Τι μου συμβαίνει?

[nirava]

Καλησπέρα!
Δεν ήξερα σε ποιά στήλη να εντάξω το θέμα που θέλω να συζητήσουμε. Εάν οι συντονιστές νομίζουν ότι "ανήκει" σε άλλη στήλη, ας το μεταφέρουν!
Θέλω να σας ρωτήσω πώς είστε όλο αυτό το χρονικό διάστημα? Τον τελευταίο χρόνο ας πούμε? Εχω ανάγκη να ακούσω πως και σε σας συμβαίνουν "τρελλά" πράγματα, όπως σε εμένα που νομίζω ορισμένες στιγμές πως κοντεύω να τρελλαθώ.

Δεν τόλμησα μέχρι τώρα να αναφέρω να τα αναφέρω μέσα στο φόρουμ, γιατί δεν είμαι τακτική επισκέπτρια, και νοιώθω λίγο ξένη.

Εχει ένα χρόνο περίπου που κλιμακώνονται εντελώς περίεργα συμπτώματα στο σώμα μου, αλλά κυρίως στην συναισθηματική-ψυχολογική μου σφαίρα.

Ας τα κάνω λίγο λιανά:
- Κάτι συμβαίνει με τα αυτιά μου και τη μύτη μου. Οι αισθήσεις ακοής και όσφρησης έχουν ενταθεί πάρα πολύ και πρώτη φορά αισθάνομαι ότι ακούω και μυρίζω στη ζωή μου. Επίσης ένα χρόνο τώρα, έχω έντονες εμβοές και θορύβους στα αυτιά.
- Κατά τις 3-3.30 μετά τα μεσάνυχτα, σχεδόν κάθε βράδυ ξυπνάω
και μένω ξύπνια για κανα μισάωρο.
- Εάν μια ατμόσφαιρα δεν μου αρέσει ή η παρουσία ενός ατόμου ή ακόμα όταν λέω κάτι για το οποίο δεν έχω πραγματική διάθεση να μιλήσω, αρρωσταίνω. Κυριολεκτικά. Μου πονάει το στομάχι, ζαλίζομαι και θέλω να φύγω επειγόντως.
- Μέσα στο λεοφωρείο συνήθως, , με πιάνει άγχος, φόβος, πανικός κλπ. Τελευταία κατάλαβα, ότι δεν είναι δικά μου συναισθήματα, αλλά εισπράττω τα συναισθήματα των γύρω μου.
- Επίσης, έχουν επανέλθει ζωντανά και πολύ έντονα, όλα τα συναισθήματα λύπης ή μοναξιάς που είχα όταν ήμουν μικρή και έχω κλάψει γι αυτά φέτος όσο δεν έχω κλάψει σε όλη μου τη ζωή.
- Υπάρχουν παλιοί φίλοι με τους οποίους ξαφνικά δεν θέλω να συναναστρέφομαι. Αισθάνομαι πως ξαφνικά δεν επικοινωνώ και έχω πολύ δυσάρεστο συναίσθημα (επίκεντρο στομάχι), όταν βρίσκομαι μαζί τους. Ετσι, έκοψα αρκετές παλιές φιλίες.
- Επίσης, δύο φορές, είχα τέτοιο συναίσθημα βάρους που η ζωή μου φαινόταν εντελώς δίχως αξία που και αν ακόμα πέθαινα τότε δεν θα με ένοιαζε...
Και άλλα περίεργα, τα οποία δεν έχω ακόμα το θάρρος να παραθέσω.

Πείτε μου, ΤΙ ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ?

[Vasoula]

Μέσα στο λεοφωρείο συνήθως, , με πιάνει άγχος, φόβος, πανικός κλπ. Τελευταία κατάλαβα, ότι δεν είναι δικά μου συναισθήματα, αλλά εισπράττω τα συναισθήματα των γύρω μου.

Aγαπητή Nirava, όλα αυτά που περιγράφεις, θα τα θεωρούσα φυσιολογικά, για έναν άνθρωπο που αναζητάει και εσωτερικά τον εαυτό του...Σ' αυτήν την διαδικασία, επεξεργάζεται συναισθήματα και βιώνει καταστάσεις που τον φέρνουν σε διάφορες επιγνωσεις.
Η "διαδρομή" αυτή έχει περίεργα "συμπτώματα"... ΄Ετσι σε όλα αυτά που λες, για το βραδυνό σου ξύπνημα, για την όσφρηση και την ακοή, για τους ανθρώπους που δεν θέλεις πια να συναναστρέφεσαι, μου ακούγονται "οικεία"...

