γινόμαστε ένα, σαν αίμα...κόκκινο..σαν ήλιος καυτός...
-Πόσες ελπίδες πετύχαμε; Πόσα όνειρα;Πόσες ζωές νικήσαμε;
Θα μπλεχτούμε, θα απλωθούμε σαν θάλασσα..και θα πνιγούμε..
πόσο λαχταρούσα να πνιγώ μέσα σε μια ζωή...
Σαν πέταλο παπαρούνας θα πέσω στο βλέμμα σου ,
πάνω στο κορμί και στα χείλι σου, να ακούω ψιθυριστά κάθε τι ευχόμουν μια ζωή σβήνοντας τα κεράκια μου.
Μωρό μου.
Σαν παπαρούνα θα ανθίσω και εσύ θα σαι η βροχή μου.
Να ξεπλένεις τις πληγές που μου προκάλεσαν τα σάπια αγκάθια,
απ τα άλλα λουλούδια.
Και εγώ με την σειρά μου, θα φροντίσω να μπλεχτώ μαζί σου,
να μη μπορούν να ξεχωρίζουν τους κορμούς μας.
Και η ευτυχία μου να διώχνει το φόβο του να το πω δυνατά.
Να φυτρώσουμε ξανά σαν δύο λευκές παπαρούνες,
ποτισμένες απο δάκρυ και ιδρώτα...
που φυτρώνουν μόνο νύχτα..να ψιθυρίζουμε αγάπη ...
λέγοντας ο ένας το όνομα του άλλου και να εννοούμε το Θεό.
http://youtu.be/0dCH8XfI1yY
