Ο ΜΑΓΕΜΕΝΟΣ ΚΗΠΟΣ

Άβαταρ μέλους
CHRYSSOULA
Δημοσιεύσεις: 882
Εγγραφή: 04 Σεπ 2008 9:43 pm

Ο ΜΑΓΕΜΕΝΟΣ ΚΗΠΟΣ

Δημοσίευση από CHRYSSOULA »

Ο ΜΑΓΕΜΕΝΟΣ ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΑΔΙΣΤΑΚΤΗΣ ΜΑΓΙΣΣΑΣ ΜΑΥΡΙΝΤΑΡΙΑΣ

Μια φορά και ένα καιρό μέσα σε ένα πανέμορφο κήπο που φύτρωναν λογής λογής λουλούδια και καρποφόρα δένδρα ζούσαν δύο αδελφάκια. Ο Υάκινθος και η Ροδαλένια..

Τα παιδιά ήταν πολύ αγαπημένα, συνήθιζαν να παίζουν όλη την ημέρα στον κήπο και μόλις έπεφτε ο ήλιος επέστρεφαν σε ένα μικρό σπιτάκι που βρισκόταν μέσα σε αυτόν. Ο κήπος ήταν πολύ μεγάλος αλλά τα παιδιά δεν είχαν δει ποτέ κάγκελα γύρω του ή πόρτες .Δεν έμεναν με τους γονείς τους, αλλά μόνο με μια γυναίκα που τα φρόντιζε και λεγόταν Βιολέτα

