ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ

Συντονιστής: Emmaki

Άβαταρ μέλους
Vasoula
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 88472
Εγγραφή: 24 Απρ 2007 11:47 am
Τοποθεσία: Σείριος

ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ

Δημοσίευση από Vasoula »

Πραγματικά είναι πολύπλοκη η Ζωή μας και φαίνεται τόσο βίαια και άθλια, που πολλές φορές αναρωτιόμαστε "γιατί να είναι έτσι?"
Παρ' όλα αυτά συνεχίζουμε την ίδια βιαιότητα, είτε να την συνηθίζουμε και να την ανεχόμαστε, είτε να την ανακαλύπτουμε στους άλλους και να τους απεχθανόμαστε, είτε να μένουμε παθητικά αδιάφοροι, περιμένοντας με χαιρεκακία να τιμωρηθούν, ενίοτε μπορεί να τους τιμωρούμε και εμείς οι ίδιοι...Ο θεός τιμωρός για τον καθένα ανατέλλει με διαφορετικό τρόπο...Άβυσσος γαρ το συναισθηματικό πεδίο του ανθρώπου...

Ο χριστιανισμός ανακάλυψε το φάρμακο της παραμονής μας στην ασυνειδησία, με τις ευλογίες του θεού...Έβγαλε τον δαίμονα έξω από τον συναισθηματικό κόσμο των ανθρώπων και έτσι τους έδωσε κίνητρο να παραμένουν ασυνείδητοι, πολεμώντας κάθε τι στον Φυσικό Κόσμο που τους τον θυμίζει, παραμένοντας σε ένα καλό, που κανέναν μέχρι τώρα δεν βοήθησε να γίνει Άνθρωπος...ούτε καν καλύτερος άνθρωπος (από ποιόν άραγε?)

Ο κόσμος μας γέμισε με συμπονετικές πράξεις, που όμως χάνονται μέσα στην βιαιότητα και αυτό, αντί να γίνει η δική μας ανακάλυψη, αντί να γίνει η δική μας απάντηση στο "γιατί", παρέμεινε κατάσταση του δαίμονα (που στην ευχή είναι και εγώ ποτέ μου δεν είδα κανέναν?) που παραπλανά και συσκοτίζει τον κόσμο μας...

Νομίζω ότι τώρα, περισσότερο από ποτέ, τούτος ο δαίμονας έχει φορτωθεί πολλά λάθη, πολλές παραπλανήσεις, πολλούς πολέμους...
Εξωγήινος, μεταφυσικός, κολασμένος και κακός όσο δεν πάει άλλο...


Μια συνήθεια είναι να μένεις στο παρελθόν και να λυπάσαι για τα λάθη σου...
Να μένεις πάνω στο πηγάδι του και να πολεμάς γι' αυτό που βρίσκεται εκεί μέσα...
Στην ουσία πολεμάς ένα φάντασμα και εν τω μεταξύ η Ζωή περνάει και εσύ νομίζεις ότι αυτό που βιώνεις είναι ζωή...

Τι "μάθημα" να πάρει κανείς από ένα πηγάδι?
Το μόνο που σε μαθαίνει είναι τον μηδενισμό της εξέλιξής σου, γιατί όλη σου η εμπειρία χτίζεται εκεί γύρω από το πηγάδι...

Παίρνω το νερό, χύνω το νερό, παίρνω το νερό, χύνω το νερό, παίρνω το νερό, χύνω το νερό, παίρνω το νερό, χύνω το νερό...

γεμίζω-αδειάζω, γεμίζω-αδειάζω, γεμίζω-αδειάζω, γεμίζω-αδειάζω, γεμίζω-αδειάζω

μια συνεχιζόμενη μηχανιστική κίνηση, μέχρι να σπάσει η στάμνα και να λυτρωθείς, από αυτό που νόμιζες ότι ζεις...
στο τέλος βαριέσαι και την στάμνα, αλλά νομίζεις ότι δεν έχεις άλλον τρόπο να ξεδιψάσεις...

Είναι η πιο όμορφη εμπειρία η διαδρομή από το Δύο στο Ένα, γιατί σε βάζει στην διαδικασία να θυμηθείς τους θησαυρούς της διαδρομής που έκανες από ΄το Ένα, στο Δύο...Και το να μην νιώσεις την παραμικρή θλίψη γι' αυτήν την διαδρομή, είναι η Σοφία και η Αγάπη μεμιάς εκφρασμένες...

