Τα παιδιά μιλούν για την αγάπη...

Συντονιστής: Emmaki

Άβαταρ μέλους
galazia_sfaira
Δημοσιεύσεις: 10143
Εγγραφή: 27 Απρ 2007 3:13 pm
Τοποθεσία: Μυτιλήνη

Δημοσίευση από galazia_sfaira »

Eγω μεχρι τωρα βλεπω το ιδιο σκηνικό και ειπράττω "εχασα την ζωή μου"ιδιαίτερα απο την μάνα μου.Και δεν εχει άδικο,θα μπορουσε ,της αξιζε να ειναι χαρουμενη ,οπω ςσε καθα εναν αλλα ο φοβος της ποτε δεν της επετρεψε αν ζησει,να ονειρευτεί και να πιστεψει.Ολα στο βωμο της οικογενειας των παιδιων.Φοβος γαι τον κοσμο,γαι του δικους της γαι τον καθενα και γαι ολα.Ενα μονιμος φοβος μεταφρασμενος στον θυμό της και στο βλεμα της στα 75 της χρονια.Ηταν πολυ ομορφη ,πολυ ικανή και πνευματικός άνθρωπος με αρχες και ποιότητα αλλα τοσο μα τοσο φοβισμενη.
Προχθες πηγαμε μαζι γαι καφεδακι και της ελεγα το ποσα πραγαμτα πηραμε καικυριως ότι ζησαμε πλουσιοπαροχα ενω ειμασταν φτωχοί.Χαρη σ εκεινη και στον πατερα μου.ΑΥτα ηταν τα δικα μου τωρινά παι ακατασταλαγματα....εκεινη όμως το μονο που ειχε να πει ήταν ότι πρεπει να θυμαμαι το τι περασε και ποσο δυσκολευτηκε με τον μαπμπα μου.Δενθαθελα ποτε να τελειωσω την ζωή μου και στα παιδια μου να αφησω την πικρα μου γαι οσα δεν εζησα.Και ευτυχως γιατι δεν θα μπορουσα να επικαλεστω κατι τετοιο.
Εχω την δυναμη πια και την ψυχικη πληρότητα να μπορω ν α μιλησω στον πατερα των μεγαλων για οσα αφοραν τα παιδια μας και να ειμαστε καλα και οι δυο μας και τα παιδια μας.
Μενει να τακτοποιησω το θεμα με τον πατερα του Ταξιαρχη,οχι μεσα μου αλλα διαδικαστικά(εννοω επαφή) και σε σχεση με κεινον οταν θα νοιωσω οτι κι εκεινος μπορεί να ακουσει.Μεχρι τοτε αντιμετωπίζω τον Ταξιαρχη με την πίστη ότι κανω το καλυτερο που μπορω γαι κεινον.Και καθε μερα σκεπτομαι τι δεν εκανα για να το τακτοποιησω αυριο και αντε παλι απο την αρχη.....κι ο Θεος ειναι μεσα μου,διπλα μου ,παντου.
Eγώ είμαι εσύ και Εσύ είμαι Εγω!

"Αφίεσθε Ημών"
Skapaneas

Δημοσίευση από Skapaneas »

galazia_sfaira έγραψε:
Skapaneas έγραψε:
galazia_sfaira έγραψε: Με ολο τον σεβασμό σε οσα αναφερεις γαιτην Βασω μπας και μπορείς να βρεις και το δικό μου γεφυρωματικο εργο ................δεν ξερω γαιτι στο λεω......αλλα τοσα εχω πει ..........που ξερεις .....μπορεί να ειναι παλι διαισθητική η ερωτηση μου.
Αν μιλησεις με καθαροτητα, αμεσοτητα και διαυγεια για τις αντιθετικες συμπεριφορες των γονεων σου που σε "σημαδεψαν" ως παιδι, οπως εκανε η Βασω εντελως απροσχεδιαστα, θα ... δω τι μπορω να κανω 8)
....................................................................................................
....................................................................................................
Τους γονεις μου και τους δυο τους ευγνωμονώ.Πηρα κι απο τους δυο οτι λατρευω απανω μου.Συνενωσα την φιλοσοφία του πατερα μου για το οτι "δεν με ξανακανει η μανα μου",με την μαχητικότητα,την δημιουργια της μανας μου.Συνενωσα τον ζαμαμφουτισμό του ενος με την αυξημενη αισθηση περι δικαιου της αλλης.Συνενωσα την Δυση θαρρώ μαζι με την Ανατολή κι εγινα οτι εγινα.
Α ναι το σπουδαιότερο ο ένας Αθεος η αλλη οχι θρησκευόμενη πολυ αλλα με πίστη στον Θεό.
Αυτος ειναι ο δρομος σου Καλλιοπη: Αθεος Πιστος

