Παγωνιά-Απομόνωση

Θέματα κατηγορίας που "κοιμούνται"...
Nick
Δημοσιεύσεις: 390
Εγγραφή: 29 Οκτ 2007 6:20 pm

Παγωνιά-Απομόνωση

Δημοσίευση από Nick »

Τελευταια με απασχολη παρα πολυ το θεμα της απομονωσης και τις 'κρυαδας' που ειναι τοσο μα τοσο διαδεδομενο στην κοινωνια μας. τελευταια το παρατηρω ακομη πιο πολυ απο ποτε και αναρωτειεμαι τι συμβαινει. Αξιζει να πω οτι αυτο με απασχολει και πολυ πριν τον χωρισμο μου. Βεβαια ο χωρισμος το εχει κανει και πιο εντονη παρατηριση μου.

Σημερα διαλεξα στην 'τυχη' μια καρτα Osho για εμπνευση και βγηκε αυτη που εβαλα κατω.




60. Παγωνιά-Απομόνωση


Είμαστε δυστυχισμένοι, επειδή είμαστε πολύ εγωιστές. Τί σημαίνει ότι είμαστε πολύ εγωιστές; Και τί ακριβώς συμβαίνει όταν είμαστε πολύ εγωιστές; Μπορείς να είσαι είτε στην ύπαρξη είτε στον εαυτούλη σου. Και τα δύο μαζί δεν γίνονται. Το να είσαι στον εαυτούλη σου σημαίνει ότι είσαι αλλού, είσαι χωριστά, έχεις γίνει νησί. Το να είσαι στον εαυτούλη σου σημαίνει ότι χαράζεις σύνορα γύρω σου. Το να είσαι στον εαυτούλη σου σημαίνει ότι κάνεις διάκριση ανάμεσα στο "είμαι αυτό" και στο "δεν είμαι αυτό." Όταν είσαι ο εαυτούλης σου, τότε υπάρχει σύνορο ανάμεσα στο "είμαι αυτό" και "δεν είμαι εκείνο." Το εγώ απομονώνει. Και σε κάνει παγωμένο, δεν ρέεις πια. Αν ρέεις, τότε δεν μπορεί να υπάρξει ο εαυτούλης σου. Χωρίς ροή, οι άνθρωποι γίνονται σχεδόν παγάκια. Δεν έχουν καθόλου ζεστασιά, δεν έχουν καθόλου αγάπη. Η αγάπη είναι ζεστασιά και φοβούνται την αγάπη. Αν τον πλησιάζει η ζεστασιά, τα παγάκια θα αρχίσουν να λιώνουν και τα σύνορα θα εξαφανιστούν. Στην αγάπη, τα σύνορα εξαφανίζονται. Και στη χαρά τα σύνορα εξαφανίζονται, επειδή η χαρά δεν είναι κρύα.

Osho Zen: The Path of Paradox, Volume 1 Κεφάλαιο 5



Σχόλιο

Στην κοινωνία μας, οι άντρες ιδιαίτερα έχουν διδαχτεί να μην κλαίνε, να αντιμετωπίζουν με γενναιότητα τα πράγματα, όταν πληγώνονται και να μη δείχνουν ότι πονάνε. Και οι γυναίκες όμως μπορούν να πέσουν σ' αυτήν την παγίδα και όλοι μας, κάποια στιγμή, μπορεί να νιώσουμε ότι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουμε είναι να κλείσουμε τα συναισθήματά μας, ώστε να μην ξαναπληγωθούμε. Αν ο πόνος μας είναι ιδιαίτερα βαθύς, μπορεί να προσπαθήσουμε να τον κρύψουμε, ακόμη κι από τον εαυτό μας. Αυτό μπορεί να μας κάνει παγωμένους, άκαμπτους, επειδή βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι η παραμικρή ρωγμή στον πάγο θα ελευθερώσει τον πόνο και θα κυκλοφορήσει πάλι μέσα μας.Τα πολύχρωμα δάκρυα στο πρόσωπο αυτού του ανθρώπου είναι το κλειδί για να δραπετεύσει από την παγωνιά του. Τα δάκρυα -και μόνο τα δάκρυα- έχουν τη δύναμη να λιώσουν τον πάγο. Δεν είναι κακό να κλαις και δεν υπάρχει λόγος να ντρέπεσαι για τα δάκρυά σου. Το κλάμα μας βοηθά να αφήσουμε τον πόνο να φύγει, μας επιτρέπει να είμαστε τρυφεροί με τον εαυτό μας και τελικά μας βοηθά να θεραπευτούμε.
Άβαταρ μέλους
Danielli
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 23105
Εγγραφή: 31 Οκτ 2007 4:53 pm
Τοποθεσία: Κέρκυρα

