Χωρισμός..

[Emmaki]

Λίγα λόγια για αυτό το θέμα, αλλά πολύ θα με ενδιέφερε να ακούσω την άποψή σας..

Είσαι με έναν άνθρωπο καλά και ξαφνικά χωρίζεις... Βέβαια τις περισσότερες φορές αισθάνεσαι το τέλος, ή φτάνεις στο σημείο να το ζητάς απεγνωσμένα......υπάρχει όμως και η περίπτωση που χωρίζεις και δεν το έχεις συνειδητοποιήσει....έτσι απλά.!

Ένας χωρισμός έχει πολλές πτυχές...είτε απο κακομεταχείριση, είτε απο ασυμφωνία, είτε απο συνήθεια και πλήξη, είτε απο εξερευνηση νέων εμπειριών....είτε επειδή πραγματικά μπορεί να μην τραβάει άλλο!

Αλήθεια πως διαχωρίζεις τη λεπτή αυτή γραμμή μεταξύ όλων αυτών των διαφορετικών πτυχών;;

Πως ξέρεις αν αυτό που νιώθεις είναι όντως ανία...;;Όταν χωρίζεις επειδή κουράστηκες υποτίθεται πως μετά πρέπει να είσαι ευτυχισμένος...αναζωγωνημένος...
....αν μετά απο το χωρισμό είσαι συναισθηματικά ευάλωτος; Στεναχωριέσαι επειδή κάτι που έζησες τελείωσε.....

Κλαις για τον χαμένο χρόνο ή για τη σχέση που αγάπησες και άφησες πίσω σου;;;

Όταν δεν ξέρεις τι αισθήματα σου προκαλούνται μετά απο τη λέξη χωρισμός...μετά απο το τέλος....

Όταν φοβάσαι...

Όταν αισθάνεσαι ανασφάλεια...

Όταν κλαις.....

Γιατί;; Αφού εσυ διάλεξες αυτο το δρόμο..αυτή τη λύση....και για να οδηγηθείς εκεί σημαίνει οτι κάτι δεν πήγε καλά ανάμεσά σας...

Είναι σωστό να γυρίσεις πίσω, να κοιτάξεις τον άλλον στα μάτια και να προσπαθήσεις ξανά....τι πιθανότητες έχεις να ΜΗΝ ξαναχωρίσεις...;;;Να νιώσεις την ζεστασιά και να ξέρεις οτι χώρισες με αυτόν τον άνθρωπο επειδή "κάτι" ειλικρινά δεν δούλεψε μεταξύ σας... Μήπως σε γυρίζει η ανασφάλεια, η συνήθεια....ή η αληθινή αγάπη;;;;

Τόσες ερωτήσεις....που πολλές φορές μένουν αναπάντητες...γιατί απλά επιλέγεις,σπάνια βέβαια,να ακολουθήσεις τον δύσκολο δρόμο, γιατί κανένας χωρισμός δεν είναι τελικά εύκολος!!!!

Έχεις την ουσία και τη χάνεις όταν μπαίνουν στη μέση οι γηίνοι προβληματισμοί, τα κοινωνικά πρότυπα...αφήνεις το χέρι σου για να σε οδηγήσουν κάποιοι που ίσως ξέρουν κάτι παραπάνω απο σένα..!

8)

[Vasoula]

Εμμανουέλα, ένας χωρισμός είναι ένα "ξερίζωμα"...
Αυτό δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει και είναι η δύναμη της συνήθειας που σε κάνει να νιώθεις ευάλωτη...

Δεν χωρίζεις εύκολα αν σε δένει με τον σύντροφό σου βαθιά αγάπη. Στην βαθιά αγάπη αναγνωρίζονται προσπάθειες για αμοιβαία κατανόηση και οι δυσκολίες που υπάρχουν αυτονόητα σε μια σχέση αγκαλιάζονται τουλάχιστον με κοινή συμμετοχή.

Οι άνθρωποι σε έναν χωρισμό κάνουν το λάθος να "παλεύουν" με τις αναμνήσεις και αυτό προκαλεί πόνο. Αν τις αποδεχθείς σαν ωραία μέρη της ζωής σου, σαν ομορφιά μιας διαδρομής που τελείωσε, σαν γνώση του εαυτού σου, τότε η "πίκρα" από έναν χωρισμό θα γίνει πλούτος συναισθημάτων, που δεν χρειάζεται απαραίτητα να έχουν "κακές" ρίζες.

