ΘΕΛΕΙ ΓΕΡΑ ΝΕΥΡΑ...

[Vasoula]

Kανένας άνθρωπος δεν είναι ελαττωματικός, γίνεται όμως στην πορεία. Όχι ακριβώς ελαττωματικός, αλλά φοβισμένος.

Ο φόβος έχει αυτήν την δυναμική, να αλλάξει το μέσα μας και να το μεταβάλλει σε έλλειψη και συμβαίνει ακριβώς στην πιο ευαίσθητη περίοδο της Ζωής μας, που είμαστε ανίσχυροι να προστατεύσουμε τα Αιώνια του Ανθρώπου και τις Αρετές. Αυτή η ευαίσθητη περίοδος της Ζωής μας, που σηματοδοτείται από την είσοδό μας στον Φυσικό Κόσμο μέχρι την ενηλικίωσή μας, περνάει από την διαδικασία του χωρισμού μας από τον Εαυτό μας και τότε είμαστε πολύ ευάλωτοι και επιρρεπείς στις επιδράσεις του περιβάλλοντος μας, γιατί έχουμε ισχυρή συναισθηματική αντίληψη.

Ανακαλύπτουμε τον Φυσικό Κόσμο πρώτα συναισθηματικά και διαμορφώνουμε το νοητικό μας σύμφωνα με αυτήν την πρωταρχική συναισθηματική αντίληψη, έχοντας διαχωριστεί από την πνευματική μας αντίληψη. Έτσι κάθε επίδραση του περιβάλλοντος μας γίνεται και μια αιτία φόβου, γιατί δεν έχουμε αναπτυγμένη την διάκριση, ώστε να ξεχωρίσουμε τα ωφέλιμα από τα βλαβερά, το σωστό από το λάθος, το αληθινό από το κάλπικο.
Μεγαλώνοντας, επιτρέπουμε στην πρωταρχική συναισθηματική αντίληψη να γίνει οδηγός μας στην πορεία της Ζωής μας...
Eπιτρέπουμε να μας διαβάλλει τις προθέσεις μας, να δημιουργεί τον χαρακτήρα μας και τις συμπεριφορές μας, να δημιουργεί τον εαυτό που ήθελαν οι άλλοι. Και αυτός ο εαυτός κάνει επιλογές με συναισθηματικά κριτήρια, ανώριμα και καταπιεστικά, υπακούοντας στον φόβο, που έχει φωλιάσει σαν μπλοκάρισμα στον ψυχικό μας κόσμο και εμποδίζει την πνευματική ενέργεια του Εαυτού μας να καταλάβει το Είναι μας και να μας οδηγήσει στην Ενότητα και στον θείο πυρήνα μας...

Από εκεί και πέρα κάθε βαθιά ερμηνεία των Αιώνιων του Ανθρώπου διαστρεβλώνεται και κάθε πνευματικός Νόμος ματαιώνεται... Η επιστροφή μας στην Ενότητά είναι Δρόμος, μα και πόλεμος συγχρόνως με αυτό που γίναμε...

Θέλει γερά νεύρα και Θάρρος για να πολεμήσεις ότι νόμιζες για εαυτό και ότι νόμιζες ότι σου προκαλεί ασφάλεια, ενώ στην ουσία αυτό σε οδηγούσε να παραμείνεις ανώριμος, ανασφαλής και φοβισμένος, χωρίς να ξέρεις γιατί φοβάσαι τόσο πολύ την Αγάπη και γιατί δεν μπορείς να νιώσεις Ελεύθερος...

"Να υποστηρίζεις αυτό που Είσαι, αλλιώς το συναίσθημα θα σε βάζει να πράττεις σαν αυτό που έγινες” μου έλεγε ο Δάσκαλός μου…
Θέλει μεγάλη Διάκριση για να αντιληφθούμε ότι αυτό που γίναμε, δεν έχει καμία ίδια πρόθεση, ούτε με αυτό που θέλουμε να είμαστε, ούτε με αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε…

Αν μας λείπει η πνευματική «γέφυρα» του Εαυτού μας, τότε ο κόσμος μας θα είναι μικρός και θυμωμένος… και κυρίως ψεύτικος… Θέλει γερά νεύρα να πεις «Είμαι Παιδί του Θεού», όταν πατέρας και μητέρα σου είναι εκείνοι που φρόντισαν να το ξεχάσεις…

[Λιζούλα]

[Stefanos]

Βασούλα

[Annoula]

Θέλει γερά νεύρα και Θάρρος για να πολεμήσεις ότι νόμιζες για εαυτό και ότι νόμιζες ότι σου προκαλεί ασφάλεια, ενώ στην ουσία αυτό σε οδηγούσε να παραμείνεις ανώριμος, ανασφαλής και φοβισμένος, χωρίς να ξέρεις γιατί φοβάσαι τόσο πολύ την Αγάπη και γιατί δεν μπορείς να νιώσεις Ελεύθερος...

