ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ...

Συντονιστής: Emmaki

Άβαταρ μέλους
Vasoula
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 88472
Εγγραφή: 24 Απρ 2007 11:47 am
Τοποθεσία: Σείριος

ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ...

Δημοσίευση από Vasoula »

Μου έχει τύχει πολλές φορές μέσα στην διευρυμένη σχέση της Θεραπείας "ψυχολογία-πνευματικότητα", να μου αναφέρουν οι άνθρωποι ότι έχουν βιώσει ανάλογες συμπεριφορές με αυτές που περιγράφει το άρθρο...

Ειδικά επειδή ο τομέας "ρέικι" είναι ένας σημαντικός παράγοντας στην Ζωή μου και η φύση του ρέικι είναι πνευματική και καθόλου ψυχολογική, είχα την ευκαιρία να παρατηρώ τις συμπεριφορές του "θεραπευτή"-πρακτικού του ρέικι, σαν σκοπό της ζωής του να θεραπεύσει και τους άλλους, είτε σαν δάσκαλος, είτε σαν απλός μεταβιβαστής της πνευματικής ενέργειας κατά την συνεδρία...
Είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω τις επιδράσεις της πνευματικότητας σε μία ευρύτερη διάθεση "σωτηρίας", που εύκολα και γρήγορα θα έβαζε και τους άλλους, στην ίδια τροχιά...

Μέσα από τις ομάδες αυτογνωσίας, είχα την ευκαιρία να παρατηρώ και την επίδραση της ψυχολογίας στον εσωτερικό "σωτήρα" του καθενός...Η ψυχολογία έδινε σαφώς πιο πολλά επιχειρήματα για τον βαθύτερο πόνο και έτσι πιο πολλά εφόδια να ξυπνήσει μέσα στον άλλον την ίδια ανάγκη, να βιώσει δηλαδή τον πόνο του και την ασυνειδησία του, αφυπνίζοντας πιο αληθινά μέρη του Εαυτού του...

Άρχισα λοιπόν να παντρεύω αυτές τους δύο παράγοντες, δίνοντας μεγαλύτερη σημασία στον Άνθρωπο και την μοναδικότητά του, γιατί ο καθένας, πραγματικά έχει μια μοναδικότητα στην στιγμή που θα θελήσει να έρθει σε επαφή με τον βαθύτερο Εαυτό του...Αυτή η μοναδικότητα στην στιγμή, χαρακτηρίζεται και από την αληθινή πρόθεση Αυτοθεραπείας, σαν ιδιαίτερη και χωρίς αμφισβήτηση ανάγκη του καθενός, ανάγκη που δεν έχει "ναι μεν...αλλά", αλλά κατευθύνεται σε έναν εντελώς ευθύ σκοπό...

Και αυτός ο ευθύς σκοπός δεν περιέχει κανέναν άλλον! Ούτε μισό άλλον...

Συνήθως η προσέγγιση των ανθρώπων στο ρέικι ή στην αυτογνωσία ξεκινάει από δύο παράγοντες, σε ένα μεγάλο ποσοστό...
Ο ένας είναι η αντίληψη ότι κάτι δεν πάει καλά στην ζωή μας και θέλουμε να την φέρουμε γρήγορα σε ισορροπία για να μπορούμε να απολαύσουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους...
Ο άλλος είναι η αντίληψη ότι κάτι δεν πάει καλά στους άλλους και θέλουμε τα εφόδια για να τους φέρουμε γρήγορα σε ισορροπία για να απολαύσουμε τις σχέσεις μας μαζί τους...

Σπάνια έχω συναντήσει ανθρώπους που έχουν αντιληφθεί ότι κάτι δεν πάει καλά με τον Εαυτό τους και θέλουν να βρουν τρόπους να τον προσεγγίσουν πιο αληθινά και με ουσία, χωρίς να τους ενδιαφέρει η σχέση τους με τους άλλους...

Όπως καταλαβαίνετε, δεν μας αρκεί η δική μας αυτοθεραπεία, γιατί δεν μας δίνει την ευκαιρία να απολαύσουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους, αν αυτοί οι άλλοι δεν έχουν καμία τέτοια πρόθεση...
Εγωιστικοί λοιπόν είναι οι λόγοι, τις περισσότερες φορές, που αναπτύσσουμε την πρόθεση αυτοθεραπείας...Ο στόχος μας τις περισσότερες φορές είναι η σχέση μας με τους άλλους...

Συζητώντας μέσα στις ομάδες Αγάπη-Σοφία για τις ανάγκες μας, αυτή της κοινωνικοποίησης/συντροφικότητας/επικοινωνίας ήταν η πιο ουσιαστική ανάγκη...
Η ανάγκη επικοινωνίας είναι πανανθρώπινη...
Πως θα επικοινωνήσουμε όμως με τους άλλους, αν αυτοί δεν έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα με εμάς?
Πως θα τους ερωτευθούμε, αν περπατάμε σε διαφορετικούς δρόμους?
Πως θα μας ακούσουν, πως θα τους ακούσουμε, αν τα αφτιά μας ακούνε διαφορετικούς ήχους? αν τα μάτια μας βλέπουν διαφορετικά "ηλιοβασιλέματα"?
Πως θα τους νιώσουμε, αν κρύβουν τον προσωπικό πόνο και δεν μας ανοίγονται, συζητώντας συνεχώς ανούσια θέματα?

Στο άρθρο ο συγγραφέας νιώθει την ανάγκη να επιδράσει στον φίλο του, να τον κάνει να ανοιχτεί, να θυμηθεί αυτό που θέλει να ξεχάσει...Τότε όμως δεν είναι φίλος του, αλλά ένα "πειραματόζωο" που πάνω του θα επιχειρήσει να εκφράσει ότι ο ίδιος έχει μάθει...
Θέλει να τον φέρει στον δρόμο της αυτογνωσίας, τάχα για καλό του, όμως η βαθύτερη πρόθεση είναι ότι θέλει να επικοινωνήσει μαζί του πάνω στο μοτίβο της αυτογνωσίας και της θεραπείας, ενόσω ο άλλος δεν έχει δείξει τέτοια πρόθεση και βγήκε μαζί του για να πιεί μια μπύρα, συζητώντας για τον καιρό, τα γκομενάκια, το έργο που είδε προχτές, το φαγητό που κάηκε...

Οι δρόμοι μας κάποια στιγμή χωρίζουν...Και αυτό δεν θέλει κανείς να το παραδεχτεί στην ουσία...

Δεν αντέχεται, λένε, η ασυνειδησία και αυτή η ανούσια επικοινωνία περί ανέμων και υδάτων...
Ακόμα και η αυτογνωσία έτσι αποκτά σκοπό...ουσιώδη λένε...
Αν η αυτογνωσία με διακρίνει σε ουσιώδη ή ανούσιο άνθρωπο, τότε να την χέσω...