΄Εζησες με έναν άνθρωπο για κάποια χρόνια, βίωσες μαζί του καταστάσεις, διαδρομές και συναισθήματα όμορφα, άσχημα, άλλα σε έκαναν ευτυχισμένη, άλλα σε απογοήτευσαν, όλα όμως σε έφεραν κοντά στην επίγνωση της συμμετοχής σου σε μια σχέση που ένιωσες να την τρέφεις και να την μεγαλώνεις. Για να μεγαλώσει όμως υγιώς χρειάζεται τροφή και από τον άλλον άνθρωπο. Και αν αντιληφθηκες ότι η "τροφοδότηση" σταμάτησε από αυτόν, τότε μοιραία οδηγείσαι σε "οπισθοχώρηση".

Ο πόνος προέρχεται από τις σκέψεις που "τρέφουν" τις πεποιθήσεις για ότι έδωσες και δεν πήρες, και για ότι πήρες και δεν έδωσες.

΄Οταν όμως η σχέση σαν οντότητα έχει παραμείνει στάσιμη, όταν δεν αντιλαμβάνεσαι το "μαζί", όταν δεν την βλέπεις να διευρύνεται και να εξελίσσεται, γιατί πρέπει να μείνεις?

Κοιτάς λοιπόν τον "καθρέφτη" με ειλικρίνια...

Βλέπεις το πρόσωπό σου να λάμπει?
Βλέπεις την ψυχή σου να χαμογελά?
Νιώθεις την αγάπη να γλυκαίνει το βλέμμα σου?
Νιώθεις τις ερωτικές σου στιγμές να έχουν ανταπόκριση στην καρδιά σου?

Αν ναι, τότε κακώς αποχωρείς
Αν όχι, τότε προχωράς παραπέρα, ενσωματώνοντας τα βιώματα λυτρωτικά μέσα σου, χωρίς να προσπαθείς να τα απορρίψεις.

Καμιά φορά χρειαζόμαστε "δικαιολογίες" για να αφήσουμε κάποιον που αγαπάμε, για να καλύψουμε τις ενοχές μας. Ξεχνάμε λοιπόν ό,τι μας έκανε δυστυχισμένους όσο είμαστε μαζί του. Γιατί τα κοινωνικά πρότυπα και τα οικογενειακά βιώματα λειτουργούν υπόγεια και δεν τα αναγνωρίζουμε με μιας!

Οι αποφάσεις μικρούλα μου δεν παίρνονται εν ψυχρώ....
Σίγουρα σ' αυτές σε οδηγεί η ψυχή σου που διαμαρτύρεται και αυτή πίστεψέ με δεν χρειάζεται δικαιολογίες...

Η αγάπη για τον άλλον παραμένει, δεν χάνεται με την πάροδο των ετών, όμως εσύ προχωράς, αναγνωρίζοντας (ειδικά στην ηλικία που βρίσκεσαι) ότι ο έρωτας δεν είναι δέσμευση στην κοινωνία, αλλά έκφραση της ψυχής μας.

[galazia_sfaira]

Λίγα λόγια για αυτό το θέμα, αλλά πολύ θα με ενδιέφερε να ακούσω την άποψή σας..

Είσαι με έναν άνθρωπο καλά και ξαφνικά χωρίζεις... Βέβαια τις περισσότερες φορές αισθάνεσαι το τέλος, ή φτάνεις στο σημείο να το ζητάς απεγνωσμένα......υπάρχει όμως και η περίπτωση που χωρίζεις και δεν το έχεις συνειδητοποιήσει....έτσι απλά.!

Αν ψαξεις θα δείς ότι η ψυχη ήξερε για τον χωρισμό.Δεν ήταν ξαφνικά σε κανέναν.

Ένας χωρισμός έχει πολλές πτυχές...είτε απο κακομεταχείριση, είτε απο ασυμφωνία, είτε απο συνήθεια και πλήξη, είτε απο εξερευνηση νέων εμπειριών....είτε επειδή πραγματικά μπορεί να μην τραβάει άλλο!