Αυτο το δρομο οφειλεις να κατανοησεις και να μεταφρασεις σε συγκεκριμενες πραξεις, να τις σφραγισεις με το φως της παρουσιας του Χριστου, να τις μεταμορφωσεις με την ευλογια Του και να πορευτεις πανω στο νεο οραμα που θα προκυψει.

Αυτο το νεο οραμα το ευλογημενο θα αποτελει για σενα τη συνενωση του δυαδικου ζευγους των γονεων σου.

Και οποτε βαδιζεις πανω σε αυτο το δρομο, θα εχεις την αισθηση οτι εκανες ολοκληρωτικα το χρεος σου απεναντι στους ανθρωπους που λες, και ετσι ειναι ή πρεπει να ειναι για ολους μας, οτι ευγνωμονεις.
Άβαταρ μέλους
dino
Δημοσιεύσεις: 212
Εγγραφή: 28 Σεπ 2007 7:09 pm

Δημοσίευση από dino »

Η γνώμη μου είναι ότι όταν ένα ζυγάρι αποφασίσει να κάνει παιδιά, πρέπει ήδη να υπάρχει "κάτι" μεταξύ τους.
Για αρχή πρέπει να έχουν εμπιστοσύνη ο ένας για τον άλλο, το γνωστό "... ή εμπιστέψου ή φύγε ...".
Στην συμβίωση με παιδιά, όταν υπάρχει ανταγωνιστικότητα τότε και οι δύο πέφτουν πάνω στα παιδιά " ... για το καλό τους ..." και οι φαινομενικά ενωμένες οικογένειες έχουν μεταφέρει την μάχη τους στα παιδιά και το πώς θα τους δώσουν πιό πολλά "εφόδια" στερώντας τους απο την πνευματική ενηλικίωση.
Συνήθως είναι η μαμά η "καλή" και ο μπαμπάς ο "σκάρτος". Απο την πείρα μου μπορώ να πώ ότι, είτε χωρισμένη είτε ακόμα μαζί, αυτό είναι μιά εκμετάλευση των συναισθημάτων των παιδιών απο τον ισχυρότερο, ο οποίος συστηματικά αποδομεί την υπόσταση του άλλου και αυτό που κληθήκαν να κάνουν μαζί γίνεται ένα κακόγουστο αστείο αλλά και μία καταστροφή για τα παιδιά.
Οι γονείς μου χωρίσαν όταν ήμουν 3,5 χρονών. Αν και ο πατέρας μου είθελε περισσότερη υπευθυνότητα, είχαν ορθωθεί μεγάλα εμπόδια για να μπορέσει κάτι τέτοιο να γίνει.
Εγώ χώρισα όταν ο γυιός μου έγινε 10 χρονών. Ευτυχώς ήμουν πιό δυνατός απο τον πατέρα μου και μπόρεσα να επιζήσω μέσα από το μίγμα των "μετα-συζυγικών" αντιδράσεων.
Ετσι λοιπόν "ο μπαμπάς χώρισε απο την μαμά και όχι απο σένα αλλά και οι δύο σε αγαπούν πολύ".
Αυτό δέν θα με άφηνε ποτέ η ex-μου να το πώ και πιστεύω ότι η σχέση μου με το παιδί μου θα πήγαινε απ'το κακό στο χειρότερο πράγμα που για αυτόν θα ήταν καταστροφικό.
Το μόνο που θέλω να πώ είναι ότι είναι δύσκολο να αποκτήσεις σάν πατέρας προσωπική σχέση με τα παιδιά άν δέν προσπαθήσεις πολύ.

Καλώς σας βρήκα.
... όποιος ψάχνει ... βρίσκει.
Άβαταρ μέλους
Vasoula
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 88472
Εγγραφή: 24 Απρ 2007 11:47 am
Τοποθεσία: Σείριος

Δημοσίευση από Vasoula »

Τι όμορφα που ξαναήρθες Ντίνο! :)

’υτό που λες ότι είναι δύσκολο να αποκτήσεις σάν πατέρας προσωπική σχέση με τα παιδιά άν δέν προσπαθήσεις πολύ. , ένα ακόμα πρότυπο είναι.

