η ουσία της αλληλεπίδρασης στην ζωή μας

[Sofoula]

Ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να ονειρεύεται και να ελπίζει, αλλά να ζει μέσα στην ουσία του Εαυτού του...

Όντως...
Είναι δυσλειτουργικό να περιορίζει κανείς τον κόσμο του σε όνειρα και ελπίδες (που στο τέλος απλά θα του καλύψουν παροδικά την ανάγκη και δεν θα του λύσουν το πρόβλημα), τα οποία θα τα μετράει, θα τα συγκρίνει, θα τα αλλάζει, θα τα βάζει στην άκρη για διάφορους λόγους, θα τα "σκοτώνει" με αποτέλεσμα να πληγώνετε και να απογοητεύεται ξανά και ξανά, ουσιαστικά για τα ίδια πράγματα.
Αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει να μην έχει κανείς στόχους, να μην περιμένει κάτι καλύτερο στην ζωή του. Απλά να έχει γνώση ότι αυτό δεν είναι κάτι έξω από αυτόν, όπως οι γενικές ελπίδες και τα όνειρα που κάνουμε από άμυνα ή έλλειψη. Και ότι έχει την δύναμη να οδεύσει προς ότι του κάνει την ζωή καλύτερη, να ξεπεράσει πρότυπα και προγραμματισμούς, να δει ειλικρινά τι του λείπει, τι χρειάζεται... και να το βρει... Μέσα του... Να το προβάλλει γύρω του... Να γεμίσει τον κόσμο του με αγάπη, αποδοχή, συγχώρεση, δύναμη, αλήθεια, σοφία και όλα όσα μας έχει κληροδοτήσει η θεϊκή μας φύση..!

[Vasoula]

[ΙΩΑΝΝΑ]

[Μπεττουλα]

τι γίνεται όμως με τις σχέσεις που είναι τόσο έντονες και διχασμένες παράλληλα?? η απόλυτη ευτυχία και η απόλυτη δυστυχία μαζί... όταν οι ανασφάλειες χτυπάνε όχι απλώς κόκκινο αλλά πολύ πιο πάνω?? είχα την τύχη πριν πολλά χρόνια να ζήσω μια τέτοια σχέση που θεωρώ οτι είδα τον καλύτερο και τον χειρότερο εαυτό μου σε αυτή... έφυγα γιατί δεν άντεξα, είχαν εξαντληθεί όλες μου οι δυνάμεις και ένιωθα οτι είχα χάσει εντελώς τον εαυτό μου... και επειδή δεν κατάφερα τότε να επεξεργαστώ αυτό που έζησα βλέπω οτι έρχεται και πάλι...

[Vasoula]

η απόλυτη ευτυχία και η απόλυτη δυστυχία δεν υπάρχουν σαν όροι Μπεττούλα...Υπάρχει μόνο η ανάγκη να είσαι ευτυχισμένη και η ανάγκη να είσαι δυστυχισμένη...και οι ανάγκες αυτές αλληλεπιδρούν μέσα σου, ανάλογα με τον βαθμό φόβου σου, που χαρακτηρίζει μια συναισθηματική ανωριμότητα...

όταν κάτι επαναλαμβάνεται συνεχώς και συνεχώς, είναι για να σου δείξει τα όρια της πόλωσης που βιώνεις μέσα σου με όρους που δεν είναι αποδεκτοί από το συναίσθημά σου...όπως πχ. η έννοια "απόλυτος"...

ο καλύτερος εαυτός που νόμιζες πως βίωνες σ' αυτήν την σχέση ήταν ο πολωμένος χειρότερος! Οπότε μιλάμε πάντα για τον ίδιο εαυτό που χτυπιόταν μεταξύ δύο καταστάσεων, χωρίς να μπορεί να ορίζει καμία!

Συμβαίνει αυτό πολλές φορές...

[Μπεττουλα]

καταρχήν... τι έγραψες πάλι??? σε διάβαζα και κουνιόμουν από την δόνηση...

Υπάρχει μόνο η ανάγκη να είσαι ευτυχισμένη και η ανάγκη να είσαι δυστυχισμένη...

είχα παρατηρήσει πολλές φορές τον εαυτό μου παλιά που προκειμένου να μην νιώθω τίποτα προτιμούσα να νιώθω δυστυχισμένη...

όταν κάτι επαναλαμβάνεται συνεχώς και συνεχώς, είναι για να σου δείξει τα όρια της πόλωσης που βιώνεις μέσα σου με όρους που δεν είναι αποδεκτοί από το συναίσθημά σου...όπως πχ. η έννοια "απόλυτος"...

αυτό με ενδιαφέρει πολύ να μου το εξηγήσεις λιγάκι παραπάνω...