Την είχαν ρωτήσει πολλές φορές που ήταν ο πατέρας και η μητέρα τους αλλά εκείνη κουνούσε το κεφάλι της και δεν ήξερε τι να απαντήσει. Τους έλεγε μόνο, ότι όταν εκείνη έχασε την δική της οικογένεια πριν από πολλά χρόνια, μια γυναίκα με μαύρα ρούχα την πλησίασε και την ρώτησε, αν ήθελε να αναλάβει να φροντίζει δύο μικρά παιδιά που είχαν χάσει και αυτά την οικογένεια τους. Θα έπαιρνε αρκετά χρήματα και δεν θα της έλειπε τίποτα!!
Εκείνη δεν είχε άλλη επιλογή και δέχθηκε. Τότε μια άμαξα την μετέφερε μαζί με τα παιδιά σε αυτόν τον κήπο. Κάθε μήνα έφτιαχνε η Βιολέτα μια λίστα με ό,τι ανάγκες είχαν αλλά προτού σκεφθεί που να την στείλει, σταματούσε η άμαξα έξω από την πόρτα του σπιτιού και έφερνε, ότι είχε ζητήσει. Την άμαξα οδηγούσε ένας άνδρας που ήταν μουγκός, ο οποίος ξεφόρτωνε όλα τα πράγματα και τα έφερνε μέσα στο σπίτι.
Έχω προσπαθήσει, τους έλεγε η Βιολέτα, να βρω την πόρτα αυτού του κήπου για να δω από πού έρχεται η άμαξα και τι υπάρχει έξω από αυτό το μέρος, αλλά όσο και να προχωρούσα δεν είδα ποτέ κάποια έξοδο, ούτε κάγκελα, ούτε τοίχο. Λες και αυτός ο χώρος δεν έχει όρια και είναι απέραντος!!!
Τα παιδιά όσο ήταν μικρά διασκέδαζαν με διάφορα παιχνίδια που έφτιαχναν από φύλλα ή κλαδιά αλλά καθώς μεγάλωναν παρατηρούσαν, ότι ο κήπος παρέμενε πάντα ανθισμένος και ευωδιαστός χωρίς ποτέ να αλλάζει…Η Βιολέτα τους μάθαινε να διαβάζουν και να γράφουν και είχαν μάθει από διάφορα βιβλία, που ερχόντουσαν με την άμαξα, ότι ο χρόνος είχε εποχές. Όμως εκείνα δεν γνώριζαν πότε άρχιζε ή τέλειωνε ο χρόνος, γιατί στον κήπο δεν υπήρχαν εποχές. Δεν γνώριζαν ούτε τον Χειμώνα ούτε το Φθινόπωρο ούτε την Άνοιξη ούτε το Καλοκαίρι, γιατί τα λουλούδια ήταν πάντοτε ίδια και τα δένδρα είχαν πάντοτε καρπούς.
Μια ημέρα ο Υάκινθος έκοψε ένα λουλούδι και καθώς το μύριζε ένοιωσε, ότι το λουλούδι δεν είχε καμία μυρωδιά. Το ίδιο έκανε με κάποιο άλλο, αλλά και πάλι δεν μύρισε τίποτα. Μα τότε από πού ερχόταν αυτή η θεσπέσια ευωδιά αν όχι από τα λουλούδια σκέφθηκε??? Η Ροδαλένια άπλωσε μετά το χέρι της να κόψει ένα ζουμερό φρούτο από κάποιο δένδρο και όταν το έφερε στο στόμα της, ένοιωσε, ότι το φρούτο ήταν σκληρό σαν πέτρα και δεν μπορούσε να το δαγκώσει.
Από εκείνη την στιγμή τα δύο παιδιά άρχισαν να υποπτεύονται, ότι κάτι σοβαρό συνέβαινε γύρω τους και ότι ζούσαν τόσο καιρό κλεισμένα σε ένα όμορφο αλλά παράξενο κήπο που φαινόταν μαγεμένος……
Η Βιολέτα είχε παρατηρήσει, ότι τα παιδιά είχαν χάσει το κέφι τους για παιχνίδι, γιατί έμεναν πολλές ώρες μέσα στο σπίτι και διάβαζαν βιβλία αντί να παίζουν στον κήπο, όπως παλιά. Έδειχναν λυπημένα και με το ζόρι μιλούσαν λίγο την ώρα που καθόντουσαν στο τραπέζι για φαγητό. Τους είχε ρωτήσει τι τα απασχολούσε ,όμως ούτε ο Υάκινθος ούτε η Ροδαλένια της ανέφεραν αυτά που είχαν ανακαλύψει σχετικά με τα λουλούδια και τα φρούτα του κήπου. Πίστευαν, ότι εκείνη το γνώριζε, γιατί ποτέ δεν είχε κόψει κάτι μέσα από αυτόν.
Πάντα χρησιμοποιούσε τα τρόφιμα που της έφερνε ο άνδρας που ερχόταν με την άμαξα.
Ο Υάκινθος άρχισε τότε να παρατηρεί κάθε πόσες ημέρες ερχόταν η άμαξα. Παρακολουθούσε τον άνδρα που ξεφόρτωνε τις προμήθειες αμίλητος και τις τοποθετούσε σε μια μικρή αποθήκη του σπιτιού. Κουβαλούσε τσουβάλια με στάρι, αλεύρι, πατάτες και δοχεία με λάδι. Μετά ανέβαινε στην άμαξα και κουνούσε τα γκέμια για να ξεκινήσουν τα άλογα. Αυτά έτρεχαν πολύ γρήγορα και σε λίγο χανόντουσαν από τα μάτια τους.
Ένα βράδυ καθώς ήταν ξαπλωμένοι στα κρεβάτια τους, γύρισε ο Υάκινθος στην αδελφή του και της είπε, ότι σε δύο ημέρες που θα ερχόταν η άμαξα θα γλιστρούσε κρυφά μέσα και θα έφευγε από αυτό το μέρος. Η Ροδαλένια του απάντησε, ότι δεν ήθελε να μείνει μόνη της στον μαγεμένο κήπο και ήθελε να φύγει και εκείνη μαζί του.
Τότε ο Υάκινθος της εξήγησε το σχέδιο του. Την ώρα που άνδρας θα έπαιρνε τα άδεια τσουβάλια από την αποθήκη και θα τα φόρτωνε στην άμαξα θα τρύπωναν κρυφά κάτω από αυτά μέχρι να βγει η άμαξα από τον κήπο. Σίγουρα θα υπήρχε κάποιο πέρασμα, που μόνοι τους δεν μπορούσαν να βρουν. Θα έπαιρναν και κάποιες προμήθειες μαζί τους, μέχρι να δουν τι θα έκαναν, όταν θα έβγαιναν από αυτόν τον χώρο. Η Βιολέτα τους είχε πει, ότι οι γονείς τους δεν ζούσαν πια, όμως εκείνη δεν γνώριζε, τι είχε γίνει. Μπορεί όμως να ζούσαν και ίσως κατάφερναν να τους βρουν και να μάθουν, γιατί τα είχαν κλείσει 7 χρόνια μέσα σε αυτόν τον μαγεμένο κήπο.
Αν όμως δεν ζουν ή δεν τους βρούμε είπε η Ροδαλένια που θα πάμε??
Θυμάσαι τον Άγγελο με τις χρυσαφένιες φτερούγες που είδαμε σε κάποιο βιβλίο?? Λοιπόν κάποιο βράδυ καθώς έκλεινα τα μάτια μου του μίλησα. Τον ρώτησα αν ζουν οι γονείς μας και που βρίσκονται. Εκείνος μου απάντησε, ότι οι γονείς μας ζουν και μένουν σε ένα πολύ μακρινό μέρος αλλά πιστεύουν, ότι έχουμε πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια. Θα έπρεπε όμως να ανακαλύψουμε μόνοι μας την αλήθεια. Εκείνος θα είναι πάντα κοντά μας κάθε φορά που θα τον καλούμε και θα μας προστατεύει. Το όνομα του είναι Ηλιόχρυσος!!!!
Όμως θα αφήσουμε μόνη της την Βιολέτα?? Ρώτησε λυπημένα η Ροδαλένια. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι εκείνη είναι τώρα η οικογένεια μας και αυτή μας μεγάλωσε.
Την αγαπώ την Βιολέτα πολύ απάντησε ο Υάκινθος, αλλά η πιο μεγάλη επιθυμία μου είναι να μάθω τι έγινε με τους γονείς μας. Αν θέλεις μπορείς να μείνεις εδώ και αν βρω εγώ κάτι, τότε θα έλθω να σας πάρω!!!
Η Ροδαλένια κούνησε το κεφάλι της αρνητικά και του απάντησε, ότι δεν ήθελε να χωρίσουν. Θα κρυβόταν και εκείνη κάτω από τα τσουβάλια και θα έφευγαν μαζί για το άγνωστο!!
Έτσι όταν σε δύο ημέρες ήλθε η άμαξα και ο άνδρας άρχισε να ξεφορτώνει τις προμήθειες και να μαζεύει τα άδεια τσουβάλια τα δύο παιδιά γλίστρησαν κρυφά έξω από το σπίτι και κρύφτηκαν κάτω από αυτά.
Η Βιολέτα ήταν απασχολημένη με το να δείχνει στον άνδρα που θα έβαζε τα πράγματα που είχε φέρει, ώστε δεν πρόσεξε, ότι τα δύο παιδιά απουσίαζαν. Σκέφθηκε ότι θα ήταν στο δωμάτιο τους, όπως έκαναν συνήθως.
Ο άνδρας μόλις τέλειωσε με τις εργασίες του ανέβηκε στην άμαξα έκανε νόημα στα άλογα και εκείνα άρχισαν να τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα.
Ο Υάκινθος έβγαλε αργά το κεφάλι του κάτω από τα τσουβάλια για να δει από πού θα έβγαιναν αλλά είδε με μεγάλη του έκπληξη, ότι τα άλογα έτρεχαν πάρα πολύ γρήγορα που είχαν ανυψωθεί στον ουρανό. Σαν το έλκηθρο του Άγιου Βασίλη που είχε δει στα βιβλία. Η άμαξα πετούσε στα σύννεφα. Κοιτώντας κάτω προσεκτικά είδε να απομακρύνονται από τον κήπο, ο οποίος από ψηλά φαινόταν σαν μια πολύχρωμη μπάλα.
Άρχισε να νοιώθει κρύο. Το ίδιο και η Ροδαλένια. Ήταν πρώτη φορά που ένοιωθαν αυτή την αίσθηση, γιατί μέσα στον μαγεμένο κήπο δεν υπήρχε καμία αλλαγή στην θερμοκρασία. Ούτε κρύωναν ούτε ζεσταινόντουσαν. Ήταν όλα ίδια και απαράλλαχτα.
Άθελα του κάλεσε τον χρυσαφένιο Άγγελο να τους βοηθήσει, γιατί καταλάβαινε, ότι τα πράγματα θα γινόντουσαν πολύ δύσκολα μόλις η άμαξα σταματούσε. Ο Ηλιόχρυσος του ψιθύρισε να μη φοβάται, γιατί όλα θα γινόντουσαν με τον καλύτερο τρόπο. Ο Υάκινθος έσφιξε το χεράκι της αδελφής του και τα δύο παιδιά αποκοιμήθηκαν.