Αν μας λείπει η πνευματική «γέφυρα» του Εαυτού μας, τότε ο κόσμος μας θα είναι μικρός και θυμωμένος… και κυρίως ψεύτικος… Θέλει γερά νεύρα να πεις «Είμαι Παιδί του Θεού», όταν πατέρας και μητέρα σου είναι εκείνοι που φρόντισαν να το ξεχάσεις…

[Δωρουλα]

[Fotinoula]

[Ταρούλα]

"Να υποστηρίζεις αυτό που Είσαι, αλλιώς το συναίσθημα θα σε βάζει να πράττεις σαν αυτό που έγινες” μου έλεγε ο Δάσκαλός μου…
Θέλει μεγάλη Διάκριση για να αντιληφθούμε ότι αυτό που γίναμε, δεν έχει καμία ίδια πρόθεση, ούτε με αυτό που θέλουμε να είμαστε, ούτε με αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε…

Αν μας λείπει η πνευματική «γέφυρα» του Εαυτού μας, τότε ο κόσμος μας θα είναι μικρός και θυμωμένος… και κυρίως ψεύτικος… Θέλει γερά νεύρα να πεις «Είμαι Παιδί του Θεού», όταν πατέρας και μητέρα σου είναι εκείνοι που φρόντισαν να το ξεχάσεις…

[ΙΩΑΝΝΑ]

[Giotoula]

[Βικούλα]

[Μάνος]

Θέλει γερά νεύρα και Θάρρος για να πολεμήσεις ότι νόμιζες για εαυτό και ότι νόμιζες ότι σου προκαλεί ασφάλεια, ενώ στην ουσία αυτό σε οδηγούσε να παραμείνεις ανώριμος, ανασφαλής και φοβισμένος, χωρίς να ξέρεις γιατί φοβάσαι τόσο πολύ την Αγάπη και γιατί δεν μπορείς να νιώσεις Ελεύθερος...

"Να υποστηρίζεις αυτό που Είσαι, αλλιώς το συναίσθημα θα σε βάζει να πράττεις σαν αυτό που έγινες” μου έλεγε ο Δάσκαλός μου…
Θέλει μεγάλη Διάκριση για να αντιληφθούμε ότι αυτό που γίναμε, δεν έχει καμία ίδια πρόθεση, ούτε με αυτό που θέλουμε να είμαστε, ούτε με αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε…

Αχ Βασούλα μου

[AMALIA]

[Ellaki]

Θέλει γερά νεύρα και Θάρρος για να πολεμήσεις ότι νόμιζες για εαυτό και ότι νόμιζες ότι σου προκαλεί ασφάλεια, ενώ στην ουσία αυτό σε οδηγούσε να παραμείνεις ανώριμος, ανασφαλής και φοβισμένος, χωρίς να ξέρεις γιατί φοβάσαι τόσο πολύ την Αγάπη και γιατί δεν μπορείς να νιώσεις Ελεύθερος...

"Να υποστηρίζεις αυτό που Είσαι, αλλιώς το συναίσθημα θα σε βάζει να πράττεις σαν αυτό που έγινες” μου έλεγε ο Δάσκαλός μου…
Θέλει μεγάλη Διάκριση για να αντιληφθούμε ότι αυτό που γίναμε, δεν έχει καμία ίδια πρόθεση, ούτε με αυτό που θέλουμε να είμαστε, ούτε με αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε…

Αν μας λείπει η πνευματική «γέφυρα» του Εαυτού μας, τότε ο κόσμος μας θα είναι μικρός και θυμωμένος… και κυρίως ψεύτικος… Θέλει γερά νεύρα να πεις «Είμαι Παιδί του Θεού», όταν πατέρας και μητέρα σου είναι εκείνοι που φρόντισαν να το ξεχάσεις…

Η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκινάς είναι τελείως ασαφής ο προσδιορισμός του <ποιός είμαι>.
Έναν εαυτό έχεις μάθει, τον μικρό και φοβισμένο, άρρωστο και ανάξιο, και ούτε στα πιο τρελά όνειρά σου δεν μπορείς να φανταστείς την Πραγματικότητα.
Πολλές φορές στην πορεία είπα <Θεέ μου βοήθεια, πως να σε βρώ;> και δεν τον άκουγα γιατί δεν άκουγα εμένα.
Όχι γιατί δεν μπορούσα, αλλά γιατί ήμουν πεπεισμένη ότι δεν μπορούσα...............ένας μικρός θυμωμένος ψεύτικος κόσμος που μας ελέγχει και καθορίζει το πως θα είναι οι ζωές μας.

Θέλει γερά νεύρα..........αλλά μόνο και μόνο να καταφέρεις να πεις <Είμαι Παιδί του Θεού>, αλλάζει την δυναμική του κόσμου σου και σε ωθεί να ψάξεις, να Τον βρεις, να Αγαπήσεις, όπως ποτέ δεν έχεις Αγαπήσει.
Τραβάς την κουρτίνα και μέρα νύχτα βρίσκεσαι μπροστά σε ένα θαύμα, μέχρι να γίνεις μέρος αυτού του θαύματος..........να επιτρέψεις στην Αγάπη να σε κατακτήσει, να αφεθείς παντελώς στην Ουσία σου, να δεις με τα μάτια Του, να ακούσεις με την Καρδιά Του.