Το μητρικό ένστικτο πιο δυνατό κλπ. κλπ. Και σ' αυτό είμαστε θύματα γυναικες, άνδρες.
Η σχέση με τα παιδιά, έχει να κάνει με την συνειδητή επιλογή και όχι με το φύλο.

Και είναι τελείως ανεξάρτητο, απο το αν είσαι μαζί με την γυναίκα σου ή όχι. Τέλεια όμως εξαρτημένο, απο την πνευματική σου ωριμότητα.

Οι άνδρες αφήνονται στο "μητρικό" ένστικτο και οι γυναίκες παίρνουν την σκυτάλη για να το αποδείξουν.
Να γιατί Συνήθως είναι η μαμά η "καλή" και ο μπαμπάς ο "σκάρτος"
Τα παιδιά "πληρώνουν" αυτόν τον αγώνα δρόμου.
Γιατί αντικατοπτρίζουν την "σκυτάλη", που η γυναίκα κρατά, χωρίς να την δίνει ποτέ στον επόμενο παίκτη που είναι ο άνδρας.

Αυτή είναι η δύναμη της οικογένειας. Και η γυναίκα θέλει μέσα από αυτόν τον "αγώνα δρόμου" να κερδίσει την αξία της, που η κοινωνία της έχει στερήσει.
Δεν γίνονται τα παιδιά, με συνειδητή επιλογή, δυστυχώς!
Και γι' αυτό γίνονται πιόνια για να αποδείξει ο καθένας, πόσο καλός "παίκτης" είναι.
Γιατι η επιλογή του να φέρεις παιδιά στον κόσμο, δεν γίνεται με αξία, αλλά με ανάγκη. ΄Ετσι είθισται....

Κάπου σ' όλον αυτόν τον αγώνα, ξεχνάμε ότι τα παιδιά χρειάζονται
αγάπη και ελευθερία μεσα από οριοθέτηση εσωτερικών αξιών, που αρχικά πρέπει να τις αναγνωρίσουν στους γονεις τους. ΄Ετσι αν οι γονείς δεν έχουν βρει τις δικές τους εσωτερικές αξίες, θα δώσουν στα παιδιά τους μια "μερίδα" από εξωτερικές αξίες και θα τα στείλουν στην ζωή, γεμάτα πρότυπα...Δυστυχώς.
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Vasoula την 30 Νοέμ 2007 1:43 am, έχει επεξεργασθεί 2 φορές συνολικά.
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό

Εικόνα
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
Επισκέπτης

Δημοσίευση από Επισκέπτης »

Διαβάζοντας αυτά που γράφετε προσπάθησα να θυμηθώ μια τρυφερή στιγμή ανάμεσα στη μητέρα μου και στο πατέρα μου , δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε μια.
Μπορεί να είναι ακόμα μαζί , να μην υπήρχαν καβγάδες μεταξύ τους, να μεγαλώσαμε εγώ και η αδελφή μου σε ένα περιβάλλον ήσυχο κατά τα αλλά , αγάπη όμως;
Μου έρχονται τώρα εικόνες και βλέπω πως όχι δεν υπήρξε αγάπη μεταξύ τους.
Δεν ξέρω γιατί έμειναν μαζί, μάλλον για μας. Λυπάμαι.
Και τώρα συνδυάζω, τις συμβουλές τους με τις πεποιθήσεις τους «μη χωρίσεις σκέψου το παιδί».
Μόνο που το δικό μου το παιδί θα ζούσε έντονες καταστάσεις γιατί εμείς δεν είμαστε καλοί ηθοποιοί .
Άβαταρ μέλους
galazia_sfaira
Δημοσιεύσεις: 10143
Εγγραφή: 27 Απρ 2007 3:13 pm
Τοποθεσία: Μυτιλήνη

Δημοσίευση από galazia_sfaira »

Αυτος ειναι ο δρομος σου Καλλιοπη: Αθεος Πιστος
Mα μου είναι και γνωστό και συνειδητό και οικειο!ΟΛα οσα εγραψα ειναι σε μενα απολυτα μεσα μου φωτεισμενα ,ξερω πολυ καλα πως πηγαινω απο το Απιστο στον Πιστο απο το Λευκο στο Μαυρο,αποτο Πανω στο Κάτω ,απο το Μεσα στο Εξω.Ολα αυτά ειναι μαζι και ειναι μεσα μου ξεκαθαρα.
Τα φωτισα πριν ακομα ανταμώσω τον Χριστο,οταν βγηκα παγανια να γνωρίζω ,Εμενα,κι εκει τον συνάντησα.
Eγώ είμαι εσύ και Εσύ είμαι Εγω!