Εντωμεταξύ στον μαγεμένο κήπο η Βιολέτα είχε ετοιμάσει το φαγητό και φώναξε τα παιδιά να έλθουν νομίζοντας, ότι ήταν στο δωμάτιο τους. Όμως δεν πήρε απάντηση και βγήκε έξω να δει αν ήταν στον κήπο. ¨Όμως ούτε εκεί βρισκόντουσαν. Άρχισε να βαδίζει πάνω κάτω, για να δει αν είχαν απομακρυνθεί. Τα παιδιά ήταν άφαντα.!!!!
Τότε πέρασε μια σκέψη από το νου της, που την έκανε να ανατριχιάσει. Τα παιδιά το είχαν σκάσει…!!!!
Με το που έκανε αυτή την σκέψη παρουσιάστηκε μπροστά της η γυναίκα με τα μαύρα, όπως είχε κάνει πριν από 7 χρόνια και της είπε, ότι αυτή την απροσεξία της θα την πλήρωνε ακριβά. Με ένα κούνημα του χεριού της ένας δυνατός ανεμοστρόβιλος σηκώθηκε και παράσυρε το σπιτάκι και όλο τον κήπο που χάθηκαν στην στιγμή από τα μάτια της .Έτσι βρέθηκε η Βιολέτα ολομόναχη στην μέση του πουθενά.

Αφού συνήλθε από το σοκ άρχισε να περπατάει ανάμεσα στις πέτρες και τα ξερά χόρτα για να βρει κάποιο δρόμο ή κάποιο μέρος για να μείνει. Δεν γνώριζε ούτε που βρισκόταν ούτε τι θα απογινόταν πια με την ζωή της. Είχε φύγει από το προστατευμένο περιβάλλον που ζούσε και έβλεπε να ανοίγεται μπροστά της μια σκληρή ζωή από την οποία είχε ξεφύγει κάποτε.

Αφού περπάτησε κάμποσες ημέρες χωρίς φαγητό και νερό, είδε από μακριά φώτα. Κατάλαβε, ότι πλησίαζε σε κατοικημένη περιοχή. Εξαντλημένη έφθασε στο πρώτο σπίτι και κτύπησε την πόρτα. Μια ηλικιωμένη γυναίκα άνοιξε και η Βιολέτα της ζήτησε βοήθεια. Η γυναίκα της είπε να περάσει και της έδωσε ζεστή σούπα και ψωμί. Η Βιολέτα αφού έφαγε και συνήλθε της εξήγησε, ότι είχε χάσει το σπίτι της και τα παιδιά της σε μια ανεμοθύελλα και αυτή μόλις που γλίτωσε. Ένοιωθε μεγάλη απελπισία, γιατί δεν ήξερε ούτε που να πάει ούτε τι να κάνει. Η ηλικιωμένη της είπε, ότι μπορούσε να μείνει μαζί της αν ήθελε αλλά είχε ακούσει, ότι στο σπίτι του άρχοντα της πόλης ζητούσαν μαγείρισσα. Ίσως έτσι να μπορούσε να κάνει μια νέα αρχή. Η Βιολέτα την ευχαρίστησε και τράβηξε για το σπίτι του άρχοντα, όπως την συμβούλεψε η ηλικιωμένη γυναίκα. Κτύπησε την πόρτα και όταν την ρώτησαν τι ήθελε εκείνη απάντησε, ότι της είπαν, ότι έψαχναν για μαγείρισσα. Η Βιολέτα οδηγήθηκε αμέσως σε μια μεγάλη σάλα όπου βρισκόταν μια νεαρή όμορφη γυναίκα. Η Βιολέτα της επανέλαβε, ότι έχασε τα παιδιά της και το σπίτι της σε σφοδρή ανεμοθύελλα και ότι δεν είχε που να μείνει. Το μόνο που ήξερε καλά να κάνει ήταν να μαγειρεύει!!! Η γυναίκα την κοίταξε με συμπάθεια και της είπε, ότι θα την κρατούσαν δοκιμαστικά. Αν έμεναν ευχαριστημένοι θα έμενε για πάντα κοντά τους. Έτσι η Βιολέτα άρχισε ένα νέο τρόπο ζωής στον αληθινό κόσμο.