Σ' αυτήν την φράση σου, που την έβαλα σε παράθεση, όμως δεν βρίσκω παρά μια "δικαιολογία"...

Το να εισπράττεις τα συναισθήματα των γύρω σου, μέχρι ένα σημείο είναι εφικτό...όταν το δικο σου ενεργειακό πεδίο είναι "αδύναμο"...
Αυτό μου δίνει την εντύπωση, ότι έχει ενταθεί το συναίσθημα του φόβου σε σένα.
Ο πανικός είναι ένα είδος ψυχικής διαταραχής που έχει ρίζα στο βαθύτερο επίπεδο της συνειδητότητάς μας και ναι μεν έχει σχέση με το περιβάλλον, αλλά σαν σύμπτωμα που εκδηλώνεται χωρίς φανερή αιτία. ΄Ετσι σαν αιτία θεωρούμε τους "άλλους"...

Πέρασα ένα "γενναίο" διάστημα με κρίσεις πανικού, θεωρώντας αυτούς τους "άλλους" σαν κύρια αιτία αυτών των εκδηλώσεων του εγώ μου! Η βαθύτερη αναζήτηση των "αποθηκευμένων" συναισθημάτων μου όμως, με έφερε και στην ρίζα του φόβου, που οι "άλλοι" απλά την στήριζαν, μα δεν ήταν δικιά τους!!!!

Αναφέρεις ότι έχεις βιώσει συναισθήματα λύπης και μοναξιάς από την παιδική σου ηλικία και αυτά νιώθω ότι χρειάζονται "φροντίδα"...Μετά το κλάμα της "αναγνώρισης", έρχεται η αγάπη και η αποδοχή για όλα αυτά τα κομμάτια μας που αφησαν το "μικρό παιδάκι" να πιέζει για προσοχή και αποδοχή!

Υπάρχει μέσα μας το στάδιο της ανωριμότητας να αποδεχθούμε τις "πληγές" μας, απ'όπου κι αν προήρθαν αυτές, και είναι ένα βαθύ σχίσμα της συνείδησής μας που "αρνείται" να βιώσει τον πόνο!

Αυτή η συνειδητοποίηση έκανε κι εμένα να αναγνωρίσω τις "σκιές" του εαυτού μου, με θάρρος, να σταματήσω να τις φοβάμαι και έτσι να τις φέρνω ασυνειδητα στην πραγματικότητά μου...
Τις ενσωμάτωσα τις "σκιές" και έτσι έγιναν ένα πραγματικο συνειδητό κομμάτι μου που δεν είχε λογο πια να "εργάζεται" υπόγεια...Εγιναν βίωμα και εμπειρία!!!!

Πριν σπρώξεις το συναίσθημα του φόβου στους άλλους για να το "ξορκίσεις", θα πρότεινα να δεις βαθύτερα πόσο έχεις επιτρέψει στους "άλλους" να το ενισχύουν, και πόσο έχεις επιτρέψει στον ευατό σου την δικαιολογία "δεν είναι δικό μου"...

Δεν τόλμησα μέχρι τώρα να αναφέρω να τα αναφέρω μέσα στο φόρουμ, γιατί δεν είμαι τακτική επισκέπτρια, και νοιώθω λίγο ξένη.

Εδώ μέσα γλυκιά μου Nirava είμαστε όλοι "άγνωστοι" που όμως έχουμε κάτι κοινό...Μπορούμε να νιώθουμε...και έτσι μπορούμε να αγαπάμε.. Και αυτό μας ελευθερώνει από τους όρους που έχει επιβάλλει η κοινωνία μας για την αγάπη..."Παν διαφορετικο, το αποφεύγουμε και το κρίνουμε"
Γιατί εντέλει δεν υπάρχει τίποτα διαφορετικό, εκτός από αυτόν ακριβως τον όρο!!!
Μπορεις να μοιράζεσαι μαζί μας ότι νιώθεις ότι μπορείς στην συγκεκριμένη στιγμή. Στον χρόνο και την "ποσότητα" που εσύ νιώθεις ότι αντέχεις!!!

