Ξένοι...

[AMALIA]

Βάσω τις πιο πολλές φορές που διαβάζω τις απαντήσεις σου οφείλω να ομολογήσω ότι τις διαβάζω 5-6 φορές και πάλι δε τα καταλαβαίνω όλα όσα γράφεις. Εννοώ να τα "νιώσω" όχι απλά να τα διαβάσω. Τις πιο πολλές φορές μένω με το στόμα ανοιχτό. Ξέρεις εκείνη τη φάση που το στόμα φτάνει στο πάτωμα

Εντάξει Ζαϊρα μου...Δεν είσαι η μόνη! Δεν είναι οι λέξεις που σε "σοκάρουν", αλλά η διαφορετική οπτική που σου δείχνουν...
Νομίζω κάπως έτσι ξεκίνησαν όλοι οι φίλοι εδώ μέσα...
Μπορείς να τους ρωτήσεις...

d

Ζαιρα οταν ξεκινησα οχι με 5 ουτε με 15 φορες διαβασμα δεν καταλαβαινα..
Πηγαινα και για επιπροσθετες επεξηγησεις στην Ντανυ λες και θα μου εκανε μεταφραση απο αλλη γλωσσα...
Αλλα ενιωθια τοσο αγαπη πισω απο τις λεξεις που για πρωτη φορα στην ζωη μου με πολυ επιμονη και υπομονη τα ξαναδιαβαζα και καθε φορα επαιρνα και ενα σπορακι στην καρδια μου και στον χρονο μου φυτρωνε!!!

Μην μασας λοιπον δεν εισαι η μονη!!!

[Εφη]

Ζαιρα δεν ξέρω αν είναι έλλειψη εμπιστοσύνης στις σχέσεις.Καί καταρχήν μιλάμε μόνο για τις σχέσεις με τον\την σύντροφο μας,ή γενικότερα για τις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους???
Με τον αδελφό σου τι σχέσεις έχεις???
Εννοείται πως αν θέλεις απαντάς???

Εννοούσα στις σχέσεις ΓΕΝΙΚΑ. Οσο για τη σχέση μου με τον αδελφό μου είναι ανυπαρκτη. Μιλάμε όταν πρέπει και μόνο. Εχω κάνει χρόνια αυτήν την επιλογή. Φταίνε και οι γονείς μου (εννοώ με τον τρόπο που τον μεγαλωσαν και τα "δικαιωματα" που του εδωσαν) αλλά φταίει και ο ίδιος που μεγαλώνοντας δεν αλλαξε.

Βάσω διαβασα αρκετές φορές την απάντηση σου και μένα με "αγγιξαν" και οι 2 παραθέσεις που έβαλαν το Λευκό Κρίνο και ο Θοδωρής. Γενικά όσες φορές και να διαβάζω την απάντηση σου με πιάνουν τα κλαματα!!!!!(δε ξέρω γιατί, αλλά νιώθω μέσα μου ότι λες αλήθειες).

Αχ!Αμαλία έτσι ακριβώς νιώθω. Θα ήθελα να είχα ένα μεταφραστή όταν διαβάζω ένα κείμενο Ομως και γω νιώθω τόση αγάπη που επιμένω. Μπορεί να μη το καταλαβαίνω με τη μια, όμως δε με πειράζει θα τα ξαναδιαβάσω μέχρι να καταλάβω.

Με όσα διαβαζω θυμηθηκα ότι πριν απο 21 χρόνια ξεκινησα το "ψάξιμο" μου απο το πνεύμα. Είχα και 2 εμπειριες που μου έκαναν ξεκαθαρα να συνειδητοποιήσω ότι ΔΕΝ είμαι ΜΟΝΟ αυτό το σώμα και μόνο ότι βλέπω. Ομως κάποια στιγμή θυμάμαι ότι φοβηθηκα απο αυτά που ανακαλυπτα και απο τη μοναξια που ένιωθα(δε θα βρεις και πολλά παιδιά 20 χρονών να μιλάνε για τα ακασικά αρχεία!!!) και συνειδητά τα παράτησα. Στράφηκα στη ψυχοθεραπεία. Απ'ότι φαίνεται ήρθε ο καιρός να ξαναγυρίσω στο αρχικό μου ψάξιμο.

[Vasoula]

(δε θα βρεις και πολλά παιδιά 20 χρονών να μιλάνε για τα ακασικά αρχεία!!!) και συνειδητά τα παράτησα

Ζαϊρα...

η μοναξιά που φοβήθηκες τότε, έρχεται αργότερα ακόμα πιο βίαια μπροστά σου...