Ο πνευματικός μας άξονας, είναι ο μοναχικός μας δρόμος προς το Πνεύμα μας, τον αληθινό μας Εαυτό, που έχει έναν και μοναδικό σκοπό...Να αναπτύξει τον οριζόντιο, ώστε να νιώθουμε τους ανθρώπους και να τους αγαπάμε όπως είναι...Να μπορούμε να διακρίνουμε τις προθέσεις τους και να τους υποστηρίζουμε, χωρίς να τους βιάζουμε...
Σκοπός της αυτογνωσίας είναι να μπορούμε να είμαστε αληθινά ο Εαυτός μας, ακόμα και αν απέναντί μας είναι ο χίτλερ...Να μην θέλουμε ντε και καλά να τον θεραπεύσουμε κι αυτόν...Και αν δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί του, να διακρίνουμε ότι έχουμε διαφορετικούς δρόμους και με αγάπη και σεβασμό να αφήνουμε τον άλλον να είναι όπως θέλει και μπορεί και εμείς να προχωράμε στο μονοπάτι μας, χωρίς απωθημένα, χωρίς τύψεις, χωρίς προσδοκίες και κυρίως χωρίς αυτήν την αίσθηση της αποτυχίας ότι δεν καταφέραμε να τον θεραπεύσουμε αυτόν τον χίτλερ, γιατί δεν είναι ο σκοπός μας να θεραπεύσουμε κανέναν, εκτός από τον εαυτό μας (το γράφω με μικρό)

Σας βάζω το άρθρο, που με ενέπνευσε να εκφράσω τα αισθήματά μου αυτά...και φυσικά περιμένω και τις δικές σας απόψεις και όχι μόνο λουλουδάκια ε? :))

>:d< >:d< >:d< >:d< >:d<


παραμείνετε άνθρωπος, κύριε Ψυχολόγε!


Εικόνα

Αχ! Πόσο χαίρομαι που έχω καταφέρει με συνεδρίες αυτογνωσίας, ομάδες υποστήριξης για στοχευμένη αλληλεπίδραση, μαθήματα εξάσκησης κοινωνικών δεξιοτήτων, διαλογισμό και επίσης θεραπεία Gestalt να βρω την ιδανική πρόσβαση στον Εαυτό μου και στους συνανθρώπους μου. Παλιότερα ζούσα έτσι απλά χωρίς ιδιαίτερο νόημα, άκουγα τους άλλους με μισή καρδιά και έδειχνα ένα κανονικό συμβατικό προσωπείο προς τα έξω. Κάθε πραγματική συνάντηση με εμένα τον ίδιο και τους άλλους απλά την απέφευγα. Δε θέλω όμως να σας κρύψω και το εξής: Από τότε που έχω ανακαλύψει αυτόν το νέο δρόμο διαπιστώνω συνεχώς, ότι η προσωπική μου εξέλιξη και πρόοδος με απομακρύνει όλο και περισσότερο από αυτούς τους ανθρώπους που ακόμη δεν έχουν φτάσει στο σημείο που βρίσκομαι εγώ.

Έτσι λοιπόν είχα βγει τελευταία με τη Μαρία, ένα πραγματικά συμπαθητικό κορίτσι, ζωντανό και αυθόρμητο. Καθίσαμε σε ένα μπαρ και πίνοντας μπύρες η Μαρία μιλούσε χαρούμενα γι΄ αυτό κι εκείνο και το άλλο. Όμως αυτά που έλεγε αφορούσαν περισσότερο τους άλλους, ήταν περιγραφικά και δεν είχαν καθόλου επαφή με τον εσωτερικό εαυτό της. Αφουγκράστηκα λοιπόν εμένα και διαπίστωσα, ότι αισθανόμουν να με ελκύει περισσότερο ο ζωντανός τρόπος που μιλούσε παρά το περιεχόμενο αυτών που έλεγε. Και αποφάσισα να της „δωρίσω“ μια ανατροφοδότηση –ένα feedback!

Όπως γνωρίζουμε, χρειάζονται αρκετά προσόντα για να δώσει κανείς ένα σωστό feedback. Παλιότερα δε θα είχα πει απολύτως τίποτα και απλά θα επικεντρωνόμουν σε ένα άλλο θέμα συζήτησης ή θα είχα καπελώσει τον συνομιλητή μου με ένα σωρό Εσύ-μηνύματα δηλ. αμέτρητες προτάσεις σε β΄ ενικό (εσύ κάνεις αυτό, εκείνο και το άλλο) και θα είχα μείνει απ΄ έξω κρατώντας ανέκφραστα τα δικά μου συναισθήματα. Όμως τώρα είχα στο μυαλό μου τους αχτύπητους κανόνες για ένα ιδανικό feedback. Ξέρετε! Πρέπει να είναι περιγραφικό και να μην κρίνει, να είναι όσο το δυνατόν πιο συγκεκριμένο, να γίνεται έγκαιρα και κυρίως να είναι διατυπωμένο σε Εγώ-προτάσεις (σε α΄ ενικό).

Εννοείται, ότι έχω ενστερνιστεί με τέτοιο τρόπο αυτούς τους κανόνες, ώστε να μη χρειάζεται να μου τους επαναλαμβάνω ξερά, πριν δώσω ένα feedback. Εξάλλου κάτι τέτοιο θα ήταν εμπόδιο στον αυθόρμητο τρόπο που θέλω να εκφραστώ. Έτσι λοιπόν είχα τη διατύπωση προς τη Μαρία κάτω από τη γλώσσα μου: “Μου αρέσει πολύ η ζωντάνια σου, αλλά η ιστιοπλοΐα και όλα αυτά δεν με ενδιαφέρουν και τόσο”.
Σχεδόν θα μου είχε ξεφύγει αυτή η πρόταση, όταν -ευτυχώς Θεέ μου- την τελευταία στιγμή κατάλαβα, ότι τα δύο μέρη της πρότασης συνδέονταν με ένα αλλά, το οποίο, όπως ξέρουμε, κάνει το πρώτο μέρος της πρότασης να ακούγεται υποτιμητικό.

