Ο ΤΡΟΠΟΣ

[Vasoula]

Γιατί είναι τόσο δύσκολες οι σχέσεις μεταξύ μας?
Γιατί δεν μπορούμε να αγαπήσουμε χωρίς όρους, αφού στην ουσία οι όροι μας ενοχλούν?
Ο κάθε άνθρωπος θέλει να αγαπηθεί γι’ αυτό που είναι, οι περισσότεροι αντιδρούν και θυμώνουν, αν κάποιος τους επιβάλλει να αλλάξουν, θέλουν όμως να αλλάξει ο άλλος…Αυτό σε ποιά Λογική χωράει άραγε?

Φαίνεται τόσο δύσκολο να συνυπάρξουν δύο μόνο άνθρωποι, σκεφτείτε τι γίνεται από την συνύπαρξη περισσότερων…
Γι’ αυτό η ανθρωπότητα αποτελείται περισσότερο από μοναχικούς ανθρώπους που αναγκάζονται να κάνουν παρέα…
Κοινωνική ανάγκη η συντροφιά…καλύπτει εκείνα τα κενά που δεν μπορούμε να καλύψουμε εμείς στον Εαυτό μας.

Όλα, πιστεύω, ξεκινούν από τον αυτοσεβασμό…
Όταν λείπει εκείνη η βαθιά εκτίμηση στον Εαυτό μας, αυτήν θα αναζητήσουμε σαν κύρια αιτία μιας σχέσης, έξω στο περιβάλλον μας.

Κάποιοι άνθρωποι συμφιλιώνονται με την ιδέα ότι δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος για να τους καταλάβει…Όσες φορές και να επιχείρησαν να βρουν έναν σύντροφο, η διάρκεια της σχέσης αμφισβητήθηκε στην πάροδο του χρόνου…
Κανείς δεν υπάρχει, σαν και εμένα…

Τι θα λέγαμε όμως, αν ξέραμε ότι όλοι είναι σαν και εμάς?
Ότι όλοι θέλουν να αλλάξει ο άλλος, χωρίς να κάνουν καμία προσπάθεια να δουν τι χρειάζεται να αλλάξουν οι ίδιοι...

Συνήθως οι αλλαγές προκύπτουν για τον άλλον…Κάποιον ερωτευθήκαμε και προσαρμοστήκαμε στις αναγκαίες αλλαγές που ακολουθούν μια συμβίωση…
Μα κανείς δεν μπορεί να αλλάξει για έναν άλλον, βαθιά και ουσιαστικά…
Και στην πορεία όλα γίνονται ίδια πάλι…
Οι αλλαγές που έγιναν ήταν απλοί συμβιβασμοί…

Αυτό που μας ενοχλεί στον άλλον είναι ο τρόπος που συμπεριφέρεται, που αντιδρά, που εκφράζεται…Πολλές φορές αυτός ο τρόπος είναι εντελώς διαφορετικός από τον δικό μας…
Μα όσο διαφορετικός και να είναι ο τρόπος, είναι μόνο ένα μέρος από αυτό το κάτι που αποτελεί τμήμα των βιωμάτων μας και των εμπειριών μας. Όσα ψυχολογικά περιεχόμενα έχουν επιδράσει στην προσωπικότητά μας και έχουν διαμορφώσει τον χαρακτήρα μας, δεν είναι όλος ο Εαυτός μας.
Μα ούτε του άλλου, είναι όλος ο Εαυτός…

Αυτό που βλέπουμε από τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας και έξω, είναι αυτό που δεν βλέπουμε από τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας και μέσα…

Έξω από εμάς συμβαίνει αυτό που δεν προλάβαμε να δούμε ότι συμβαίνει μέσα μας.
Ένας άνθρωπος έχει μάθει τρόπους να συμπεριφέρεται και να εκφράζεται, να αντιδρά και γενικά να ζει, που φαίνονται τόσο ξένοι με τον δικό μας τρόπο, που αμέσως νιώθουμε την ανάγκη να τον αλλάξουμε…
Όχι τον ίδιο τον άνθρωπο, αλλά τον τρόπο του…

Όμως τα συναισθήματα παραμένουν ίδια…
Ο τρόπος που κάποιος φοβάται, δεν αλλάζει τον φόβο…

Ακόμα κι αν αλλάξει ο τρόπος, ο φόβος θα παραμείνει και θα βγει από τις χίλιες πληγές που έχουν τραυματίσει την ευαισθησία της Καρδιάς…