Από την στιγμή που ξεκινήσαμε να είμαστε "άνθρωποι", το να βρίσκουμε τις διαδρομές που θα μας κάνουν να βιώνουμε αυτήν την φύση σε όλο της το μεγαλείο, είναι για μενα το κυριότερο έργο μας! Τα άλλα "έργα" των ανθρώπων είναι απλά η δυναμικη της εκδήλωσης της ζωής...

σε φιλώ και σ' ευχαριστώ πολύ που μοιράστηκες μαζί μας ένα μέρος της ανησυχίας σου...

[Christina]

Θέλω να εκφράσω έντονα την ευγνωμοσύνη μου στην Nirava που άνοιξε την σκέψη της, το συναίσθημα της και μοιράστηκε μαζί μας αυτό που την προβληματίζει .

Συγκινήθηκα τόσο πολύ για όσα γράφεις αγαπητή Nirava και ένιωσα και ντροπή ταυτόχρονα γιατί βρήκες το θάρρος να τα εκφράσεις με τόση ελευθερία. Ταυτίστηκα πολύ μαζί σου και νιώθω και βιώνω ακριβώς τα ίδια κατά γράμμα......
Μόνο που δεν είχα το θάρρος να τα πω ποτέ.


Είναι και μεγάλος ο πόνος του να ανοίξεις την ψυχή σου αλλά και δύσκολο να σκεφτείς αν θα επηρρεάσουν τους άλλους αρνητικά τα όσα πεις.

Αυτό που εισπράττω τόσο καιρό από όλη αυτή την διαδικασία είναι πως όλα έχουν ξεκινήσει εκ των έσω με αγάπη αγκαλιάζοντας όλα τα επίπεδα της ύπαρξης.
Το κλάμα ξεπλένει τις πληγές, τις σπρώχνει στο φως.

Η αγκαλιά προς τον εαυτό σου θα σε βοηθήσει πολύ!



Ένα μεγάλο ευχαριστώ και στην Βάσω που πάντα με καρδιά συνδράμει στην διαδικασία. Με αγάπη, με φροντίδα, με καλοσύνη.

Θέλω να σου πω Βάσω πως νιώθω πολύ ασφάλεια κοντά σου......
Και πως γεμίζεις την καρδιά μου με πολύ αγάπη για όλον τον κόσμο..... Και τι όμορφη έμπνευση είναι αυτή!

Νιραβα σε ευχαριστώ που μίλησες και για μένα..........!

[Danielli]

Αγαπημένη Νιρβάνα, Χριστίνα ,Βάσω.

Μιάς και εγώ είμαι κοντά στον δρόμο αυτό μόνον για ένα χρόνο και κάτι, έχω πολύ πρόσφατη αυτήν την ερώτηση!!!!
ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ;;;;; :shock: :shock:
(Τελευταία φορά την είπα εχθές που έπαθα στη ζωή μου για πρώτη φορά,- σχεδόν- αλλεργικό σοκ από αντιβίωση και πήρα κορτιζόνη :shock: ).
Αλλά τώρα πιά προσπαθώ να απομωνόσω τα σωματικά συμπτώματα σαν βοηθούς για ό΄τι κρύβεται πίσω από αυτά.

Θυμάμαι , πέρυσι όταν ξεκινούσα, όταν μόλις είχε ανοίξει το Σύμπαν για μένα, που είμουνα συνεχώς στον αέρα, -χωρίς γείωση- , συγχισμένη από τα συναισθήματα των άλλων που μπορούσα να τα αφουγκραστώ.
Κατα βάθος μου άρεσε, αλλά με τσάκιζε.Και τώρα τα αφουγκράζομαι αλλά στέκομαι μακριά, και κρατάω μόνο τις επιβεβαιώσεις .Από την άλλη οταν πήγαινα πάλι να προστατευτώ από αυτά έφτανα στην εμμονή, και με κυρίευε ο φόβος χειρότερα.
Από ένα σκαλοπάτι πιό πάνω, θα σου πώ ότι μόλις νιώσεις την ενέργεια σου σταθερή στο στομάχι-στο ηλιακό σου πλέγμα- την ανάσα σου να κατεβαίνει εκεί και να την σταθεροποιεί, μόλις πάψεις να προσωποποιείς και να ασχολείσαι με το τι σκέφτεται ο άλλος όταν μιλάς ή πως νιώθει, μόλις πάψεις να του παραδίδεις τη δύναμη σου, όλα αυτά θα εξαφανιστούν.
Η προσπάθεια βέβαια δεν σταματάει, γιατί η δική σου ανάπτυξη θα σου φέρνει ακριβώς ό’τι πρόκληση χρειάζεσαι για να θωρακιστείς 100%. Και με λάθη και σωστά...