Αλήθεια πως διαχωρίζεις τη λεπτή αυτή γραμμή μεταξύ όλων αυτών των διαφορετικών πτυχών;;

Εχει σημασία να τις δείς αναλυτικά άρραγε;
Σημασία εχει ότι ήδη ΕΙΣΑΙ χωριστά απο καποιον που μεχρι χθες ενοιωθες ΕΝΑ.

Πως ξέρεις αν αυτό που νιώθεις είναι όντως ανία...;;Όταν χωρίζεις επειδή κουράστηκες υποτίθεται πως μετά πρέπει να είσαι ευτυχισμένος...αναζωγωνημένος...
....αν μετά απο το χωρισμό είσαι συναισθηματικά ευάλωτος; Στεναχωριέσαι επειδή κάτι που έζησες τελείωσε.....

Κλαις για τον χαμένο χρόνο ή για τη σχέση που αγάπησες και άφησες πίσω σου;;;


Οταν χρησιμοποιέις Αόριστο χρόνο,αποδεικνύεις το τελος.Και φυσικά χρονος χαμενος δεν υπάρχει,αλλά υπαρχει το βίωμα,η εμπειρία με το χρυσαφι της,κρεμμασμενο στο χερι σου.

Όταν δεν ξέρεις τι αισθήματα σου προκαλούνται μετά απο τη λέξη χωρισμός...μετά απο το τέλος....

Όταν φοβάσαι...

Όταν αισθάνεσαι ανασφάλεια...

Όταν κλαις.....

Γιατί;; Αφού εσυ διάλεξες αυτο το δρόμο..αυτή τη λύση....και για να οδηγηθείς εκεί σημαίνει οτι κάτι δεν πήγε καλά ανάμεσά σας...

Φοβος φόβος και ανασφάλεια για το όποιο νέο κι αγνωστο θα έρθει.
Αν όμως εμπιστευτείς οτι,ό,τι σου συμβάιενι είναι για το καλο σου ακόμα κι αν δεν το κατανοείς,αν εμπιστευτείς το νεο που έρχεται,ακομα κι αν μπορεσεις να το ονειρευτείς και να το διαμορφωσεις............τοτε θα αναγαλιασει η ψυχη σου.
Ω ναι το ξερω ,φαινεται τοσο "μαγικό"........αλλά η μαγεια ειναι η πραγματικότητα μας,αν εμπιστευτούμε.

Είναι σωστό να γυρίσεις πίσω, να κοιτάξεις τον άλλον στα μάτια και να προσπαθήσεις ξανά....τι πιθανότητες έχεις να ΜΗΝ ξαναχωρίσεις...;;;Να νιώσεις την ζεστασιά και να ξέρεις οτι χώρισες με αυτόν τον άνθρωπο επειδή "κάτι" ειλικρινά δεν δούλεψε μεταξύ σας... Μήπως σε γυρίζει η ανασφάλεια, η συνήθεια....ή η αληθινή αγάπη;;;;


Δοκιμάζεις να το κανεις και εχεις ακόμα μια εμπειρία!Κάντο τι φοβασαι;

Τόσες ερωτήσεις....που πολλές φορές μένουν αναπάντητες...γιατί απλά επιλέγεις,σπάνια βέβαια,να ακολουθήσεις τον δύσκολο δρόμο, γιατί κανένας χωρισμός δεν είναι τελικά εύκολος!!!!

Δύσκολος δρόμος φανταζει σε σχεση με το μυαλο,με αυτό που μας καθοδηγεί.Ο δρόμος της ψυχής μας΄είναι βατός κι ευκολος ,απλά δεν τον μαθαμε ,δεν τον γνωρίζουμε,δεν τον εμπιστεύεται ο τρόπος που καθοδηγεί την ενηλικίωση μας κατα κοινωνίαν.

Έχεις την ουσία και τη χάνεις όταν μπαίνουν στη μέση οι γηίνοι προβληματισμοί, τα κοινωνικά πρότυπα...