Βλέπω ανθρώπους που παραμένουν σε σχέσεις που τους πληγώνουν…
Βλέπω ανθρώπους που φεύγουν από σχέσεις που τους πληγώνουν…

Και στους μεν και στου δε, είναι διαφορετικός ο τρόπος, η πληγή είναι ίδια…
Η μοναξιά είναι ίδια, είτε βρίσκεσαι με παρέα, είτε όχι, γιατί αυτό που πληγώνει δεν είναι ο άλλος και ο τρόπος του, αλλά ότι προσπάθησες να τον αντικαταστήσεις με τον Εαυτό σου.

Και αν η απώλεια του Εαυτού μας έχει κρατήσει χρόνια, πως είναι δυνατόν να μην χάσουμε εκείνα τα μικρά και όμορφα «στιγμιότυπα» της Ζωής που μας φέρνουν κοντά τον έναν με τον άλλον, ενόσω ο άλλος πρέπει απλά να «χωρέσει» μέσα μας, χωρίς να δούμε το «κενό» που έχουμε αφήσει μέσα μας?

Κάποιοι σε πρόδωσαν, κάποιους πρόδωσες κι εσύ…Κάποιοι σε πλήγωσαν, κάποιους πλήγωσες κι εσύ…Κάποιοι σε αγάπησαν, κάποιους αγάπησες κι εσύ…Κάποιοι σου είπαν ψέματα, σε κάποιους είπες ψέματα κι εσύ…

Όλα προσπερνιούνται, εκτός από τον Εαυτό μας…Αυτή η ολοκληρωτική Παρουσία μέσα μας, που αντί να ενωθεί με όλο μας το Είναι, περιορίστηκε σε ένα μόνο μέρος του και έγινε ο τρόπος και όχι η Ουσία μας…


<<Όταν θα γνωρίσετε τον Εαυτό σας, τότε θα γνωρίζεστε μέσα σας και θα γνωρίζετε ότι είστε γιοί του Ζώντος Πατρός, αλλά αν δεν γνωρίζετε τον Εαυτό σας, βρίσκεστε μέσα στο μάταιο και είστε ματαιότης>>
(Ευαγγέλιο του Θωμά)


Εσείς πως βιώνετε τις σχέσεις σας με τους άλλους?

[Stefanos]

Διαβάζοντας το κείμενο πέρασαν από το μυαλό μου σκηνές της ζωής μου που είχαν άμεση σχέση με τα λόγια σου, και ήταν σαν να τα ξαναζούσα. Πόσες φορές το έχω ζήσει...
Αυτό το βίωμα, ήταν και το ερέθισμα για να μου δείξει ότι κάτι έπραττα με μη αποτελεσματικότητα.
Ενώ όλα ξεκίναγαν υπέροχα, το ίδιο υπέροχα τελείωναν. Για πολλά χρόνια αποποιούμουν τις ευθύνες και έκφραζα άποψη για συντρόφους και για φίλους. Μέχρι που έριξα και την προσοχή σε Έμε και όλα άλλαξαν εικόνα. Ξεκίνησα να διαβάζω και να ξαναφιλτράρω τα βιώματά μου.
Ανακάλυψα ότι δεν με αγαπούσα καθόλου και όλα τα παράγωγα αυτού. Κατάφερα να βρω και πιο βαθιές αιτίες.
Μονοπάτι μου πλέον έγινε η σχέση μου με τον εαυτό μου!!!
Κάπου εκεί συνάντησα και εμάς.
Και η πορεία συνεχίζεται με κατσαρόλες και τηγάνια!!!

[VasilisM]

Νομίζω πως το μεγαλύτερο εμπόδιο στο να συνυπάρχεις ουσιαστικά μέσα σε μια σχέση είναι οι προσδοκίες.. Άλλα έχει στο μυαλό του ο ένας άλλα θέλει ο άλλος και οι δύο προσπαθούν να αλλάξουν τα σχέδια του άλλου.

[Vasoula]

τα σχέδια μπορεί να είναι κοινά Βασιλάκη!
Εκείνο που δεν είναι κοινό, είναι ο τρόπος που θα επιτύχεις το σχέδιο...

όλοι θέλουν να ζήσουν αρμονικά...Κοινός είναι ο στόχος!

όμως το πως θέλει ο καθένας να βιώσει την αρμονία, εκεί είναι η διαφορά...

Θεωρώ ότι η μεγαλύτερη ανιδιοτέλεια σε μια σχέση, είναι να γνωρίζεις που δεν μπορείς να ωφελήσεις τον άλλον και να φεύγεις...
χωρίς καμία μνησικακία, γι' αυτό που είναι ο άλλος...

συνήθως όταν διαλύεται μια σχέση, πάντα μα πάντα ο άλλος ήταν που δεν την βοήθησε να στεριώσει...

τραγικές οι πληγές που αποκτούμε από μια σχέση ίσως, αλλά το πιο τραγικό είναι όταν δεν ξέρουμε που και πόσο βλάπτουμε τον εαυτό μας και τον άλλον...στο όνομα της Αγάπης, πάντα...

όπως επίσης επιμένουμε σε μια σχέση, αλλάζοντας το αρχικό μας σχέδιο περί αρμονίας σε χρόνο dt, με ένα άλλο σχέδιο περί συμβιβασμού...

όταν κάποιος τα βρει σκούρα με αλλεπάλληλες αποτυχίες, τότε το σχέδιο περί αρμονίας είναι μεν ο αρχικός σκοπός, μα ασυνείδητα έχει ακυρωθεί από αυτήν την αίσθηση της αποτυχίας πόυ έχει παραμείνει σαν ασυνείδητη ανάμνηση...

αν δεν νιώσεις βαθύτερα τις αιτίες αποτυχίας, κάθε απόπειρα να δημιουργήσεις υγιείς σχέσεις θα χτυπάει στον Νόμο της Αβλάβειας...

που βλάπτω Εσένα και Εμένα...

[VasilisM]

Θεωρώ ότι η μεγαλύτερη ανιδιοτέλεια σε μια σχέση, είναι να γνωρίζεις που δεν μπορείς να ωφελήσεις τον άλλον και να φεύγεις...
χωρίς καμία μνησικακία, γι' αυτό που είναι ο άλλος...

Ω ναι! Μα αυτό συμβαίνει σπάνια, βλέπεις μας αρέσει να ελπίζουμε

[Μπεττουλα]

Γιατί είναι τόσο δύσκολες οι σχέσεις μεταξύ μας?
Γιατί δεν μπορούμε να αγαπήσουμε χωρίς όρους, αφού στην ουσία οι όροι μας ενοχλούν?
Ο κάθε άνθρωπος θέλει να αγαπηθεί γι’ αυτό που είναι, οι περισσότεροι αντιδρούν και θυμώνουν, αν κάποιος τους επιβάλλει να αλλάξουν, θέλουν όμως να αλλάξει ο άλλος…Αυτό σε ποιά Λογική χωράει άραγε?

Όλα, πιστεύω, ξεκινούν από τον αυτοσεβασμό…
Όταν λείπει εκείνη η βαθιά εκτίμηση στον Εαυτό μας, αυτήν θα αναζητήσουμε σαν κύρια αιτία μιας σχέσης, έξω στο περιβάλλον μας.


Αυτό που μας ενοχλεί στον άλλον είναι ο τρόπος που συμπεριφέρεται, που αντιδρά, που εκφράζεται…Πολλές φορές αυτός ο τρόπος είναι εντελώς διαφορετικός από τον δικό μας…
Μα όσο διαφορετικός και να είναι ο τρόπος, είναι μόνο ένα μέρος από αυτό το κάτι που αποτελεί τμήμα των βιωμάτων μας και των εμπειριών μας. Όσα ψυχολογικά περιεχόμενα έχουν επιδράσει στην προσωπικότητά μας και έχουν διαμορφώσει τον χαρακτήρα μας, δεν είναι όλος ο Εαυτός μας.
Μα ούτε του άλλου, είναι όλος ο Εαυτός…

Αυτό που βλέπουμε από τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας και έξω, είναι αυτό που δεν βλέπουμε από τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας και μέσα…

Έξω από εμάς συμβαίνει αυτό που δεν προλάβαμε να δούμε ότι συμβαίνει μέσα μας.

Όλα προσπερνιούνται, εκτός από τον Εαυτό μας…Αυτή η ολοκληρωτική Παρουσία μέσα μας, που αντί να ενωθεί με όλο μας το Είναι, περιορίστηκε σε ένα μόνο μέρος του και έγινε ο τρόπος και όχι η Ουσία μας…

όλοι θέλουν να ζήσουν αρμονικά...Κοινός είναι ο στόχος!

όμως το πως θέλει ο καθένας να βιώσει την αρμονία, εκεί είναι η διαφορά...

με κάλυψες πλήρως .. σε αυτές τις γραμμές χωράνε όλες μου οι σχέσεις..

πάντα αναρωτιόμουν πως γινόταν να κάνω κάποια πράγματα εγώ και να τα δικαιολογώ ή να μου φαίνονται σαν κάτι απόλυτα φυσικό ή δικαίωμα μου, αλλά όταν έκανε τα ίδια και ο άλλος να με ενοχλούνε.. και όσο και αν προσπάθησα κανένα επιχείρημα λογικής δεν σταματούσε το συναίσθημα της ενόχλησης..τώρα κάθε τέτοια ευκαιρία την αντιμετωπίζω σαν καθρέφτισμα για κάτι μη συνειδητό δικό μου που δεν έχω πιάσει..

[Stefanos]

αν δεν νιώσεις βαθύτερα τις αιτίες αποτυχίας, κάθε απόπειρα να δημιουργήσεις υγιείς σχέσεις θα χτυπάει στον Νόμο της Αβλάβειας...

που βλάπτω Εσένα και Εμένα...

[/quote]

[Ταρούλα]

Προσπαθώ να θυμάμαι Βασούλα, αυτό που είχες πεί κάποια στιγμή : Δεν έχει σημασία πως είναι ο άλλος, αλλά πως
είμαι εγώ μαζί του. Αυτό μου αλλάζει την οπτική και βλέπω τις δικές μου ελλείψεις ... άσχετα αν δε με βολεύει.

Όλα, πιστεύω, ξεκινούν από τον αυτοσεβασμό…
Όταν λείπει εκείνη η βαθιά εκτίμηση στον Εαυτό μας, αυτήν θα αναζητήσουμε σαν κύρια αιτία μιας σχέσης, έξω στο περιβάλλον μας.

[Ταρούλα]

Έξω από εμάς συμβαίνει αυτό που δεν προλάβαμε να δούμε ότι συμβαίνει μέσα μας.

Οπως μέσα, έτσι και έξω ε?

[Θοδωράκος]

Τι θα λέγαμε όμως, αν ξέραμε ότι όλοι είναι σαν και εμάς?

Αυτό είναι από τις μεγαλύτερες συνειδητοποιήσεις...

[Βικούλα]

Έξω από εμάς συμβαίνει αυτό που δεν προλάβαμε να δούμε ότι συμβαίνει μέσα μας.

μεγάλη αλήθεια που εχω αρχίσει να την παρατηρώ στις σχέσεις μου με τους άλλους... παλιότερα μια χαρά ήταν ο ρόλος του θύματος που πάντα οι άλλοι φταινε και δεν αλλάζουν..

Τι θα λέγαμε όμως, αν ξέραμε ότι όλοι είναι σαν και εμάς?

αυτό στην αρχή δυσκολευόμουν να το δεχτώ αλλά βλέπω παρατηρώντας τον εαυτό μου με τους άλλους ανθρώπους ότι έτσι είναι και απλά κρινουμε αυτό που υποψιαζομαστε ότι υπάρχει μέσα μας και θέλουμε να διαφοροποιηθουμε απ'αυτό γιατί μας φοβίζει . Είναι όμως και απελευθερωτικό κατά καποιο τρόπο που δεν μπορώ να το εξηγήσω με λογια ακριβώς, σαν να ξεκινά απο κει μια μορφή αποδοχής και αγάπης.

[panos]

δυσκολα δεν υπαρχει επικοινωνια! για να ειμαι με καποιον φιλο φιλη σχεση αδερφο /η μανα πατερα πρεπει παντα να μην ειμαι εγω!

Όλα, πιστεύω, ξεκινούν από τον αυτοσεβασμό…
Όταν λείπει εκείνη η βαθιά εκτίμηση στον Εαυτό μας, αυτήν θα αναζητήσουμε σαν κύρια αιτία μιας σχέσης, έξω στο περιβάλλον μας.

Κάποιοι άνθρωποι συμφιλιώνονται με την ιδέα ότι δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος για να τους καταλάβει…Όσες φορές και να επιχείρησαν να βρουν έναν σύντροφο, η διάρκεια της σχέσης αμφισβητήθηκε στην πάροδο του χρόνου…
Κανείς δεν υπάρχει, σαν και εμένα…

]Συνήθως οι αλλαγές προκύπτουν για τον άλλον…Κάποιον ερωτευθήκαμε και προσαρμοστήκαμε στις αναγκαίες αλλαγές που ακολουθούν μια συμβίωση…
Μα κανείς δεν μπορεί να αλλάξει για έναν άλλον, βαθιά και ουσιαστικά…
Και στην πορεία όλα γίνονται ίδια πάλι…
Οι αλλαγές που έγιναν ήταν απλοί συμβιβασμοί…

[Vasoula]

Μέχρι που έριξα και την προσοχή σε Έμε και όλα άλλαξαν εικόνα. Ξεκίνησα να διαβάζω και να ξαναφιλτράρω τα βιώματά μου.
Ανακάλυψα ότι δεν με αγαπούσα καθόλου και όλα τα παράγωγα αυτού. Κατάφερα να βρω και πιο βαθιές αιτίες.

Πρόσεξε Στεφανάκο όμως και αυτό που γράφω περί αίσθησης αποτυχίας που μένει μέσα μας σαν ανάμνηση...
Μπορεί αυτή η αίσθηση, χωρίς να το πάρεις είδηση, να σε κάνει να προσέχεις μόνο τον εαυτό σου και όχι και τον άλλον άνθρωπο.

Όταν έχεις συμβιβαστεί αρκετές φορές σε σχέσεις, το πιο συνηθισμένο είναι στο τέλος να σκληρύνει λίγο η καρδιά και να μην αφήνεις στον άλλον περιθώρια να εκφραστεί, με την άποψη "εγώ έτσι είμαι"...

Όταν γνωρίζεις βαθύτερες αιτίες που δεν σου επέτρεπαν να είσαι ο εαυτός σου, το σημαντικότερο είναι να προσέχεις τον άλλον πόλο...
Αν δηλαδή ήσουν υπερβολικά παραχωρητικός, ο κίνδυνος είναι να πας στον αντίθετο πόλο του υπερβολικά απαιτητικός.

Η μέση οδός της αρμονίας είναι να νιώσεις τι κάνει εσένα ευτυχισμένο, νιώθωντας συγχρόνως και τι κάνει ευτυχισμένο και τον άλλον άνθρωπο και να δεις τι μπορείς να βελτιώσεις στην σχέση σου, χωρίς να συμβιβαστείς μεν, αλλά και χωρίς να επιβάλεις δε...

Όλο αυτό έχει μια πολύ όμορφη επαφή Ψυχών, που δεν θέλουν παρά να μοιραστούν την ενέργεια τους, αφού έχουν βρει μέσα τους την ανεξάντλητη Πηγή τους.

[Ελενίτσα]

που βλάπτω Εσένα και Εμένα...

[Ellaki]

αν δεν νιώσεις βαθύτερα τις αιτίες αποτυχίας, κάθε απόπειρα να δημιουργήσεις υγιείς σχέσεις θα χτυπάει στον Νόμο της Αβλάβειας...

που βλάπτω Εσένα και Εμένα...

Η αιτία αποτυχίας στην δική μου περίπτωση, ήταν ο φόβος.
Έκανα σχέσεις από τον φόβο μην μείνω μόνη μου και στην συνέχεια επιδίωκα τον απόλυτο έλεγχο από τον φόβο να μη πληγωθώ.
Δεν είχα αφήσει χώρο μέσα μου για τον εαυτό μου και κατά συνέπεια για κανέναν άλλον.

Μόλις πήγαινε να μου ξεφύγει ο έλεγχος και ο άλλος διεκδικούσε <μερίδιο>, τον οδηγούσα σε αδιέξοδες καταστάσεις έτσι ώστε να μου δώσει την ευκαιρία να φύγω <εξαιτίας του>.
Οι πληγές αιμορραγούσαν και στην δική μου καρδιά αλλά και στην καρδιά του εκάστοτε συντρόφου.
Κι εγώ με αλαζονεία περηφανευόμουν για την δύναμή μου και την τετράγωνη λογική μου.

Τώρα εκπαιδεύω τον εαυτό μου από την αρχή, να σεβαστεί και να παραχωρήσει χώρο (μέσα και έξω), σε έναν άνθρωπο ο οποίος έχει επιλέξει εντελώς διαφορετικό δρόμο από τον δικό μου.
Είναι η πρόκλησή μου για να βώσω την Ταπεινότητα και την Ομορφιά, με Αγάπη και Σοφία.