αν το ενδιαφέρον σου για την μεταφυσική ήταν απλή περιέργεια, (εκεί γύρω στα 20 προκυπτει ένα αρχικό ερέθισμα) τότε δεν ήταν η μοναξιά που φοβήθηκες και τα παράτησες, αλλά η αμφιβολία...
Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν είναι ανοιχτοί στην ενόραση, γιατί φοβούνται το αόρατο...

Αν ήταν ουσιαστικό το άνοιγμά σου τότε, δεν θα απευθυνόσουν ποτέ στην ψυχοθεραπεία, σαν μέσον αναζήτησης του Εαυτού σου, γιατί θα γνώριζες ήδη ότι το "παραπάνω" πεδίο δεν θα μπορούσε ποτέ να σε βοηθήσει να το βρεις...

Συνήθως εκεί απευθύνονται οι άνθρωποι, όταν δεν ξέρουν πως να θεραπεύσουν το "βάρος" της ζωής...
Οι ενορατικοί, απλά το γνωρίζουν, ακόμα κι αν κάποια στιγμή, για διάφορους λογους, αναγκάστηκαν να "κλείσουν" το κανάλι...



αυτά από την εμπειρία μου, φυσικά!

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ 10]

[quote="Vaso"]εκεί που το ζητάς Δημητράκη μου, δεν θα το βρεις ποτέ!

Βασσούλα μου,τι εννοείς???
Μόλις το είδα καί ακουώ καμπάνες,έτσι!!!!
Με πετυχαίνεις καί σε περίεργη φάση,ειδικά σήμερα..

[Vasoula]

εννοώ ότι το νόημα δεν βρίσκεται μέσα στην κοινωνία της Ζωής...
βρίσκεται μέσα στην Ζωή αυτούσιο, όσο αυτή δεν είναι μόνο μια μονοσήμαντη επίδραση επί "δικαίων" και "αδίκων" συναισθηματων...



ελπίζω να σίγησαν οι καμπάνες

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ 10]

[quote="Ζαϊρα"]
Εννοούσα στις σχέσεις ΓΕΝΙΚΑ. Οσο για τη σχέση μου με τον αδελφό μου είναι ανυπαρκτη. Μιλάμε όταν πρέπει και μόνο. Εχω κάνει χρόνια αυτήν την επιλογή. Φταίνε και οι γονείς μου (εννοώ με τον τρόπο που τον μεγαλωσαν και τα "δικαιωματα" που του εδωσαν) αλλά φταίει και ο ίδιος που μεγαλώνοντας δεν αλλαξε.

Ζαίρα,τί μνήμες μου επανέφερες...Τώρα για τίς σχέσεις,δεν μπορώ να πώ,πώς υπάρχει έλλειψη εμπιστοσύνης-τουλάχιστον όσο αφόρα τη δική μου πλεύρα-στίς σχέσεις με τον υπόλοιπο κόσμο,όσο με την οικογένεια μου γενικότερα..
Καί τα γραπτά της Βασσούλας,τα διαβάζω,δεν ξέρω καί εγώ,πόσες φορές,μέχρι να αρχίσω να τα καταλάβω..

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ 10]

Μπάαα,μη σου πώ πως δυναμώνουν...
’Αν θέλεις καί δεν σου είναι κόπος,αναλυσέ το λίιιιιιιιιιιιιιγο παραπάνω..

καί, δεν εννοώ την ταινία..

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Kαποια στιγμη δημητρη οταν γυρισω να σου δειξω πως κανεις παραθεση ενα ποστ 8)
Επισης οταν θες να γραφεις απανωτο μυνημα μπορεις να επεξεργαζεσαι το ιδιο που εχεις γραψει

Δημητρηηηηηηηη

[Vasoula]

ʼν θέλεις καί δεν σου είναι κόπος,αναλυσέ το λίιιιιιιιιιιιιιγο παραπάνω..

Θέλω...

τι να πρωτοπω...

Μερικές φορές δεν έχω λόγια...


αλλά είναι το πιο αυθεντικό αίσθημα, αυτό της ευγνωμοσύνης για όλα αυτά που γίνεσαι μαζί με τους άλλους!

Η Ζωή δεν χρειάζεται τίποτα πολύπλοκο για να κάνει την Ψυχή μας να ανθίσει στον μοναχικό της δρόμο προς τον θεό, πέρα από το να μπορεί να μοιράζεται αγάπη, ενδιαφέρον, στοργή, φροντίδα και με άλλους ανθρώπους, με τον πιο απλό τρόπο.