Πιστός στον κανόνα του Fritz Perls αντικατέστησα κατευθείαν το αλλά με ένα και. Και έτσι είπα: “Μου αρέσει πολύ η ζωντάνια σου και η ιστιοπλοΐα και όλα αυτά δεν με ενδιαφέρουν και τόσο.” Και υπογραμμίζοντας μη λεκτικά την εγγύτητα που αποπνέει το πρώτο μέρος της πρότασης (“μου αρέσει η ζωντάνια σου”) την ακούμπησα ελαφρά. Φυσικά με κοίταξε σαστισμένη. Το γνωρίζω αυτό και δεν περιμένω κάτι διαφορετικό από ανθρώπους που δεν έχουν εμπειρία αυτογνωσίας και εξάσκησης. Είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητο, ότι δεν είναι προετοιμασμένοι να μιλήσουν ανοιχτά για πράγματα και καταστάσεις. Ακόμη και η σωματική επαφή είναι σε αυτούς τους ανθρώπους ένα μεγάλο ταμπού. Γι΄ αυτόν ακριβώς το λόγο είναι εξαιρετικά σημαντικό να μην νιώσουν, ότι μια τέτοια στάση σαν τη δική μου τους ξεπερνά.
Δεν μπορούσα επομένως να περιμένω, ότι η Μαρία θα μου έδινε πίσω μια ανατροφοδότηση σύμφωνη με τους κανόνες. Για να ενισχύσω λοιπόν την ενσυναίσθηση της επέτρεψα στον εαυτό μου μια μικρή παρέμβαση ρωτώντας: “Τι κάνει λοιπόν το Εδώ και Τώρα μαζί σου;” Κάπως εκνευρισμένη μου είπε: “Και τι σε νοιάζει εσένα; Δεν μπορεί δηλ. κάποιος να μη μιλάει συνεχώς για βαθυστόχαστα και ψαγμένα πράγματα;” Ωπ, νάτο! Νάτο αυτό το αόριστο “κάποιος” πίσω από το οποίο κρύβονται προσωπικά βιώματα και έντονα συναισθήματα. Όπως και στις υπόλοιπες συζητήσεις της έχουμε κι εδώ την ίδια τάση να κρατάει τον εαυτό της απ΄ έξω. Αποφάσισα να της προσφέρω μέσω της ολοκληρωτικής μου προσοχής μια μικρή υπηρεσία. Να την βοηθήσω να φέρουμε στο φως το Εγώ-μήνυμα που κρυβόταν πίσω από τη λέξη “κάποιος”. Έτσι κι αλλιώς κρύβεται πάντα πίσω από ένα “δεν μπορεί κάποιος”, ένα “δεν θέλω”!

Αρχικά ήθελα να πω: “Σου είναι δύσκολο να μιλήσεις για πράγματα που αφορούν εσένα προσωπικά και πηγαίνουν λίγο πιο βαθιά, ε;” Όμως καθώς ξεκίνησα να μιλάω επέλεξα να μην εκφραστώ τόσο άμεσα και δραστικά, αλλά να χρησιμοποιήσω μια πιο “στρογγυλεμένη” διατύπωση, έτσι ώστε να διευκολύνω μια μη-αμυντική αντιπαράθεση μεταξύ μας: “Μου φαίνεται, ότι μερικές φορές σου είναι πιο εύκολο να μιλήσεις για πράγματα που βρίσκονται λίγο έξω από σένα και δεν σε αγγίζουν και τόσο προσωπικά”. Η Μαρία έκανε μια γκριμάτσα απορίας και ρώτησε: “Δε μου λες, τι θες να πεις μ΄ αυτό;”. Αυτή τη φορά απάντησα σα να είχα πατήσει τη σκαντάλη: “Αναρωτιέσαι τι εννοώ και δεν μπορείς να φανταστείς τίποτα;”.

Η Μαρία απομακρύνθηκε από την ελαφριά σωματική επαφή που είχαμε λέγοντας: “Σου έχει στρίψει μου φαίνεται!” Αυτό ήταν μια καθαρή άμυνα και μάλιστα διατυπωμένη σε μια Εσύ-πρόταση. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς, ότι η Μαρία δεν είναι εξασκημένη να μιλάει για προσωπικές συναισθηματικές και ίσως ανεπιθύμητες εμπειρίες. Έτσι λοιπόν η συμπεριφορά της αυτή είναι απολύτως κατανοητή ως υπεράσπιση του εαυτού της σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης που δεν μπορούσε να αποφύγει. Επίσης συνειδητοποίησα, ότι μέσα από την δική μου στάση ενσυναίσθησης προς την ίδια ίσως και να μετέδωσα περισσότερο ένα ρόλο θεραπευτή, οπότε στο επίπεδο της αλληλεπίδρασης μας να αισθάνθηκε η ίδια ως ασθενής.

Τώρα βρισκόμουν σε δίλημμα! Να πάω σε μια μέτα-επικοινωνία μαζί της και να μιλήσω για τη διαταραχή της και για το μοντέλο που ακολουθεί στις σχέσεις της; Ή μήπως να συμπεριφερθώ εντελώς απλά και ανθρώπινα μιλώντας για μένα, έτσι ώστε να περάσω ένα μοντέλο προς μίμηση για το πώς μπορεί κανείς να ανοιχθεί και να εκτεθεί στους άλλους; Αποφάσισα να κάνω το δεύτερο. Πάνω απ΄ όλα επειδή αισθάνομαι πιο άνετα, όταν μπορώ να είμαι εντελώς ο εαυτός μου. Της είπα λοιπόν: “Ξέρεις, καμιά φορά κι εγώ το ίδιο περνάω και αρχίζω και μιλάω για ότι μου κατέβει στο κεφάλι, επιφανειακά πράγματα που δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με μένα, ίσως επειδή με πιάνει το άγχος, ότι αν πω πάρα πολλά για μένα προσωπικά, οι άλλοι θα με απορρίψουν”. Και καθώς η Μαρία δεν είπε τίποτα, συνέχισα βάζοντας μια διάσταση παραπάνω σε αυτά που έλεγα: “…ή ότι ίσως θα απορρίψω εγώ ο ίδιος εμένα!”.

Παρόλο που χωρίς να το επιδιώκω είχα μια πάρα πολύ σοβαρή έκφραση στο πρόσωπο και μια πολύ βαθυστόχαστη χροιά στη φωνή, ωστόσο η Μαρία σήκωσε τους ώμους και είπε: “Ε, φυσιολογικό δεν είναι αυτό; Θα πάρουμε άλλη μπύρα; Πρέπει να φύγω κάποια στιγμή”. Κατά κάποιον τρόπο ένιωθα, ότι αυτά που της λέω δεν την αγγίζουν ιδιαίτερα και εκτός αυτού η στάση της είχε μια αγνωμοσύνη μπροστά στη δική μου κατάθεση προσωπικών σκέψεων και συναισθημάτων. Όπως και να το κάνουμε αποκάλυψα αρκετά για μένα. Εξαιτίας αυτού που ένιωθα αυτή τη στιγμή και επιπλέον επειδή μου φαινόταν, ότι η Μαρία κάτι έχασε από την αρχική της ζωντάνια που είχα τόσο εκτιμήσει, θεώρησα κατάλληλη τη στιγμή να αλλάξω επίπεδο και να δουλέψω μαζί της σε μια μέτα-συζήτηση τη διαταραχή της.