"Αφίεσθε Ημών"
Άβαταρ μέλους
dino
Δημοσιεύσεις: 212
Εγγραφή: 28 Σεπ 2007 7:09 pm

Δημοσίευση από dino »

(Ευχαριστώ)
Λοιπόν ... ήμασταν ήδη 10 χρόνια μαζί και στο πτυχίο όταν μου είπε ότι είθελε να μείνει έγγυος. Εγώ φυσικά δέχτηκα.
Εχεις απόλυτο δίκιο, η επιλογή της είχε σαν κίνητρο τήν ανάγκη να προλάβει πρίν την προλάβει ο χρόνος (άδικα κατα την γνώμη μου γιατί ήταν 29 τότε και υγιέστατη).
Μαζί με το παιδί, βγήκε και ο ανταγωνισμός στην επιφάνεια.
Ο ερχομός του παιδιού σήμανε το τέλος των "αγαπησιάρικων εποχών".
Ομως είμαι αντίθετος με όσους λένε ότι μπορούν να φεύγουν απο την ζωή του παιδιού πρίν το παιδί καλά-καλά καταλάβει τον κόσμο.
Θα μπορούσα να είχα φύγει πολύ-πολύ νωρίτερα.
Ενας πατέρας πρέπει όπως λές και σύ να μπή μέσα στο πρότυπο και να ταυτιστεί με αυτό.
Πρέπει να μήν κερδίσει ούτε μιά μάχη.
Η σημαντικότερη μάχη που κερδίζει είναι αυτή της συνήθειας της παρουσίας του.
Αν μπορεί (και πρέπει να μπορεί) ας κάτσει μέχρι τα 7 πρώτα χρόνια του παιδιού (απαραίτητο ελάχιστο).
Εστω και με συμφωνία ή όποιους άλλους όρους θέλει η σύζυγος/συμβία.
Το λάθος που κάνουν οι πατέρες είναι ότι νομίζουν ότι μπορούν να επηρεάσουν την μητέρα για τήν ανατροφή.
Αν οι γονείς έχουν αγάπη και εμπιστοσύνη αυτό είναι και ο κανόνας, αν όμως όχι τότε " ... ο σώζων εαυτόν σωθήτω ...".

Πρέπει να σας πώ ότι παιδιά χωρισμένων γονιών όπου ο ένας έχει καταφέρει να απορίψει τον άλλο έχουν αναγνωρίσιμες συμπεριφορές.
Προσωπικά θα συμφωνήσω με σένα Βάσω για την δομή της οικογένειας.
Κάπου διάβασα ότι η ιδανική κοινωνική δομή είναι όταν τα παιδιά επιτηρούνται από εξειδικευμένους ανθρώπους και περνούν τον περισσότερο καιρό τους σε ομάδες.
Οι γονείς βρίσκονται μαζί τους τόσο όσο να μπορούν να εκπληρώνουν τα γονεϊκά τους καθήκοντα, της στοργής και της αγάπης εννοώ.
Πιστεύω ότι η οικογένεια είναι άχρηστη. Τα μεγαλύτερα κοινωνικά εγκλήματα είναι ενδο-οικογενειακά.
... όποιος ψάχνει ... βρίσκει.
Άβαταρ μέλους
galazia_sfaira
Δημοσιεύσεις: 10143
Εγγραφή: 27 Απρ 2007 3:13 pm
Τοποθεσία: Μυτιλήνη

Δημοσίευση από galazia_sfaira »

Πρέπει να σας πώ ότι παιδιά χωρισμένων γονιών όπου ο ένας έχει καταφέρει να απορίψει τον άλλο έχουν αναγνωρίσιμες συμπεριφορές.
Ενω τα παιδιά των μη χωρισμενων που ενας απορρίπτει τον αλλον εχουν αναγνωρισμενες συμπεριφορές ή όχι;Τις συμπεριφορες αναγνωρίζει; ή των χωρισμενων γονιών;
Eγώ είμαι εσύ και Εσύ είμαι Εγω!