Εντωμεταξύ η άμαξα συνέχισε να πετάει στα σύννεφα, όταν τα άλογα ξαφνικά σταμάτησαν να τρέχουν, γιατί μια γυναίκα με μαύρα ρούχα είχε σταματήσει μπροστά τους και τους έκοψε την φόρα. Η γυναίκα κοίταξε τον μουγκό άνδρα και του είπε, ότι φεύγοντας από τον κήπο είχε πάρει λάθος φορτίο.!!! Τραβώντας με δύναμη τα τσουβάλια αποκάλυψε τα δύο παιδιά που την κοίταζαν τρομαγμένα.
«Ποια είσαι»??? ρώτησε ο Υάκινθος με φωνή που προσπάθησε να την κάνει σταθερή. Η Ροδαλένια είχε χάσει το χρώμα της.
Πρώτα θα ασχοληθώ με αυτόν τον άχρηστο άνδρα και μετά θα έλθει η σειρά σας απάντησε βλοσυρά η μαύρη μάγισσα.
Έκανε μια κίνηση με το χέρι της και δύο μεγάλα αρπακτικά πουλιά με γαμψά νύχια όρμησαν άρπαξαν τον άνδρα με τα νύχια τους και πετώντας ψηλά τον άφησαν μετά να πέσει κάτω. Σίγουρα θα έβρισκε φρικτό θάνατο από την πτώση. Μετά η μάγισσα άρπαξε τα γκέμια και ελευθέρωσε τα άλογα από την άμαξα, η οποία άρχισε να πέφτει με ορμή προς τα κάτω. Στη συνέχεια έβγαλε μια δυνατή κραυγή και πετώντας με τα άλογα φώναξε στα παιδιά, ότι θα τιμωρούνταν για την ανυπακοή τους με θάνατο, όπως και η ανόητη γυναίκα που τα φρόντιζε. Μετά γελώντας χάθηκε στα σύννεφα.
Η άμαξα έπεφτε με ορμή προς τα κάτω και τα παιδιά κρατιόντουσαν γερά από κάτι χερούλια για να μη εκσφενδονιστούν. Τότε ο Υάκινθος κάλεσε σε βοήθεια τον Ηλιόχρυσο. Στην στιγμή ένα χρυσό φως έλουσε την άμαξα και η ταχύτητα μετριάστηκε και σε λίγο η άμαξα με ένα απαλό τράνταγμα προσγειωνόταν στο έδαφος. Τα παιδιά βγήκαν από μέσα τρομαγμένα μεν αλλά ασφαλή. Ο Υάκινθος ευχαρίστησε τον Ηλιόχρυσο για την βοήθεια του και κοίταξε ολόγυρα να δει που είχαν σταματήσει.
Βρισκόντουσαν μέσα σε ένα χώρο από τεράστια δένδρα που έδειχναν να είναι πολλών χρόνων. Πλησίασαν κοντά σε ένα δένδρο με πυκνό φύλλωμα που ο κορμός του ήταν πολύ παχύς και είχε ένα άνοιγμα μπροστά . Μάλλον είναι κούφιος ο κορμός του από μέσα είπε η Ροδαλένια και ίσως μπορέσουμε να μείνουμε εδώ για λίγο μέχρι να δούμε που θα πάμε…
Τα παιδιά μπήκαν μέσα στον κούφιο κορμό και έφαγαν κάτι από τις λιγοστές προμήθειες που είχαν. Η Ροδαλένια που είχε εξοικειωθεί πολύ με τα δένδρα μέσα στον μαγεμένο κήπο, άρχισε να κοιτάζει ολόγυρα ώσπου η ματιά της έπεσε σε μια σχισμή. Πλησίασε και καθώς την άγγιξε με το χέρι της εκείνη υποχώρησε και έγινε μεγαλύτερη. Έδωσε μια δυνατή σπρωξιά και μπροστά της φάνηκε ένα στενό μονοπάτι, που μόλις τους χωρούσε. Συνηθισμένη από τα παράδοξα του μαγεμένου κήπου που ζούσαν μέχρι τώρα, είπε στον αδελφό της,ότι το μονοπάτι ίσως τους οδηγούσε κάπου.
Έτσι άρχισαν να περπατάνε και κάποια στιγμή πάτησαν ένα ξερό κλαδί που ήταν κάτω. Αμέσως το κλειδί λειτούργησε σαν σφεντόνα και τους πέταξε σε ένα ηλιόλουστο χώρο. Κοιτώντας τριγύρω είδαν πολύ ψηλά μανιτάρια να υπάρχουν σε όλοι την περιοχή και πάνω τους βρισκόντουσαν μικροσκοπικά σπιτάκια, που επικοινωνούσαν με το έδαφος με σχοινένιες σκάλες.
Είδαν τότε ένα παράξενο πλάσμα να κατεβαίνει από την σκάλα. Είχε ένα πολύ όμορφο πρόσωπο με μακριά ξανθά μαλλιά, αλλά όλο το σώμα είχε ένα απαλό πράσινο χρώμα. Πλησίασε τα δύο παιδιά και με μια τραγουδιστή φωνή τα καλωσόρισε στην Χώρα των Φουντουλένιων την Μανιταροχώρα Αυτή ήταν η βασίλισσα τους και λεγόταν Χουρμαδελίτα. Η Χουρμαδελίτα ήταν πολύ μικροσκοπική και τους έφθανε μέχρι την μέση

Τους ρώτησε πως βρέθηκαν εκεί και τι γύρευαν. Τότε ο Υάκινθος της εξιστόρησε όλα όσα είχαν συμβεί μέχρι να φθάσουν στην Μανιταροχώρα και ότι γύρευαν να βρουν τους γονείς τους, όμως δεν ήξεραν που να ψάξουν.
Τότε η Χουρμαδελίτα τους πρότεινε να πάνε στο σπιτάκι του σοφού Φουντουλένιου που λεγόταν Μοιραγός και να τον συμβουλευθούν.
Η Χουρμαδελίτα κάτι ψιθύρισε τραγουδιστά και φάνηκαν αμέσως μπροστά τους δύο ιπτάμενα μανιτάρια που έσκυψαν και ανέβηκαν επάνω τους τα παιδιά μαζί με την μικρή βασίλισσα. Τα μανιτάρια πέταξαν ψηλά και μετά από κάποιους ελιγμούς σταμάτησαν στο σπιτάκι του σοφού Φουντουλένιου
Ο Μοιραγός τους δέχθηκε με πολύ αγάπη. Είχε ευγενικό πρόσωπο και μακριά κατάλευκα μαλλιά πλεγμένα σε δύο πλεξούδες. Τους πρόσφερε ένα γλυκό ζωμό και τους ρώτησε τι ήθελαν μάθουν.
Τότε ο Υάκινθος του ζήτησε να μάθει αν ζούσαν οι γονείς τους και που βρισκόντουσαν.
Ο Μοιραγός τράβηξε από ένα ράφι ένα πολύ παλιό βιβλίο και άρχισε να το μελετάει.
Μετά ψιθύρισε κάποιες λέξεις και ο τοίχος του σπιτιού από χορταρένιος έγινε διάφανος σαν γυαλί. Μπροστά τους ξετυλίχτηκε όλη η ιστορία που γύρευαν να μάθουν……