ευχαριστώ Βασούλα

[Vasoula]

Αχ Ελλάκι μου

Η Αλήθεια δεν έχει καμιά σούπερ-ντούπερ κοσμοθεωρία...Δεν είναι φιλοσοφία, δεν είναι σύστημα ή θρησκεία, δεν είναι δόγμα, δεν έχει διδασκαλία, δεν έχει τρόπο ή κανόνες, δεν έχει οπαδούς...Και αυτό είναι το πιο δύσκολο για έναν άνθρωπο...Είναι ο πιο δύσκολος Δρόμος...Γιατί χρειάζεται να πειθαρχήσει μόνος του, στο Θέλημά του το ίδιο...

Δεν έχεις να πεις πολλά πράγματα, ούτε να διδάξεις κάτι...Δεν έχεις να κατηγορήσεις κανέναν για το τι μπορεί ή δεν μπορεί...Ούτε να αντιπαραθέσεις έχεις, τι μπορείς εσύ και τι μπορεί ο άλλος...Μπορείς όμως να σταθείς στη μέση του κυκλώνα, ακέραιος στην Θέλησή σου, και να γίνεις Ζωή...Και όσοι είναι να επιλέξουν να Ζήσουν, τότε θα σε "δουν" και θα πιστέψουν...

Και τι σημαίνει να γίνεις Ζωή?

Γλυκιά μου ψυχή, είμαι εδώ και σου προσφέρω το κομμάτι από το αστέρι μου… Είμαι εδώ για να νιώσεις πόσο πολύ σ’ αγαπώ, πόσο νιώθω την αγάπη σου, έστω κι αν δεν μπορούμε αυτήν την στιγμή να ενώσουμε τα κομμάτια από τα αστέρια μας.
Είμαι εδώ για να κάνω τη «λάσπη» φως, κι έτσι να νιώσεις και πάλι την «πατρίδα» μας… Είμαι εδώ, γιατί δε φοβάμαι πια την ύλη… Είμαι εδώ γιατί εμείς σπρώξαμε τον ήλιο στον κόσμο και τώρα ήρθε η στιγμή να
τον κάνουμε μεγάλο και φωτεινό!
Πάρε το μισό αστέρι… δε φοβάμαι πια να ζω χωρίς φως, γιατί ζω μέσα στο χώρο της αγάπης αιώνια και μέσα σ' αυτόν υπάρχουν όλα, ακόμα και οι μνήμες...

Τότε, αγαπημένη μου ψυχή, ήρθες κοντά μου. Στα χέρια σου κρατούσες μία φωτεινή σφαίρα…
«Έλα, μου είπες, να δώσουμε τη μνήμη στους ανθρώπους».

Η φωτεινή σφαίρα, όσο έπεφτε μεγάλωνε… Σταμάτησε λίγο πιο πάνω από τη γη…
Την κοιτάζαμε με χαρά και οι δυο μας… Θυμάσαι;
«Πώς να την ονομάσουμε;» σε ρώτησα…
«Ήλιος, μην ξεχνάς ότι είναι δικός μας… Με κάθε σου βλέμμα θα μεγαλώνει… με κάθε μου βλέμμα θα γίνεται ολοένα και πιο φωτεινός… ΄Ετσι δε θα ξεχάσουμε την αγάπη!»

Ναι δεν την ξέχασα από τότε… γιατί το φως του Ήλιου έγινε έρωτας για τη ζωή μας! Θυμάσαι τώρα;

[Danielli]

Η Αλήθεια δεν έχει καμιά σούπερ-ντούπερ κοσμοθεωρία...Δεν είναι φιλοσοφία, δεν είναι σύστημα ή θρησκεία, δεν είναι δόγμα, δεν έχει διδασκαλία, δεν έχει τρόπο ή κανόνες, δεν έχει οπαδούς...Και αυτό είναι το πιο δύσκολο για έναν άνθρωπο...Είναι ο πιο δύσκολος Δρόμος...Γιατί χρειάζεται να πειθαρχήσει μόνος του, στο Θέλημά του το ίδιο...

Δεν έχεις να πεις πολλά πράγματα, ούτε να διδάξεις κάτι...Δεν έχεις να κατηγορήσεις κανέναν για το τι μπορεί ή δεν μπορεί...Ούτε να αντιπαραθέσεις έχεις, τι μπορείς εσύ και τι μπορεί ο άλλος...Μπορείς όμως να σταθείς στη μέση του κυκλώνα, ακέραιος στην Θέλησή σου, και να γίνεις Ζωή...Και όσοι είναι να επιλέξουν να Ζήσουν, τότε θα σε "δουν" και θα πιστέψουν...