[Vasoula]

μα μόνη σου το εξέφρασες Μπεττούλα

η απόλυτη ευτυχία και η απόλυτη δυστυχία μαζί...δεν είναι πόλωση του ίδιου συναισθήματος μέσα σε μια οριοθέτηση που την χαρακτηρίζεις απόλυτη? Πως να νιώσεις ασφαλής μέσα στο "απόλυτο" τίποτα? ΄Οταν το ένα εξουδετερώνει το άλλο, το απόλυτο παραμένει ένα τίποτα...

ουσιαστικά, πιστεύω, ότι δεν ένιωθες δυστυχισμένη, αλλά δεν ήξερες πως να νιώσεις ευτυχισμένη αφού δεν αναγνώριζες συναισθήματα. Βίωνες δηλαδή το απόλυτο τίποτα, σαν κάτι επιθετικό που σου φέρνει δυσαρμονία, χωρίς να μπορείς να αναγνωρίσεις την εσωτερική κατάσταση δυσαρμονίας που έτσι κι αλλιώς βρισκόσουν.

Σπάνια οι άνθρωποι αναγνωρίζουν τα συναισθήματά τους...Απλά χαρακτηρίζουν αυτό που τους συμβαίνει στιγμιαία, ανάλογα με την επίδραση στην έλλειψή τους!

[Μπεττουλα]

τώρα μπερδεύτηκα πιο πολύ και με ενδιαφέρει πάρα πολύ να το ξεμπερδέψω αυτό...

ίσως δεν το εξέφρασα σωστά...ξεκίνησα στην σχέση με την απόλυτη ευτυχία η οποία στο τέλος έγινε απόλυτη δυστυχία... βλέπεις το συγκεκριμένο άτομο κατάφερε να διεγείρει όλες μου τις ανασφάλειες που είχαν πιάσει κόκκινο...η δε ζήλεια άστα να πανε... μέχρι και εξανθήματα απέκτησα εκείνη τη περίοδο.. και λίγο αργότερα αφού είχαμε χωρίσει ξέσπασε μια υπέροχη κολίτιδα.. τότε πίστευα οτι έφταιγε αυτός... τώρα ψάχνω να βρω τον δικό μου ρόλο μέσα σε αυτό και τι σημαίνει για μένα εκείνη η κατάσταση...

[Vasoula]

ίσως δεν το εξέφρασα σωστά.

Mια χαρά το εξέφρασες Μπεττούλα...Εγώ τουλάχιστον το κατανόησα...Μάλλον εσύ δεν κατανόησες τι έγραψες.

Απόλυτη ευτυχία και απόλυτη δυστυχία, είναι ένα και το αυτό...Εξουδετερώνει το ένα το άλλο, δηλαδή το συναίσθημα παίζει μεταξύ δύο πόλων, αλλά είναι το ίδιο ακριβώς. Το απόλυτο λοιπόν μένει μέσα σου σαν αίσθηση και το τίποτα. Ενα συναίσθημα που πολώνεται, δεν δημιουργεί παρά ένα τίποτα. Ούτε ευτυχία, ούτε δυστυχία...απλά τίποτα και αυτό δεν αντέχεται, γιατί όπως είπες, μην έχοντας επαφή με το συναίσθημα, προτιμούσες να είσαι δυστυχισμένη...Δηλαδή επέλεγες την κατάσταση του βιώματος, γιατί το απόλυτο δεν υπήρχε περίπτωση να το βιώσεις, ούτε σαν ευτυχία, ούτε σαν δυστυχία.

΄Ησουν λοιπόν ερωτευμένη, που για να το βιώσεις έπρεπε να επιλέξεις μια κατάσταση και εσύ επέλεγες την δυστυχία. Οπότε τα υπόλοιπα που συνέβαιναν ήταν απλά απόρροια της κατάστασης που επέλεγες (ζήλεια, ανασφάλεια, κλπ κλπ.)

Σε μια ερωτική σχέση, επιλέγουμε την κατάσταση που θα βιώσουμε, δεν μας επιλέγει αυτή! Αν έχουμε επαφή με τα συναισθήματά μας, τότε τα πράγματα διαφέρουν, γιατί γνωρίζουμε τι μας συμβαίνει ανά πάσα στιγμή και οι αποφάσεις μας είναι ξεκάθαρες. Αλλιώς δεν ξέρουμε τι θέλουμε, ενώ συγχρόνως επιλέγουμε έναν τρόπο για να βιώσουμε συναισθήματα, αλλά ασυνείδητα. Και επειδή το πρώτο επίπεδο του ασυνείδητου είναι μη θετικά συναισθήματα, αυτά θα βιώσουμε...τίποτα άλλο δεν μπορούμε.

Σκέψου λίγο, πως μπορεί να είσαι ερωτευμένη και να νιώθεις ανασφάλεια...Αν στην προκαλεί ο άλλος γιατί δεν είναι σταθερός στα συναισθήματά του (κι αυτό μπορεί να συμβεί), τότε δεν αξίζει να ασχολείσαι μαζί του.

Ποιός επιλέγει στην προκειμένη περίπτωση την δυστυχία?

Αν την προκαλείς εσύ στον εαυτό σου, λόγω τραυμάτων, πάλι εσύ επιλέγεις...

