«Είμαστε ζητιάνοι της αγάπης. Πολλοί άνθρωποι μπαίνουν σε μια σχέση γιατί ζητιανεύουν την αγάπη...»
~Osho~
Όπως και πολλοί άνθρωποι παραμένουν σε μια τελματωμένη σχέση ζητιανεύοντας λίγη αγάπη, λίγη προσοχή, λίγο ενδιαφέρον…
Γιατί όμως να μπούμε σ’ αυτή τη διαδικασία; Γιατί να μην είμαστε σε μια σχέση που μας ικανοποιεί, που πραγματικά μας καλύπτει… γιατί να μην είμαστε σε μια σχέση που πραγματικά θέλουμε και επιθυμούμε; Μήπως φοβόμαστε να ξεβολευτούμε από την παρούσα κατάσταση; Μήπως πιστεύουμε πως δεν αξίζουμε να αγαπηθούμε πραγματικά, έτσι, επιλέγουμε να συμβιβαστούμε σε αυτό που θεωρούμε ότι μας αξίζει; Και ποιος αποφασίζει τι μας αξίζει και τι όχι;
Θα πρέπει πρώτα να μάθουμε να δίνουμε εμείς αγάπη στον εαυτό μας. Όση αγάπη κι αν μας δώσουν οι άλλοι δεν πρόκειται να μας βοηθήσει να λύσουμε τα θέματα που έχουμε εμείς με τον εαυτό μας. Δεν μπορούμε να ζητάμε την αγάπη του άλλου, ενώ εμείς μισούμε τον εαυτό μας ή νιώθουμε αμφίθυμα συναισθήματα για αυτόν… Πολλοί άνθρωποι ψάχνουν μια σχέση, λίγη αγάπη για να γεμίσουν τα εσωτερικά κενά που νιώθουν, για να καλύψουν τις αγωνίες και την απουσία νοήματος που νιώθουν στη ζωή τους, για να σωθούν.
Μπορεί να μας σώσει κάποιος αν εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε σε θέση να σώσουμε τον εαυτό μας; Ο έρωτας, η αγάπη δεν πρόκειται να λειτουργήσει σαν μια μόνιμη σανίδα σωτηρίας, δεν πρόκειται να μας βοηθήσει να λύσουμε όλα μας τα προβλήματα, δεν πρόκειται να μας προσφέρει μια διαρκή κατάσταση ευτυχίας ή ασφάλειας.
Το πιο πιθανό είναι να καταλήξουμε να ζούμε με τις προσδοκίες που έχουμε από τον άλλο και όταν ο άλλος δεν μας προσφέρει όσα είχαμε φανταστεί να ερχόμαστε σε σύγκρουση μαζί του. Μπορεί να καταλήξουμε να ζούμε σε μια σχέση εξάρτησης, ζητιανεύοντας συναισθήματα, τα οποία δεν είμαστε ικανοί να προσφέρουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας. Κι αν δεν μπορούμε να τα προσφέρουμε στον εαυτό μας, πώς θα μπορούσαμε να τα προσφέρουμε στους άλλους και πώς θα μπορούσαμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι είναι ικανός και αξίζει να τα δεχτεί από τον άλλο; Τελικά, μήπως, καταλήγουμε να ζητιανεύουμε κάτι που δεν μπορούμε να το δούμε όταν μας το δίνουν ή δεν μπορούμε να το δεχθούμε όταν μας το προσφέρουν;