“Ξέρεις, δε μου είναι και πάρα πολύ εύκολο να σου μιλήσω τώρα για αυτό και παρατηρώ ότι χρειάζεται να κάνω μια μικρή υπέρβαση, αλλά θα ήθελα παρόλα αυτά να μιλήσουμε για τον τρόπο που επικοινωνούμε όλη αυτή την ώρα. Να σου πω, πώς το βιώνω εγώ: Αισθάνομαι κάπως έναν αόρατο τοίχο ανάμεσα μας και ενώ εγώ τρέχω συνεχώς επάνω του, δεν καταφέρνω να σε προσεγγίσω, καταλαβαίνεις πώς το εννοώ; Ακούω μεν με τα αυτιά μου αυτά που λες, αλλά δεν νιώθω στ΄ αλήθεια κάτι από σένα…”. Σε αυτό το σημείο συνέβη κάτι απίστευτο. Χωρίς καμία προειδοποίηση η Μαρία άρπαξε το ποτήρι της μπύρας της και το άδειασε ολόκληρο με δύναμη πάνω μου. Και γελώντας χλευαστικά είπε: “Αυτό για να νιώσεις κάτι από μένα, χα χα!” Και σηκώθηκε για να φύγει.
Στην καινούρια ζωή μου δεν είχε υπάρξει ακόμη στιγμή σαν κι αυτή, όπου ένιωθα μεγάλο τον πειρασμό να επιστρέψω στον παλιό μου εαυτό. Παλιότερα θα είχα ξεστομίσει αγενέστατα “παλιοπουτ….!” Φυσικά γνωρίζω σήμερα ότι μια τέτοια συμπεριφορά απλά παραπέμπει στο να ασχοληθώ με τη Μαρία και όχι με αυτό που συνέβαινε στ΄ αλήθεια μέσα μου. Καθώς η μέτα-επικοινωνία και η κατανόηση δεν ήταν εφικτή, αλλά και ακριβώς επειδή ως ψυχολόγος θέλω να υπερασπίσω τα συναισθήματα μου στο Εδώ και Τώρα (για να μην αναφέρω και το αποκρουστικό βρεγμένο πουκάμισο πάνω μου), αποφάσισα επιτόπου να παραμείνω αυθεντικός και είπα αυθόρμητα με δυνατή φωνή και χωρίς ίχνος γέλιου: “Μαρία αυτή τη στιγμή είμαι έξω φρενών μαζί σου!”. Καθώς η Μαρία έφυγε χωρίς να πει κουβέντα (τάσεις επιθετικότητας και φυγής είναι κλασσικές αντιδράσεις σε καταστάσεις, όπου το άτομο αισθάνεται ανεπαρκές), δεν ήταν πια δυνατό να ονοματίσουμε τη διαταραχή της και να την επεξεργαστούμε εποικοδομητικά. Αισθάνομαι, ότι υπάρχει μεταξύ μας μια ανοιχτή υπόθεση και θα πρέπει την επόμενη φορά να τη δουλέψουμε.

Επίσης προγραμμάτισα να παρουσιάσω το περιστατικό στην ομάδα εποπτείας μου για να μπορέσω να ξεκαθαρίσω το δικό μου μερίδιο ευθύνης στο συμβάν (σαν να μου θύμισε τη μητέρα μου σε ένα δυο σημεία). Όπως και να ΄χει η ιστορία αυτή μου έδειξε πόσο δύσκολη είναι η συνεύρεση με ένα άτομο που δεν έχει κατακτήσει ακόμη τις δεξιότητες για μια πραγματική επικοινωνία σε βάθος.

Σε ελεύθερη μετάφραση από το βιβλίο „Miteinader Reden“, Fridemann Schulz von Thun, 1994, εκδόσεις rororo


http://psy4you.wordpress.com/2014/06/17 ... %B3%CE%B5/" onclick="window.open(this.href);return false;
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό

Εικόνα
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
Άβαταρ μέλους
Ellaki
Δημοσιεύσεις: 27248
Εγγραφή: 30 Ιούλ 2007 11:02 am
Τοποθεσία: Αγάπη

Re: ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ...

Δημοσίευση από Ellaki »

Νομίζω ότι το καλύτερο είναι να σεβαστούμε τα όρια στην επικοινωνία που θέτει ο συνομιλητής μας και να επιτρέψουμε στην σχέση που θα δημιουργηθεί να ακολουθήσει μια πορεία συμβατή και με τους δυο, πάντα βέβαια με την προυπόθεση ότι μας ενδιαφέρει να διατηρήσουμε την σχέση.

Εαν πάλι η σχέση μας φέρνει δυσφορία, μπορούμε να μην επιδιώξουμε την συνέχιση της χωρίς να φέρουμε τον άλλον σε δύσκολη θέση εστιαζόμενοι σε αυτά που δεν μας αρέσουν. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτός είναι ο τρόπος που 'εχει επιλέξει να ζει και εμάς τελικά δεν μας πέφτει λόγος.

Το θέμα είναι να μην επιλέγουμε σχέσεις μόνο και μόνο για να καλύψουμε την ανάγκη επικοινωνίας έτσι όπως εμείς την φανταζόμαστε. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας και όχι απαραίτητα ίδιοι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο ένας είναι σωστός και ο άλλος λάθος.
Πιστεύω ότι επικοινωνία υπάρχει σε πολλά διαφορετικά επίπεδα, ακριβώς όπως οι άνθρωποι εκφράζονται σε πολλά διαφορετικά επίπεδα, και ότι θα είναι προτιμώτερο να την επιτρέπουμε παρά να την μπλοκάρουμε με τις προσωπικές μας αυθεντίες.

:x :x :x
Ας ξεκινήσουμε να αγαπάμε, κι ας μην ξέρουμε ακόμα καλά τον τρόπο... :romance-heartbeating:
Άβαταρ μέλους
ARTYADIS
Δημοσιεύσεις: 14369
Εγγραφή: 24 Μαρ 2009 12:36 pm
Τοποθεσία: Universe

Re: ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ...

Δημοσίευση από ARTYADIS »

Ο τύπος μιλάει για αυθορμητισμό και αυθεντικότητα, αλλά στην ουσία ότι κάνει το κάνει ελεγμένα (με έλεγχο δηλαδή) και σκόπιμα για να καταφέρει κάτι, να αποσπάσει κάτι..

Όπως επίσης διαφαίνεται έντονα μια τάση πνευματικής αλαζονείας!

Όταν θέλεις να επικοινωνήσεις με τον άλλον, αυτό γίνεται ή δεν γίνεται από μόνο του. Ρέει η πραγματική επικοινωνία, δεν την εξαναγκάζεις!