Σχετικά με το πως νιώθεις για το φόρουμ, ομολογώ ό’τι παρότι ήξερα προσωπικά, και ηδη έτρεφα αγάπη και εκτίμηση για τη Βάσω, έκανα 8 μήνες για να βγώ απ΄το καβούκι μου. και να αρχίσω να γράφω και να εκφράζω αυτά που σκέφτωμαι.το φόρουμ ήταν πάντα εδώ με αγάπη.... Εγώ δεν είμουνα έτοιμη....

[Vasoula]

Η αγάπη πλυμμηρίζει την ζωή μας, όταν σταματήσουμε την κριτική...
΄Οταν κατανοήσουμε ότι δεν υπάρχουν αρνητικοί άνθρωποι, αλλά απλά φοβισμένοι...

Το να στεκόμαστε με θλίψη στο παρελθόν, μας κάνει να ατενίζουμε με φόβο στο μέλλον...

Για το θλιμμένο παρελθόν μας κάποιοι έφταιγαν...
Για το φοβισμένο μέλλον μας κάποιοι θα φταίνε...

Και η μόνη πραγματική στιγμη μας, το παρόν, περνάει μεταξύ θλίψης και φόβου...

Παραδίνουμε την δύναμή μας στις σκιές από το παρελθόν και στα φαντάσματα του μέλλοντος!

Σαν μαριονέτες...που κάποιος άλλος κινεί τα νήματά μας!!!

Αν κοψουμε αυτά τα νήματα, τότε είμαστε αυθεντικά εμείς και μπορούμε να αγκαλιάσουμε ακόμα και τον Εαυτό μας, χωρίς θλίψη, χωρίς φόβο, παρά μόνο με αγάπη!

΄Οποια εκδήλωση της ζωής μας είναι ιερή...απλά γιατί είναι η ζωή μας. Και είναι μέρος όλης της θεϊκής εκδήλωσης, στην οποία δεν υπάρχουν "λάθη"...

Γιατί να αφουγκράζομαι τα συναισθήματα των άλλων με ταραχή?
Γιατί να "παλεύω" με τις δικές τους σκεπτομορφές?
Γιατί να προσπαθώ να τις ελέγξω?
΄Ετσι κι αλλιώς δεν μπορώ... αλλά ούτε και θα ήθελα!

Οι άνθρωποι δεν μιλάμε οι ίδιοι ο ένας στον άλλον, το έχετε πάρει είδηση?
Αφήνουμε αυτές τις "σκεπτομορφές" να μιλήσουν μεταξύ τους...Και η μία πάει να επιβληθεί στην άλλη!!!

Χωρίς αυτές, είμαστε ελεύθεροι να κοιτάξουμε τον άλλον στα μάτια...παρακάπτοντας τις σκεπτομορφές του! Και τότε, μόνο τότε τον αγαπάμε πραγματικά.
Και τον αφήνουμε να τις δει μόνος του...Αυτό είναι σεβασμός στον εαυτό μας, αλλά και στις επιθυμιες του άλλου να ζει παρέα με σκιές του...
Η βοήθεια δεν έρχεται με κριτική και βία...
Η βοήθεια έρχεται με την φράση "σ'αγαπάω γι' αυτό που πραγματικά είσαι, και όχι γι' αυτό που φοβάσαι να δεις..."
Μόνο έτσι τοποθετούνται και τα "φυσικά μας όρια", ώστε να μην παρασυρόμαστε στην δίνη των συναισθημάτων των άλλων...
Και είναι ο "δρόμος" της ουδετερότητας, που μας βγάζει από την ευθύνη των συναισθημάτων και έτσι των "πράξεων" των άλλων, ακόμα και αν αυτοί οι άλλοι, είναι τα παιδιά μας!!!

