποντικάκια είχαν αρχίσει να τρέμουν από τον φόβο τους. Τότε ο γάτος αποφάσισε να μιλήσει:
«Μην φοβάστε και μην ανησυχείτε. Ναι, τόσο καιρό είχαμε μάθει να μας φροντίζει ο κύρης μας και να μας παρέχει το φαγητό μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε και μόνοι μας. Έχουμε μυαλό, έχουμε δόντια και νύχια, θα μάθουμε να τα χρησιμοποιούμε εδώ έξω στο δάσος και την φύση.»
Έτσι κι έγινε. Και η αλήθεια είναι πως αρχικά έμειναν αρκετές ημέρες νηστικοί, μέχρις ότου καταφέρουν να μάθουν να βρίσκουν φαγητό στο δάσος. Όμως όσο περνούσε ο καιρός οι ικανότητές τους αυξανόντουσαν, και σύντομα μπορούσαν να έχουν κάθε μέρα το απαραίτητο φαγητό, αλλά και ελεύθερο χρόνο για ξεκούραση και παιχνίδι.
Ναι, για παιχνίδι. Για πρώτη φορά στην ζωή τους αισθανόντουσαν τέτοια ελευθερία, αλλά είχαν και τόσο πολύ χώρο να τρέξουν ελεύθεροι, να σκαρφαλώσουν σε δέντρα και κλαριά, να κυνηγηθούν, να εξερευνήσουν. Και η αλήθεια είναι πως ανακάλυψαν μέρη μαγευτικά: πηγές με κρυστάλλινα νερά, ξέφωτα γεμάτα με λουλούδια, περιοχές όπου σύχναζαν πανέμορφα ελάφια. Και ταυτόχρονα γνώριζαν καινούργιους φίλους, και μάθαιναν ιστορίες και μύθους του δάσους.
Είχε περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την μεγάλη πυρκαγιά, όταν κάποιο απόγευμα, καθώς εξερευνούσαν μία περίεργη γειτονιά του δάσους, ξαφνικά βρέθηκαν μπροστά από το μικρό ξύλινο σπιτάκι. Έμειναν και οι τέσσερεις να το κοιτάζουν σαστισμένοι. Μέσα από το παράθυρο είδαν τον γεράκο, και παρατήρησαν ότι το σπιτάκι ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου κατασκευασμένο εκ νέου με καινούργια ξύλα. Με αργά και διστακτικά βήματα το πλησίασαν: μία περίεργη αίσθηση μέσα τους δεν άφηνε χώρο για την οποιαδήποτε χαρά ή ανακούφιση.
Ο γεράκος τους είδε, και όλο χαρά και ενθουσιασμό βγήκε στην βεράντα, με δύο μπολ γεμάτα φαγητό. Τα ζωάκια κοντοστάθηκαν. Έναν χρόνο μετά, και τίποτε από αυτά δεν τους φαινόντουσαν «σωστά» ή θελκτικά. Θυμήθηκαν την ζωή τους στο μικρό ξύλινο σπιτάκι. Ξαφνικά το σπιτάκι τους φαινόταν πολύ μικρό – υπερβολικά πολύ μικρό. Συνειδητοποίησαν ότι όσο ζούσαν στο σπίτι, ούτε έπαιζαν, αλλά και ούτε υπήρχαν άγνωστα μέρη να εξερευνήσουν, καινούργιοι φίλοι να γνωρίσουν, και νέες ιστορίες και μύθους να ακούσουν. Το μόνο που υπήρχε ήταν ένα σίγουρο πιάτο φαγητό και μία ζεστή γωνιά. Άξιζε όμως;
Ο γεράκος στεκόταν και τους φώναζε χαμογελώντας. Ο γάτος γύρισε και κοίταξε τα ποντικάκια.
«Εγώ προτιμώ το δάσος», είπε.
Τα ποντικάκια δεν χρειάστηκε να απαντήσουν, άλλωστε και ο γάτος ήξερε ήδη την απάντησή τους. Και χωρίς να γυρίσουν να ξανακοιτάξουν το μικρό ξύλινο σπιτάκι, ή τον γεράκο που είχε μείνει να τους κοιτάει όλος απορία στην βεράντα, κατευθύνθηκαν προς το δάσος. Στην αρχή με αργά και σκεπτικά βήματα, που σιγά σιγά έγιναν πιο γρήγορα, μέχρις ότου εξαλλάχθηκαν σε ένα παιχνίδι και ένα κυνηγητό γεμάτο γέλιο και κέφι, καθώς κατευθυνόντουσαν προς την γειτονιά με τους φίλους τους τα ελάφια, κάνοντας πρώτα μία στάση σε ένα ξέφωτο γεμάτο με υπέροχα κίτρινα και κόκκινα λουλουδάκια.
Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!
- forest.jpg (192.03 KiB) Προβλήθηκε 14131 φορές
Θοδωράκο μου 