Μου φαίνεται μια χαρά η μπύρα στο πουκάμισό του! :)) :))
Όταν δεν υφίστανται κενά που χρειάζεται να συμπληρωθούν, τότε το να υπάρχεις απλώς σ' αυτόν τον κόσμο μέσα στο σώμα σου, είναι η υψηλότερη κατάκτηση!
________________
Πολέμα και Οραματίσου!
Άβαταρ μέλους
Vasoula
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 88472
Εγγραφή: 24 Απρ 2007 11:47 am
Τοποθεσία: Σείριος

Re: ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ...

Δημοσίευση από Vasoula »

Νομίζω Δημητρούλα μου πως και εκείνος πήρε το μάθημα για να το κάνει αυτοεπίγνωση, άλλωστε το λέει κιόλας...

>:d< >:d< >:d< >:d< >:d<
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό

Εικόνα
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
Άβαταρ μέλους
Μπεττουλα
Δημοσιεύσεις: 6425
Εγγραφή: 03 Οκτ 2011 12:22 pm

Re: ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ...

Δημοσίευση από Μπεττουλα »

Στο άρθρο ο συγγραφέας νιώθει την ανάγκη να επιδράσει στον φίλο του, να τον κάνει να ανοιχτεί, να θυμηθεί αυτό που θέλει να ξεχάσει...Τότε όμως δεν είναι φίλος του, αλλά ένα "πειραματόζωο" που πάνω του θα επιχειρήσει να εκφράσει ότι ο ίδιος έχει μάθει...
Θέλει να τον φέρει στον δρόμο της αυτογνωσίας, τάχα για καλό του, όμως η βαθύτερη πρόθεση είναι ότι θέλει να επικοινωνήσει μαζί του πάνω στο μοτίβο της αυτογνωσίας και της θεραπείας, ενόσω ο άλλος δεν έχει δείξει τέτοια πρόθεση και βγήκε μαζί του για να πιεί μια μπύρα, συζητώντας για τον καιρό, τα γκομενάκια, το έργο που είδε προχτές, το φαγητό που κάηκε...
το εχω βιωμενο :-( @};- και σε περιπτωση που ο αλλος δεν ενδιαφεροταν να παει σε αυτα τα κομματια και σε αλλη που ηθελε ολο και περισσοτερες πληροφοριες.. αυτο που διαπιστωσα ηταν οτι πισω απο το ταχα δικο μου ενδιαφερον υπηρχε ο σωτηρακης και μια αλαζονεια τεραστια καθως αντλουσα αξια απο το οτι εδινα πληροφοριες τοσο "ξεχωριστες" και αρα γινομουν και εγω "ξεχωριστη".. και στην περιπτωση που ο αλλος ηθελε να μαθει οκ.. στην περιπτωση του ανθρωπου που δεν ηθελε να παει πιο βαθια ομως συνειδητοποιησα ποσο βλαπτικο ειναι αυτο για τον αλλο, να του γκρεμιζεις πραγματα χωρις να το εχει ζητησει απλα και μονο με το να ακουει και ποσο μαλλον οταν του υποδεικνυεις και τι κανει :pale: .. και τωρα κουβαλαω δωρακι και τις ενοχες γιατι με θεωρω υπευθυνη για ενα ποσοστο καταθλιψης που βιωνε μαζι μου @};-

>:d< >:d< >:d< >:d<
Η εσωτερική σπουδαιότητα του ανθρώπου είναι το Φως που τον ακολουθεί, όπου και να βρίσκεται...Να πολεμάει γι' αυτήν την σπουδαιότητα είναι το ζητούμενο
Άβαταρ μέλους
Ταρούλα
Δημοσιεύσεις: 29910
Εγγραφή: 16 Αύγ 2011 6:45 pm

Re: ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ...

Δημοσίευση από Ταρούλα »

Δεν μου άρεσε η προσέγγιση του ψυχολόγου, δεν ήταν φιλική παρέα για μπύρα, όντως έψαχνε για "πειραματόζωο"....

Αυτό που έχω νιώσει έντονα, είναι ότι δε θέλω να δημιουργώ πόνο σε κανέναν άνθρωπο, με κανέναν τρόπο. Οι παρέες μου αποτελούνται κυρίως από Φίλους και έτσι έχω την ευλογία να μοιράζομαι......
αν βρεθώ με απλούς γνωστούς, προσπαθώ να χαρώ αυτό που υπάρχει, μπυρίτσα και απαλή κουβεντούλα.

>:d< >:d< >:d<
Η μόνη βεβαιότητα που μπορείς να έχεις στην ζωή σου είναι μόνο μέσα στην Πίστη, πως ό,τι έρθει, πάντα το Πνεύμα θα δρα εντός σου... Η καρδιά φωτίζει τον σκοτεινό δρόμο της ζωής... Β.Ν. :romance-heartbeating:
Άβαταρ μέλους
Alexandros
Δημοσιεύσεις: 3116
Εγγραφή: 15 Μάιος 2010 11:04 pm

Re: ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ...

Δημοσίευση από Alexandros »

Πολύ χαίρομαι που θίγεται το θέμα αυτό, είναι πάρα πολύ σημαντικό…
Και δικό μου θέμα το τελευταίο καιρό για να μην πω το τελευταίο χρόνο…
@};-

Νομίζω ότι όταν έχεις αγάπη για τον άνθρωπο απέναντι σου τότε τον αγαπάς για αυτό που είναι και όχι για οσα θέλεις εσυ να είναι… πολύ περισσότερο βέβαια δεν επιδιώκεις να τον κάνεις αυτό που θέλεις εσύ… Αν κανείς θέλει κάτι τέτοιο τότε ας αγοράσει έναν σκύλο ή καλύτερα ένα ρομποτ…
Επίσης νομίζω ότι όλα τα θέματα είναι ενδιαφέρον και αν κάποιος δεν γνωρίζει από ιστιοπλοΐα είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να μάθει για αυτή…

Με χάλασε πάρα πολύ που ο τύπος είναι λες και άνοιξε το μάνιουαλ και άρχισε να λειτουργεί λες και η κοπέλα είναι κάποιο μηχάνημα…
Από την άλλη με χάλασε πολύ η αυστηρή κριτική του… αυτή δεν ξέρει… εγω ξέρω...

