Συντονιστής: Emmaki
αλλα πλεον θα επιμεινω οτι νιωθω ετοιμος για κατι περισοτερο απο μια περιστασιακη σχεση.
το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις, Τασούλη?τι γινεται οταν το αλλο προσωπο ξερεις οτι θελει περισοτερα απο σενα η τουλαχιστον ελπιζει οτι θα σε πεισει πως αλλαξε μυαλο κ οτι τωρα καταλαβαινει τι εχασε θελοντας να παλεψει για να σε κερδισει παλι;
Μουαχαχαχαχα! Ή όταν βλέπεις τον εαυτό σου σαν τον πατέρα σου... Λέω εγώ τώρα...Vaso έγραψε:Περιμένεις κάποιον να σε συμπληρώσει (όπως έχουμε μάθει) και αντί να συμβεί αυτό, σε αδειάζει...Γιατί σε βλέπει σαν την μάνα του! Εσύ, πάλι, τον βλέπεις σαν τον πατέρα σου και γίνεται χαμός στην σχέση...Πάνε τα ιδανικά χαρακτηριστικά περίπατο, μέσα σε χρόνό dt.
Ναι ναι, είναι αυτό με το βιβλίο: μπορεί να έχει πλάκα να το ξαναδιαβάσεις, αλλά ξέρεις ήδη πως θα τελειώσεις.Vaso έγραψε:το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις, Τασούλη?τι γινεται οταν το αλλο προσωπο ξερεις οτι θελει περισοτερα απο σενα η τουλαχιστον ελπιζει οτι θα σε πεισει πως αλλαξε μυαλο κ οτι τωρα καταλαβαινει τι εχασε θελοντας να παλεψει για να σε κερδισει παλι;
τα μυαλά δεν αλλάζουν, απλά όταν χάσουν κάτι τότε το ξαναθέλουν πίσω, χωρίς να ξέρουν τι θα το κάνουν!
βιωμένη συνταγή, Τασούλη!
Isilwen έγραψε: Μουαχαχαχαχα! Ή όταν βλέπεις τον εαυτό σου σαν τον πατέρα σου... Λέω εγώ τώρα...
Vaso έγραψε:[
Περιμένεις κάποιον να σε συμπληρώσει (όπως έχουμε μάθει) και αντί να συμβεί αυτό, σε αδειάζει...Γιατί σε βλέπει σαν την μάνα του! Εσύ, πάλι, τον βλέπεις σαν τον πατέρα σου και γίνεται χαμός στην σχέση...Πάνε τα ιδανικά χαρακτηριστικά περίπατο, μέσα σε χρόνό dt.
Χάσαμε τον τρόπο να επικοινωνούμε με τον Εαυτό μας, γιατί δεν ξέρουμε σε ποιόν από όλους να απευθυνθούμε...Στον πατέρα, στην μητέρα, στο παιδί, στον έφηβο, στον ενήλικα? ΄Ολοι υπάρχουν μέσα μας, συνωστισμός γίνεται...Οπότε τον άλλον τον θέλουμε για να καλύψει κάποια ανάγκη κάποιου από αυτούς...ενώ εμείς προσπαθούμε να τους ικανοποιήσουμε όλους...
εντάξει... απλά... τι να πω?? χαμογελάω και το ηλιακό μου πήρε φωτιά.. άντε τώρα να διαλέξω ποιο emoticon να πρωτοβάλω..Vaso έγραψε:Τασούλη, η Ζωή με έχει διδάξει ότι αν δεν πετύχει με την πρώτη, δεν πετυχαίνει ούτε με τις δέκα!
Μπορεί να αλλάξουν οι προτεραιότητες σε έναν άνθρωπο, ο χαρακτήρας όμως δεν αλλάζει έτσι από το πουθενά...
Μπορεί να ξαναγυρνάς και να αποτυγχάνεις, γιατί η ελπίδα, λένε, πεθαίνει τελευταία!
Το θέμα είναι να ξέρεις τι ελπίζεις και τι περιμένεις...
Αν έχεις συνειδητοποιήσει ότι το κάνεις για να καλύψεις κάποιες στιγμές μοναξιάς, χωρίς να κάνεις όνειρα και σενάρια, νομίζω ότι μια χαρά είναι...Αποδέχεσαι μια κατάσταση, με όση ωριμότητα έχεις και καλύπτεις μια συγκεκριμένη ανάγκη...