"Αφίεσθε Ημών"
Άβαταρ μέλους
Vasoula
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 88472
Εγγραφή: 24 Απρ 2007 11:47 am
Τοποθεσία: Σείριος

Δημοσίευση από Vasoula »

Α, Ντίνο μου, πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουν οι άνθρωποι αυτό...Αυτήν την αλήθεια που λες....

Μέχρι τα 7 χρόνια, είναι πολύ σημαντικό να πάρει το παιδί τις αξίες του. Δεν ξέρω αν το είπες τυχαία...΄Ομως είναι η αλήθεια.

Μετά από αυτήν την ηλικία, φυσιολογικά, διακόπτεται η επαφή με το πνεύμα, αν δεν είναι σε θέση οι γονεις να φροντίσουν για την πνευματική τροφή και φυσικά δεν εννοώ το τυπολατρικό μιας θρησκείας, αλλά την ουσία του θεού σαν αλήθεια της φύσης μας.

Οι δύο γονείς χρειάζονται Ντίνο μου, αλλά σε σύμπνοια. Αν δεν υπάρχει, γιατί ο καθένας έχει την αξία των προτύπων σαν συμβολή στην ζωή του, αν η ισχύς και η δύναμη δύο αντιθέτων υπάρξεων, εξακολουθεί και πέρα από τα όρια...τότε καλύτερα να είναι χώρια.

Δυστυχώς τα παιδιά δεν τα φέρνεις μόνος σου στον κόσμο.
Και ανεξάρτητα από την "στέγη", δύο άνθρωποι έχουν να προσφέρουν σαν δημιουργοί, στην νέα ζωή...

Τα "χνώτα" τους πρέπει να ταιριάζουν...Δεν γίνεται αλλιώς, γιατί η ζωή με τα παιδιά σε βάζει σε ρόλο που δεν μπορείς να υπερβείς, έχοντας "μάχη" προ των πυλών....Αναγκάζεσαι να θέλεις να «κερδίσεις» Και έτσι δεν «παίζεις» δίκαια….

Ντίνο, το σημαντικότερο είναι να νιώσεις τον άλλον ψυχικά και όχι μόνο σωματικά η συναισθηματικά. Τότε μόνο μπορείς να δημιουργήσεις ζωή, χωρίς κοινωνική ανάγκη.

Αλλά πόσοι το κάνουν? Βρίσκουν έναν σύντροφο και το φυσικό επακόλουθο είναι να διαιωνίσουν το είδος…Και ρωτάω εγώ τώρα…Ποιο είδος βρε παιδιά??? Εχουμε βρει σε ποιο «είδος» ανήκουμε???
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Vasoula την 30 Νοέμ 2007 7:27 am, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό

Εικόνα
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
Άβαταρ μέλους
dino
Δημοσιεύσεις: 212
Εγγραφή: 28 Σεπ 2007 7:09 pm

Δημοσίευση από dino »

Δέν είναι τυχαίο Βάσω, είναι αυτό που λές.
Θα συμπληρώσω ότι οι αλλαγές μας πάνε με επταετίες, δέν ξέρω το γιατί αλλά το "7" είναι κάτι σαν τον "ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο" των μεταλλαγών της ζωής μας.

Που λές Γαλάζια_σφαιρούλα (μπορώ έ :P ) έχω παρατηρήσει ότι αγόρια που έχουν εγκαταλειφθεί απο τον πατέρα και επι των οποίων η μητέρα ασκεί υπερπροστασία, εμφανίζουν μία "θυμωμένη" συμπεριφορά προς την μητέρα σε οποιαδήποτε εκδήλωσή της, επίσης τα ίδια εμφανίζουν τάση απομόνωσης.
Αλλη συμπεριφορά είναι η τροποποίηση του χαρακτήρα τους έτσι ώστε να "κουμπώνει" στην εκάστοτε παρέα, δηλαδή δίνουν πολλά για να γίνουν αποδεκτά.
Είναι δικές μου εμπειρίες, βέβαια δέν είμαι ειδικός και ούτε και όλα τα παιδιά είναι ίδια.
Οσα αφορούν μή χωρισμένους γονείς (αλλά προβληματικούς, έτσι πιστεύω ότι το εννοείς), δέν έχω εμπειρία αλλά δέν θα είναι και πολύ διαφορετικά.
... όποιος ψάχνει ... βρίσκει.
Άβαταρ μέλους
Vasoula
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 88472
Εγγραφή: 24 Απρ 2007 11:47 am
Τοποθεσία: Σείριος

