Όταν κατάλαβα ότι ο Ιησούς είναι μια ανοιχτή αγκαλιά, που θα σε αγκαλιάσει ό,τι και όποιος και εάν είσαι, και ό,τι και εάν έχεις κάνει. Και εάν εσύ επιλέγεις να θεωρείς τον εαυτό σου ανάξιο, και να τον φοβάσαι, ή ακόμα και εάν σκύβεις και τον προσκυνάς, δεν "φταίει" αυτός. Αλλά η μαλακία που σε δέρνει.
Όρθιος μπροστά του, πρόσωπο με πρόσωπο, αγκαλιά καρδιά με καρδιά... 
Όταν κατάλαβα πως όσα βιβλία και να διαβάσω, όσα σενάρια και εάν κάνω, δεν γνωρίζω τίποτα, εάν δεν έχω την εμπειρία. Και εκεί κατάλαβα πως ήρθε πλέον η ώρα να βουτήξω μέσα στην ζωή.
Όταν έπιασα πάτο πριν δύο περίπου χρόνια. Που είδα πως ό,τι κάνω μέχρι στιγμής με έχει φτάσει σε ψυχική και σωματική ασθένεια. Και μπόρεσα να πω πως πλέον δεν έχω τίποτα να χάσω. Και αυτό μου έδωσε το Θάρρος να αρχίσω να γκρεμίζω.
Όταν κατάλαβα πως στην ζωή μπορείς να κάνεις ό,τι θες. Και όταν μετά κατάλαβα ότι το πρόβλημά μου δεν ήταν σε αυτό το "ό,τι" που επικεντρονώμουν συνέχεια, αλλά στο "θες". Και άρχισα να ξεχωρίζω μέσα μου τι από αυτά που κάνω τα θέλω, και τι όχι. Τόσο απλά.
Και η Βασούλα. Που όποτε χρειάζεται είναι δίπλα μου και με καθοδηγεί, και όποτε πάλι χρειάζεται με αφήνει μόνο μου και σωπαίνει. Γιατί τελικά το μονοπάτι το διανύεις μόνος σου. Τα "εγχειρίδια" και οι "κανόνες" που συναντούσα σε άλλους "δάσκαλους", δεν ελευθερώνουν αλλά δεσμεύουν. Σ'ευχαριστώ Βασούλα μου που με βοήθησες να δω αυτά τα "εγχειρίδια" μέσα μου, ώστε να μπορέσω να τα κάψω και να βάλω στην θέση τους την Αγάπη.