Μπορείς να δεις την Ζωή με όποιο τρόπο θέλεις...
Να ζεις σαν σταγόνα στον ωκεανό
Να αγωνίζεσαι να γίνεις ωκεανός
Να λυπάσαι που είσαι σταγόνα
Να θαυμάζεις τον ωκεανό και να νιώθεις ασήμαντη σταγόνα
Μπορείς ακόμα να νομίζεις ότι είσαι ωκεανός και να περιφρονείς την σταγόνα

όλα είναι διαδρομές, μέχρι να ανακαλύψεις ότι είτε εκδηλώνεσαι σαν σταγόνα, είτε σαν ωκεανός, είναι Ένα πράγμα...

Και μια σιγανή φωνή μέσα μας λέει...
Όμως κουνήσου από το πηγάδι...Όποιο τρόπο και να διαλέξεις η κατεύθυνση είναι το Ένα...Και μια κατεύθυνση έχει κίνηση...

Δεν είναι μεταφυσικός ο δαίμονας...Είναι παραμύθι που μας πούλησαν για να σφαζόμαστε μεταξύ μας με τις ευλογίες του θεού...
Ειρήνη και άνθρωπος, δεν θα ανταμώσουν ποτέ σε τούτο το πεδίο του Φυσικού Κόσμου, αν το παραχωρούμε στην ασυνειδησία μας...
Εκεί είναι ο δαίμονας του καθενός...είτε καλός άνθρωπος είναι, είτε κακός, είτε καλύτερος, είτε χειρότερος...

και ο παράδεισος μπορεί να περιμένει...όσο ο άνθρωπος μισεί τον Εαυτό του...με "καλοσύνη" βεβαίως βεβαίως!




@};- @};- @};-


Δαιμονισμένοι

Μια σχιζοφρενής προσωπικότητα, είμαστε ο καθένας μας, στραμμένη τραγικά εναντίον του ίδιου μας του εαυτού, στραμμένη ενάντια στην αληθινή μας υπόσταση. Μια προσωπικότητα διχασμένη ανάμεσα στα «θέλω» μας, που δεν ξέρουμε από που προέρχονται, και στα «πρέπει» που μας μπόλιασε η κοινωνία με το πέρασμα των αιώνων. Δαιμονισμένοι που απεγνωσμένα αναζητούμε αυτόν που θα μας εξορκίσει, που θα μας λυτρώσει από τους εσωτερικούς μας δαίμονες, που θα απελευθερώσει τελικά την αγγελική μας φύση. Αντικρίζουμε καθημερινά τους δαίμονες μας στους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε, στους ανθρώπους που διαφωνούμε, που ζηλεύουμε ή μισούμε, σ’ αυτούς που σωματικά ή συναισθηματικά πληγώνουμε με οποιονδήποτε τρόπο.




Δεν τους πληγώνουμε επειδή ζηλεύουμε ή μισούμε συγκεκριμένες ιδιότητές τους, αλλά γιατί αντανακλούν δικά μας χαρακτηριστικά που θα θέλαμε να έχουμε σε μεγαλύτερο βαθμό ή που δε θα θέλαμε να εμφανίζουμε καθόλου. Προσπαθούμε, πληγώνοντάς τους, να ανακουφίσουμε έναν πόνο που προέρχεται από αυτήν ακριβώς την εσωτερική σύγκρουση ανάμεσα στον ιδεατό εαυτό από τα υποβαλλόμενα κοινωνικά πρότυπα, και αυτόν που πλάθουμε με την φαντασία μας σύμφωνα με τις πεποιθήσεις μας ενάντια στον εαυτό που είμαστε Τώρα, αυτή τη στιγμή. Στην προσπάθειά μας να αντιμετωπίσουμε τους εσωτερικούς μας δαίμονες, πληγώνοντας αυτούς που μας τους θυμίζουν, αυτούς που μας δείχνουν ό,τι δε μας αρέσει στον εαυτό μας, δημιουργούμε νέες εσωτερικές συγκρούσεις και συσσωρεύουμε ακόμη περισσότερο πόνο. Κι όπως θα έλεγε ο Eckhart Tolle κάθε συναισθηματικός πόνος που βιώνουμε αφήνει πίσω του ένα κατακάθι πόνου που συνεχίζει να ζει μέσα μας, ενώνεται με τον πόνο απ' το παρελθόν, και εγκαθίσταται στο νου και το σώμα μας (πονοσώμα).


“Υπάρχει πολύς πόνος στη ζωή μας
και ίσως ο μόνος πόνος που θα μπορούσε να αποφευχθεί
είναι αυτός που προέρχεται από την προσπάθεια
να αποφύγουμε τον πόνο.”