ΕΔΩ ΝΟΙΩΘΩ ΑΝΤΙΦΑΣΗ...........εχω την ουσια και την χανω,οταν η λογική,νόηση.παρεμβαίνουν(οικογενεια,κοινωνία,ασφαλεια,),σωστα το νοιώθω;


αφήνεις το χέρι σου για να σε οδηγήσουν κάποιοι που ίσως ξέρουν κάτι παραπάνω απο σένα..!

Αν και δεν το κατάλαβα τι εννοείς...........
αφήνεις το χερι σου απο ποιον κι απο τι;Ποιος ; Τι; αφησε το χερι σου ;
Η εννοείς ότι αφήνεις το χερι σου να στο καθοδηγήσει καποιος-οι που ισως (άρα ουτε καν σιγουρη δεν εισαι) ξερουν κατι παραπανω απο σενα;
Νομίζω ότι κανείς δεν ξερει καλύτερα και σεν μπορεί να καθοδηγήσει καλυτερα τα βήματά μας παρα μόνο η φωνή της ψυχής μας.Ειναι αυτη η μικρή φωνουλα πισω απο βραχουσ και αστυφιες.Την ακουμε ολοι σιγουρα αλλά την αγνοούμε μεχρι να αποδείξουμε στον εαυτο μας ότι είναι η μόνη μας αληθεια.
Με αγαπη Καλλιόπη

8)

[Emmaki]

Καλλιοπάκι μου και Βασάκι μου......πόσο όμορφα είναι αυτά που γράφετε.....αλήθεια...

Ένας χωρισμός είναι πράγματι ένα ξερίζωμα και τίποτα δεν πάει χαμένο απο μια σχέση....

Καλλιόπη μου εννοώ οτι έχουμε βοήθεια, προστασία απο εκεί ψηλά, απο εδώ κοντά και απο μέσα μας.....
Μας κρατάνε το χέρι και μας δείχνουν το δρόμο....εμείς μόνο όμως μπορούμε να τον φωτίσουμε!!!

Σας αγαπάω πολύ και σας ευχαριστώ πολύ και τις δυο!

[galazia_sfaira]

Α καλά κανω και ζητώ διευκρινήσεις.
Τωρα ναι συμφωνώ.
Κι εγώ σε αγαπώ καρδουλα μου!

[Emmaki]

[angela_al]

Μετά το χωρισμό είναι ένας πολύ μακρύς δρόμος, αλλά δεν είναι ανάγκη να τον ακολουθήσουμε πάντα. Αν δεν υπάρχει η αίσθηση βαρειάς ευθύνης προς όλους αυτούς που αλλάζει η ζωή τους εξαιτίας του χωρισμού, που μας κάνει να πονάμε πολλαπλά, να κάνουμε "εκπτώσεις" και να δίνουμε παρατάσεις, μπορούμε να κόψουμε δρόμο.
Αναγνωρίζουμε ότι η σχέση που πρέπει να σωθεί είναι αυτή που έχουμε με τον εαυτό μας και όχι αυτή με τον πρώην σύντροφο. Αναγνωρίζουμε τον πόνο μας σαν μια διεδικασία για να φτάσουμε κάπου. Αναγνωρίζουμε τι πραγματικά θέλουμε: να διακόψουμε τη σχέση ή μήπως ενδόμυχα αποζητάμε την επανασύνδεση με νέο πάθος, νέους όρους; Ποιοι είναι αυτοί; Είναι εφικτοί; Έχουν μήπως έχουνξανατεθεί και δεν εφαρμόστηκαν; Στο τέλος του δρόμου, αναγνωρίζουμε ότι δύσκολα θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε αν δεν συγχωρήσουμε και δεν αποδεσμεύσουμε το σύντροφό μας.
Κάθε σχέση, όπως κι αυτή, έχουν το ρίσκο τους και καμιά άσχημη εμπειρία δεν θα μας αποτρέψει να ζήσουμε τη ζωή με τα θετικά και τα αρνητικά της στο έπακρο.