Γελοίο που παραπονέθηκε ότι κοπέλα μιλούσε μόνο για τους άλλους ενώ ο ίδιος ως ψαγμένος ασκούσε ασύστολη συνεχόμενη και αρνητική κριτική σε αυτή…

Υπεροψία… εγωισμός… αλαζονεία…

Όταν θέλεις να ενωθείς επι της ουσίας με κάποιον άλλον δεν δουλεύεις περίτεχνα αλλά σαν Άνθρωπος.
Διαλύεις τις άμυνες σου, ανοίγεις τον δικό σου κόσμο στον άλλον με ευγένεια και ειλικρίνεια, χωρίς κανένα φόβο γιατί δεν έχεις να χάσεις τίποτα και του δείχνεις ότι μπορεί να κινηθεί ελεύθερα μέσα στο δικό σου κόσμο…
Αν ο άλλος δεν έχει μάθει να ανοίγετε και θα ήθελε να το κάνει, σίγουρα δε θα το κάνει όταν του ασκείτε κριτική και μάλιστα αυστηρή.
Θα απελευθερωθεί μόνο όταν διαπιστώσει ότι δεν έχει να χάσει τίποτα… όταν θα νιώσει ζεστασιά, ομορφιά, εμπιστοσύνη…

Το σημαντικότερο και δυσκολότερο που πρέπει να κατακτήσει ο άνθρωπος είναι να μην έχει προσδοκίες... Αγάπη και προσδοκία δεν πάνε ποτέ μαζί!
@};-

Η αλήθεια είναι ότι έχω περάσει από τέτοια φάση που όλοι μου φαίνονταν ότι δεν έχουν ενδιαφέρον…
Σπανίως μεν αλλά με πιάνω ακόμη και τώρα να κάνω το ίδιο πράγμα…
Αυτό το σπανίως δεν με καθησυχάσει καθώς έχω και μια ανησυχία για πράγματα που μπορεί να κάνω ή να σκέφτομαι και δεν τα αντιλαμβάνομαι…
Ευτυχώς το Σύμπαν εκτός από δίκαιο είναι και σχετικός άμεσο μαζί μου και έτσι τα λούζομαι όλα…
Τα πόσα τελικά έχω κατακτήσει από όσα λέω σύντομα θα το ξέρω μέσα από τις πράξεις μου…

Στην υγεία μας… @};-
-Της γης παιδί είμαι και του έναστρου ουρανού αλλά το γένος μου είναι βεβαίως (μόνον) ουράνιο...

-Η Αγάπη υπερβαίνει το φόβο και την μοναξιά, Οδηγώντας πέρα από τα ρηχά αισθήματα, στις ακτές της απέραντης Ύπαρξης…

http://youtu.be/kHJDhPVpI1s" onclick="window.open(this.href);return false;
Άβαταρ μέλους
Μάνος
Δημοσιεύσεις: 18530
Εγγραφή: 05 Μαρ 2014 8:10 am

Re: ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ...

Δημοσίευση από Μάνος »

Βάσω έγραψε:Ο πνευματικός μας άξονας, είναι ο μοναχικός μας δρόμος προς το Πνεύμα μας, τον αληθινό μας Εαυτό, που έχει έναν και μοναδικό σκοπό...Να αναπτύξει τον οριζόντιο, ώστε να νιώθουμε τους ανθρώπους και να τους αγαπάμε όπως είναι...Να μπορούμε να διακρίνουμε τις προθέσεις τους και να τους υποστηρίζουμε, χωρίς να τους βιάζουμε...
Σκοπός της αυτογνωσίας είναι να μπορούμε να είμαστε αληθινά ο Εαυτός μας, ακόμα και αν απέναντί μας είναι ο χίτλερ...Να μην θέλουμε ντε και καλά να τον θεραπεύσουμε κι αυτόν...Και αν δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί του, να διακρίνουμε ότι έχουμε διαφορετικούς δρόμους και με αγάπη και σεβασμό να αφήνουμε τον άλλον να είναι όπως θέλει και μπορεί και εμείς να προχωράμε στο μονοπάτι μας, χωρίς απωθημένα, χωρίς τύψεις, χωρίς προσδοκίες και κυρίως χωρίς αυτήν την αίσθηση της αποτυχίας ότι δεν καταφέραμε να τον θεραπεύσουμε αυτόν τον χίτλερ, γιατί δεν είναι ο σκοπός μας να θεραπεύσουμε κανέναν, εκτός από τον εαυτό μας (το γράφω με μικρό)
Αυτή η παράγραφος Βασούλα μου τα λέει όλα για μένα! Ένας άνθρωπος που επιλέγει να περπατήσει στον δρόμο της αυτογνωσίας, αυτό δεν τον κάνει ούτε κάτι το ιδιαίτερο και ξεχωριστό από οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο και φυσικά δεν του δίνει το δικαίωμα ούτε να κρίνει τους άλλους ανθρώπους, να τους ειρωνευτεί, να τους θεωρήσει κατωτέρου επιπέδου, κλπ. Γιατί στο κάτω κάτω της γραφής ποιος είναι αυτός που θα κρίνει τον άλλον και με ποιο δικαίωμα. Αν επιλέγω να δώσω την προσωπική μου μάχη για την αυτογνωσία μου, δε θα το βγάλω εφημερίδα και ούτε φυσικά θα άγομαι και θα φέρομαι με αλαζονεία τύπου "κοίτα, εγώ είμαι κάτι το ξεχωριστό" Από που κι ως που;;; Αν πραγματικά βαδίζουμε προς την αυτογνωσία θα έχουμε μάθει πως η ανάγκη μας για επιβεβαίωση κάποια στιγμή θα πρέπει να μας αποχωριστεί με αγάπη. Αρκετά μας έκανε "παρέα" τόσο χρόνια... Επίσης τι κι αν ένας άνκθρωπος που εκτιμούσα τόσα χρόνια και τον αγαπούσα (γιατί έτσι πίστευα) και μάλιστα πέρναγα καλά μαζί του γιατί είχαμε το ίδιο χιούμορ, ήταν καλός ατακαδόρος κλπ, δεν έχει μπει στη διαδικασία της αυτογνωσίας σε αντίθεση με εμένα; Εγώ πάλι θα νιώθω το ίδιο για αυτόν τον άνθρωπο! Ακόμα και αν οι οπτική μου σε πολλά πράγματα έχει αλλάξει. Η παρέα μεταξύ δυο ανθρώπων δεν έχει να κάνει με το ποιός θα επιβάλλει την γνώμη του στον άλλον. Ακόμα και αν θα υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις σε κάποιο θέμα, και τι έγινε; Γιατί πρέπει να το διατυμπανίζεις ότι διαφωνείς ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο; Ρωτήθηκες μανδαμ;;; Αν ναι, τότε πες απλά και ταπεινά τη γνώμη σου με καμμιά διάθεση σωτηρίας σε κανέναν. Αν πάλι όχι, τότε τι πετάγεσαι σαν μην πω κι εγώ τι; Για να πουλήσεις μούρη και εξυπνάδα ή για να το παίξεις διαννοούμενος;;; Αγάπη, αν πραγματικά είσαι έξυπνος, διανοούμενος και ότι άλλο, δεν χρειάζεται ούτε να το βροντοφωνάζεις ούτε να κωλοχτυπιέσαι για να το δείξεις, γιατί πολύ απλά αυτό φαίνεται ακόμα και με τη σιωπή... Ας σεβαστούμε λοιπόν τον όποιο "Χίτλερ" με τις όποιες απόψεις του, που τυγχάνει να έχουμε απέναντί μας 9γιατί μέχρι χθες μαζί του περνάγαμε πραγματικά καλά) αλλά ταυτόχρονα να έχουμε πάντα στο μυαλό να σεβόμαστε και τον ευατό μας και αυτό το οποίο πιστεύουμε δεν θα το "θυσιάσουμε" σε κανέναν βωμό για κανενός την αποδοχή, ε;
Τα πράγματα είναι απλά: εκείνος ο άνθρωπος που περνούσα καλά πριν και είχα πει και δέκα κουβέντες παρα πάνω, δεν θα βγεί από τη ζωή μου επειδή εγώ αποφάσισα να δώσω τον αγώνα μου για την αυτογνωσία, γιατί πολύ απλά θα το σεβαστεί όπως και εγώ θα σεβαστώ από τη μεριά μου το γεγονός πως δεν θέλει να φωτίσει δρόμους σκοτεινούς και δύσβατους... Ξέρετε πόσα θέματα υπάρχουν προς συζήτηση μεταξύ δύο ανθρώπων; Ακόμα και δυο ανθρώπων που δε μιλάνε την ίδια γλώσσα...(!)