R. D. Laing


Η παραπάνω διαδικασία γίνεται ασυνείδητα με αποτέλεσμα να μας επιφέρει πρόσθετη απογοήτευση καθώς στο κάθε ξέσπασμα μας δεν είμαστε σε θέση να ελέγξουμε τα συναισθήματά μας αφού δεν γνωρίζουμε από πού πηγάζουν ή τι ακριβώς τα επηρεάζει. Οργιζόμαστε και ξεσπάμε εναντίον ενός συνοδοιπόρου ή μιας ομάδας ανθρώπων ή οτιδήποτε άλλου μπορεί να βρεθεί στο δρόμο μας και να λειτουργήσει ως καταλύτης για τις ανασφάλειες, τις φοβίες και το μίσος μας. Αντίστοιχο ασυνείδητο ξέσπασμα μπορεί να συμβεί επίσης προς τα ζώα τα οποία είναι ιδανικός καταλύτης για την εσωτερική μας επιθετικότητα, το μπέρδεμα και το μίσος μας επειδή δεν μπορούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους και υποκριτικά τα κατατάσσουμε ως κατώτερες ψυχές σε ένα δαιμονισμένο κρεσέντο πνευματικής ματαιοδοξίας και στρέβλωσης. Πόσο αναίσθητος ή ασύνδετος με τη Φύση μπορεί να είναι κάποιος ώστε να βασανίζει, να τραυματίζει, να φέρεται βάρβαρα σε οποιοδήποτε αβοήθητο ζωντανό πλάσμα;




Είναι ίσως η άγνοια της αληθινής αξίας της ζωής που έχει κάποιος και η έλλειψη συμπόνιας για τη δική του ζωή και για την ίδια τη Ζωή γενικότερα, που οδηγεί αυτό το άτομο στο να μη μπορεί να νιώσει ίχνος συμπάθειας προς ολόκληρες ομάδες ανθρώπων ή άλλων ζωντανών οργανισμών. Αυτή η μορφή εκτόνωσης μίσους είναι γνωστή σήμερα, την αναγνωρίζουμε εύκολα και την καταδικάζουμε άμεσα, εμείς οι λίγο πιο συνειδητοί. Αλλά υπάρχει επίσης και μια άλλη μορφή επιθετικότητας και μίσους εξίσου επικίνδυνη, αν όχι χειρότερη καθώς δεν είναι τόσο φανερή, που ενισχύει τρομακτικά το “εγώ” μας και θαμπώνει την αληθινή μας φύση. Είναι το μίσος ενάντια στο μίσος. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που αυτοπροσδιορίζονται ως ηθικοί κι ενάρετοι και θεωρούν δικαιολογημένη τη βία προς αυτούς που φέρονται βάναυσα ενάντια σε κάθε ζωντανό οργανισμό. Νιώθουν πως είναι ευθύνη τους να επιβάλλουν την τάξη και αναλαμβάνουν φανατικό αγώνα ενάντια στη βία. Αυτοί θα δυσκολευτούν περισσότερο να αντιληφθούν το μίσος και την αγανάκτηση που υπάρχει μέσα τους. Δεν μπορούν να δουν πως η δράση τους είναι απλώς ένας άλλος τρόπος εκδήλωσης της ίδιας ενέργειας, της ίδιας επιθετικότητας, του ίδιου μίσους. Είναι ένας άλλος δρόμος υπεκφυγής για να μην αντιμετωπίσουν τους εσωτερικούς τους δαίμονες. Είναι μια νέα διέξοδος, μια νέα φόρμα απανθρωπιάς, που εφευρίσκει ο εγωισμός μας, μόλις γινόμαστε λίγο πιο συνειδητοί και αντιλαμβανόμαστε πως δεν είναι σωστό να πληγώνουμε οποιονδήποτε, ώστε να μας κοροϊδέψει για να διατηρήσουμε ζωντανό το ίδιο μίσος στον εαυτό μας, την ίδια αναξιοπρεπή συμπεριφορά, αλλά με άλλη μορφή και προς άλλη κατεύθυνση, πιο ¨εκλεπτυσμένα¨. Το εσωτερικό κενό βέβαια δεν πρόκειται έτσι να πληρωθεί και ο δαιμονισμένος, ο άνθρωπος που φοβάται, που φθονεί, που μισεί και επιτίθεται, όσο και να προσπαθεί να μεταφέρει το φταίξιμο, θα συνεχίσει να υποφέρει από τους δαίμονές του μέχρι να αποφασίσει να συμφιλιωθεί μαζί τους.