Δημοσίευση από Vasoula »

έχω παρατηρήσει ότι αγόρια που έχουν εγκαταλειφθεί απο τον πατέρα και επι των οποίων η μητέρα ασκεί υπερπροστασία, εμφανίζουν μία "θυμωμένη" συμπεριφορά προς την μητέρα σε οποιαδήποτε εκδήλωσή της, επίσης τα ίδια εμφανίζουν τάση απομόνωσης.
Ω δεν διαφοροποιούνται οι υπάρξεις Ντίνο, αλλά η δική μας συμπεριφορά προς αυτές...

Αλλιώς "ανατρέφουμε" τα αγόρια, αλλιώς τα κορίτσια.

Δεν χρειάζονται τα παιδιά "αντρικό" ή "γυναικείο" πρότυπο.
Χρειάζονται αγάπη για να νιώσουν τον εαυτό τους σαν αυτόνομη ύπαρξη, ενσωματώνοντας αξίες που δεν έχουν να κάνουν με πρότυπα.
Η ευαισθησία και η δεκτικότητα δεν είναι γυναικείο προνόμιο...
΄Ετσι όμως έχουμε το πρότυπο του "σκληρου" άντρα και το φαινόμενο να λένε ακόμα σήμερα τα κορίτσια "μου αρέσει γιατί είναι άντρας"
Που για μένα μεταφράζεται "να δίνει και καμιά σφαλιάρα, αμα λάχει"... :( :(

Γι' αυτο, δυστυχώς, στον χώρο του πνεύματος και των εναλλακτικών, οι άνδρες είναι δυσεύρετοι...
Γιατί για την πνευματική "επικοινωνία" χρειάζεται και να "κλάψεις" από ευαισθησία και ενσυναίσθηση...

Τι δίνουμε στα παιδιά μας τελικά?
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό

Εικόνα
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
Άβαταρ μέλους
Emmaki
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 13192
Εγγραφή: 26 Απρ 2007 11:03 am
Τοποθεσία: Pandora!!

Δημοσίευση από Emmaki »

Θα ήθελα να προσθέσω πάνω σε αυτό...οτι όταν υπάρχει χωρισμός
ο πατέρας καλό είναι να δείχνει το ενδιαφέρον του στα παιδιά του...

Τα παιδιά είναι παιδιά και δεν καταλαβαίνουν απο το "παιδί μου δεν έχω χρόνο να σε δω.."!!!!

Ο πατέρας μου όταν χώρισε με τη μητέρα μου, ξαναπαντρεύτηκε και έκανε κι ένα παιδάκι..
Στην αρχή πήγαινα και το έβλεπα, έπαιζα μαζί του γιατί ήμουν κι εγώ παιδί...κοιμόμουν στο σπίτι του...δεν είχα πρόβλημα κανένα..

Εγώ δεν είχα...

Μετά όμως ξαφνικά, μεγαλώνοντας απο τις τύψεις του και τις ενοχές του ο πατέρας μου, με απομάκρυνε (κι εμένα και την αδερφή μου) γιατί δεν μας ένιωθε σαν μια οικογένεια, αλλά σαν δυο ξεχωριστές...

Με αποτέλεσμα να κατηγορούμε τη γυναίκα του...μπορεί να είχε και αυτή μερίδιο ευθύνης, αλλά το ουσιαστικό πρόβλημα το είχε ο πατέρας μου..

Σήμερα κλαίγεται οτι δεν τον παίρνω τηλέφωνο...(εν τω μεταξύ τον παίρνω αρκετά συχνά...)!!

Ανασφάλεια...οσο περνάνε τα χρόνια, αναθεωρεί τις πράξεις του και ζητάει έμεσα συγχώρεση...
Δεν την χρειάζεται...δεν του κρατάω κακία..και είμαι ευτυχισμένη για τις επιλογές του..