Έτσι είδαν μια όμορφη πολιτεία στην οποία έμενε ο άρχοντας Καλόθεος με την γυναίκα του την Αγκάθα. Μια ημέρα ο άρχοντας πήγε κυνήγι και στην επιστροφή το άλογο του στραβοπάτησε και τον έριξε κάτω. Ο Καλόθεος κτύπησε σε μια πέτρα το κεφάλι του και έμεινε αναίσθητος.
Οι συνοδοί του έτρεξαν στο αρχοντικό και ειδοποίησαν το γιατρό και την γυναίκα του. Όταν έφθασαν στο τόπο του ατυχήματος ο γιατρός διαπίστωσε, ότι ο άρχοντας είχε πεθάνει. Η Αγκάθα έπεσε με λυγμούς επάνω του και φώναξε γεμάτη δάκρυα : «θα έδινα τα πάντα για να επανέλθεις στην ζωή αγαπημένε μου»
Τότε μια σκιά κουνήθηκε μέσα από δένδρα και παρουσιάσθηκε μπροστά στην Αγκάθα μια γυναίκα με μαύρα. Ήταν η μάγισσα Μαυριντάρια που έμενε στο απάτητο κάστρο στην χώρας της Σκοτεινοθάλασσας.
«Μπορώ να ξαναφέρω στην ζωή τον άνδρα σου», της είπε, «αν μου δώσεις τα δύο σου παιδιά σε αντάλλαγμα».
«Μα δεν έχω παιδιά» της απάντησε η Αγκάθα.
Αυτή είναι η συμφωνία της είπε εκείνη χωρίς κανένα άλλο σχόλιο.
Η Αγκάθα σκέφθηκε, ότι μέχρι να αποκτούσε παιδιά είχε καιρό και συμφώνησε..
Η Μαυριντάρια κούνησε το χέρι της στο πρόσωπο του Καλόθεου και σε λίγο εκείνος άνοιξε τα μάτια του.
«Πρέπει να λιποθύμησα από το κτύπημα» είπε εκείνος και σηκώθηκε. Η Αγκάθα έπεσε στην αγκαλιά του χαρούμενη. Στράφηκε να δει τη γυναίκα με τα μαύρα αλλά εκείνη είχε χαθεί
Ύστερα από αρκετό διάστημα η Αγκάθα γέννησε δύο παιδιά ένα αγόρι και ένα κορίτσι που τα ονόμασε Υάκινθο και Ροδαλένια από τα λουλούδια που αγαπούσε πιο πολύ. Μάλιστα τους είπε περάσει στο λαιμό από μια χρυσή αλυσίδα με τα ονόματα τους
Όταν τα παιδιά έγιναν 7 μηνών παρουσιάστηκε μπροστά στην Αγκάθα η Μαυριντάρια και ζήτησε τα παιδιά. Η Αγκάθα όρμησε να την πετάξει έξω αλλά εκείνη την σταμάτησε με μια κίνηση και η Αγκάθα δεν μπορούσε να κουνήσει.
Η μάγισσα έβαλε τα παιδιά σε δύο καλάθια και χάθηκε.



Σε ένα μικρό σπιτάκι λίγο πιο πέρα από το αρχοντικό έμενε μια οικογένεια με την μοναχοκόρη τους που ήταν 14 χρόνων.
Μια ημέρα η μητέρα του κοριτσιού πήγε να βγάλει νερό από το πηγάδι αλλά έσκυψε πολύ για να βγάλει τον κουβά με το νερό και γλίστρησε πέφτοντας μέσα βγάζοντας μια δυνατή φωνή. Ο πατέρας της που έκοβε ξύλα στην άλλη άκρη της αυλής άκουσε την φωνή της και έκανε να τρέξει, όμως ένα φίδι πετάχτηκε μέσα από τα ξύλα και τον δάγκωσε στο πόδι. Ο άνδρας καθηλώθηκε από τον πόνο και σε λίγο το δηλητήριο πέρασε στο αίμα του και πέθανε. Το κορίτσι που λεγόταν Βιολέτα μέσα σε ένα λεπτό είχε χάσει και τους δύο γονείς του. Τότε μια γυναίκα την πλησίασε και την ρώτησε αν ήθελε να αναλάβει δύο μικρά παιδιά που είχαν χάσει και αυτά την οικογένεια τους.
Το κορίτσι δέχθηκε, γιατί ήταν και αυτό ορφανό.
Έτσι η Μαυριντάρια τους οδήγησε στον μαγεμένο κήπο.
Είχε σκοπό, όταν τα παιδιά θα γινόντουσαν 7 χρονών, να τα μυήσει στην μαγεία, γιατί αν δεν είχε απογόνους, όπως ήταν ο νόμος τους, ο Μεγάλος Μαύρος Μάγος της Σκοτεινοθάλασσας θα την έδιωχνε μακριά. Εκείνη δεν μπορούσε να αποκτήσει δικά της παιδιά για αυτό σκέφθηκε να πάρει τα παιδιά μιας άλλης γυναίκας.
Όταν η Αγκάθα επανήλθε σε φυσιολογική κατάσταση είδε, ότι η μάγισσα της τα είχε πάρει. Έτρεξε στον άνδρα της και του τα διηγήθηκε όλα.
Ο Καλόθεος έψαξε παντού στην πολιτεία αλλά όλα ήταν μάταια. Εκεί που ήταν τα παιδιά του δεν θα μπορούσε ποτέ να α βρει.
Έτσι ο Καλόθεος και η Αγκάθα θρήνησαν τον χαμό των παιδιών τους και ύστερα από καιρό πίστεψαν, ότι η μάγισσα τα είχε σκοτώσει.

Εδώ σταμάτησε η εξιστόρηση των γεγονότων και ο γυάλινος τοίχος του σπιτιού έγινε πάλι χορταρένιος. Ο Μοιραγός κοίταξε τα δύο παιδιά, που είδαν όλα τα γεγονότα όπως ακριβώς έγιναν και με το ζόρι συγκρατούσαν τα δάκρυα τους.
Πως μπορούμε να πάμε πίσω στην οικογένεια μας ρώτησε ο Υάκινθος τον Μοιραγό?
Όσο ζει η Μαυριντάρια δεν μπορείτε να επιστρέψετε, γιατί πάντα θα σας βρίσκει απάντησε αυτός και τα πράγματα θα γίνονται χειρότερα. Μόνο αν εκείνη εξαφανιστεί ο δρόμος θα είναι ελεύθερος.
Όμως πως μπορεί να εξαφανισθεί ρώτησε η Ροδαλένια. Ο Μοιραγός έμεινε για λίγο σκεφτικός Μετά τους είπε, ότι είχε ένα σχέδιο που ήταν λίγο ριψοκίνδυνο.
Πρότεινε στην Χουρμαδελίτα να πετάξει και να φέρει λίγο χυμό από το μανιτάρι που ήταν το σπίτι της. Ο χυμός αυτού του μανιταριού ήταν ο πιο δηλητηριώδης σε όλη την Μανιταροχώρα. Η Χουρμαδελίτα έκανε, όπως της είπε ο Μοιραγός. Εκείνος έβαλε τον χυμό σε ένα φιαλίδιο, έφτιαξε μετά δύο μικρούς σβώλους από ζάχαρη και έριξε λίγες σταγόνες επάνω. Πρότεινε λοιπόν το βράδυ που θα κοιμόταν η Μαυριντάρια και θα φύλαγαν το απάτητο κάστρο της τα πουλιά φύλακες που είχε, θα πετούσαν εκεί και θα έριχναν τους σβώλους ζάχαρης στα πουλιά που αν τους έτρωγαν θα πέθαιναν ακαριαία. Μετά θα έπρεπε κάποιος να γλιστρήσει αθόρυβα μέσα στο δωμάτιο της και με τρόπο να έριχνε μερικές σταγόνες του μανιταροχυμού μέσα στο αυτί της. Ο χυμός ήταν τόσο δυνατός που θα εξόντωνε την μάγισσα. Έπρεπε να γίνουν όλα όμως πολύ προσεκτικά, γιατί αν τους έπαιρνε χαμπάρι κανείς δεν θα γλίτωνε από τον θυμό της.
Έτσι το βράδυ πέταξαν με τα ιπτάμενα μανιτάρια στην Σκοτεινοθάλασσα. Κάπου στην μέση της βρισκόταν το απάτητο κάστρο που ήταν τόσο απότομο που κανένας δεν μπορούσε να σκαρφαλώσει επάνω του.