Σε σχέση με το άρθρο τι να πω... Πολύ κακό για το τίποτα(!) Ο τύπος ένα χαρακτηριστικό δείγμα έπαρσης, τύπου: "κοίτα τώρα πόσο ωραία μπορώ να σε χειριστώ! Θαύμασε με!"

Αυτή είναι η γνώμη μου... @};-

ΥΓ: Ιωάννα μου είδες συγχρονηκότητα ΞΑΝΑ???
Εντυπωσιάστηκα!!!

Βάσω έγραψε:...και φυσικά περιμένω και τις δικές σας απόψεις και όχι μόνο λουλουδάκια ε?
Αχαχαχαχαχαχαχα... Έχω αναρωτηθεί πολλές φωρές, χωρίς τα λουλουδάκια και τις φατσούλες τι θα κάναμε;;;
>:d< >:d< >:d<
Εικόνα

Αγάπη είναι να με αφήνεις να σε αγγίξω,
να με ακούς, ακόμα και όταν δεν μιλάω,
να με βλέπεις, ακόμα και όταν δεν είμαι δίπλα σου...
Άβαταρ μέλους
Έφη
Δημοσιεύσεις: 8299
Εγγραφή: 31 Ιαν 2010 11:57 pm

Re: ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ...

Δημοσίευση από Έφη »

Με ενόχλησε η προσέγγισή του ,προς τη κοπέλα ... Πραγματικά σαν να είχε απέναντί του ένα πειραματόζωο ... Δεν είχε την πρόθεση να επικοινωνήσει μαζί της από την καρδιά αλλά την σκάναρε με το νοητικό του μόνο ....
Θα συμφωνήσω με την Δημητρούλα , ότι η μπύρα στο πουκάμισο μια χαρά θα τον κινητοποιήσει να δει με μεγαλύτερη ευαισθησία τους ανθρώπους γύρω του αλλά και να νιώσει την ανάγκη του κάθε φορά .... Στο φινάλε αυτό του άρεσε πάνω της η ζωντάνια της , ας την απολάμβανε , αν πάλι δεν του άρεσε , η μοναχικότητα δεν είναι κακή ...
Πρέπει να παραδεχτώ πάντως ότι από την παγίδα του σωτήρα και της αυθεντίας άλλος λίγο άλλος πολύ , όλοι έχουμε περάσει ...
Είμαι αυτό που είμαι !

Εικόνα
Άβαταρ μέλους
eirini
Δημοσιεύσεις: 3226
Εγγραφή: 30 Μάιος 2011 4:08 pm

Re: ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ...

Δημοσίευση από eirini »

Οι δρόμοι μας κάποια στιγμή χωρίζουν...Και αυτό δεν θέλει κανείς να το παραδεχτεί στην ουσία...

Δεν αντέχεται, λένε, η ασυνειδησία και αυτή η ανούσια επικοινωνία περί ανέμων και υδάτων...
Ακόμα και η αυτογνωσία έτσι αποκτά σκοπό...ουσιώδη λένε...
Αν η αυτογνωσία με διακρίνει σε ουσιώδη ή ανούσιο άνθρωπο, τότε να την χέσω...
.Να αναπτύξει τον οριζόντιο, ώστε να νιώθουμε τους ανθρώπους και να τους αγαπάμε όπως είναι...Να μπορούμε να διακρίνουμε τις προθέσεις τους και να τους υποστηρίζουμε, χωρίς να τους βιάζουμε...
Σας βάζω το άρθρο, που με ενέπνευσε να εκφράσω τα αισθήματά μου αυτά...και φυσικά περιμένω και τις δικές σας απόψεις και όχι μόνο λουλουδάκια ε? :))
:P
τάσεις επιθετικότητας και φυγής είναι κλασσικές αντιδράσεις σε καταστάσεις, όπου το άτομο αισθάνεται ανεπαρκές),
και τωρα κουβαλαω δωρακι και τις ενοχες γιατι με θεωρω υπευθυνη για ενα ποσοστο καταθλιψης που βιωνε μαζι μου @};-
:-O :-O :-O

Εξαλλη, έξαλλη με τον τύπο και με μένα που με'χω πιάσει να το κάνω (αι μαρη κατακαηδονα, δεν ξερεις που σου παν τα τέσσερα,το παίζεις και ξερόλας) και με αυτούς που μου το έχουν κάνει!!! Εχω βρεθεί και στις δύο θέσεις και θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ άσχημο.... :cry: @};-
Επιτρέπω...σημαίνει ότι μειώνεις την απόσταση εσένα με ΕΣΕΝΑ!!!
ετοίμασε την καρδιά ένα ναό να έρθει να κατοικήσει ο Θεός.
αν τον αφήσεις μισοτελειωμένο δεν μπορεί να έρθει να κατοικήσει
Άβαταρ μέλους
Vasoula
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 88472
Εγγραφή: 24 Απρ 2007 11:47 am
Τοποθεσία: Σείριος

Re: ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ...

Δημοσίευση από Vasoula »

αν πάλι δεν του άρεσε , η μοναχικότητα δεν είναι κακή ...
η μοναχικότητα όμως μπορεί να φτάσει και σε καταπιεστικά όρια, όταν νομίζεις ότι κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει και τους απομονώνεις όλους από εσένα, με την αιτιολογία ότι δεν μπορείς να επικοινωνήσεις πια με κανέναν...

ο δρόμος της πνευματικότητας περνάει μέσα από την μοναχικότητα με έναν απαλό τρόπο, γιατί δεν μπορείς να τον διανύσεις, αν δεν μάθεις να είσαι μόνος σου...Αλλά όχι επιθετικά μόνος σου, σιωπηλά, απλά και ερωτικά...Είναι οι στιγμές που εσύ και μόνο εσύ επιλέγεις να πάρεις αποστάσεις από τους άλλους, για να τους αγαπήσεις περισσότερο...Αυτός είναι ο σκοπός της μοναχικότητας...