Και στις δυο περιπτώσεις, είτε πρόκειται για σχέση είτε για οικογένεια, η συγχώρεση θα πρέπει να έρθει στην ώρα της, όταν νιώθουμε έτοιμοι, όχι με βιασύνη, κάνοντας την ανάγκη φιλότιμο, μετατοπίζοντας τις ευθύνες σε τρίτα πρόσωπα, με κανέναν τρόπο δε μπορεί να λειτουργήσει θεραπευτικά.
Η πραγματική, η ώριμη συγχώρεση, συντηρεί τις αξιοπρέπειές μας, του "ενόχου" όσο κι αυτή του "θύματος" (όχι ότι υπάρχει μονοπώλιο ευθύνης) και μας χαρίζει αυτοσεβασμό, ελευθερία κι ανακούφιση.
Είτε επέρθει οριστικός χωρισμός, είτε επανασύνδεση πρέπει να προηγηθεί ειλικρινή μεταμέλεια και επανόρθωση για να αντισταθμιστεί ο πόνος που προκλήθηκε.
Η αγάπη για το σύντροφό μας θα πρέπει να μας οπλίζει με κουράγιο να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας εκεί που χρειάζεται.

[Vasoula]

Και πόσο συμφωνώ Αγγέλα μου!

Με μία μόνο μικρή προσθήκη...

Η αναγνώριση της ευθύνης μας προς τον εαυτό μας, χρειάζεται ειλικρίνια... Συνήθως αυτόν τον αφήνουμε στην άκρη, για να αναλάβουμε τις ευθύνες για τους άλλους, είτε ο σύντροφος είναι, είτε τα παιδιά μας. Δουλεύουν τα "υπόγεια" συναισθήματα και αυτά χρειάζονται όντως κουράγιο για να αναγνωριστούν. Η αλήθεια μας δυστυχώς κρύβεται πίσω από την κοινωνική αξιοπρέπεια και αυτήν ακολουθούμε, θεωρώντας ότι αυτό είναι σωστό για εμάς!!!

[angela_al]

Ναι Βασούλα... Μάλλον όμως δε μπορεί να γίνει στα πρώτα στάδια η αναγνώριση των ευθυνών μας.
Είναι που ο θυμός και οι αλληλοκατηγορίες λειτουργούν υποκατάστατα της αυθεντικής θλίψης που είναι πολύ οδυνηρή...

[galazia_sfaira]

Η πραγματική, η ώριμη συγχώρεση, συντηρεί τις αξιοπρέπειές μας, του "ενόχου" όσο κι αυτή του "θύματος" (όχι ότι υπάρχει μονοπώλιο ευθύνης) και μας χαρίζει αυτοσεβασμό, ελευθερία κι ανακούφιση.
Είτε επέρθει οριστικός χωρισμός, είτε επανασύνδεση πρέπει να προηγηθεί ειλικρινή μεταμέλεια και επανόρθωση για να αντισταθμιστεί ο πόνος που προκλήθηκε.

Καλώς την ,σε πεθυμησα.
Αν θες εξήγησε τι εννοείς;
Ποια ειναι η αξιοπρεπεια που συντηρείται απο την πραγματική,την ώριμη συγχώρεση;
Βαζεις έννοιες που δεν κατανοώ ,δεν συνδεω .....όπως "αντισταθμισμα" ,"μεταμελεια "και "επανορθωση" για τον πονο που προκληθηκε.....σε ποιον προκληθηκε;
Τι εννοείς ;
Θελω να καταλαβω αλλά δεν μπορω,και το θεωρώ πολυ σημαντικό σαν σημειο αναφοράς.

[Vasoula]

Συνήθως ο πόνος προκαλείται σ' αυτόν που μένει, ή σ' αυτόν που προδόθηκαν οι ελπίδες του και φεύγει. Και εκεί είναι η μεγάλη στιγμή της αναγνώρισης των ευθυνών μας προς τον εαυτό μας ειλικρινά.

Μέσα σ' αυτήν την ειλικρίνεια εγώ δεν τοποθετώ το πόσα δώσαμε, πόσα πήραμε από την σχέση. Τοποθετώ το πόσο χαρούμενοι είμαστε, πόσο πραγματικά ελεύθεροι, όπου αυτή μας η ελευθερία έδωσε και τα όρια του σεβασμού στην ίδια την σχέση.

Η συγνώμη που οφείλεται, ας πάει πρώτα στον εαυτό μας για όσα "ψέματα" του είπαμε, θεωρώντας τον άλλον στήριγμα του.