Μόλις τα μανιτάρια έφθασαν στην κορυφή ο Μοιραγός πέταξε τους ζαχαρένιους σβώλους στα πουλιά που τους καταβρόχθισαν και έπεσαν σε λίγο αναίσθητα.
Τότε η Ροδαλένια είπε αποφασιστικά, ότι θα τρύπωνε εκείνη μέσα, γιατί ήθελε να της δώσει ένα μάθημα τόσο για αυτά που έκανε σε αυτή και τον αδελφό της όσο και στην αγαπημένη τους Βιολέτα.
Έτσι γλιστρώντας αθόρυβα η Ροδαλένια μέσα στο χώρο που κοιμόταν η Μαυριντάρια την πλησίασε προσεκτικά. Η μάγισσα ροχάλιζε δυνατά και σε κάποια στιγμή γύρισε στο πλευρό. Τότε βρήκε την ευκαιρία η Ροδαλένια και της έσταξε στο αυτί λίγες σταγόνες από τον μανιταροχυμό.
Η μάγισσα ένοιωσε ένα δυνατό πόνο και ξύπνησε. Είδε την Ροδαλένια και κάνοντας μια γκριμάτσα θυμού όρμησε να την πιάσει. Όμως εκείνη ξεγλίστρησε και πέταξε επάνω της όλο το φιαλίδιο. Το φιαλίδιο έσπασε και έλουσε την μάγισσα. Εκείνη ουρλιάζοντας άρχισε να ιδρώνει και να εξαφανίζεται αργά-αργά. Η Ροδαλένια βγήκε έξω και ανέβηκε πάνω στο ιπτάμενο μανιτάρι.
Με ένα δυνατό τράνταγμα το απάτητο κάστρο βυθίστηκε μέσα στην Σκοτεινοθάλασσα και χάθηκε εντελώς. Έτσι η Μαυριντάρια εξαφανίστηκε για πάντα.
Επιστρέφοντας η παρέα στην Μανιταροχώρα ο Μοιραγός τους είπε, ότι ο δρόμος της επιστροφής τους στην οικογένεια τους ήταν πια ελεύθερος. Όμως πως θα γύριζαν?? Τα ιπτάμενα μανιτάρια δεν μπορούσαν να πετάξουν τόσο μακριά.
Τότε ο Υάκινθος έκλεισε τα μάτια του και κάλεσε σε βοήθεια τον Ηλιόχρυσο.
Εκείνη την στιγμή είδαν μια χρυσαφένια λάμψη και ένα πανέμορφο άλογο με χρυσαφένια χαίτη και φτερά παρουσιάστηκε μπροστά τους. Τα δύο παιδιά αφού ευχαρίστησαν την Χουρμαδελίτα και τον Μοιραγό για την βοήθεια τους, ανέβηκαν στην ράχη του αλόγου που πέταξε για την χώρα τους.
Μετά από ένα μακρινό ταξίδι το άλογο σταμάτησε μπροστά στην πόρτα του αρχοντικού του Καλόθεου και της Αγκάθας. Τα παιδιά κατέβηκαν και αφού ευχαρίστησαν το άλογο εκείνο χάθηκε στον ουρανό.
Τα δύο παιδιά κτύπησαν την πόρτα και όταν τους άνοιξαν ζήτησαν να δουν τον άρχοντα και την γυναίκα του. Τα παιδιά οδηγήθηκαν στην μεγάλη σάλα όπου καθόταν μια γυναίκα που είχε μαζεμένα τα μαλλιά της και είχε μια λυπημένη όψη.
Όταν είδε τα παιδιά ξαφνιάστηκε και τα ρώτησε τι ήθελαν. Όμως μέσα της η καρδιά της άρχισε να κτυπάει γοργά. Αν ζούσαν τα παιδιά μου σκέφθηκε ίσως ήταν στην ίδια ηλικία με αυτά.
Τότε ο Υάκινθος άρχισε να της διηγείται την ιστορία όπως την είχαν δει στο σπίτι του Μοιραγού και όπως την έζησαν στον μαγεμένο κήπο. Η Αγκάθα δεν πίστευε στα αυτιά της. Η καρδιά της κτύπαγε δυνατά και ήθελε να σφίξει τα παιδιά στην αγκαλιά της από την άλλη φοβόταν μήπως κάποιος τα είχε δασκαλέψει να πουν όλα αυτά για λόγους που δεν μπορούσε να σκεφθεί εκείνη ην στιγμή. Το πάθημα της στο παρελθόν την είχε κάνει δύσπιστη και επιφυλακτική. Τους πρότεινε να μείνουν για φαγητό και όταν θα ερχόταν ο άνδρας της το βράδυ θα τα συζητούσαν όλα από την αρχή.
Ο Υάκινθος κοίταξε την Ροδαλένια. Αλλιώς είχε φαντασθεί αυτή την συνάντηση!!
Η μητέρα τους ήταν ψυχρή και απόμακρη. Τα παιδιά κάθισαν κάπου με κατεβασμένα το κεφάλια. Τίποτα δεν τους θύμιζε αυτό το σπίτι. Η Μαυριντάρια τα είχε πάρει σχεδόν νεογέννητα και δεν είχαν προλάβει να έχουν αναμνήσεις. Αυτό βέβαια εξυπηρετούσε τους σκοπούς της, γιατί θα μπορούσε να τα πλάσει όπως εκείνη ήθελε.