Αν ήξεραν όλοι οι άνθρωποι πόσο αληθινή κατάσταση είναι η Αγάπη, δεν θα αναλώνονταν σε διεκδικητικά συναισθήματα που αγωνίζονται να την κερδίσουν.

Είναι αυτή η κατάσταση συνείδησης που ο άνθρωπος δεν περιμένει και δεν ελπίζει τίποτα, γιατί του αρκεί η Ζωή του και μέσα σ' αυτήν αφήνει την εμπειρία του να απλωθεί και να γεμίσει τον κόσμο του. Δεν ορίζεται η Ζωή σαν ματαιότητα όταν την συνδέσεις με μια υψηλότερη διάνοια, από το απλό μυαλό σου…

Ο κόσμος του μυαλού είναι γεμάτος στερεότυπα χαράς και λύπης, τόσο άκυρα δομημένα που δεν μπορεί κανείς, ούτε να τα υπερβεί, ούτε να τα γκρεμίσει, αν δεν ξέρει πως πίσω από αυτά υπάρχει ο αληθινός κόσμος του…Ο κόσμος της Αγάπης…Ο κόσμος της θεότητας…ο κόσμος της Σοφίας!

Τι άλλο νόημα να υπάρχει πέρα από το να Ζεις, μετά?

Ο θυμός, ο φόβος, από πού προκύπτουν, αν όχι από το ανούσιο καθημερινό ερώτημα που γυρνάει στο μυαλό μας διαρκώς, όταν περιφερόμαστε σαν επισκέπτες στην ίδια μας την ζωή… «τι νόημα έχει?»
Από πού προκύπτει η βιασύνη μας, αν όχι από εκείνη την μάταιη διάθεση να τελειώνουμε μια ώρα γρηγορότερα?

Και εντάξει…ας πούμε ότι το θεϊκό μέσα μας είναι μια ουτοπία.. μια παράφορη ελπίδα, που «τσιγκλά» το ενδιαφέρον μας για να ζήσουμε «αξιοπρεπώς» σύμφωνα με την μαζική άποψη…

Ας πούμε ότι κάθε τι πνευματικό που νιώθουμε στην ψυχή μας, δεν είναι μια Αλήθεια που χρειάζεται να εξερευνήσουμε, όμως ο Εαυτός μας είναι μια Αλήθεια από μόνη της, που δίνει νόημα στην Ζωή μας, αν μπούμε στην διαδικασία να τον γνωρίσουμε σε βάθος…Αυτός δεν είναι ουτοπία…!!! Αν τον γνωρίσουμε περισσότερο, δεν θα τον υποτιμήσουμε ποτέ ξανά, ποτέ δεν θα υποτιμήσουμε τους άλλους…θα σταματήσουμε να κρίνουμε οτιδήποτε δεν μας αρέσει ή δεν μας ταιριάζει…΄Όλα στην Ζωή είναι διαφορετικά πολύχρωμα λουλούδια, που σχηματίζουν έναν κήπο!

Κοιτώντας τα μικρά καθημερινά μας πράγματα, από μια οπτική «κατωτερότητας» φυσικό είναι να βαριόμαστε ακόμα και να μας γνωρίσουμε…Πόσο μάλλον να συμβιώσουμε με άλλους «άγνωστους»…

Αποκτά άλλο ενδιαφέρον η καθημερινότητα, όταν την παρατηρείς από μια οπτική που «βλέπει» τα πάντα μέσα από την οικειότητα, το ενδιαφέρον, την αγάπη…΄Όταν νιώθεις ότι δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορείς να «ξεπεράσεις», κανένα πρόβλημα που παραμένει άλυτο, κανένας άνθρωπος που χρειάζεται να «μισήσεις», όταν ο Εαυτός σου δεν γίνεται το κέντρο του κόσμου που όλοι χρειάζεται να γυρίζουν γύρω από αυτόν, όταν τα πάντα κυλούν αρμονικά και όχι μέσα στα σενάρια του μυαλού μας, τότε βγαίνεις από την «απομόνωση» της χωρίς νόημα ζωής, γιατί όλα έχουν νόημα και σκοπό!

Κοινώς, Δημητράκη, όταν όλα θέλεις να τα προσαρμόσεις και να τα χωρέσεις στο δικό σου πλαίσιο, τότε κανείς δεν μπορεί να χωρέσει εκεί…Ουτε καν ο Εαυτός σου…Πάντα μένεις στην απέξω…Γιατί ο Εαυτός σου είναι το ίδιο απεριόριστος, όπως η Ζωή…Απλά χρειάζεται να έχεις εκείνη την διάθεση να μάθεις να αγαπάς το ουσιώδες...