Να ξέρεις Αγγέλα μου ότι οτιδήποτε είναι αυθεντικό, δεν είναι οδυνηρό!!
΄Έτσι η αυθεντική θλίψη δεν είναι οδυνηρή, αλλά λυτρωτική και τόσο σπάνια σαν συναίσθημα!!! Και έρχεται σαν ολοκλήρωση της αυθεντικής χαράς, που επίσης είναι σπάνια.
Με την λέξη "αυθεντική" εγώ εννοώ την πηγαία έκφραση συναισθημάτων που είναι ελευθερωμένα από πρότυπα και εγωιστικές πεποιθήσεις και ολοκληρώνονται μέσα σου και όχι έξω από εσένα. Εκφράζονται μέσα από όλη σου την ύπαρξη και είναι σαν το "χαμόγελο της Τζοκόντας" που δεν μπορεί κανείς να αναγνωρίσει αν είναι λυπημένη ή γελάει...

Η οδύνη από μια θλίψη έρχεται πάντα όταν αισθανόμαστε το πληγωμένο εγώ να ζητά και να διεκδικεί δικαιώματα που ουσιαστικά δεν του ανήκουν. Προδοσία, για ό,τι είχαμε φανταστεί σαν "τέλειο", διεκδίκηση για ό,τι είχαμε πιστέψει ότι μας ανήκει, απογοήτευση για ό.τι θεωρήσαμε δεδομένο...

Και ξαναπαίρνουμε τον μοναχικό μας δρόμο για να διαπιστώσουμε ότι, ό,τι είχαμε φανταστεί, πιστέψει και θεωρήσει ήταν το μεγαλύτερο ψέμα που είπαμε στον εαυτό μας, για να τον ησυχάσουμε και να τον κοιμίσουμε με την "φαινομενική ευτυχία", που δυστυχώς είναι τόσο πρόσκαιρη!

Είναι μια διαδρομή που δεν την αποφεύγεις, αν θέλεις σοβαρά να βρεις τον πραγματικό αποδέκτη της συγνώμης!!!

[angela_al]

Η πραγματική, η ώριμη συγχώρεση, συντηρεί τις αξιοπρέπειές μας, του "ενόχου" όσο κι αυτή του "θύματος" (όχι ότι υπάρχει μονοπώλιο ευθύνης) και μας χαρίζει αυτοσεβασμό, ελευθερία κι ανακούφιση.
Είτε επέρθει οριστικός χωρισμός, είτε επανασύνδεση πρέπει να προηγηθεί ειλικρινή μεταμέλεια και επανόρθωση για να αντισταθμιστεί ο πόνος που προκλήθηκε.

Καλώς την ,σε πεθυμησα.
Αν θες εξήγησε τι εννοείς;
Ποια ειναι η αξιοπρεπεια που συντηρείται απο την πραγματική,την ώριμη συγχώρεση;
Βαζεις έννοιες που δεν κατανοώ ,δεν συνδεω .....όπως "αντισταθμισμα" ,"μεταμελεια "και "επανορθωση" για τον πονο που προκληθηκε.....σε ποιον προκληθηκε;
Τι εννοείς ;
Θελω να καταλαβω αλλά δεν μπορω,και το θεωρώ πολυ σημαντικό σαν σημειο αναφοράς.

Θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα. Όταν ο πληγωμένος σύντροφος επιστρέψει τη μερίδα του πόνου, διαλέγοντας έναν τρόπο που αυτός νομίζει, έρχεται το αντιστάθμισμα, η ανταλλαγή που τους δένει σφιχτά μέσα στη δυστυχία τους και την προσπάθεια να μετακινηθούνε από την ανταλλαγή του πόνου στην ανταλλαγή της αγάπης. Μπορεί να κάνει κάτι ανάλογο ή να ζητήσει μια ικανοποιητική τιμωρία που θεωρεί πώς θα έχει ίδιο κόστος στο σύντροφο-θύτη. Επιτυγχάνεται έτσι μια αρνητική ισορροπία.
Αν όμως το "θύμα" αρνείται να το κάνει και πολώνει την ενοχή με την αθωότητα, τα πράγματα δυσκολεύουν. Όσο μεγαλύτερη είναι η ανημποριά του θύματος να πράξει κάτι φέρνοντας το αντιστάθμισμα, τόσο δυσκολεύει η κατάσταση μεταξύ τους. Πιθανόν να επέρθει κάποια πρόωρη συμφιλίωση, καλύπτοντας ή μετατοπίζοντας τις ευθύνες, καθώς το "θύμα" προσπαθεί να απελευθερώσει το "θύτη"- όμως δεν είναι πραγματικά στη δικαιοδοσία του θύματος. Η αθωότητα μας δυσκολεύει ακόμη πιο πολύ να αντέξουμε τον πόνο. Θα μπορούσε ίσως να βγει κάτι καλό από αυτή την κακοτυχία. Με ώριμο διάλογο, κοιτώντας κατάματα και κατονομάζοντας ακριβώς τα συναισθήματα και το μέγεθός τους. Είναι η ισορροπία του δούναι και λαβειν.
Όταν λοιπόν ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις του θύματος υπάρχει μια συμμετρία. Και την ώριμη συγχώρεση μπορούμε να τη δώσουμε όντας στο ρόλο του θύματος μόνο όταν νιώσουμε ξανά αυτή τη συμμετρία. Δλδ, ακριβώς τη στιγμή που βγαίνουμε από το ρόλο του θύματος. Τότε η αξιοπρέπειά μας συντηρείται. Δεν είμαστε πλέον θύματα. Δεν αναγνωρίζουμε το θύτη.

[angela_al]

Η συγνώμη που οφείλεται, ας πάει πρώτα στον εαυτό μας για όσα "ψέματα" του είπαμε, θεωρώντας τον άλλον στήριγμα του.

Αχ τι μεγάλη κουβέντα είπες...
Η υψηλότερη λογική...

[Spyros]

Σε κάθε κανονικό άνθρωπο (και όχι ζώο, αλλά δε θα έπρεπε να προσβάλλω τα ζώα!) ο χωρισμός φέρνει πόνο.
Πολύ ή λίγο εξαρτάται από τον καθένα (από απλό κλάμα μέχρι κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις από το χτύπημα στον τοίχο).

Το να ψάχνεις τα αίτια του χωρισμού είναι σαν το ανακριτικό της πυροσβεστικής, το κακό έχει ήδη γίνει. Αλλά μερικές φορές αξίζει, καθώς το δάσος αναγεννιέται! (αρκετά με τη σημειολογία)

Πιστεύω ότι αν ενδιαφέρεσαι για τη σχέση σου, την προσέχεις και δεν παίρνει την κατρακύλα. Πρέπει να είναι όμως αμοιβαίο, γιατί αλλιώς...
Κανονικά τα σημάδια από την άλλη πλευρά φαίνονται σχετικά γρήγορα. Αν δεν τα βλέπουμε γιατί είμαστε στα ουράνια, τότε είναι κάτι καλό από μία άποψη, γιατί αφηνόμαστε (όπως πρέπει) στο συναίσθημα, και δεν βάζουμε την ψυχρή λογική να κάνει λογιστικό έλεγχο της σχέσης μας.

Τα πάντα είναι σχετικά, δεν υπάρχει συνταγή έτοιμη.
Όταν είναι να πονέσουμε, θα πονέσουμε. Είναι κι αυτό μέρος της ζωής.

Τι κρατάμε μετά; Αυτό πάλι είναι σχετικό.
:roll: :roll: :roll: :roll:

Εγώ πάντως αγάπη, ακόμα και μετά τον πόνο.

[galazia_sfaira]

Αγγέλα μου καλη,δεν πιστεύω σε αρνητική ισορροπία.Ο ρολος του θυτη και του θυματος είναι αποκυήματα λογικής και "εγω",εμπεριέχουν φόβο,θυμό ,εκδίκηση.
Ανάμεσα σε μια σχέση και παλι η ειλικρινεια απέναντι στον εαυτο μας είναι η μόνη ισορροπία.

Σε μια σχεση μενεις, όταν Νοιώθεις και Υπαρχεις μεσα σε αυτην.Οταν με τον συντροφο σου μπορεις να μοιράσεις την πληρότητα σου,αν όχι.........απλά το λες στον εαυτό σου και με καθαρά ματια και στον συντροφό σου.