Re: Παγωνιά-Απομόνωση

Δημοσίευση από Danielli »

Nick έγραψε: 60. Παγωνιά-Απομόνωση
Μπορείς να είσαι είτε στην ύπαρξη είτε στον εαυτούλη σου. Και τα δύο μαζί δεν γίνονται. Το να είσαι στον εαυτούλη σου σημαίνει ότι είσαι αλλού, είσαι χωριστά, έχεις γίνει νησί. Το να είσαι στον εαυτούλη σου σημαίνει ότι χαράζεις σύνορα γύρω σου. Το να είσαι στον εαυτούλη σου σημαίνει ότι κάνεις διάκριση ανάμεσα στο "είμαι αυτό" και στο "δεν είμαι αυτό." Όταν είσαι ο εαυτούλης σου, τότε υπάρχει σύνορο ανάμεσα στο "είμαι αυτό" και "δεν είμαι εκείνο."
Να σου θυμίσω Νικ ότι όλοι έλκουμε την κατάσταση-καθρέπτη του δικού μας εσωτερικού κόσμου. :roll:
Και βλέπουμε στους άλλους αυτό που νιώθουμε χωρίς να αξιολογούμε την δική μας θέση ’’ είμαι αυτό’’! :roll:
Αν είσαι εσυ ’’νησί’’ , νησιά θα συναντάς, μέχρι να πάψεις εσύ να διαχωρίζεσαι...
Λέει παρακάτω:
Η αγάπη είναι ζεστασιά και φοβούνται την αγάπη.
Δεν εννοεί την αγάπη που απαιτούμε απ΄τους άλλους όμως... :?
Οταν είσαι ευθυγραμμισμένος με την αγάπη , με τον Μεγάλο ’’Εαυτούλη’’ υπάρχει περίπτωση να νιώθεις απομόνωση;; :roll:
Όμως και θα στο πω, γιατί είναι βιωμένο, μέσα στην ανοιχτή καρδιά, αλλάζουν όλα και όλοι...
Γιατί η ανοιχτή καρδιά ξέρει να συγχωρεί και να προχωράει
Και αυτό από μόνο του είναι Σκοπός!
Άβαταρ μέλους
Vasoula
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 88472
Εγγραφή: 24 Απρ 2007 11:47 am
Τοποθεσία: Σείριος

Δημοσίευση από Vasoula »

Αν ο πόνος μας είναι ιδιαίτερα βαθύς, μπορεί να προσπαθήσουμε να τον κρύψουμε, ακόμη κι από τον εαυτό μας
Αυτό είναι το "χτίσιμο"...

Και έτσι ο λαβύρινθος αποκτά και τις στοές του...Κάθε συναίσθημα στον ειδικο διάδρομο...

Κανείς δεν μπορεί να μπει εκεί μέσα, χωρίς αλήθεια...
Αλήθεια για το τι αναζητά...

Συνήθως οι άνθρωποι αγνοούν αυτό το κτίσμα...΄Μα εκεί λειτουργεί το ένστικτο...Αγριο και ορμητικό! Που κινεί την μηχανή του μυαλού μας, σαν σε απευθείας σύνδεση μαζί του...

Το ζωώδες που θεωρεί ότι είναι διαφορετικό από των άλλων ανθρώπων...Γιατί καν δεν ξέρει τι είναι!