Οι "αρνητικές" ενέργειες που απορρέουν από μια φοβισμένη ανθρωπότητα, δεν είναι ο δικός μας κόσμος, γιατί αυτός περιέχει και αυτήν...και έτσι σταματάμε να θέλουμε να την "εκδικηθούμε" από την μια, και να ταυτιζόμαστε μαζί της, από την άλλη!!!
Το μόνο που κάνουμε είναι να "είμαστε" εδώ...μετά όλα τα άλλα είναι εύκολα!

[yannis]

Χωρίς αυτές, είμαστε ελεύθεροι να κοιτάξουμε τον άλλον στα μάτια...παρακάπτοντας τις σκεπτομορφές του! Και τότε, μόνο τότε τον αγαπάμε πραγματικά.
Και τον αφήνουμε να τις δει μόνος του...Αυτό είναι σεβασμός στον εαυτό μας, αλλά και στις επιθυμιες του άλλου να ζει παρέα με σκιές του...

ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!!!!! :lol:

[galazia_sfaira]

Σουδωσα αγκαλια σήμερα καλε;
Οχι;
Παρε μια ουρανια αγκαλια!

[AMALIA]

Η αγάπη πλυμμηρίζει την ζωή μας, όταν σταματήσουμε την κριτική...
΄Οταν κατανοήσουμε ότι δεν υπάρχουν αρνητικοί άνθρωποι, αλλά απλά φοβισμένοι...

Το να στεκόμαστε με θλίψη στο παρελθόν, μας κάνει να ατενίζουμε με φόβο στο μέλλον...

Για το θλιμμένο παρελθόν μας κάποιοι έφταιγαν...
Για το φοβισμένο μέλλον μας κάποιοι θα φταίνε...

Και η μόνη πραγματική στιγμη μας, το παρόν, περνάει μεταξύ θλίψης και φόβου...

Παραδίνουμε την δύναμή μας στις σκιές από το παρελθόν και στα φαντάσματα του μέλλοντος!



Σαν μαριονέτες...που κάποιος άλλος κινεί τα νήματά μας!!!

Αν κοψουμε αυτά τα νήματα, τότε είμαστε αυθεντικά εμείς και μπορούμε να αγκαλιάσουμε ακόμα και τον Εαυτό μας, χωρίς θλίψη, χωρίς φόβο, παρά μόνο με αγάπη!

΄Οποια εκδήλωση της ζωής μας είναι ιερή...απλά γιατί είναι η ζωή μας. Και είναι μέρος όλης της θεϊκής εκδήλωσης, στην οποία δεν υπάρχουν "λάθη"...

Γιατί να αφουγκράζομαι τα συναισθήματα των άλλων με ταραχή?
Γιατί να "παλεύω" με τις δικές τους σκεπτομορφές?
Γιατί να προσπαθώ να τις ελέγξω?
΄Ετσι κι αλλιώς δεν μπορώ... αλλά ούτε και θα ήθελα!

Οι άνθρωποι δεν μιλάμε οι ίδιοι ο ένας στον άλλον, το έχετε πάρει είδηση?
Αφήνουμε αυτές τις "σκεπτομορφές" να μιλήσουν μεταξύ τους...Και η μία πάει να επιβληθεί στην άλλη!!!

Χωρίς αυτές, είμαστε ελεύθεροι να κοιτάξουμε τον άλλον στα μάτια...παρακάπτοντας τις σκεπτομορφές του! Και τότε, μόνο τότε τον αγαπάμε πραγματικά.
Και τον αφήνουμε να τις δει μόνος του...Αυτό είναι σεβασμός στον εαυτό μας, αλλά και στις επιθυμιες του άλλου να ζει παρέα με σκιές του...
Η βοήθεια δεν έρχεται με κριτική και βία

Ενα ευχαριστω ειναι λιγο μπροστα στις επιγνωσεις που στελνεις μεσα απο την γραφη σου...
μα κατι θελω να σου πω...

:lol: :lol: :lol: :lol: :lol:

[Qisan]

Nirava >>
Πρωτα απ΄ολα να σου πω ενα μεγαλο ευχαριστω για την κοινοποιηση της ενδοσκοπησης σου ...