Το βράδυ όταν επέστρεψε στο αρχοντικό ο Καλόθεος η Αγκάθα του έδειξε τα δύο παιδιά και του ανέφερε τι της είχαν διηγηθεί. Έχουν τα ονόματα των παιδιών μας Καλόθεε είπε η Αγκάθα και η καρδιά μου λέει, ότι είναι αλήθεια όσα μας είπαν…
Ο Καλόθεος ήταν προβληματισμένος…Η ιστορία με τον μαγεμένο κήπο φαινόταν περίεργη αλλά περίεργος δεν ήταν και ο τρόπος που η μάγισσα τα άρπαξε μέσα από το ίδιο τους το σπίτι??
Κάθισαν λοιπόν όλοι στο τραπέζι για να φάνε. Τα παιδιά δεν είχαν όρεξη, γιατί δεν φανταζόντουσαν , ότι οι γονείς τους δεν θα τα αναγνώριζαν.
Ο Υάκινθος θυμήθηκε τα λόγια του Ηλιόχρυσου που του είχε πει, ότι οι γονείς τους πίστευαν, ότι είχαν πεθάνει. Ενδόμυχα ευχήθηκε να συνέβαινε κάτι που να έλυνε κάθε αμφισβήτηση.
Εκείνη την ώρα μπήκε μέσα η μαγείρισσα κρατώντας ένα δίσκο με το φαγητό.
Αφού ακούμπησε τον δίσκο άρχισε να σερβίρει.
Σέρβιρε τον Καλόθεο και την Αγκάθα και μετά στράφηκε στον Υάκινθο και την Ροδαλένια
Εκείνα την κοίταξαν και έβγαλαν μια φωνή: Β Ι Ο Λ Ε Τ Α
Η Βιολέτα άνοιξε την αγκαλιά της και έβαλε τα κλάματα από την χαρά της που τα είδε…
Η Αγκάθα την κοίταξε και την ρώτησε: «Αυτά είναι τα παιδιά σου που τα πήρε ο ανεμοστρόβιλος έτσι δεν είναι ??»
Η Βιολέτα της απάντησε, ότι δεν ήταν αληθινά παιδιά της αλλά ήταν σαν παιδιά της γιατί εκείνη τα μεγάλωσε από 7 μηνών. Τότε τους διηγήθηκε πως την πλησίασε η γυναίκα με τα μαύρα με τα δύο καλάθια με τα παιδιά και πως εκείνη δέχθηκε να τα μεγαλώσει. Πως ήξερες τα ονόματά τους την ρώτησε η Αγκάθα? Το κάθε παιδί είχε μια χρυσή αλυσιδίτσα στον λαιμό με το όνομα του απάντησε η Βιολέτα. Αυτές τις αλυσιδίτσες τις έβγαλα από τα παιδιά, γιατί η γυναίκα με τα μαύρα δεν ήθελε να έχουν τίποτα από την προηγούμενη ζωή τους. Τις φορούσα πάντοτε επάνω μου, για να μη τις βρει. Ανοίγοντας το πουκάμισό της έδειξε τις αλυσίδες που φορούσε με τα ονόματα του Υάκινθου και της Ροδαλένιας. Πίστευα, ότι αυτές ίσως βοηθούσαν κάποτε τα παιδιά να βρουν τους δικούς τους, παρόλο που μου είχε πει, ότι δεν είχαν οικογένεια.
Η Αγκάθα και ο Καλόθεος δεν ήθελαν να ακούσουν τίποτα άλλο!!!
Άνοιξαν την αγκαλιά τους στον Υάκινθο και την Ροδαλένια και ευχαρίστησαν τον Θεό που μετά από τόσα χρόνια απουσίας τα έσφιγγαν και πάλι στην αγκαλιά τους Η Βιολέτα θα έμενε και εκείνη μαζί τους, γιατί είχε πολλά να τους διηγηθεί από την παραμονή τους στον μαγεμένο κήπο.
Έτσι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Η Ευγνωμοσύνη δονεί κάθε κύτταρο μου !!!
Άβαταρ μέλους
CHRYSSOULA
Δημοσιεύσεις: 882
Εγγραφή: 04 Σεπ 2008 9:43 pm

Re: Ο ΜΑΓΕΜΕΝΟΣ ΚΗΠΟΣ

Δημοσίευση από CHRYSSOULA »

Φίλοι μου
Με αφορμή την πανέμορφη σύνθεση του Θοδωρή μας" the enchanted forest" θυμήθηκα αυτό το παραμυθάκι για παιδιά!!!!
Σκέφθηκα, ότι μπορεί να μη είναι σαν τις νεότερες ιστορίες μας αλλά πάντα υπάρχει χρόνος να αφήσουμε το παιδί μέσα μας να χαλαρώσει και να αφεθεί στην μαγεία!!!!
Ελπίζω να το απολαύσετε γιατί η τρέχουσα περίοδος μας έχει κουράσει όλους!!!!!

:romance-grouphug: :romance-grouphug:
Η Ευγνωμοσύνη δονεί κάθε κύτταρο μου !!!
Άβαταρ μέλους
Vasoula
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 88472
Εγγραφή: 24 Απρ 2007 11:47 am
Τοποθεσία: Σείριος

Re: Ο ΜΑΓΕΜΕΝΟΣ ΚΗΠΟΣ

Δημοσίευση από Vasoula »

Τι όμορφο!! Το ρούφηξα Χρυσουλίτσα μου

Σ' ευχαριστούμε πολύ πολύ πολύ

O:-) O:-) O:-) :romance-kisscheek: :romance-heartstiny:
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό

Εικόνα
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
Άβαταρ μέλους
Ταρούλα
Δημοσιεύσεις: 29912
Εγγραφή: 16 Αύγ 2011 6:45 pm

Re: Ο ΜΑΓΕΜΕΝΟΣ ΚΗΠΟΣ

Δημοσίευση από Ταρούλα »

Πανέμορφο Χρυσουλίτσα μου :romance-inlove: Ευχαριστούμε πολύυυυυυ :romance-kisscheek:
Η μόνη βεβαιότητα που μπορείς να έχεις στην ζωή σου είναι μόνο μέσα στην Πίστη, πως ό,τι έρθει, πάντα το Πνεύμα θα δρα εντός σου... Η καρδιά φωτίζει τον σκοτεινό δρόμο της ζωής... Β.Ν. :romance-heartbeating:
Άβαταρ μέλους
nondas
Δημοσιεύσεις: 9937
Εγγραφή: 18 Απρ 2010 1:17 am

Re: Ο ΜΑΓΕΜΕΝΟΣ ΚΗΠΟΣ

Δημοσίευση από nondas »

