Αγαπημένο μου παιδί.

[margaritarenia]

.ή είναι μια ακόμη εξάρτηση ?????????????

Γι αυτο δεν ειμαστε εδω ......για να κοψουμε τις εξαρτησεις ?

[Ελενα Κ.]

[rosalia]

ότι και να είναι για τους γονείς μας, Ελλη, και για μας αυτή η Αγάπη, αρκεί να θυμόμαστε ότι δεν φταίνε οι γονείς μας για τα λάθη τους, αλλά εμείς που τα συνεχίζουμε...

[Μάνος]

ότι και να είναι για τους γονείς μας, Ελλη, και για μας αυτή η Αγάπη, αρκεί να θυμόμαστε ότι δεν φταίνε οι γονείς μας για τα λάθη τους, αλλά εμείς που τα συνεχίζουμε...

Σαφέστατα και φταίμε εμείς που τα συνεχίζουμε, αλλά νομίζω και οι γονείς έχουν μερίδιο ευθύνης και μαλιστα μεγάλο. Θα μιλήσω προσωπικά για μένα: Πότε οι γονείς μου με ρώτησαν αν είμαι ευτυχισμένος; Πότε ακριβώς με ενθάρυναν να συνεχίσω κάτι που μου άρεσε; Πότε τα λόγια τους ήταν συνέχεια των πράξεων τους; Και πολλά πολλά άλλα...
Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν αν έφαγα και το τι θα πει ο κόσμος! Βάζανε δηλαδή σε πρωτεραιότητα το τι θα πει ο κόσμος από τις ανάγκες του παιδιού τους!
...Έφτασα 36 και ο κόσμος δεν είπε τίποτα! Ευχαριστημένοι;;; Τα θερμά μου συγχαρητήτρια για το μεγάλο τους κατόρθωμα!

[Vasoula]

Μάνο έχεις απόλυτο δίκιο για αυτό που νιώθεις...
Στο λέω για να μην έχεις ενοχές γι' αυτά τα συναισθήματα σου.

Αν οι άνθρωποι ένιωθαν αυτά τα συναισθήματα με ειλικρίνεια, πριν γίνουν οι ίδιοι γονείς, θα είχε ωριμάσει καλύτερα η ανθρωπότητα....
Το σίγουρο είναι ότι με την πάροδο του χρόνου ο άνθρωπος συγχωρεί τα πάντα γενικά και αόριστα, χωρίς διάκριση...Μεγαλώνει και συγχωρεί, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό...
Και ότι έχει συγχωρέσει, χωρίς να έχει καταφέρει πρώτα να το αξιολογήσει και να είναι σε θέση να το διαχειριστεί με Αυτοαγάπη, έχει γίνει μέσα του μνησικακία...για τον Εαυτό του και τους άλλους...

Η συγχώρεση είναι μια απαραίτητη διαδικασία της πνευματικής μας ωριμότητας...Πριν γίνει όμως αυτό, χρειάζεται να είσαι σε θέση να διακρίνεις τι συγχωρείς και ποιόν δικάζεις...

Μεγάλα ερωτήματα προκύπτουν μέσα μας, αν λίγο βγούμε από την εγωιστική θέση, του "για τα χάλια της ανθρωπότητας φταίει το σύστημα, οι άλλοι, η θρησκεία, η φιλοσοφία, τα πιστεύω των άλλων και η εξουσία"....
Η συνέχιση όσων μάθαμε a priori, διατηρούν πολύ χαμηλά την ενέργειά μας και την συνείδησή μας...Όλα αυτά έγιναν αιτίες, που δημιούργησαν μέσα μας ψυχικές δομές με χαμηλή αυτοπεποίθηση και ακόμα χαμηλότερη αυτοεκτίμηση...

Όταν ήμασταν νέοι, το σίγουρο είναι ότι εξαναγκαστήκαμε να δημιουργήσουμε μια ταυτότητα, και συνήθως αυτό γίνεται εις βάρος μας και εις βάρος του συνόλου...Χάσαμε τον Εαυτό μας και αυτό φαίνεται από τους λανθασμένους δρόμους που πήραμε εις βάρος μας.

Και εδώ έρχεται με ωριμότητα η εκ νέου επιλογή που μπορούμε να κάνουμε...Γιατί είναι πολύ καλύτερο να στηρίζεις το νέο σκαλί που θα σε οδηγήσει στην δική σου σκάλα της προσωπικής σου ολοκλήρωσης, παρά να στηρίζεις το τελευταίο σκαλί, μιας σκάλας που ποτέ σου δεν επέλεξες με την Ψυχή σου.

Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται να διαχειριστείς νέα δεδομένα...Η αλλαγή δεν είναι εύκολη...Γιατί αν είσαι στο πάνω σκαλί μιας τυχαίας σκάλας που οι άλλοι στήσανε για εσένα, δυσκολα θα παραδεχτείς ότι χρειάζεται να κατέβεις από εκεί και να δημιουργήσεις την δική σου...

Γι' αυτό λέω ότι η αυτογνωσία είναι και θέμα ηλικίας...Όσο πιο πολύ έχεις παραμείνει στο πάνω σκαλί αυτής της τυχαίας σκάλας, τόσο πιο πολύ φοβάσαι να κατέβεις, γιατί ομολογουμένως έκανες πολύ μεγάλη προσπάθεια για να ανέβεις εκεί πάνω...Θυσίασες πολλά πράγματα για να επιτρέψεις στον Εαυτό ΄σου να αναγνωρίσει ότι ήταν μάταιη θυσία και όχι μόνο...σε έβλαψε κιόλας...