Όσο παραμένουμε ασυνείδητοι

έχουμε ανάγκη το χάος στη ζωή μας

Σε μη συνειδητό επίπεδο έλκουμε κι αναζητούμε το χαλασμό, ικετεύουμε για την καταστροφή, για την κάθε είδους κρίση, γιατί αν δεν υπάρχουν αυτά στη ζωή μας να δρουν ως καταλύτης ή εξορκισμός για τους εσωτερικούς μας δαίμονες, θα αρχίσουμε να τους παρατηρούμε στον εαυτό μας κι αυτό είναι το μόνο που προσπαθούμε διαρκώς και με κάθε τρόπο να αποφύγουμε στη ζωή μας. Επιζητάμε την σκέδαση παρά το καθρέφτισμα. Αντέχουμε τους πολέμους και την τρομοκρατία όσο κι αν τα καταδικάζουμε, τα βγάζουμε πέρα με την παγκόσμια οικονομική κρίση όσο κι αν πνιγόμαστε στη μιζέρια και στην γκρίνια αλλά μόλις σε μια μοναχική στοχαστική στιγμή προσεγγίσουμε δειλά το εσωτερικό μας χάος, τις φοβίες μας, την μοναξιά μας, το μίσος μας καταρρέουμε από τρόμο και το βάζουμε στα πόδια να γλιτώσουμε.




Έχουμε την αίσθηση τελικά πως αυτό που ονομάζουμε “εξέλιξη της συνειδητότητας” δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί σταδιακά κι αργά αλλά μονάχα αιφνιδιαστικά, με κβαντικά άλματα, μέσα από εκλάμψεις κι εκρήξεις, όταν ο πόνος έχει γίνει ανυπόφορος, όταν το μαχαίρι έχει φτάσει στο κόκαλο, όταν η ανάγκη του οργανισμού να λυτρωθεί απ’ αυτό που τον βασανίζει ώστε να καταφέρει να επιβιώσει έχει φτάσει στο απροχώρητο. Όταν γίνει ζήτημα ΖΩΗΣ και ΘΑΝΑΤΟΥ. Σ’ αυτό το οριακό σημείο βρισκόμαστε τώρα. Στο σημείο της ιστορίας που καλούμαστε να επιλέξουμε αν θα παραμείνουμε εξαρτημένοι και θα αφανιστούμε ή θα αποφασίσουμε να γίνουμε κυρίαρχοι του εαυτού μας και όχι δυνάστες των γύρω μας. Να επιλέξουμε αν θα βρούμε το κουράγιο να αντιμετωπίσουμε τους εσωτερικούς μας δαίμονες ή θα συνεχίσουμε να κυνηγάμε φαντάσματα. Να γίνουμε καλά ή θα αφήσουμε την ασθένεια να εξαπλωθεί και να μολύνει το Όλον. Καλούμαστε τελικά να επιλέξουμε αν θα αποφασίσουμε να ζήσουμε… ή να πεθάνουμε.


Η επιλογή είναι δική μας


http://nekthl.blogspot.gr/2014/08/blog-post_37.html" onclick="window.open(this.href);return false;
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό

Εικόνα
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
Άβαταρ μέλους
elenaki
Δημοσιεύσεις: 7152
Εγγραφή: 08 Φεβ 2010 6:10 pm

Re: ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ

Δημοσίευση από elenaki »

Και μια σιγανή φωνή μέσα μας λέει...
Όμως κουνήσου από το πηγάδι...Όποιο τρόπο και να διαλέξεις η κατεύθυνση είναι το Ένα...Και μια κατεύθυνση έχει κίνηση...

Δεν είναι μεταφυσικός ο δαίμονας...Είναι παραμύθι που μας πούλησαν για να σφαζόμαστε μεταξύ μας με τις ευλογίες του θεού...
Ειρήνη και άνθρωπος, δεν θα ανταμώσουν ποτέ σε τούτο το πεδίο του Φυσικού Κόσμου, αν το παραχωρούμε στην ασυνειδησία μας...
Εκεί είναι ο δαίμονας του καθενός...είτε καλός άνθρωπος είναι, είτε κακός, είτε καλύτερος, είτε χειρότερος...