Να το εξερευνήσουμε πρέπει, να το ελευθερώσουμε, να το θρέψουμε, να το εξυψώσουμε...
Γιατί όσο μένει μόνο του τόσο θεριεύει και αγριεύει...

Αλλά εμείς, ω δυστυχία, δεν το ξέρουμε!

Και έρχεται κάποια στιγμή και άλλα κάνουμε, άλλα θέλουμε!
Αρρωσταίνουμε από την ανισορροπία...
Και αναρωτιόμαστε...Τι έγίνε? Γιατί έγίνε?

Μηχανική κίνηση, μιας μηχανικής ζωής...

΄Οχι, δεν είναι παγωμάρα, αποξένωση αυτή Nick...
Eίναι ο φόβος, μήπως προδώσουμε τις επιδιώξεις μας, αναγνωρίζοντας σε εμάς το ζώο!!
Και αγνοούμε ότι με το να το αναγνωρίσουμε, το ενσωματώνουμε...και μόνο έτσι νιώθουμε την φύση του ανθρώπου και την διαφορά της θεϊκότητας της, που ωριμάζει μέσα από την ευγένεια της ψυχής...
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό

Εικόνα
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
Επισκέπτης

Δημοσίευση από Επισκέπτης »

Θα ήθελα να παραθέσω ενα κείμενο που εχω βρεί σχετικά και που μου άρεσε.

<<Από το βιβλίο: "ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ"
Φιλοσοφικά δοκίμια για την απατηλότητα του κόσμου Εκδόσεις Νέα Ακρόπολη

Στην ημιτονοειδή πορεία της ύπαρξης υπάρχουν στιγμές, οι οποίες ξεχωρίζουν από τη μέση γραμμή, αυτές που ονομάζουμε στιγμές της ζωής και υπάρχουν άλλες που μένουν κάτω από τον ορίζοντα και τις λέμε θάνατο. Στην πραγματικότητα, όλα είναι ύπαρξη, είτε πρόκειται για τη μία είτε για την άλλη πλευρά της διαχωριστικής γραμμής. Το θεμελιώδες είναι το πέρασμα αυτής της γραμμής, είτε για να πεθάνουμε είτε για να γεννηθούμε.

Tόσο στη γέννηση όσο και στο θάνατο, είμαστε μόνοι. Δεν έχει σημασία πόσα όντα υπάρχουν γύρω μας αυτές τις στιγμές. Στην πραγματικότητα είμαστε μόνοι. Και το πιο πιθανό είναι ότι είμαστε μόνοι σε όλη τη ζωή μας. Όχι γιατί δεν μπορούμε να μοιραστούμε τις ώρες μας με κάποιον, αλλά γιατί, κατά βάθος, κανένας δεν μπορεί να μπει στην ψυχή μας, που κι αυτή είναι από τη φύση της μοναχική.

Είναι δύσκολο να αποκαλύψουμε το μυστήριο της ζωής και του θανάτου. Αν ο θάνατος είναι κάτι που μας συγκλονίζει λόγω της άγνοιάς μας, η ζωή και το «γιατί» ήρθαμε στη ζωή δεν παύουν να είναι προβλήματα, σχεδόν άλυτα για την ανθρώπινη νοοτροπία.

Είναι πιθανό, κάποια στιγμή, η ψυχή μας να αποχωρίστηκε από κάτι πολύ μεγαλύτερο που την περιείχε. Αποχωρίστηκε σε αναζήτηση νέων εμπειριών, οδηγημένη από την αφελή έλλειψη γνώσης που έχουν οι αθώες ψυχές. Κι έτσι έφτασε στη γη, μόνη, τρομερά μόνη και ξεριζωμένη από την ουράνια κοιτίδα της. Κι από τότε περιπλανιέται στη γη, άλλοτε καλυμμένη από ύλη, άλλοτε όχι, σε αναζήτηση του κλειδιού που θα της επιτρέψει να επιστρέψει στην πρώτη της πηγή, εκεί όπου δεν ήταν μόνη, γιατί δεν ήταν διαιρεμένη. Αυτό το κλειδί είναι η Γνώση. Γνώση σημαίνει Δύναμη. Καμιά φορά, έτσι όπως φεύγουμε, μπορούμε επίσης να επιστρέψουμε.