Δεν γίνεται να κατέβεις με μιάς, όσο είσαι στο πάνω σκαλί αυτής της τυχαίας σκάλας...
Γιατί όσο η ανάβαση χρειάζεται ωριμότητα, άλλο τόσο ωριμότήτα χρειάζεται και η κατάβαση...

Και η ωριμότητα έχει να κάνει με την ειλικρίνεια...
Γκρεμίζεις και κατεβαίνεις σκάλι σκαλί, ενώ παράλληλα δεν μαζεύεις τα συντρίμμια που αφήνει πίσω του ένα γκρέμισμα...
Για την ανάβασή σου χρειάζονται νέα καθαρά στοιχεία, νέος αέρας και εκείνη η αίσθηση του τολμάω...

Αυτό το πάνω σκαλί της τυχαίας σκάλας που ανέβηκε ο άνθρωπος, και τον έφερε μπροστά σε ένα γάμο, σε μια οικογένεια με παιδιά, σε μια εργασία, σε μια θρησκεία, σε ένα κατεστημένο πεποιθήσεων, σε επιλογές που του στοίχησαν σε χρόνο και συναισθηματική επένδυση, είναι πολύ δύσκολο να το εγκαταλείψει, αν δεν τα αμφισβητήσει αυτός ο ίδιος...
Ποτέ κανένας έξω από εμάς δεν μπορεί να αμφισβητήσει αυτό το σκαλί της τυχαίας σκάλας που ανεβήκαμε...Κανείς έξω από εμάς δεν μπορεί να γκρεμίσει την δική μας σκάλα, κανείς δεν μπορεί να κατέβει αντί για εμάς, όπως και κανείς δεν μπορεί να ανέβει για εμάς...

Το μόνο που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να μας βοηθήσει να το διαχειριστούμε όλο αυτό, γιατί μας νιώθει σ' αυτήν την δυσκολία...

Αλλά από την εμπειρία μου σου λέγω, ότι ακόμα και κάτω από τις καλύτερες συνθήκες, είναι σπάνιο να αποφασίσει ο άνθρωπος ότι για να "ανέβει" συνειδησιακά, πρέπει πρώτα να "κατέβει" στα βάθη του και να διαχειριστεί έναν κόσμο, που κανείς ποτέ δεν του έμαθε ότι υπάρχει...

Όλα εξαρτώνται από τους Στόχους σου...Να ξέρεις που μπορείς να φτάσεις και όχι να ξέρεις που σε έμαθαν να θέλεις να φτάσεις

[Vasoula]

Στην πόρτα ενός φρενοκομείου συνάντησα ένα νέο με πρόσωπο ωχρό και όμορφο, γιομάτο απορία.

Κάθισα δίπλα του στο παγκάκι και τον ρώτησα, «Γιατί είσαι εδώ,»

Με κοίταξε έκπληκτος κι αποκρίθηκε:

« Άστοχη η ερώτησή σου αλλά θα σου απαντήσω. Ο πατέρας μου με ήθελε πιστό αντίγραφό του, το ίδιο και ο θείος μου. Η μάνα μου ήθελε ν΄ ακολουθήσω πιστά την εικόνα του άντρα της του θαλασσινού. Ο αδελφός μου σκέπτεται πως θα ΄πρεπε να του μοιάζω, να γίνω αθλητής περίφημος. Ο δάσκαλός μου στη φιλοσοφία, ο δάσκαλος της μουσικής κι δάσκαλος της λογικής με ήθελαν είδωλο του προσώπου τους μες στον καθρέφτη.

Γι αυτό ήρθα σε τούτο ΄δω το μέρος. Το βρίσκω πιότερο λογικό. Τουλάχιστον εδώ μπορώ να είμαι ο εαυτός μου».

Ξάφνου στράφηκε προς το μέρος μου και ρώτησε:

«Πές μου κι εσένα σ΄οδήγησε εδώ η μόρφωση και οι καλές συμβουλές;».

« Όχι, εγώ είμαι επισκέπτης», αποκρίθηκα.

«Α, είσαι ένας από αυτούς που ζουν στο φρενοκομείο απ΄την άλλη πλευρά του τοίχου», συμπλήρωσε εκείνος.


Kahlil Gibran




http://www.apenantioxthi.com/2014/10/ap ... oixou.html" onclick="window.open(this.href);return false;

[Annoula]

[Ellaki]

[Ταρούλα]

[Μπεττουλα]

Βασουλα

[Μάνος]

Η συγχώρεση είναι μια απαραίτητη διαδικασία της πνευματικής μας ωριμότητας...Πριν γίνει όμως αυτό, χρειάζεται να είσαι σε θέση να διακρίνεις τι συγχωρείς και ποιόν δικάζεις...

Έχεις δίκιο Βάσω μου! Θα συγχωρέσω, αλλά αργότερα, όταν είμαι ώριμος για κάτι τέτοιο. Για την ώρα πρέπει να προηγηθούν άλλα στάδια για να έρθει έπειτα και η συγχώρεση...

...Γιατί είναι πολύ καλύτερο να στηρίζεις το νέο σκαλί που θα σε οδηγήσει στην δική σου σκάλα της προσωπικής σου ολοκλήρωσης, παρά να στηρίζεις το τελευταίο σκαλί, μιας σκάλας που ποτέ σου δεν επέλεξες με την Ψυχή σου.

Εξαιρετικός ο παραλληλισμός με τη σκάλα Βασούλα!!!

Και η ιστοριούλα με το φρενοκομείο πολύ αληθινό...(!)

[Βικούλα]

[Giorgos Agelis]

Όλα εξαρτώνται από τους Στόχους σου...Να ξέρεις που μπορείς να φτάσεις και όχι να ξέρεις που σε έμαθαν να θέλεις να φτάσεις

[Δωρουλα]

[Fotinoula]