Το παρά πέρα βρε πουλάκι μου τι το θέλεις? Αυτό σε απογοητεύει...το παρά πέρα!!
Σοφάκι μου, υπάρχει και πιο διαστροφική φάση... να βλέπεις στον εαυτό σου και τους 2 γονείς σου. (tragic)Μουαχαχαχαχα! Ή όταν βλέπεις τον εαυτό σου σαν τον πατέρα σου... Λέω εγώ τώρα...
TAPA έγραψε:Σοφάκι μου, υπάρχει και πιο διαστροφική φάση... να βλέπεις στον εαυτό σου και τους 2 γονείς σου. (tragic)Μουαχαχαχαχα! Ή όταν βλέπεις τον εαυτό σου σαν τον πατέρα σου... Λέω εγώ τώρα...
Με ενέπνευσε το γελάκι σου
συμφωνώ ΣοφάκιIsilwen έγραψε: Προσωπικά πέρασα και από τα δύο (ακόμα δηλαδή, λίγο - πολύ), για να μπορέσω να δω πως κανένα από τα δύο δεν μου κάνει. Αλλά κυρίως, μέσα από αυτό, ανακάλυψα τις βαθύτερες ανάγκες πίσω από κάθε συμπεριφορά. Γιατί, είτε με τον έναν τρόπο, είτε με τον άλλο, ο κάθε άνθρωπος ήθελε απλά να νιώσει αποδεκτός, ήθελε απλά να νιώσει ασφάλεια, ήθελε απλά Αγάπη. Χωρίς να ξέρει πως να την βρει μέσα του.
Όμως, μέσα από αυτό, νιώθωντας τις δικές μου ανάγκες πίσω από συμπεριφορές που πήρα από τους γονείς μου, άρχισα να αθωώνω τις συμπεριφορές. Μέσα από μένα, κατανοώντας το δικό μου συναίσθημα.
κι εγώ βλέπω κομμάτια και των δυο γονιών απάνω μου, έχω πάρει συμπεριφορές του πατέρα μου σε κάποια πράγματα και σε κάποια άλλα της μάνας μου. Αλλά τελικά που είμαι εγώ? αυτό αναρωτιέμαι... Το πιο σημαντικό είναι αυτό που λες, να νιώθεις τις δικές σου ανάγκες, να ξεσκαρτάρεις τον οχετό- συνοθύλευμα συμπεριφορών και πρωτύπων κλπ κλπ που ξεπηδάει από μέσα σου και να εντοπίζεις την δική σου πραγματική ανάγκη που εκφράζει την Ψυχή σου. Είναι δύσκολο πολύ για μένα. Μερικές φορές αισθάνομαι να χάνω τον εαυτό μου γιατί και καλά φεύγω από την πεπατημένη και "κάνω ό,τι να ναι" και αν συμβεί κάτι "κακό" το παίρνω σαν τιμωρία για την "ανυπακοή" μου και εκεί δημιουργείται μια σύγκρουση που πηγάζει κυρίως από την ντροπή και την ενοχή. Τώρα τελευταία αισθάνομαι λίγο πιο άνετα με τις επιλογές μου ίσως γιατί αναλαμβάνω περισσότερο την ευθύνη τους και γιατί ίσως πλέον "κατανοώ το δικό μου συναίσθημα" περισσότερο...Έχει πλάκα τελικά να είσαι ο εαυτός σου 
^tasoulis^ έγραψε:Μπεττουλα σφυρα αδιαφορα
για το αδιάφορα δεν ξέρω........ ΠΑΜΕ ΟΜΩΣ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ.... Αυτό ζήτησα άλλωστε... να έρθουν όλα στο Φως.... να δω όλη την Αλήθεια μου.. οπότε ακόμα και τώρα που δυσκολεύομαι μόνο Ευχαριστώ μπορώ να πω... και για μια ακόμη φορά είδα οτι αλλιώς από οτι περίμενα πήρα αυτό που ζητούσα.. μια, δυο ,τρεις θα συνειδητοποιήσω για τα καλά επιτέλους οτι πρέπει να παρατήσω τα σχέδια... γιατί η Ψυχή μου ξέρει καλύτερα.. 