Η μοναξιά είναι ένας μεγάλος σύμμαχος της Μάγια. Όσο περισσότερο μόνοι νιώθουμε, τόσο παραδινόμαστε στα παιχνίδια της ψευδαίσθησης, για να σβήσουμε αυτήν την αίσθηση της εσωτερικής αγωνίας.

Αρχίζει το νέο δράμα: αυτό της συνύπαρξης. Ψυχές μόνες που θέλουν να ζήσουν μαζί με άλλες μοναχικές ψυχές, αν και δεν φτάνουν ποτέ να καταλάβουν εντελώς η μία την άλλη, καθώς η μοναξιά είναι το σημάδι που μας σημαδεύει όλους.

Η συνύπαρξη δημιουργεί διάφορες μορφές, από την απλή αγάπη που ενώνει δύο όντα μέχρι τα πιο περίπλοκα συναισθήματα που χαρακτηρίζουν μία κοινωνία αλλά και την ανθρωπότητα. Εμφανίζονται στο προσκήνιο οικογένειες, ομάδες, πόλεις, αγορές, εκκλησίες, πολιτικά κόμματα... Όλα είναι δίχτυα της Μάγια, στα οποία ο άνθρωπος πέφτει παγιδευμένος, πιστεύοντας ότι επιτέλους έχει νικήσει τη μοναξιά. Όμως όσο περισσότερο ψάχνει ο άνθρωπος στο βάθος της ψυχής του τόσο περισσότερο είναι μόνος.

Ο σοφός Πλάτων έλεγε ότι ο άνθρωπος έχει σχηματιστεί "από το ένα και το άλλο". Τίποτε πιο σίγουρο. Το ένα είναι το αδιαίρετο που κείται στο εσωτερικό: είναι η ψυχή μόνη της. Το άλλο είναι η μάσκα που βγαίνει προς τον κόσμο και σχετίζεται με πολλαπλούς τρόπους, ξεφεύγοντας από τη μοναξιά.

Βάζοντας τη μάσκα, μπορεί κανείς να παίξει με πολλούς τρόπους το ρόλο αυτού που έχει σύντροφο. Έτσι γεννιέται η φιλία, ο έρωτας, το αδελφικό και πατρικό συναίσθημα, η αγάπη για όλους τους ανθρώπους, ακόμα και για τα ζώα και τα φυτά. Σε λεπτότερες διαβαθμίσεις, η αγάπη στρέφεται προς το άπειρο των άστρων, και τότε ο άνθρωπος μπορεί να συλλάβει την ιδέα του Θεού και να τον αγαπήσει για την τελειότητα με την οποία εκδηλώνεται ο Κόσμος Του.


Όμως, πόσες είναι οι απογοητεύσεις! Υπάρχουν φιλίες που φθείρονται, έρωτες που πεθαίνουν με τον καιρό, παιδιά που προδίδουν τους γονείς τους, γονείς που εγκαταλείπουν τα παιδιά, όντα που δεν νοιάζονται καθόλου για τους άλλους...Υπάρχει μια επιστήμη που παγώνει τη ρομαντική λάμψη των αστεριών και πολλές θρησκείες που αντιμάχονται για τον ίδιο Θεό. Τι να γίνει;

Εδώ είναι που ο άνθρωπος πετάει αηδιασμένος την εξωτερική του μάσκα και κλείνεται στον εαυτό του απελπισμένος, σκεπτόμενος ότι δεν θα αποφύγει ποτέ τη μοναξιά. Κι εδώ είναι που παρουσιάζεται η μεγάλη έκπληξη.