Ζητιανεύοντας λίγη αγάπη, τόση που πιστεύουμε πως είναι αρκετή για να καλύψει τα συναισθηματικά μας κενά, να δώσει ένα νόημα στην ύπαρξή μας, να μας δώσει λίγη παρηγοριά, μια αγκαλιά, λίγη ελπίδα και αισιοδοξία για ζωή. Και… κάθε φορά που δεν μπορείς να δώσεις αυτή τη λίγη αγάπη που σου ζητώ σε θεωρώ ανίκανο και σε κατηγορώ για αυτό. Είναι πιο εύκολο να κοιτάζω και να ανακαλύπτω τα δικά σου λάθη, παρά να στρέφω το βλέμμα μου προς τον εαυτό μου. Δεν θα αντέξω να θεωρήσω τον εαυτό μου ανίκανο να δώσει και να πάρει αγάπη, δεν θα αντέξω να θεωρήσω τον εαυτό μου ως ένα ζητιάνο της αγάπης… Ζητιανεύω, αλλά το ονομάζω διεκδικώ. Αρνούμαι να σου δώσω αγάπη, αλλά το ονομάζω προστατεύω τον εαυτό μου. Εξαρτώμαι, αλλά το ονομάζω απόδειξη της αγάπης μου για σένα…
Και καταλήγω να ζω σε μια αυταπάτη… όπου θεωρώ ότι εσύ μ’ αγαπάς κι εγώ σ’ αγαπώ… και κάθε τι που δεν θέλεις να μου το δώσεις, το ζητάω, το απαιτώ… Απαιτώ να μου δώσεις πράγματα, που εγώ δεν μπορώ να δώσω στον εαυτό μου. Δεν αντέχω τον ίδιο μου τον εαυτό και πιστεύω πως η λύση είναι να κρυφτώ στην αγκαλιά σου, να επουλώσω τις πληγές μου με την αγάπη σου. Πώς γίνεται όμως να με αντέξει κάποιος, όταν εγώ δεν αντέχω τον εαυτό μου; Πώς να εκφράσω τον αληθινό μου εαυτό απέναντί σου, όταν δεν έχω τη δύναμη να δω εγώ ο ίδιος τον αληθινό μου εαυτό ή όταν ντρέπομαι για τον εαυτό μου;
Μήπως ζητιανεύοντας λίγη αγάπη σου και βλέποντας ότι μου τη δίνεις πείθω τον εαυτό μου ότι είσαι αυτό που θέλω και ότι νιώθω ικανοποίηση από αυτό που ζω, από αυτό που έχω επιλέξει; Μήπως δεν αντέχω ούτε στιγμή να μείνω μόνος, έχοντας την ανάγκη μιας πηγής που διαρκώς θα μου προσφέρει αυτό που εγώ ούτε στο ελάχιστο δεν μπορώ να προσφέρω στον εαυτό μου… λίγη αγάπη… και θα συμβιβαστώ σ’ αυτή, γιατί δεν πιστεύω πως αξίζω κάτι παραπάνω, ούτε εγώ έδωσα ποτέ στον εαυτό μου κάτι παραπάνω, ξεκινώντας από το βασικότερο που είναι η αποδοχή. Δεν με αποδέχομαι, αλλά στην πραγματικότητα ούτε εσένα αποδέχομαι, γιατί αποδοχή σημαίνει ότι σε δέχομαι όπως είσαι κι όχι όπως θα ήθελα να είσαι… και η αλήθεια είναι πως όση ικανοποίηση νιώθω από τον εαυτό μου, άλλη τόση ικανοποίηση νιώθω κι από σένα, κι από τη σχέση μας κι από αυτά που μου προσφέρεις… Ζητιανεύω την αγάπη σου για να νιώσω σημαντικό άτομο, για να διώξω τη μοναξιά που τόσο φοβάμαι και για να βρω ένα λόγο να δώσω λίγη αξία στον εαυτό μου…
Κι όλα αυτά είναι τόσο επιφανειακά και τελικά καταλαβαίνεις πως σε αγγίζουν τόσο λίγο συναισθηματικά, γιατί… δεν είναι πραγματική αγάπη…
Έχουμε τέτοια ανάγκη για αγάπη που για ένα χρονικό διάστημα την απολαμβάνουμε ακόμα κι αν είναι απάτη ~Χόρχε Μπουκάι~
http://papadopsixologos.blogspot.gr/201 ... l?spref=fb" onclick="window.open(this.href);return false;
Και πως δίνουμε αγάπη στον εαυτό μας; Με ποιον τρόπο; Φροντίζοντας τον με ποιά έννοια;;; 