Ναι , κατι δεν παει καλα και με μενα και θα σου το πω αμεσως . Καθε φορα που βλεπω το ονομα σου το διαβαζω Nirvana .... :lol: . Ενταξει , ξερω τι θα μου πεις . Χρειαζεσαι επειγοντως οφθαμιλατρο ........ χαχαχαχαχχαχαχα ΑΛΛΑ "γλωσσα λανθανουσα αληθεια λεει " λεει ο λαος ..... εεε ! Μηπως την εχεις μεσα σου κρυμενη και βγηκε λιγο αναποδα . ! ! !χεχε
Τι δικαιολογιες !! φτιαχνει ο ανθρωπος αντι να παει να αλλαξει γιαλια ! αλλα παλι .......
Τι ειχαμε και Τι χασαμε ???
Ειχαμε μια ιδεα για τον εαυτο μας καλοπισμενη ..... και εξοραισμενη ..... δουλεψαμε χρονια για να την φτιαξουμε .... ιδρωσαμε για να αποδεχθουμε τις κοινωνικες συνθηκες παρ ολη την πληροτητα που ειχαμε μεσα μας οταν ημασταν παιδια .... παλαιψαμε να διασωσουμε οτι μπορεσαμε ... Μα που ειναι η κυρια αρετη της αγνοτητας και πληροτητας που ειχαμε . " Αυτο ειχαμε "
Και μια ωραια πρωια πανω που ειχαμε τακτοποιηθει μεσα στη μιζερια την καθημερινοτητας με τις χαρες της και τις λυπες της , τις νικες μας , τις απογοητευσεις μας και τις προσμονες μας Τσουπ κατι ακουμε , ή κατι βλεπουμε , κατι συμβαινει και μεσα μας αντηχει παραξενα ... γιατι αραγε ? μηπως γιατι καπου κατι μεσα μας ανταποκριθηκε η ξεχασμενη κατασταση παιδικης ευδαιμονιας ? ( χαμενης πια ) . "Αυτο που χασαμε χασαμε "
Συνηθως την αγνωουμε την πρωτη φορα , μα αν ειναι κανονισμενο απο την Ζωη την ιδια μας ξανακτυπαει την πορτα , μερικες φορες με τροπο που δεν μπορουμε να αρνηθουμε .
Και παιρνουμε τον δρομο μας ... και παμε ... που παμε ;; αφου δεν θυμοσμαστε πια καλα καλα που ;; ..... αλλα παμε γιατι ειναι το οτι καλυτερο ζηταει-θυματε η καρδια μας ....
Εκει ειναι που αρχιζει το γκρεμισμα του οτι φτιαξαμε τα πρηγουμενα χρονια .... για να χτισουμε κατι καλυτερο ή απλα για να απαλαχθουμε απο το κατακαθι της ζωης μας .....
Και φυσικα αλλου παταμε και αλλου βρισκομαστε .... ειδικα τον πρωτο καιρο ... μετα λιγο λιγο ξαναβρισκουμε το βηματισμο μας ... ισως μαλιστα να μας φερει η ζωη και τον δυναμικο βηματισμο.

Πολυ καλα το λες λοιπον ..... Ειχαμε ( Ημασταν ενα καθαρο Ον ) και το χασαμε .......
Παλι χαμενοι ημασταν λοιπον ..... Μην ανυσηχεις Τι χαμενη στη ΓΗ τι χαμενη στο διαστημα ??? χαχαχαχαχαχαχα .

Ενα Καλοπροαιρετο , Ενκαρδιο , Ευσπλαχνικο γελιο , προς τον εαυτο μας , ειναι η απαραιτητη αναπαυλα για να περισυλεξουμε τα κοματια μας , να τα βαλουμε στη βαρκα και να ακολουθησουμε το ρευμα του ποταμου ( ζωης ) μεχρι την θαλασσα .
Οκ ξερω μεσα στη βαρκα κουναει και ζαλιζεται κανεις καμια φορα αλλα προχοραει .........

Καλο σου κατευοδιο

ΝαμασΤΕ

[Δωρουλα]

Η αγάπη πλυμμηρίζει την ζωή μας, όταν σταματήσουμε την κριτική...
΄Οταν κατανοήσουμε ότι δεν υπάρχουν αρνητικοί άνθρωποι, αλλά απλά φοβισμένοι...