και ο παράδεισος μπορεί να περιμένει...όσο ο άνθρωπος μισεί τον Εαυτό του...με "καλοσύνη" βεβαίως βεβαίως!
Βασουλα μου.. :cry: @};-
Σε μη συνειδητό επίπεδο έλκουμε κι αναζητούμε το χαλασμό, ικετεύουμε για την καταστροφή, για την κάθε είδους κρίση, γιατί αν δεν υπάρχουν αυτά στη ζωή μας να δρουν ως καταλύτης ή εξορκισμός για τους εσωτερικούς μας δαίμονες, θα αρχίσουμε να τους παρατηρούμε στον εαυτό μας κι αυτό είναι το μόνο που προσπαθούμε διαρκώς και με κάθε τρόπο να αποφύγουμε στη ζωή μας. Επιζητάμε την σκέδαση παρά το καθρέφτισμα. Αντέχουμε τους πολέμους και την τρομοκρατία όσο κι αν τα καταδικάζουμε, τα βγάζουμε πέρα με την παγκόσμια οικονομική κρίση όσο κι αν πνιγόμαστε στη μιζέρια και στην γκρίνια αλλά μόλις σε μια μοναχική στοχαστική στιγμή προσεγγίσουμε δειλά το εσωτερικό μας χάος, τις φοβίες μας, την μοναξιά μας, το μίσος μας καταρρέουμε από τρόμο και το βάζουμε στα πόδια να γλιτώσουμε.

=((
"Ευχαριστώ που βρίσκομαι μεσα στην Ανάσα Σου"!
----------------------------
Πολεμα και Οραματισου!
Άβαταρ μέλους
Ταρούλα
Δημοσιεύσεις: 29912
Εγγραφή: 16 Αύγ 2011 6:45 pm

Re: ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ

Δημοσίευση από Ταρούλα »

:cry: @};- @};- @};-

Η επιλογή είναι δική μας :romance-heartbeating:
Η μόνη βεβαιότητα που μπορείς να έχεις στην ζωή σου είναι μόνο μέσα στην Πίστη, πως ό,τι έρθει, πάντα το Πνεύμα θα δρα εντός σου... Η καρδιά φωτίζει τον σκοτεινό δρόμο της ζωής... Β.Ν. :romance-heartbeating:
Άβαταρ μέλους
Βικούλα
Δημοσιεύσεις: 25987
Εγγραφή: 08 Φεβ 2012 4:24 pm

Re: ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ

Δημοσίευση από Βικούλα »

:cry: @};- @};- @};- :x
"Το να είσαι τέλειος είναι μια πρόκληση του «δεν μπορώ»
Το να είσαι ευτυχισμένος είναι η πρόκληση του «Θέλω»…" Β.Ν.
Πολέμα και οραματίσου! @};-
Άβαταρ μέλους
Μπεττουλα
Δημοσιεύσεις: 6425
Εγγραφή: 03 Οκτ 2011 12:22 pm

Re: ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ

Δημοσίευση από Μπεττουλα »

Vaso έγραψε: Μια συνήθεια είναι να μένεις στο παρελθόν και να λυπάσαι για τα λάθη σου...
Να μένεις πάνω στο πηγάδι του και να πολεμάς γι' αυτό που βρίσκεται εκεί μέσα...
Στην ουσία πολεμάς ένα φάντασμα και εν τω μεταξύ η Ζωή περνάει και εσύ νομίζεις ότι αυτό που βιώνεις είναι ζωή...

Τι "μάθημα" να πάρει κανείς από ένα πηγάδι?
Το μόνο που σε μαθαίνει είναι τον μηδενισμό της εξέλιξής σου, γιατί όλη σου η εμπειρία χτίζεται εκεί γύρω από το πηγάδι...

Παίρνω το νερό, χύνω το νερό, παίρνω το νερό, χύνω το νερό, παίρνω το νερό, χύνω το νερό, παίρνω το νερό, χύνω το νερό...

γεμίζω-αδειάζω, γεμίζω-αδειάζω, γεμίζω-αδειάζω, γεμίζω-αδειάζω, γεμίζω-αδειάζω

μια συνεχιζόμενη μηχανιστική κίνηση, μέχρι να σπάσει η στάμνα και να λυτρωθείς, από αυτό που νόμιζες ότι ζεις...
στο τέλος βαριέσαι και την στάμνα, αλλά νομίζεις ότι δεν έχεις άλλον τρόπο να ξεδιψάσεις...
πολυ βιωμενο @};-
Είναι η πιο όμορφη εμπειρία η διαδρομή από το Δύο στο Ένα, γιατί σε βάζει στην διαδικασία να θυμηθείς τους θησαυρούς της διαδρομής που έκανες από ΄το Ένα, στο Δύο...Και το να μην νιώσεις την παραμικρή θλίψη γι' αυτήν την διαδρομή, είναι η Σοφία και η Αγάπη μεμιάς εκφρασμένες...
Και μια σιγανή φωνή μέσα μας λέει...
Όμως κουνήσου από το πηγάδι...Όποιο τρόπο και να διαλέξεις η κατεύθυνση είναι το Ένα...Και μια κατεύθυνση έχει κίνηση...
ετσι @};- :x
Όσο παραμένουμε ασυνείδητοι