Οτιδήποτε άλλο είναι διάκριση...
ή ότι οι άλλοι δεν είναι "αρκετοί" για εσένα
ή ότι εσύ δεν είσαι "αρκετός" για τους άλλους

από όποια μεριά και αν το δούμε, πάλι στο ίδιο θα καταλήξουμε...Η διάκριση δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση, να μυρίζει Αγάπη

>:d< >:d< >:d< >:d< >:d<
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό

Εικόνα
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
Άβαταρ μέλους
Annoula
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 33486
Εγγραφή: 27 Απρ 2007 2:43 pm

Re: ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ...

Δημοσίευση από Annoula »

Αλλά όχι επιθετικά μόνος σου, σιωπηλά, απλά και ερωτικά...Είναι οι στιγμές που εσύ και μόνο εσύ επιλέγεις να πάρεις αποστάσεις από τους άλλους, για να τους αγαπήσεις περισσότερο...Αυτός είναι ο σκοπός της μοναχικότητας...
τυχαίο που ακριβώς αυτό είχα στο μυαλό μου πριν από λίγο. Μόνο ευχαριστώ :) :) :x :x :x @};- @};- @};-

όσο για το άρθρο έχω βρεθεί και εγώ σε αυτή τη θέση να προσπαθώ να σώσω τον άλλον, να τον "νουθετήσω" ή να είμαι αλλαζονική απέναντί του χωρίς καμία ενσυναίσθηση για να καλύψω τις δικές μου τις ελλείψεις. Και φυσικό είναι και τοίχο να φάω, και σωτήρας να πάω να το παίξω και ο εγωισμός μου και μόνο να φάει τα μούτρα του και τις ελλείψεις να μη βλέπω. @};- @};- @};-
Αν ο Θεός είναι η πρωταρχική Αιτία η Αγάπη θα είναι το αποτέλεσμα
Πατέρα μου/Μητέρα μου, είναι παιδί της Αλήθειας και μόνο αυτή είναι ο δρόμος ο δικός μου προς εσένα
Πολέμα και Οραματίσου
Άβαταρ μέλους
Βικούλα
Δημοσιεύσεις: 25987
Εγγραφή: 08 Φεβ 2012 4:24 pm

Re: ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ...

Δημοσίευση από Βικούλα »

Vaso έγραψε:η μοναχικότητα όμως μπορεί να φτάσει και σε καταπιεστικά όρια, όταν νομίζεις ότι κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει και τους απομονώνεις όλους από εσένα, με την αιτιολογία ότι δεν μπορείς να επικοινωνήσεις πια με κανέναν...

ο δρόμος της πνευματικότητας περνάει μέσα από την μοναχικότητα με έναν απαλό τρόπο, γιατί δεν μπορείς να τον διανύσεις, αν δεν μάθεις να είσαι μόνος σου...Αλλά όχι επιθετικά μόνος σου, σιωπηλά, απλά και ερωτικά...Είναι οι στιγμές που εσύ και μόνο εσύ επιλέγεις να πάρεις αποστάσεις από τους άλλους, για να τους αγαπήσεις περισσότερο...Αυτός είναι ο σκοπός της μοναχικότητας...

Οτιδήποτε άλλο είναι διάκριση...
ή ότι οι άλλοι δεν είναι "αρκετοί" για εσένα
ή ότι εσύ δεν είσαι "αρκετός" για τους άλλους

από όποια μεριά και αν το δούμε, πάλι στο ίδιο θα καταλήξουμε...Η διάκριση δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση, να μυρίζει Αγάπη
@};- @};- @};- πολύ συγχρονικό O:-) :x

όσο για το άρθρο, μου φάνηκε πολύ άσχημη η συμπεριφορά του ψυχολόγου και καθόλου φιλική, μάλλον σαν πρακτική το είδε και οχι σαν φιλική έξοδο, ενώ στην πραγματικότητα ο δάσκαλος θα μπορούσε να 'ναι για εκεινον η κοπέλα, να εμπνευστεί δηλαδή εκείνος απ'την χαλαρότητά της και την όρεξή της για ζωή.
έχω βρεθεί και στις δύο μεριές παντως και δεν ειναι καμμία μεριά όμορφη για το μεσα μας... @};-
"Το να είσαι τέλειος είναι μια πρόκληση του «δεν μπορώ»
Το να είσαι ευτυχισμένος είναι η πρόκληση του «Θέλω»…" Β.Ν.
Πολέμα και οραματίσου! @};-
Άβαταρ μέλους
Μάνος
Δημοσιεύσεις: 18530
Εγγραφή: 05 Μαρ 2014 8:10 am

Re: ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ...

Δημοσίευση από Μάνος »

Βάσω έγραψε:ο δρόμος της πνευματικότητας περνάει μέσα από την μοναχικότητα με έναν απαλό τρόπο, γιατί δεν μπορείς να τον διανύσεις, αν δεν μάθεις να είσαι μόνος σου...Αλλά όχι επιθετικά μόνος σου, σιωπηλά, απλά και ερωτικά...Είναι οι στιγμές που εσύ και μόνο εσύ επιλέγεις να πάρεις αποστάσεις από τους άλλους, για να τους αγαπήσεις περισσότερο...Αυτός είναι ο σκοπός της μοναχικότητας...
8-> 8-> 8->
:romance-heartbeating:
Εικόνα

Αγάπη είναι να με αφήνεις να σε αγγίξω,
να με ακούς, ακόμα και όταν δεν μιλάω,
να με βλέπεις, ακόμα και όταν δεν είμαι δίπλα σου...
Άβαταρ μέλους
Ellaki
Δημοσιεύσεις: 27248
Εγγραφή: 30 Ιούλ 2007 11:02 am
Τοποθεσία: Αγάπη

Re: ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ...

Δημοσίευση από Ellaki »

ο δρόμος της πνευματικότητας περνάει μέσα από την μοναχικότητα με έναν απαλό τρόπο, γιατί δεν μπορείς να τον διανύσεις, αν δεν μάθεις να είσαι μόνος σου...Αλλά όχι επιθετικά μόνος σου, σιωπηλά, απλά και ερωτικά...Είναι οι στιγμές που εσύ και μόνο εσύ επιλέγεις να πάρεις αποστάσεις από τους άλλους, για να τους αγαπήσεις περισσότερο...Αυτός είναι ο σκοπός της μοναχικότητας...
:romance-heartbeating: :romance-heartbeating: :romance-heartbeating:
Ας ξεκινήσουμε να αγαπάμε, κι ας μην ξέρουμε ακόμα καλά τον τρόπο... :romance-heartbeating:

Επιστροφή στο “ΣΧΕΣΕΙΣ”