Είναι το ίδιο το Εγώ στο εσωτερικό «είναι» που συναντάει τον αληθινό φίλο, αυτόν που πάντα συντροφεύει, αυτόν που είναι πάντα παρών κι ο ίδιος, τόσο όταν υποφέρουμε, όσο όταν χαιρόμαστε, αυτόν που μας κοιτάζει χωρίς να μουρμουρίζει και που μας πηγαίνει ψηλά χωρίς να ζητάει καμία ανταμοιβή για αυτό.

Το θαύμα συνεχίζεται. Όταν ανακαλύπτουμε αυτόν τον αληθινό φίλο, πατέρα και αδερφό, όλα αποκτούν ξανά νόημα. Το να διαβάζουμε, να ακούμε μουσική, να απολαμβάνουμε τη γοητεία της φύσης δεν είναι πια δραστηριότητες του μοναχικού που επικεντρώνεται στον εαυτό του, αλλά του ανθρώπου που τον συντροφεύει το αληθινό του Εγώ. Τώρα πια είναι δυνατό να σχετιστούμε με τους άλλους ανθρώπους, γιατί σε καθέναν από αυτούς υπάρχει το άλλο Εγώ, που συμμερίζεται τις ίδιες ανησυχίες με το φίλο που μόλις ανακαλύψαμε. Τώρα ασφαλώς είναι δυνατό να καταλαβαίνουμε και να αισθανόμαστε. Αυτός που δεν έχει περάσει από τη δική του εσωτερική ενδοσκόπηση, δύσκολα θα μπορέσει να στοχεύσει στην ελάχιστη γνώση αυτού που είναι ο εξωτερικός κόσμος. Πρώτα προς τα μέσα, και μετά προς τα έξω. Δεν είναι ότι έτσι θα εξαφανιστεί η μοναξιά. Αυτή είναι κατάσταση της ψυχής. Όμως σίγουρα μπορούν να ενωθούν οι μοναξιές και να παίξουν με τα πέπλα της Μάγια όσο διαρκεί η ζωή. Το να μοιραζόμαστε μια δυστυχία είναι μια μορφή ένωσης.

Κι ακόμα είναι δυνατόν να αναζητούν οι ψυχές την ένωση μπροστά στην κοινή δυστυχία της απώλειας της πρώτης αρχής, και να επιθυμούν διακαώς την επιστροφή στο σημείο που δεν υπάρχει η διαίρεση.

Η μοναξιά είναι προϊόν της διαίρεσης. Όταν όλα είναι Ένα, τότε πού χωράει η μοναξιά; Η Μοναξιά είναι λοιπόν χωρισμός, μη ένωση, διαίρεση. Όσο περισσότερο διαιρούμαστε, τόσο περισσότερη μοναξιά υπάρχει, καθώς έχουμε δημιουργήσει νέα σωματίδια που με τη σειρά τους είναι μόνα και χωρισμένα από τα υπόλοιπα.

Αυτό είναι ένα από τα παιχνίδια της Μάγια. Να διαιρούμαστε μέχρι το άπειρο, να πολλαπλασιάζονται οι μορφές και να εμψυχώνουμε τους εαυτούς, να επαναλαμβάνουμε το ίδιο, κάνοντάς μας να πιστεύουμε ότι στην ποσότητα βρίσκεται το γιατρικό για τη μοναξιά. Δεν είναι η ποσότητα αυτή που εξαλείφει τη μοναξιά, το πολύ-πολύ να έρθει ο κορεσμός, και να χάσει από ποιότητα, δεδομένου ότι οι παρουσίες έχουν πολλαπλασιαστεί από την ίδια ουσία. Πρέπει να ψάχνουμε λίγο και καλά, βαθιά και συγχρόνως ψηλά. Έτσι είναι δυνατόν, γνωρίζοντας το παιχνίδι της Μάγια, να κατορθώσουμε να ξεπεράσουμε την ψευδαίσθηση και να αναγνωρίσουμε τα κομμάτια που λείπουν από την ψυχή μας, αυτά που έχασε στην κάθοδό της προς τη γη κι αυτά που πρέπει να ξαναποκτήσει για να ξαναγίνει μία και για να μη ξανανιώσει μόνη ποτέ.>>
Άβαταρ μέλους
Ellaki
Δημοσιεύσεις: 27248
Εγγραφή: 30 Ιούλ 2007 11:02 am
Τοποθεσία: Αγάπη