έχουμε ανάγκη το χάος στη ζωή μας

Σε μη συνειδητό επίπεδο έλκουμε κι αναζητούμε το χαλασμό, ικετεύουμε για την καταστροφή, για την κάθε είδους κρίση, γιατί αν δεν υπάρχουν αυτά στη ζωή μας να δρουν ως καταλύτης ή εξορκισμός για τους εσωτερικούς μας δαίμονες, θα αρχίσουμε να τους παρατηρούμε στον εαυτό μας κι αυτό είναι το μόνο που προσπαθούμε διαρκώς και με κάθε τρόπο να αποφύγουμε στη ζωή μας. Επιζητάμε την σκέδαση παρά το καθρέφτισμα.
αυτο και αν ειναι βιωμενο @};-
Έχουμε την αίσθηση τελικά πως αυτό που ονομάζουμε “εξέλιξη της συνειδητότητας” δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί σταδιακά κι αργά αλλά μονάχα αιφνιδιαστικά, με κβαντικά άλματα, μέσα από εκλάμψεις κι εκρήξεις, όταν ο πόνος έχει γίνει ανυπόφορος, όταν το μαχαίρι έχει φτάσει στο κόκαλο, όταν η ανάγκη του οργανισμού να λυτρωθεί απ’ αυτό που τον βασανίζει ώστε να καταφέρει να επιβιώσει έχει φτάσει στο απροχώρητο. Όταν γίνει ζήτημα ΖΩΗΣ και ΘΑΝΑΤΟΥ. Σ’ αυτό το οριακό σημείο βρισκόμαστε τώρα.
@};- @};- και τελικα για να γινει ζητημα ζωης και θανατου δεν ειναι απαραιτητη η σωματικη ασθενεια.. @};-
Η εσωτερική σπουδαιότητα του ανθρώπου είναι το Φως που τον ακολουθεί, όπου και να βρίσκεται...Να πολεμάει γι' αυτήν την σπουδαιότητα είναι το ζητούμενο
Άβαταρ μέλους
Ελενίτσα
Δημοσιεύσεις: 11510
Εγγραφή: 16 Μαρ 2010 8:35 pm

Re: ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ

Δημοσίευση από Ελενίτσα »

Και μια σιγανή φωνή μέσα μας λέει...
Όμως κουνήσου από το πηγάδι...Όποιο τρόπο και να διαλέξεις η κατεύθυνση είναι το Ένα...Και μια κατεύθυνση έχει κίνηση...
Στο σημείο της ιστορίας που καλούμαστε να επιλέξουμε αν θα παραμείνουμε εξαρτημένοι και θα αφανιστούμε ή θα αποφασίσουμε να γίνουμε κυρίαρχοι του εαυτού μας και όχι δυνάστες των γύρω μας. Να επιλέξουμε αν θα βρούμε το κουράγιο να αντιμετωπίσουμε τους εσωτερικούς μας δαίμονες ή θα συνεχίσουμε να κυνηγάμε φαντάσματα. Να γίνουμε καλά ή θα αφήσουμε την ασθένεια να εξαπλωθεί και να μολύνει το Όλον. Καλούμαστε τελικά να επιλέξουμε αν θα αποφασίσουμε να ζήσουμε… ή να πεθάνουμε.
Βασούλα μου... @};- :cry: :cry: :x :x
Ο ΄Ανθρωπος δεν έχει απλά την νοημοσύνη του λεξικού, αλλά την Σοφία του θεού…Και για να την εκφράσει, χρειάζεται πρωτίστως να αφοσιωθεί σ’ αυτό που Είναι… B.N.

