εκείνους τους ρόλους που πέρνουν οι άνθρωποι στην ζωή τους, για να νιώσουν έστω και για μια στιγμή σημαντικοί, κατατρεγμένοι από διαφόρων ειδών ενοχές και αυτο-απορρίψεις...
Παρατηρώντας κανείς την Ζωή μέσα σε ένα πιο βαθύ περιεχόμενο, από την επιφάνεια, θα μπορέσει μέσα σ' αυτήν να διακρίνει το "έργο" που παίζουν οι άνθρωποι, σε πολλούς τομείς της καθημερινής τους ψυχολογικής παράνοιας...
Η δυστυχία βρίσκει αυτόν τον χώρο που της επιτρέπουμε, ώστε να γίνει κατάθλιψη...
Κάποιος, για να βγει από την κατάθλιψη, παίρνει χάπια...
κάποιος άλλος, νομίζοντας ότι οι άλλοι είναι καταθλιπτικοί, νιώθει αφόρητη μοναξιά μαζί τους...
κάποιος άλλος οριοθετεί την περιοχή των ονείρων του μέσα σε συνθλίψεις κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας...
Κάποιος άλλος παρακαλάει τον θεό να τον λυπηθεί, σε κρίσεις πανικού...
ρόλοι, που συνεχώς αποκτούν μακροπρόθεσμα αποτελέσματα στις Ψυχές, γιατί δεν έχει σημασία πως παίζεις το έργο, αλλά πόσο συναισθηματικά κενός μένεις σαν ηθοποιός...
Ο άνθρωπος είναι ζώο, είχε πει ο ποιητής...΄Ομως τα ζώα ακολουθούν την φύση τους και δεν παρεκλίνουν από το σχέδιο τους σχεδόν ποτέ...είναι αρμονικά με τα ένστικτά τους, όταν οι άνθρωποι τα αφήνουν στην ησυχία τους...
Ζουν λειτουργικά με το περιβάλλον τους, δεν χρειάζεται να γίνουν κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι...
Το λιοντάρι είναι λιοντάρι και ο λαγός, λαγός...
΄Οταν προσπαθούν όμως να τα εξημερώσουν και να τα εκπαιδεύσουν, τότε τα κάνουν μέρος του "έργου" της ζωής τους...
Τους δίνουν εκείνους τους ρόλους, που παίζουν και οι ίδιοι.
Θα επαναλάβω τα λόγια του Βίλχελμ Ράιχ...
"...Η φύση δεν έχει σχεδιαστεί με χάρακα και διαβήτη. Ο τρόπος που δρα δεν είναι μηχανιστικός μα λειτουργικός.
Γι' αυτό και ο μηχανιστής λαθεύει πάντα όταν εφαρμόζει στην φύση τις μηχανιστικές αρχές. Υπάρχει ένας νόμος της αρμονίας των φυσικών λειτουργιών, ένας νόμος που διαποτίζει και κυριαρχεί πάνω σ' ότιδήποτε υπάρχει. Μα αυτή η αρμονία και αυτοι οι νόμοι δεν έχουν καμία σχέση με την ακαμψία της μηχανιστικής τέχνης που επιβάλλει ο άνθρωπος στον χαρακτήρα του και τον πολιτισμό του...
Ο μηχανιστικός πολιτισμός είναι μια παρέκλιση από τον φυσικό νόμο. Κι ακόμη χειρότερα, είναι μια φυσική εκτροπή, μια θανάσιμη παραλλαγή, όπως ένας λυσσασμένος σκύλος αποτελεί αρρωστημένη ποικιλία της οικογένειας των σκύλων..."
κατανοώ απόλυτα αυτό που χρειάζεται ένας ασθενής για να ξεφύγει από την ασθένειά του...
κατανοώ τα χάπια που παίρνει, κατανοώ τους ρόλους που παίρνει, κατανοώ τα δήθεν του και τα έτσι του, τις αξίες που θέλει να αντιληφθεί στον εαυτό του και εξαθλιώνεται μέσα στην συνάφεια του κόσμου του...
αυτό που δεν κατανοώ είναι το γιατί τα κάνει όλα αυτά, αν δεν γνωρίζει ότι είναι βαθιά ασθενής...
Αν δεν γνωρίζει κανείς την ασθένεια, τότε γιατί επινοεί τρόπους να την πολεμάει διαρκώς?
Αν μπορείτε εσείς να μου απαντήσετε, θα με υποχρεώσετε...
και θα κλείσω το ποστ, πάλι με τα δικά του λόγια...
"... σε φοβαμαι ανθρωπακο , σε τρεμω επειδη απο σενα εξαρταται το μελλον της ανθρωποτητας. σε φοβαμαι επειδη το κυριοτερο μελημα σου στη ζωη ειναι να δραπετευεις απο τον εαυτο σου. Εισαι αρρωστος ανθρωπακο, αρρωστος βαρια , δεν φταις εσυ γι αυτο αλλα εχεις υποχρεωση να γιατρευτεις. θα χες απο καιρο αποτιναξει τα δεσμα σου αν δεν ενθαρρυνες ο ιδιος την καταπιεση και δεν τη στηριζες αμεσα με τις πραξεις σου..."
Eγώ, αντίθετα με τον Ράιχ, δεν σε φοβάμαι ανθρωπάκο...
γιατί ξέρω την Ψυχή σου, που σε πιέζει πάντα να γίνεις Ανθρωπος!