Δημοσίευση από Ellaki »

Να το εξερευνήσουμε πρέπει, να το ελευθερώσουμε, να το θρέψουμε, να το εξυψώσουμε...
Γιατί όσο μένει μόνο του τόσο θεριεύει και αγριεύει...
Και γίνεται μεγάλο τέρας που βρίσκει τροφή στους φόβους μας. Πετάει φωτιές να κάψει ότι δεν μπορεί να <δει και να δεχτεί> με αποτέλεσμα να καίει την ίδια μας την ψυχή.
Αρχίζουμε να πετάμε στα σκουπίδια την εμπιστοσύνη, την αγάπη, την ζεστασία με την εύκολη δικαιολογία ότι δεν υπάρχει ανταπόκριση.
Την θέση τους καταλαμβάνει η παγωνιά, η αποξένωση, η αγωνία.

Σφραγίζουμε τα δωματιάκια για να είμαστε ασφαλείς και να μην μπορούν να μας κάνουν κακό οι εχθροί γιατί φοβόμαστε να παραδεχτούμε ότι ο μοναδικός εχθρός είναι ο εαυτός μας που δεν του επιτρέπουμε να ανακαλύψει το μεγαλείο της ύπαρξης του.
Αλλά εμείς, ω δυστυχία, δεν το ξέρουμε!
Ότι η ζεστασιά κρύβεται μέσα μας και αδημονεί να την ελευθερώσουμε.

Και μόλις ελευθερωθεί, τότε ως δια μαγείας αρχίζουμε να βλέπουμε ζεστασιά γύρω μας και αναρωτιόμαστε <μα που είναι όλα αυτά τα παγωμένα άτομα που με περιτριγύριζαν?>.
Βλέπουμε και τους άντρες να κλαίνε. Κλαίνε τα μάτια τους, η ψυχή τους κι αν τους δώσουμε την αγάπη που κρύβουμε μέσα μας από τον φόβο μην μας εκμεταλευτούν, τότε ίσως καταφέρουν να επιτρέψουν και στα δάκρυα να κυλήσουν.

Πρέπει όμως πρώτα να ανοίξουμε τα δικά μας δωματιάκια για να είμαστε σε θέση να σεβαστούμε τους συνοδοιπόρους μας.
Η μοναξιά είναι προϊόν της διαίρεσης. Όταν όλα είναι Ένα, τότε πού χωράει η μοναξιά; Η Μοναξιά είναι λοιπόν χωρισμός, μη ένωση, διαίρεση. Όσο περισσότερο διαιρούμαστε, τόσο περισσότερη μοναξιά υπάρχει, καθώς έχουμε δημιουργήσει νέα σωματίδια που με τη σειρά τους είναι μόνα και χωρισμένα από τα υπόλοιπα.
Κάποια απ' αυτά τα σωματίδια ονομάζονται απομόνωση, κρυάδα, παγωνιά και εξαφανίζονται μόνον με την ένωση με τον εαυτό μας.
Όταν μάθουμε να κοιτάμε τον εαυτό μας κατάματα με αγάπη και εμπιστοσύνη, τότε μόνον θα μπορέσουμε να σταματήσουμε την διαίρεση και να ενωθούμε σε ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο σύνολο.


Αετέ μου άρεσε πολύ το κείμενο. Είναι όλο το βιβλίο αξιόλογο?
Θα με ενδιέφερε να το διαβάσω.
Ας ξεκινήσουμε να αγαπάμε, κι ας μην ξέρουμε ακόμα καλά τον τρόπο... :romance-heartbeating:

Επιστροφή στο “ΜΟΥΣΕΙΟ ΘΕΜΑΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ 2”