Είμαι Άνθρωπος! @};-
Άβαταρ μέλους
Ellaki
Δημοσιεύσεις: 27248
Εγγραφή: 30 Ιούλ 2007 11:02 am
Τοποθεσία: Αγάπη

Re: ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ

Δημοσίευση από Ellaki »

@};- @};- @};-
Ας ξεκινήσουμε να αγαπάμε, κι ας μην ξέρουμε ακόμα καλά τον τρόπο... :romance-heartbeating:
Άβαταρ μέλους
Μάνος
Δημοσιεύσεις: 18535
Εγγραφή: 05 Μαρ 2014 8:10 am

Re: ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ

Δημοσίευση από Μάνος »

Να το πάλι το θέμα επιλογής μπροστά μου!
Επιλογή..., επιλογή..., επίλογή...
Επιλέγουμε τι θα φάμε, όπως επίσης επιλέγουμε πως θα αισθανθούμε!
Απλά τα πράγματα!
Βασούλα σε ευχαριστούμε!
>:d< >:d< >:d<
Εικόνα

Αγάπη είναι να με αφήνεις να σε αγγίξω,
να με ακούς, ακόμα και όταν δεν μιλάω,
να με βλέπεις, ακόμα και όταν δεν είμαι δίπλα σου...
Άβαταρ μέλους
Annoula
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 33486
Εγγραφή: 27 Απρ 2007 2:43 pm

Re: ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ

Δημοσίευση από Annoula »

@};- @};- @};-
Αν ο Θεός είναι η πρωταρχική Αιτία η Αγάπη θα είναι το αποτέλεσμα
Πατέρα μου/Μητέρα μου, είναι παιδί της Αλήθειας και μόνο αυτή είναι ο δρόμος ο δικός μου προς εσένα
Πολέμα και Οραματίσου
Άβαταρ μέλους
Έφη
Δημοσιεύσεις: 8299
Εγγραφή: 31 Ιαν 2010 11:57 pm

Re: ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ

Δημοσίευση από Έφη »

Είναι η πιο όμορφη εμπειρία η διαδρομή από το Δύο στο Ένα, γιατί σε βάζει στην διαδικασία να θυμηθείς τους θησαυρούς της διαδρομής που έκανες από ΄το Ένα, στο Δύο...Και το να μην νιώσεις την παραμικρή θλίψη γι' αυτήν την διαδρομή, είναι η Σοφία και η Αγάπη μεμιάς εκφρασμένες...
:x
Είμαι αυτό που είμαι !

Εικόνα
Άβαταρ μέλους
Giorgos Agelis
Δημοσιεύσεις: 4062
Εγγραφή: 08 Απρ 2011 2:44 am
Τοποθεσία: KATERINH PIERIA

Re: ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ

Δημοσίευση από Giorgos Agelis »

Vaso έγραψε:...Έβγαλε τον δαίμονα έξω από τον συναισθηματικό κόσμο των ανθρώπων και έτσι τους έδωσε κίνητρο να παραμένουν ασυνείδητοι, πολεμώντας κάθε τι στον Φυσικό Κόσμο που τους τον θυμίζει...
Φοβερή Αλήθεια
Βασούλα ευχαριστούμε @};- @};- @};-
Άβαταρ μέλους
Ιωαννάκι
Δημοσιεύσεις: 17532
Εγγραφή: 05 Νοέμ 2010 10:53 pm

Re: ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ

Δημοσίευση από Ιωαννάκι »

Συγκλονιστικό όλο το πόστ @};-
Είναι η πιο όμορφη εμπειρία η διαδρομή από το Δύο στο Ένα, γιατί σε βάζει στην διαδικασία να θυμηθείς τους θησαυρούς της διαδρομής που έκανες από ΄το Ένα, στο Δύο...Και το να μην νιώσεις την παραμικρή θλίψη γι' αυτήν την διαδρομή, είναι η Σοφία και η Αγάπη μεμιάς εκφρασμένες...
:x
Και μια σιγανή φωνή μέσα μας λέει...
Όμως κουνήσου από το πηγάδι...Όποιο τρόπο και να διαλέξεις η κατεύθυνση είναι το Ένα...Και μια κατεύθυνση έχει κίνηση...
:x
“Υπάρχει πολύς πόνος στη ζωή μας
και ίσως ο μόνος πόνος που θα μπορούσε να αποφευχθεί
είναι αυτός που προέρχεται από την προσπάθεια
να αποφύγουμε τον πόνο.”
Ποσο μεγάλη αλήθεια!!! @};-
Δεν είναι μεταφυσικός ο δαίμονας...Είναι παραμύθι που μας πούλησαν για να σφαζόμαστε μεταξύ μας με τις ευλογίες του θεού...
Ειρήνη και άνθρωπος, δεν θα ανταμώσουν ποτέ σε τούτο το πεδίο του Φυσικού Κόσμου, αν το παραχωρούμε στην ασυνειδησία μας...
Εκεί είναι ο δαίμονας του καθενός...είτε καλός άνθρωπος είναι, είτε κακός, είτε καλύτερος, είτε χειρότερος...
Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί ότι η γιαγιά μου όταν ήθελε να ανφερθεί στο διάβολο τον αποκαλούσε "ο έξω από δω". Φοβόταν ακόμα κ να τον αποκαλέσει "διάβολο" και είναι αστείο τελικά ότι αυτό που φοβόταν τόσο δεν ήταν καθόλου "έξω" αλλά τόσο "μέσα" της που αν το συνειδητοποιούσε θα πάθαινε ανακοπή.
Θυμάμαι-Πιστεύω-Ζω :romance-heartbeating:
Όσο μακρύτερα ο Θεός, τόσο μακρύτερα πηγαίνω... :romance-heartbeating:
Άβαταρ μέλους
Vasoula
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 88472
Εγγραφή: 24 Απρ 2007 11:47 am
Τοποθεσία: Σείριος

