Skapaneas έγραψε:ευχαριστω που υπαρχεις
Σε ευχαριστω που ανοιγεσαι στον κοσμο των αισθησεων με ενα τροπο υπερλογικο
Δεν γνωριζω ποιο θα ειναι το τερμα του ταξιδιου
Αλλά γνωριζω οτι σε καθε μου βημα η παρουσια του Ενος θα γεμιζει τη ζωη μoυ με φως, αγαπη και δυναμη
Μη φοβασαι να με δεις, να με κοιταξεις κατα προσωπο γιατι εγω σε βλεπω καθημερινα και ζωντανα
Εσυ;
Vaso έγραψε:΄Ολοι ζωντανά με βλέπουν...Το θέμα είναι ποιοί με αισθάνονται! Ποιοί, χωρίς να φοβούνται! Ποιοί, χωρίς να σκέφτονται!
Ποιοί μου "επιτρέπουν" να τους δω, χωρίς "μάσκα"!!!
Ετσι είχε ξεκινήσει η γνωριμία μας Σκαπανέα
Θυμάσαι?
Να σου πω κατ αρχήν ότι δεν με βγάζεις εσύ ποτέ εκτός ορίων, όταν μιλάς για τον εαυτό σου. ΄Όταν έχουμε διάλογο, που θεωρώ ένα από τα πιο σημαντικά σημεία της αλληλεπίδρασης των ανθρώπων.
΄Ισως γινόταν σκληρή αντιπαράθεση, όταν εσύ θα ήθελες να πάρεις την θέση άλλου και να ρωτήσεις για λογαριασμό του. Γιατί δεν θα είχες απαντήσεις Σκαπανέα, και το γνωρίζεις πολύ καλά.
Θα σου πω κάτι που δεν ξέρουν οι πολλοί, παρά δύο συγκεκριμένοι από αυτήν την παρέα μας στο φόρουμ.
΄Όταν «μάτωνα» το σώμα μου, παλεύοντας με τους βράχους τους δικους μου, εδώ "πάνω" το έκανα. Το υπόγειο ήταν απλά το «περιτύλιγμα» των βράχων και αυτό που έφερνε τις αντιστάσεις για να «σχιστεί». Πως φαντάστηκες ότι το υπόγειο ήταν αλλού?
Ξεκαθαρίζοντας την σχέση μου με τον εαυτό μου πρώτα, μπόρεσα να ξεκαθαρίσω και την σχέση μου με την δική μου ιδιαιτερότητα, αυτή της «ανώτερης επικοινωνίας».
Αυτήν την ιδιαιτερότητα που πίεσα εμένα να εγκαταλείψω, γιατί ήθελα να «προσαρμοστώ», στον κάθε άνθρωπο που προσπαθούσε να «πάρει» από εμένα την επιβεβαίωση, ότι τελικά δεν υπάρχει τίποτα και όλα είναι φαντασία και συναισθηματισμός.
Και ήταν όλες αυτές οι «πληγές» που μάζεψα τα χρόνια της σκληρότητας και της επιβίωσης, σαν ένας άνθρωπος που «επικοινωνούσε» με τον θεό. ΄Ότι σημαίνει για τον καθένα μας ο θεός.
΄Ηταν πολύ εύκολο για μένα να «απομονωθώ» και να τραβήξω τον δρόμο της μοναχικότητας. ΄Όμως ήταν επιθυμία μου μεγάλη, να εκτεθώ
για να δω και τις αντοχές μου, για να δω επιτέλους τι μπορώ να κάνω εγώ για μένα, μέσα στην σκληρή πραγματικότητα. Το «εγώ για μένα» ήταν το κίνητρο για να παραμείνω άνθρωπος μέσα στους ανθρώπους, και όχι θεός μέσα στους ανθρώπους.
Γιατί το "θεός" προϋποθέτει δέσμευση και εμένα μου είχε δοθεί απεριόριστη ελευθερία. Και αυτήν την ελευθερία με την σειρά μου προσέφερα στους ανθρώπους, σαν άνθρωπος κι εγώ.
Ο καθένας σας μου δίνει και έναν χαρακτηρισμό
΄’λλος με βλέπει σαν «μαμά», άλλος με βλέπει σαν «δασκάλα», άλλος με βλέπει σαν «σοφή», άλλος με βλέπει σαν «φωτισμένη», άλλος με βλέπει σαν «αγία», άλλος με βλέπει σαν «παράδειγμα», άλλος με βλέπει σαν «σαλεμένη», άλλος με βλέπει σαν «εγωίστρια», άλλος με βλέπει απλά σαν «γυναίκα». Και εσύ με είδες σαν προέκταση του Ιησού.
΄Όλα αυτά είναι ένα μικρό κομμάτι από εμένα, που ο καθένας σας μου απέδωσε σαν χαρακτηρισμό.
Ποιος όμως με είδε χωρίς την δική του μάσκα? Καθαρά και αγνά, άραγε το έκανε κανείς?
Μπορεί κάποιος να περιγράψει την Βάσω? Εξολοκλήρου και όχι κομματιασμένη
Με κρίνεις Σκαπανέα, εμμέσως, πλην σαφώς, γιατί έδιωξα από το φόρουμ τον φίλο σου. Δεν είχες όμως καμία «καλή» κουβέντα να μου πεις, για όσα προσέφερα σε εσένα, παρά αυτό το γεγονός στάθηκε για σένα το σημαντικό κριτήριο, για να βγάλεις το συμπέρασμα του δικού μου λάθους. Αυτό άραγε περίμενες? Αυτό περίμενες για να μου πεις ότι αν συνεχίσουμε τον διάλογο θα ανεβούν οι τόνοι, όπως έγινε και πρόσφατα?
Σε ρώτησα, λοιπόν, που σε προσέβαλα προσωπικά? Που δεν σου απάντησα σε κάποιο σου ερώτημα, που σε πίεσα να πιστέψεις αυτά που εγώ μοιράζομαι μαζί σας.
΄Ότι ανταλλάξαμε δεν ήταν προσπάθειες να πείσει ο ένας τον άλλον, αλλά ήταν μοίρασμα. Τουλάχιστον αυτό έχω αντιληφθεί μέχρι τώρα.
Η αφοσίωση στο δρόμο μας, ο καθένας στον δικό του, δεν μας οδήγησε σε αντιπαραθέσεις, αλλά σε εξηγήσεις. Γίναμε σοφότεροι? Μπορέσαμε και ανακαλύψαμε ένα ακόμη στενό δρομάκι που μας περιμένει? Είχαμε κάποιο όφελος?
Εγώ νιώθω πως ναι
Αν εσύ νιώθεις ότι τίποτα δεν μπόρεσα να μοιραστώ μαζί σου, τότε λυπάμαι. Λυπάμαι για την δική μου λανθασμένη εντύπωση.
Και καλά κάνεις και σταματάς τον διάλογο μαζί μου!
Θα σου δώσω λοιπόν μια συμβουλή, αν μου επιτρέπεις
Πριν ξαναπείς την φράση «σ ευχαριστώ για αυτό που είσαι», σκέψου λίγο «ποιος είσαι εσύ», για να τοποθετηθείς με περισσότερη αγνότητα απέναντι σ αυτόν που του το λες