[Εφη]

Είναι αυτή η κατάσταση συνείδησης που ο άνθρωπος δεν περιμένει και δεν ελπίζει τίποτα, γιατί του αρκεί η Ζωή του και μέσα σ' αυτήν αφήνει την εμπειρία του να απλωθεί και να γεμίσει τον κόσμο του. Δεν ορίζεται η Ζωή σαν ματαιότητα όταν την συνδέσεις με μια υψηλότερη διάνοια, από το απλό μυαλό σου…

Και πως καταφέρνεις να "μπεις" σε αυτή τη κατασταση συνείδησης?

Αποκτά άλλο ενδιαφέρον η καθημερινότητα, όταν την παρατηρείς από μια οπτική που «βλέπει» τα πάντα μέσα από την οικειότητα, το ενδιαφέρον, την αγάπη…΄Όταν νιώθεις ότι δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορείς να «ξεπεράσεις», κανένα πρόβλημα που παραμένει άλυτο, κανένας άνθρωπος που χρειάζεται να «μισήσεις», όταν ο Εαυτός σου δεν γίνεται το κέντρο του κόσμου που όλοι χρειάζεται να γυρίζουν γύρω από αυτόν, όταν τα πάντα κυλούν αρμονικά και όχι μέσα στα σενάρια του μυαλού μας, τότε βγαίνεις από την «απομόνωση» της χωρίς νόημα ζωής, γιατί όλα έχουν νόημα και σκοπό!

Μπορώ να έχω μια τέτοια συνειδητότητα παρακαλώ????(έστω λίγη για αρχή μου είναι αρκετή )

Βάσω σκεπτόμενη τώρα το παρελθόν εκτός του ότι ένιωσα ούφο μέσα στις παρέες μου φοβηθηκα και αυτά που μαθαινα γιατί δεν είχα κάποιον "δασκαλο" για να μοιραστώ τις φοβίες μου και τι σημαίνουν αυτά που μου συνεβαιναν και τι να τα "κάνω". Και αντε το κομμάτι του να βγαίνω απο το σώμα και να με "παρατηρώ" απο ψηλά ή τα "ταξίδια" που έκανα με φρικαρανε μεν αλλά επειδή είχε παράλληλα και το συναίσθημα της αγάπης καθώς το βίωνα μπορώ να πω ότι το ψιλοισσοροπούσα. Αν και θα ήθελα να είχα κάποιον να ρωτησω τι συνεβαινε. Αν είναι κάτι φυσιολογικό. Αν κάθε φορά που "εφευγα" πρέπει να με αφήνω ή όχι κλπ (πολλές απορίες) Αυτό που με φοβιζε είναι το γεγονός ότι μετά απο κάποια χρόνια είχα καθημερινα "εικόνες" απο καταστάσεις που συνεβαιναν αμεσα (μέσα στις επόμενες μέρες ή το πολύ βδομάδες) είτε σε μένα είτε σε άλλους. Και όταν κάποια στιγμή "είδα" κάποιο άτομο να πεθαίνει νομίζω ότι ήταν η στιγμή που είπα : τα παρατάω. Ημουν μόνη σε όλο αυτό που μου συνεβαινε και δεν ήξερα τι να το κάνω. Κάπως έτσι τα παράτησα. Υπάρχουν κάποια κομμάτια που μου λείπουν παρα πολύ. Οπως η αίσθηση απεράντης αγάπης.
Βέβαια αναρωτιέμαι γιατί δεν το ξεκινάω τώρα πάλι? Δεν έχω απάντηση προς το παρόν. Κάτι με φοβίζει απλά δεν έχω βρεί τι ακόμα.

Υ.Γ. Στη ψυχοθεραπεία απευθυνθηκα γιατί ένιωσα ότι έπρεπε να απαλλαγώ απο διάφορα "βαρίδια" που είχα απο διάφορες καταστάσεις που μου δημιουργούσαν δυσλειτουργια στη καθημερινότητα μου απο τη παιδική μου ηλικια. Ενιωθα ότι δε μπορώ να πάω παραπάνω αν δε τα ξεφορτωθω πρώτα αυτά. Μπορεί να είναι λάθος. Σου λεω πως ένιωθα τότε. Και μετά νομίζω με "πήρε" απο κάτω η καθημερινότητα και το να είμαι μια απο το πλήθος και το να "ανήκω" κάπου και γω που πραγματικά αφεθηκα να παρασυρθώ απο την επιφάνει.
Καθώς τα έγραφα μου'ρθε στο μυαλό το τραγούδι του τσιτσάνη : Με παρεσυρε το ρέμα

[Θοδωράκος]

Όλα στην Ζωή είναι διαφορετικά πολύχρωμα λουλούδια, που σχηματίζουν έναν κήπο!