Re: ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ

Δημοσίευση από Vasoula »

τόσο δεν ήταν καθόλου "έξω" αλλά τόσο "μέσα" της που αν το συνειδητοποιούσε θα πάθαινε ανακοπή.
μα γι' αυτό η θρησκεία τον έβγαλε έξω από τον άνθρωπο...Για να τον αφήσει πάντα μισό και αδύναμο, Ιωαννάκι μου...
Το να ξεχνάει κανείς την ελευθερία του, είναι το κύριο μέλημα του κοσμικού κακού...
Όλοι οι άνθρωποι ξεχνάνε την Ελευθερία τους, και επιλέγουν το καλό ή το κακό, μην θέλοντας να είναι ελεύθεροι γιατί εκεί αρχίζουν οι αγωνίες...είναι καλό αυτό? είναι κακό αυτό?
Αν έχουν ένα μπούσουλα τους είναι πιο εύκολο να τον ακολουθήσουν...
Δεν τους νοιάζει αν δεν είναι ελεύθεροι, αρκεί να έχουν τον μπούσουλα...

όπου όμως υπάρχει ανάγκη για μπούσουλα, οι Νόμοι έχουν ήδη ματαιωθεί από τον φόβο για την Αλήθεια...

>:d< >:d< >:d< >:d< >:d<
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό

Εικόνα
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
Άβαταρ μέλους
Ιωαννάκι
Δημοσιεύσεις: 17532
Εγγραφή: 05 Νοέμ 2010 10:53 pm

Re: ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ

Δημοσίευση από Ιωαννάκι »

όπου όμως υπάρχει ανάγκη για μπούσουλα, οι Νόμοι έχουν ήδη ματαιωθεί από τον φόβο για την Αλήθεια...
@};- @};- @};-

Καταλήγω απλά ότι η εννοια Ελευθερία είναι εντελώς παρερμηνευμένη...Να μου πεις και τι έχουν αφήσει χωρίς να το αλλοιώσουν? :-??
Βασούλα μου >:d< >:d< >:d< >:d< >:d< >:d<
Θυμάμαι-Πιστεύω-Ζω :romance-heartbeating:
Όσο μακρύτερα ο Θεός, τόσο μακρύτερα πηγαίνω... :romance-heartbeating:
Άβαταρ μέλους
Vasoula
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 88472
Εγγραφή: 24 Απρ 2007 11:47 am
Τοποθεσία: Σείριος

Re: ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ

Δημοσίευση από Vasoula »

καρδούλα, όλη η αυτογνωσία στηρίζεται στο να είμαστε δεκτικοί στην εσωτερική μας καθοδήγηση...

Υπάρχει πάντα ο Εαυτός μας που μας καθοδηγεί, αλλά όταν δεν ξέρεις τι είναι καλό και τι είναι κακό, το λογικότερο είναι να μην τον ακούς, γιατί σε πάει κόντρα σ' αυτά που έμαθες, σε πάει κόντρα στον μπούσουλα και αυτό είναι πολύ αγχωτικό για έναν άνθρωπο, που θέλει να λουφάξει μέσα στην λήθη του και στην ζωή του. για να την περάσει όσο πιο ανώδυνα γίνεται...

>:d< >:d< >:d< >:d< >:d< >:d<
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό

Εικόνα
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι

Επιστροφή στο “ΣΧΕΣΕΙΣ”