angela_al έγραψε:Ελλισάβετ σκέφτομαι διαβάζοντάς σε ότι καμιά φορά οι διαταραγμένες σχέσεις αδερφού-αδερφής είναι ένα ακριβές αντίγραφο της διαταραγμένης γονεϊκής σχέσης.
"ευθύνονται οι γονείς που δεν ενήργησαν εξισορροπιστικά και είστε με τον αδερφό σου τόσο διαφορετικοί"
Να εξισσορροπίσεις εσύ την ανισότητα των παροχών κι αποδοχών σας από όταν υπήρξατε παιδιά, είναι φυσικά αδύνατο, δε γίνεται να προσθέσεις ή να αφαιρέσεις κάτι- μπορείς όμως απλά να
συναινέσεις. Να σκεφτείς ότι η αγάπη μπορεί να δεχτεί πολλές διαφορές...
Κάνοντάς το αυτό, όλα όσα μπλέκονται στην "οπτική" σου, δλδ, η κρίση σου για γεγονότα, το σωστό ή λάθος, οι φόβοι κι οι προσδοκίες σου..., παραμερίζουν μαγικά.
Αγγέλα καταλαβαίνω την οπτική σου γιατί υπήρξε και δική μου αλλά, για μένα, τώρα πια, δεν φταίνε οι γονείς, δεν φταίει κανείς για την ακρίβεια, γιατί δεν υπάρχει σωστό ή λάθος, ούτε φοβάμαι την απομάκρυνσή μας, κι όσο για προσδοκίες, στην ουσία δε μου χρειάζονται.
Επέλεξα τους γονείς μου για τα θέματα που έχω να δουλέψω και ο αδελφός μου μού προσέφερε την απτή απόδειξη ότι οι συγγένειες τελικά δεν έχουν καμία σημασία μετά την ενηλικίωση.
Έμαθα με το δύσκολο τρόπο γιατί δε θέλησα να το δω εξ αρχής και προσπάθησα να διατηρήσω τη σχέση μας.
Οι σκέψεις που μοιράστηκα ήταν μια απελευθέρωση για μένα.
Ένιωσα τη θλίψη σαν ένα βήμα πριν την συνειδητοποίηση.
Τον αγαπώ, εύχομαι με όλη μου την ψυχή να είναι πάντα καλά στο δρόμο που διάλεξε και συνεχίζω την πορεία μου αφήνοντας πίσω την <γονεϊκή οικογένεια>.
Προετοιμάζομαι δε...........να ελευθερώσω και το δικό μου παιδί, σταδιακά και σύμφωνα με το στάδιο εξέλιξής του, χωρίς ενοχές για τα λάθη μου και μητρικές εξαρτήσεις.
Παρακολουθώ ότι ήδη διαφαίνεται η διαφορετικότητά του από τους γονείς και η τάση του να αυτοπροσδιοριστεί.
Στιγμή τη στιγμή μαθαίνω να είμαι ο εαυτός μου με αγάπη και σοφία.