Οπότε τι δεν καταλαβαίνεις?

μμμ...μάλλον δεν καταλαβαίνεις ότι το κάνεις ασυνείδητα...

[juliaL.]

Το κακό είναι ότι αν δεν δουλέψεις με τα παλιά σου "παθήματα"
τα βλέπεις να έρχονται πάλι με μαθηματική ακρίβεια. πολλές φορές με την ίδια
ανατριχιαστική εικόνα. Αυτό που θα πρέπει να κάνεις είναι να γυρίσεις πίσω στον εαυτό σου
και να ψάξεις τι ακριβώς θέλεις και αυτά τα τύπου "μπορώ να τα καταφέρω" ή "θα δείξω σε όλους
ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα", να τα αφήσεις στην άκρη. Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις τι θέλεις.
Άσε που αναρωτιέσαι μα είναι δυνατόν να θέλω να δυστυχίσω; Και όμως.....

[Vasoula]

κι όμως, κοριτσάκι!

[VasilisM]

Καμιά φορά νομίζουμε πως ζούμε μέσα από την λύπη, συνήθως όταν περνάμε κάποια περίοδο συναισθηματικής "κενότητας".. Όμως μόνο λύπη δεν χρειαζόμαστε τότε.

[Μπεττουλα]

μάλλον δεν καταλαβαίνεις ότι το κάνεις ασυνείδητα...

αυτό ακριβώς έκανα... τώρα μου βγάζουν νόημα όσα είπες... μου έκανε εντύπωση πως το συναίσθημα μεταλλάχτηκε από θετικό σε αρνητικό αλλά τώρα καταλαβαίνω οτι το συναίσθημα ήταν ίδιο ο τρόπος που το αντιμετώπιζα άλλαξε και αυτό γιατί δεν μπορούσα να χειριστώ "τα δεδομένα" και οτι ένας άνθρωπος μπορούσε να παίξει τόσο εύκολα με τα όρια μου..

Σε μια ερωτική σχέση, επιλέγουμε την κατάσταση που θα βιώσουμε, δεν μας επιλέγει αυτή! Αν έχουμε επαφή με τα συναισθήματά μας, τότε τα πράγματα διαφέρουν, γιατί γνωρίζουμε τι μας συμβαίνει ανά πάσα στιγμή και οι αποφάσεις μας είναι ξεκάθαρες. Αλλιώς δεν ξέρουμε τι θέλουμε, ενώ συγχρόνως επιλέγουμε έναν τρόπο για να βιώσουμε συναισθήματα, αλλά ασυνείδητα. Και επειδή το πρώτο επίπεδο του ασυνείδητου είναι μη θετικά συναισθήματα, αυτά θα βιώσουμε...τίποτα άλλο δεν μπορούμε.

όλα εκεί καταλήγουν τελικά...

Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις τι θέλεις.

αυτό και αν το έχω νιώσει στο πετσί μου...

Καμιά φορά νομίζουμε πως ζούμε μέσα από την λύπη, συνήθως όταν περνάμε κάποια περίοδο συναισθηματικής "κενότητας".

εγώ θα έλεγα ότι ακριβώς επειδή νόμιζα οτι περνάω περίοδο συναισθηματικής κενότητας, προκαλούσα τη λύπη...

όταν κάτι επαναλαμβάνεται συνεχώς και συνεχώς, είναι για να σου δείξει τα όρια της πόλωσης που βιώνεις μέσα σου με όρους που δεν είναι αποδεκτοί από το συναίσθημά σου...όπως πχ. η έννοια "απόλυτος"...

με μπερδεύει ακόμα το τι εννοείς με το όρους που δεν είναι αποδεκτοί από το συναίσθημα... λίγη βοήθεια??

[Vasoula]

άστο, ξέχασέ το Μπεττούλα...

όμως σ' αυτό μην ξεχάσεις να μην ξαναχρησιμοποιήσεις όρους που δεν καταλαβαίνεις, όπως πχ. την λέξη "απόλυτος'...

Από την στιγμή που δεν την καταλαβαίνεις, γιατί την χρησιμοποιείς βρε πουλάκι μου κι εσύ?

[Μπεττουλα]

μα δεν θέλω να το ξεχάσω!!! θέλω να καταλάβω γιατί επαναλαμβάνεται μια κατάσταση... βασικά αυτό το κομμάτι θέλω να μου εξηγήσεις γιατί νιώθω οτι κάτι πάει να μου πει αλλά δεν το πιάνω ακριβώς...

όταν κάτι επαναλαμβάνεται συνεχώς και συνεχώς, είναι για να σου δείξει τα όρια της πόλωσης που βιώνεις μέσα σου με όρους που δεν είναι αποδεκτοί από το συναίσθημά σου...

Από την στιγμή που δεν την καταλαβαίνεις, γιατί την χρησιμοποιείς βρε πουλάκι μου κι εσύ?

αφού νόμιζα οτι την καταλαβαίνω...