Το να στεκόμαστε με θλίψη στο παρελθόν, μας κάνει να ατενίζουμε με φόβο στο μέλλον...

Για το θλιμμένο παρελθόν μας κάποιοι έφταιγαν...
Για το φοβισμένο μέλλον μας κάποιοι θα φταίνε...

Και η μόνη πραγματική στιγμη μας, το παρόν, περνάει μεταξύ θλίψης και φόβου...

Παραδίνουμε την δύναμή μας στις σκιές από το παρελθόν και στα φαντάσματα του μέλλοντος!

Σαν μαριονέτες...που κάποιος άλλος κινεί τα νήματά μας!!!

Αν κοψουμε αυτά τα νήματα, τότε είμαστε αυθεντικά εμείς και μπορούμε να αγκαλιάσουμε ακόμα και τον Εαυτό μας, χωρίς θλίψη, χωρίς φόβο, παρά μόνο με αγάπη!

΄Οποια εκδήλωση της ζωής μας είναι ιερή...απλά γιατί είναι η ζωή μας. Και είναι μέρος όλης της θεϊκής εκδήλωσης, στην οποία δεν υπάρχουν "λάθη"...

Γιατί να αφουγκράζομαι τα συναισθήματα των άλλων με ταραχή?
Γιατί να "παλεύω" με τις δικές τους σκεπτομορφές?
Γιατί να προσπαθώ να τις ελέγξω?
΄Ετσι κι αλλιώς δεν μπορώ... αλλά ούτε και θα ήθελα!

Οι άνθρωποι δεν μιλάμε οι ίδιοι ο ένας στον άλλον, το έχετε πάρει είδηση?
Αφήνουμε αυτές τις "σκεπτομορφές" να μιλήσουν μεταξύ τους...Και η μία πάει να επιβληθεί στην άλλη!!!

Χωρίς αυτές, είμαστε ελεύθεροι να κοιτάξουμε τον άλλον στα μάτια...παρακάπτοντας τις σκεπτομορφές του! Και τότε, μόνο τότε τον αγαπάμε πραγματικά.
Και τον αφήνουμε να τις δει μόνος του...Αυτό είναι σεβασμός στον εαυτό μας, αλλά και στις επιθυμιες του άλλου να ζει παρέα με σκιές του...
Η βοήθεια δεν έρχεται με κριτική και βία...
Η βοήθεια έρχεται με την φράση "σ'αγαπάω γι' αυτό που πραγματικά είσαι, και όχι γι' αυτό που φοβάσαι να δεις..."
Μόνο έτσι τοποθετούνται και τα "φυσικά μας όρια", ώστε να μην παρασυρόμαστε στην δίνη των συναισθημάτων των άλλων...
Και είναι ο "δρόμος" της ουδετερότητας, που μας βγάζει από την ευθύνη των συναισθημάτων και έτσι των "πράξεων" των άλλων, ακόμα και αν αυτοί οι άλλοι, είναι τα παιδιά μας!!!

Οι "αρνητικές" ενέργειες που απορρέουν από μια φοβισμένη ανθρωπότητα, δεν είναι ο δικός μας κόσμος, γιατί αυτός περιέχει και αυτήν...και έτσι σταματάμε να θέλουμε να την "εκδικηθούμε" από την μια, και να ταυτιζόμαστε μαζί της, από την άλλη!!!
Το μόνο που κάνουμε είναι να "είμαστε" εδώ...μετά όλα τα άλλα είναι εύκολα!

_________________

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!!!!

[Δωρουλα]

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ANYWAY!!!!!Έμπλεξα τα μπούτια μου μεταξύ επεξεργασίας κι παράθεσης....... :roll:

[Vasoula]

:lol: :lol: :lol: :lol: :lol:

στο διόρθωσε μια "μαγισσούλα"....

[AMALIA]

Ax τι μαγισουλα εισαι εσυ......
Δωρα μου εδω μλεκουμε τα μπουτια μας στην ζωη...για μια παρεθεση κανεις ετσι???
:roll: :roll: :roll:

[Δωρουλα]

[Danielli]

Κι εγώ Νιρβάνα διάβασα (ο καθένας με τον πόνο του :lol: )