Προχθες στην κηδεία του πατέρα του, πλησιάσα τη γυναίκα του και της μίλησα...της είπα για τη ζωή μου...την ρώτησα για τη ζωή της...και της υποσχέθηκα οτι θα πάω να τους δω...ξαφνικά αισθάνθηκα το πρόσωπό της να αλλάζει τελείως....

...διέκρινα μια γλυκήτητα και όχι άμυνα...!!!

Αυτή είναι η ουσία......να επιλέγεις κάτι και να είσαι ευτυχισμένος!!!!!

:D
Άβαταρ μέλους
dino
Δημοσιεύσεις: 212
Εγγραφή: 28 Σεπ 2007 7:09 pm

Δημοσίευση από dino »

Συμφωνώ απόλυτα με αυτά Βάσω.

Btw απορώ γιατί μερικές γυναίκες είναι βίαιες στην σχέση τους, γιατί ;
Βέβαια αυτό είναι off the record και άν θέλεις το σχολιάζεις, μέχρι τώρα δέν έχω βρή απάντηση.

(Αυτό είναι για άλλο topic : ... κι όμως κυρία μου ... οι άντρες κλαίνε )
... όποιος ψάχνει ... βρίσκει.
Άβαταρ μέλους
Emmaki
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 13192
Εγγραφή: 26 Απρ 2007 11:03 am
Τοποθεσία: Pandora!!

Δημοσίευση από Emmaki »

κι όμως κυρία μου ... οι άντρες κλαίνε
Οι γυναίκες το ξέρουν αυτό Dino μου...αλλά ειναι κι αυτό ένα κοινωνικό πρότυπο!!!!!!!!
Άβαταρ μέλους
dino
Δημοσιεύσεις: 212
Εγγραφή: 28 Σεπ 2007 7:09 pm

Δημοσίευση από dino »

Που λές Εμμανουέλα, ήταν η δικιά σου ιστορία που με ώθησε να γράψω.
Οπως ξεδιπλώνεται αγγίζει αυτό που έζησα και με χαρά μου να σου τα πώ.
Συμφωνώ απόλυτα ότι ο πατέρας σου είχε το πρόβλημα.
Εγώ, όταν χώρισα έκανα βέβαια σχέσεις αλλά ποτέ δέν τις έκρυψα απο το παιδί μου.
Επίσης συν-έζησα στο ίδιο σπίτι με μία άλλη γυναίκα και το παιδί της για πολλά χρόνια.
Σε αυτό το σπίτι τα παιδικά κρεββατάκια ήταν 2.
Ούτε συζήτηση, καθημερινά έβλεπα το παιδί μου και δέν απώλεσα αυτήν μου την υποχρέωση ποτέ, γιατί ήταν επιλογή μου.
Ομως πρέπει να σου πώ ότι μιά παιδική ψυχή βιάζεται εύκολα.
Ισως και σύ άθελά σου να πίκρανες τον πατέρα σου όπως το δικό μου το παιδί, εμένα.
Αν έκανα τότε το λάθος να το πάρω στα στα σοβαρά, σήμερα δέν θα είμασταν μαζί.
Οταν χώρισα απο την γυναίκα μου, χώρισα απο αυτήν και όλα όσα αντιπροσώπευε.
Ημουν ανα πάσα στιγμή διατεθειμένος να ξαναχωρίσω απο οποιαδήποτε γυναίκα θα μου έθετε θέμα για το παιδί μου.
Αυτό ή ένα άλλο που θα είχαμε μαζί.
Δέν επέτρεψα σε κανένα να μου πή τί θα κάνω με το παιδί μου.
Βλέπεις, οι διαμάχες των γονιών μπορεί να παρασύρουν τα παιδιά σε δύσκολα μονοπάτια.
Πιστεύω ότι η συγχώρεσή σου θα πρέπει να είναι εξ' ίσου καί για τους δύο.

(Και κάτι άλλο που μού'ρθε τώρα. Ο πατέρας σου κλαίγεται για τα χαμένα χρόνια μαζί σου που δέν θα ξαναγυρίσουν. Προσπαθεί να συγχωρέσει τον εαυτό του, αλλά η Βάσω μπορεί να το εξηγήσει καλύτερα.)
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος dino την 29 Νοέμ 2007 12:52 pm, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
... όποιος ψάχνει ... βρίσκει.

Επιστροφή στο “ΣΧΕΣΕΙΣ”