[Vasoula]

αυτό Ζαϊρα ήταν πάντα το κίνητρο, το ερέθισμα αν θέλεις, για τους νέους που είχαν ανησυχίες, να αναζητήσουν το "μεταφυσικό", να βγαίνουν απο το σώμα τους με αστρική προβολή, αλλά δυστυχώς δεν είναι αυτό που σηματοδοτεί την πνευματική ανάπτυξη...

Δηλαδή, θεωρώ ότι οι περισσότεροι την "πάτησαν" επηρεαζόμενοι από τους δήθεν "δασκάλους" και τις διηγήσεις τους! Η παραφιλολογία της Νέας εποχής!!!!

Η ενόραση στα παιδιά που ήταν αφυπνισμένα καμία σχέσή δεν είχε με την αστρική προβολή...μα καμία σου λέω!

Γι΄αυτό σε ρώτησα αν ένιωθες "διαφορετική" από την περιέργεια ή όντως υπήρχε μέσα σου πνευματική "συμβατότητα" με το αόρατο!

Φυσικό θεωρώ ένας νέος να φοβηθεί αυτόν τον πειραματισμό, όταν γύρω του το περιβάλλον του δεν μπορεί ούτε καν να το συζητήσει...

΄Ομως η πνευματική ενόραση δεν έχει καμία σχέση με το περιβάλλον και τι αυτό θεωρεί σωστό και λάθος...Υπάρχει ή δεν υπάρχει...Και αν κλείσει, πάλι μέρος του "σχεδιου" είναι...
Ποτέ δεν το χάνεις για πάντα...

[Εφη]

Πω πω τι μου θυμισες Βάσω.......Εχω πάει στη πρώτη ψυχοθεραπεύτρια και της λέω : "Νιώθω ότι δεν ανήκω εδω (εννοώντας στη γη!!!!) δεν είναι το σπίτι μου εδω και δε θέλω να μείνω εδω!" Και διάφορα άλλα,(που ντρέπομαι να τα γράψω ) έτσι ένιωθα τότε.
Πάλι καλά που δε με βούτηξε να με πάει στο κτίριο εκεί στη Λεωφορο Αθηνών λίγο μετά το χαιδάρι να μου φορέσει και τη λευκή ρομπίτσα και να μου χώσει και τίποτα κόκκινα πράσινα και μπλέ χαπάκια!!!!!Θα πρέπει να της φάνηκα παντελώς τρελή. Τα είχα διαγράψει απο το μυαλό μου τελείως όλα αυτά. Μου ήρθαν τώρα με την ερώτηση σου αν ένιωθα "διαφορετική".
Δε ξέρω αν είμαι και τι είμαι. Πάντως σα πρώτη αντίδραση βγαίνει ο φόβος και η σκέψη που μου έρχεται είναι : Οχι ΔΕ ΘΕΛΩ να είμαι διαφορετική.
Νομίζω έχω δημιουργήσει μια χαρά αντιστάσεις και φοβίες!!Εχω δουλειά μπροστά μου για να ξεχτισω

[Vasoula]

ναι Ζαϊρα μου...το γκρέμισμα αφορά κυρίως τον φόβο...

αλλά, μεταξύ μας, τι άλλο μπορείς να πάθεις ακόμα?

ερώτηση....

[Εφη]

Απολύτως τίποτα δε πρόκειται να πάθω. Οτι ήταν να πάθω το έπαθα. Να κερδίσω έχω με το γκρεμισμα του φόβου. Βαρέθηκα να κάνω κύκλους σα το σκύλο γύρω απο την ούρα μου. Να αποφεύγω την ουσία νομίζοντας ότι ζω και τελικά να είμαι θεατής στην ίδια μου τη ζωή.
Το θέμα μου αυτή τη στιγμή είναι το πως το ξεκινάω? Απο που? Και πως?
Είχα πολλά χρόνια να κάνω ρεικι. Και παρ'όλο που κάνω σχεδόν κάθε μέρα τώρα δε "νιώθω" ακόμα κάτι. Εννοώ όπως παλιά που έκανα. Επιμένω και ελπίζω?