Χρυσούλα μου πανέμορφο :romance-heartbeating: :romance-heartstiny: >:d<
Άβαταρ μέλους
Θοδωράκος
Δημοσιεύσεις: 23391
Εγγραφή: 27 Απρ 2007 3:37 pm
Τοποθεσία: Αθήνα

Re: Ο ΜΑΓΕΜΕΝΟΣ ΚΗΠΟΣ

Δημοσίευση από Θοδωράκος »

Πανέμορφο Χρυσουλίτσα :x O:-) >:d< >:d< >:d<
Πολέμα και Οραματίσου @};-

Ανοίγω την Καρδιά μου στον Θεό. :romance-heartbeating:
Άβαταρ μέλους
Δεκατριούλης
Δημοσιεύσεις: 4566
Εγγραφή: 29 Ιαν 2011 1:10 pm

Re: Ο ΜΑΓΕΜΕΝΟΣ ΚΗΠΟΣ

Δημοσίευση από Δεκατριούλης »

Παραμυθάκι ξανά, τι ωραία! Τώρα είναι λίγο αργά για να το διαβάσω. Θα το αφήσω για αύριο.Θα έχω να περιμένω κάτι με ανυπομονησία. :romance-heartbeating: :x @};- >:d<
Ας αφησουμε την κριτική για τους ανθρώπους γύρω μας και ας ακολουθησουμε τον δρόμο που δείχνει η καρδιά μας.
Άβαταρ μέλους
Annoula
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 33486
Εγγραφή: 27 Απρ 2007 2:43 pm

Re: Ο ΜΑΓΕΜΕΝΟΣ ΚΗΠΟΣ

Δημοσίευση από Annoula »

Χρυσουλιτσα ευχαριστούμε >:d< :romance-inlove:
Αν ο Θεός είναι η πρωταρχική Αιτία η Αγάπη θα είναι το αποτέλεσμα
Πατέρα μου/Μητέρα μου, είναι παιδί της Αλήθειας και μόνο αυτή είναι ο δρόμος ο δικός μου προς εσένα
Πολέμα και Οραματίσου
Άβαταρ μέλους
ΙΩΑΝΝΑ
Δημοσιεύσεις: 15907
Εγγραφή: 25 Οκτ 2009 7:29 pm
Τοποθεσία: θεσσαλονικη

Re: Ο ΜΑΓΕΜΕΝΟΣ ΚΗΠΟΣ

Δημοσίευση από ΙΩΑΝΝΑ »

Πανέμορφο Χρυσούλα μου :romance-inlove:
ευχαριστούμε πολύ :romance-kisscheek: :romance-adore:
Το ΦΩΣ η ΑΓΑΠΗ και η ΔΥΝΑΜΗ αποκαθησούν το σχέδιο πάνω στη γή

Πολέμα και Οραματίσου !!!
Άβαταρ μέλους
Ellaki
Δημοσιεύσεις: 27248
Εγγραφή: 30 Ιούλ 2007 11:02 am
Τοποθεσία: Αγάπη

Re: Ο ΜΑΓΕΜΕΝΟΣ ΚΗΠΟΣ

Δημοσίευση από Ellaki »

υπέροχο Χρυσουλιτσα ευχαριστούμε :romance-kisscheek: >:d< >:d<
Ας ξεκινήσουμε να αγαπάμε, κι ας μην ξέρουμε ακόμα καλά τον τρόπο... :romance-heartbeating:
Άβαταρ μέλους
Μάνος
Δημοσιεύσεις: 18530
Εγγραφή: 05 Μαρ 2014 8:10 am

Re: Ο ΜΑΓΕΜΕΝΟΣ ΚΗΠΟΣ

Δημοσίευση από Μάνος »

Πωπω Χρυσούλα μου!!!!!
:romance-inlove: :romance-inlove: :romance-inlove:

Ευχαριστούμε πολύ!
>:d< >:d< >:d<
Εικόνα

Αγάπη είναι να με αφήνεις να σε αγγίξω,
να με ακούς, ακόμα και όταν δεν μιλάω,
να με βλέπεις, ακόμα και όταν δεν είμαι δίπλα σου...
Άβαταρ μέλους
margaritarenia
Δημοσιεύσεις: 16492
Εγγραφή: 04 Μάιος 2007 4:02 pm

Re: Ο ΜΑΓΕΜΕΝΟΣ ΚΗΠΟΣ

Δημοσίευση από margaritarenia »

Παραμυθουλα μου O:-) :romance-heartstiny: :romance-kisscheek: υπεροχο παραμυθακι @};- :romance-heartbeating: :romance-heartbeating: :romance-heartbeating:
Απόφαση να μην επιτρέψω σε κανεναν να με εκπλήξει. Ο μονος που εχει αυτο το δικαίωμα είναι ο Εαυτος μου και ο Θεος μεσα μου :romance-heartbeating:
https://m.youtube.com/watch?v=3YDz-ftqr1g#dialog
Άβαταρ μέλους
ALEXOULA
Συντονιστής
Δημοσιεύσεις: 24519
Εγγραφή: 22 Νοέμ 2007 9:04 pm

Re: Ο ΜΑΓΕΜΕΝΟΣ ΚΗΠΟΣ

Δημοσίευση από ALEXOULA »

Υπέροχο :x :x Χρυσουλίτσα μας ευχαριστούμε :x :x :romance-kisscheek: >:d< >:d< >:d< >:d<
Γι' αυτό που πολεμάς είναι μόνο η εξέλιξή σου...Εκεί στον κάθετο άξονα...γιατί όταν αυτός ολοκληρωθεί, ο πόλεμος μετά, στον οριζόντιο, γίνεται αρμονία, ειρήνη και πληρότητα

__________________________________________________________
Πολέμα και Οραματίσου
Άβαταρ μέλους
Fotinoula
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 31518
Εγγραφή: 21 Σεπ 2007 8:38 pm
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Ο ΜΑΓΕΜΕΝΟΣ ΚΗΠΟΣ

Δημοσίευση από Fotinoula »

Χρυσουλίτσα τι όμορφο, ευχαριστούμε πολύ :romance-inlove: :romance-heartstiny:
όσο ζούμε σε τούτον τον κόσμο, θα τον Ερωτευόμαστε με όλη μας την Αγνότητα, έτσι ώστε να πάμε στον Θεό γεμάτοι από Αγάπη και όχι γεμάτοι από φόβο... :x

Επιστροφή στο “ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ”