Γονείς και υπερπροστατευτικότητα

[Sofoula]

Βασικά ήθελα να θίξω ένα θέμα που μου παρουσιάζεται συχνά και έντονα... Η προσέγγιση είναι εντελώς υποκειμενική, δεν κριτικάρω, προς Θεού.

Η υπεροπροστατευτικότητα αφορά πολλούς τομείς. Μην τραυματιστεί το παιδί σωματικά ή μην πληγωθεί συναισθηματικά, μην αδικηθεί... Και πιστεύω πως, έστω και σε έναν τομέα, έστω για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, θα έχει συμβεί σε όλους.

Θυμάμαι φάσεις στην κατασκήνωση και στο σχολείο, όπου γονείς είχαν υπερβολικές απαιτήσεις από τους αντίστοιχους υπεύθυνους. Για μη-ρεαλιστικά πράγματα. Όπως πχ, "γιατί το παιδί μου το τσίμπησαν πολλά κουνούπια" (μα ρε άνθρωπε, κατασκήνωση είναι), "γιατί το παιδί μου δεν πήρε μέρος στον διαγωνισμό" (μα γιατί δεν δήλωσε νωρίς συμμετοχή), "γιατί δεν πήρε τον καλύτερο βαθμό και τον πήρε το άλλο παιδί" (αφού εκείνο αρίστευσε) "γιατί .... του κάνετε..." κτλ.

Όπως επείσης, θυμάμαι πολύ καλά πως, μέσα από τέτοιες ενέργειες "προστασίας", τα παιδιά, όχι μόνο νιώθαν άσχημα, αλλά ήταν διπλό το κακό: και τα ίδια είχαν ένα πρόβλημα (τα κουνούπια, τους βαθμούς, τον διαγωνισμό, το πάρτυ, το παιχνίδι) αλλά και γίνονταν ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα στους άλλους.
Και φυσικά, το παιδί που μεγαλώνει σε τέτοια γυάλα, εξαρτάται τόσο απόλυτα από τους γονείς... Και αργότερα, εξίσου απόλυτα από κάτι άλλο...

Για μένα, οι γονείς κάνουν μια προβολή της δικής τους αίσθησης αποτυχίας (ως ικανοί να σταθούν απέναντι στο παιδί τους) στους άλλους. Από καθαρή ανασφάλεια. Ντάξει, μπορεί και να έμαθε αυτόν ως "σωστό τρόπο" ή να είχε έλλειψη φροντίδας και να έφτασε στο άλλο άκρο.

Oι γονείς συχνά χρεώνονται τις επιτυχίες και αποτυχίες των παιδιών τους ως προσωπικές. Με αυτό το τρόπο ξεκινά ο φαύλος κύκλος: “όσο πιο πολλά πετύχει το παιδί μου τόσο πιο καλός γονιός είμαι εγώ”. Αυτό οδηγεί πολλές φορές σε αδιέξοδα και καλλιεργεί μηχανισμούς ελέγχου και εξουσίας που βαραίνουν τη σχέση παιδιού – γονιού.


Θα ήθελα να παρατηρήσω, μέσα από τα δικά μου στατιστικά, πως σε μεγαλύτερες ηλικίες είναι πιο δύσκολο στους άντρες να αποκόψουν αυτήν την προστατευτικότητα. Δεν μιλάω για το μη συνειδητό, συναισθηματικό κομμάτι. Σεε αυτό όλοι έχουμε τα θέματά μας.
Αλλά νομίζω πως, ακόμα και σε πρακτικά ζητήματα, οι άντρες είναι που θα δυσκολευτούν περισσότερο να διεκδικήσουν την αυτονομία τους. Αυτό δηλαδή βλέπω στο δικό μου περιβάλλον....

Εσείς τι λέτε? Πως "βλέπετε" αυτήν την τάση των γονέων να σας έχει επηρεάσει?

[Αμαλία]

Για τους άντρες δεν μπορώ να εκφέρω άποψη..
Ίσως τους είναι πιο δύσκολο, καθώς ο "ρόλος" ο αντρικός δεν περιλαμβάνει κάποιες βασικές δουλειές όπως το μαγείρεμα, καθαριότητα κλπ. Έχω ακούσει πολλούς που ενώ ζουν σε δικό τους σπίτι (?), τους βάζει μπουγάδα η μάνα τους που ζει στον πάνω όροφο πχ, ή τους μαγειρεύει...
Θα μου πεις αυτό είναι μόνο ένα πρακτικό κομμάτι της αυτονομίας, αλλά στο συναισθηματικό δεν μπορώ να ξέρω τι παίζει και αν τους είναι πιο δύσκολο ή εύκολο τελικά.

Για μένα πάντως, πιστεύω οτι η υπερπροστατευτικότητα των γονειών μου, με έχει επηρεάσει με τρόπο πολύ χειρότερο απο αυτόν που μέχρι τώρα καταλαβαίνω!

Το νιώθω να μου έχει κόψει τα φτερά γενικώς..
Πολλές φορές, όταν βρίσκομαι μόνη μου, αντιμέτωπη με τον κόσμο, νιώθω οτι δεν μπορώ να τα καταφέρω μόνη μου.. οτι χρειάζομαι βοήθεια απο κάποιον... και έτσι νιώθω άχρηστη!

Και μέσα απο αυτό το πακέτο γενικά, μου έχουν μεταφέρει τους φόβους τους...

Υ.Γ. Ένα ξεσκονισματάκι έκανα τελευταία στα τόπικ...

[Ταρούλα]

Δεν ένιωσα υπερπροστατευτικότητα από τους γονείς μου, ένιωσα τσαμπουκά .... μου "ανήκεις" και θα κάνεις αυτό
που γουστάρω.

Εκτός από θυμό, μου έχει δημιουργήσει έλλειψη εμπιστοσύνης και την ανάγκη να κρύβομαι ...

[VasilisM]

Ταρούλι, τα ίδια κι εδώ! :roll:

[Valia]

θα συμφωνήσω με την Τάρα και τον Βασίλη, μόνο αυταρχισμός και εξουσία, το μόνο που ένιωθα για τους γονείς μου ήταν φόβος

[Vasoula]

για τους γονείς σου μόνο, Βαλάκι?

και η επόμενη ερώτηση...αν γνωρίζεις ότι σαν παιδί είχες φόβο, τώρα σαν τι τον έχεις ακόμα?

[VasilisM]

Σαν φόβο πάλι..

[Vasoula]

Καρδούλα... η ερώτηση του "σαν τι" πήγαινε στο παιδί

αν τον είχες σαν παιδί, τώρα τι είσαι που τον έχεις ακόμα...

[Θοδωράκος]

Είναι αυτό που λέμε "πες μου τί είμαι"...

Φοβισμένα παιδάκια είμαστε, που προσπαθούμε να αποδείξουμε στους γύρω μας ότι μεγαλώσαμε...
:roll:

[Valia]

ακριβώς Βάσω μου, σαν παιδί, φόβο για τη ζωή

[Vasoula]

σαν παιδί ε?

τότε ο ενήλικας που είναι? τι επιλέγει αυτός? σε ποιό πεδίο επιλογών έχει περιοριστεί? ή μήπως δεν έχεις καν επιλογές Βαλάκι?

[Θοδωράκος]

σαν παιδί ε?

τότε ο ενήλικας που είναι? τι επιλέγει αυτός? σε ποιό πεδίο επιλογών έχει περιοριστεί? ή μήπως δεν έχεις καν επιλογές Βαλάκι?

Έτσι όπως το βιώνω εγώ, ο ενήλικας δεν ωρήμασε ποτέ. Στην θέση του υπάρχει απλά ένα ρομπότ, με συγκεκριμένες εντολές που δόθηκαν από την κοινωνία/θρησκεία/γονείς. Που κάθε άλλο παρά την ωρημότητα της επιλογής απέκτησε. Εξαρτώμενος έγινε και αυτός από τους άλλους. Και η δική του αφύπνηση είναι τελικά το βασικό βήμα, γιατί αυτός έχει την δύναμη και τον τρόπο να φροντίσει τον εαυτό του και να προχωρήσει στον Δρόμο, ως ώρημος και ολοκληρωμένος Άνθρωπος.



Ξέρω, η ερώτηση πήγαινε στην Βάλια. Ελπίζω να μην πειράζει που απάντησα κι εγώ... :roll:

[Vasoula]

εννοείται πως δεν πειράζει Θοδωράκο...

μμμ...για να δούμε λοιπόν...ένα ρομπότ λες, στην θέση του ενήλικα...

τα ρομπότ λοιπόν εκτελούν απλά τις οδηγίες τους...Ποιός επιλέγει όμως κάτι έξω από αυτές?
Πχ. έχει μάθει το ρομπότ ότι πρέπει να πάει στην εκκλησία για να τα έχει καλά με τον θεό και να είναι καλός άνθρωπος. Ποιός επιλέγει να μην πάει?
και ποιός φοβάται, που δεν πήγε?
(τυχαίο το παράδειγμα της ερώτησης )

[Ταρούλα]

αν τον είχες σαν παιδί, τώρα τι είσαι που τον έχεις ακόμα...

Βλαμμένο παιδί

[Θοδωράκος]

Η ψυχή είναι αυτή που βιώνει, και αυτή που προσπαθεί να απελευθερωθεί απεγνωσμένα από τα δεσμά αυτού του κατασκευάσματος.
Ο φόβος είναι το συναίσθημα του αποχωρισμού από το Εγώ.
Και αυτός ο αποχωρισμός με την σειρά του δημιουργεί την ανασφάλεια για την κάλυψη των βασικών ενστίκτων του εαυτού.
Όμως με την εκπαίδευση, μάθαμε να καλύπτουμε το κενό αυτής της διάσπασης, με εξωτερικές πηγές, όπως η αποδοχή από τους άλλους, από την κοινωνία, από τον θεό, όπως ο έλεγχος των πάντων, κλπ.
Μόνο όταν γκρεμίσουμε αυτό το κατασκεύασμα της προσωπικότητας, όταν το γεμίσουμε με Αγάπη, θα γίνει αυτό το "ρομποτ" Άνθρωπος.
Όμως μέχρι να γίνει αυτό, η ψυχή προσπαθεί να στείλει σημάδια.

Έτσι μπορεί να κάνουμε πράγματα ή να σταματήσουμε να κάνουμε πράγματα, γιατί "κάτι δεν μας πάει καλά".
Όμως μετά έρχονται οι εντολές του "ρομπότ" και μας γεμίζουν ενοχές και φόβο, γιατί δεν πράξαμε σύμφωνα με τον προγραμματισμό μας.

Στο παράδειγμά σου, μπορεί αυτό το "κάτι" μέσα μας να μας λέει ότι δεν θέλουμε να πάμε στην εκκλησία.
Όμως επειδή μέσα μας υπάρχει η εντολή ότι "εκκλησία=θεός=σωτηρία=επιστροφή στην πληρότητα", φοβόμαστε ότι θα χάσουμε τον δρόμο προς την Πηγή μας.
Και μετά, επειδή έχουμε μάθει ότι "θεός=κριτής=τημωρός", θεωρούμε ότι αξίζουμε την τημωρία του, γιατί δεν πράξαμε σύμφωνα με το θέλημά του.

Κοινώς, ένα μικρό κομμάτι μέσα μας προσπαθεί να τα βάλει με όλες μαζί τις εντολές μιας ολόκληρης κοινωνίας.
"Δουλειά" μας είναι αυτό το κομμάτι μέσα μας να του δόσουμε Αγάπη και χώρο για να μεγαλώσει, για να αποκτήσει την δύναμη που χρειάζεται για να αναπτυχθεί πέρα από αυτούς τους προγραμματισμούς, πράγμα που φυσικά θα μας φέρει αντιπέτωπους με όλη αυτήν την κοινωνία.