Δεν έχεις να πεις πολλά πράγματα, ούτε να διδάξεις κάτι...Δεν έχεις να κατηγορήσεις κανέναν για το τι μπορεί ή δεν μπορεί...Ούτε να αντιπαραθέσεις έχεις, τι μπορείς εσύ και τι μπορεί ο άλλος...Μπορείς όμως να σταθείς στη μέση του κυκλώνα, ακέραιος στην Θέλησή σου, και να γίνεις Ζωή...Και όσοι είναι να επιλέξουν να Ζήσουν, τότε θα σε "δουν" και θα πιστέψουν...
Αν ο Θεός είναι η πρωταρχική Αιτία η Αγάπη θα είναι το αποτέλεσμα
Πατέρα μου/Μητέρα μου, είναι παιδί της Αλήθειας και μόνο αυτή είναι ο δρόμος ο δικός μου προς εσένα
Πολέμα και Οραματίσου
Μπορείς όμως να σταθείς στη μέση του κυκλώνα, ακέραιος στην Θέλησή σου, και να γίνεις Ζωή...Και όσοι είναι να επιλέξουν να Ζήσουν, τότε θα σε "δουν" και θα πιστέψουν...
Αγαπημένη μου Ψυχή
Ας ξεκινήσουμε να αγαπάμε, κι ας μην ξέρουμε ακόμα καλά τον τρόπο...
Ας είμαι και ο μόνος ΄Ανθρωπος που πιστεύει στην Δύναμη της Αγάπης, δεν παίρνω ποτέ τον Λόγο μου πίσω...Θα την υπηρετώ, ακόμα κι αν μείνω μόνη και αξιοκατάκριτη από αυτούς που όφειλαν να είναι οι αγαπημένοι μου... ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΩ!!!!
Γι' αυτό που πολεμάς είναι μόνο η εξέλιξή σου...Εκεί στον κάθετο άξονα...γιατί όταν αυτός ολοκληρωθεί, ο πόλεμος μετά, στον οριζόντιο, γίνεται αρμονία, ειρήνη και πληρότητα
__________________________________________________________
Πολέμα και Οραματίσου
Η μόνη βεβαιότητα που μπορείς να έχεις στην ζωή σου είναι μόνο μέσα στην Πίστη, πως ό,τι έρθει, πάντα το Πνεύμα θα δρα εντός σου... Η καρδιά φωτίζει τον σκοτεινό δρόμο της ζωής... Β.Ν.
Vasoula έγραψε:
Δεν έχεις να πεις πολλά πράγματα, ούτε να διδάξεις κάτι...Δεν έχεις να κατηγορήσεις κανέναν για το τι μπορεί ή δεν μπορεί...Ούτε να αντιπαραθέσεις έχεις, τι μπορείς εσύ και τι μπορεί ο άλλος...Μπορείς όμως να σταθείς στη μέση του κυκλώνα, ακέραιος στην Θέλησή σου, και να γίνεις Ζωή...Και όσοι είναι να επιλέξουν να Ζήσουν, τότε θα σε "δουν" και θα πιστέψουν...
Και τι σημαίνει να γίνεις Ζωή?
Γλυκιά μου ψυχή, είμαι εδώ και σου προσφέρω το κομμάτι από το αστέρι μου… Είμαι εδώ για να νιώσεις πόσο πολύ σ’ αγαπώ, πόσο νιώθω την αγάπη σου, έστω κι αν δεν μπορούμε αυτήν την στιγμή να ενώσουμε τα κομμάτια από τα αστέρια μας.
Είμαι εδώ για να κάνω τη «λάσπη» φως, κι έτσι να νιώσεις και πάλι την «πατρίδα» μας… Είμαι εδώ, γιατί δε φοβάμαι πια την ύλη… Είμαι εδώ γιατί εμείς σπρώξαμε τον ήλιο στον κόσμο και τώρα ήρθε η στιγμή να
τον κάνουμε μεγάλο και φωτεινό!
Πάρε το μισό αστέρι… δε φοβάμαι πια να ζω χωρίς φως, γιατί ζω μέσα στο χώρο της αγάπης αιώνια και μέσα σ' αυτόν υπάρχουν όλα, ακόμα και οι μνήμες...
Τότε, αγαπημένη μου ψυχή, ήρθες κοντά μου. Στα χέρια σου κρατούσες μία φωτεινή σφαίρα…
«Έλα, μου είπες, να δώσουμε τη μνήμη στους ανθρώπους».
Η φωτεινή σφαίρα, όσο έπεφτε μεγάλωνε… Σταμάτησε λίγο πιο πάνω από τη γη…
Την κοιτάζαμε με χαρά και οι δυο μας… Θυμάσαι;
«Πώς να την ονομάσουμε;» σε ρώτησα…
«Ήλιος, μην ξεχνάς ότι είναι δικός μας… Με κάθε σου βλέμμα θα μεγαλώνει… με κάθε μου βλέμμα θα γίνεται ολοένα και πιο φωτεινός… ΄Ετσι δε θα ξεχάσουμε την αγάπη!»
Ναι δεν την ξέχασα από τότε… γιατί το φως του Ήλιου έγινε έρωτας για τη ζωή μας! Θυμάσαι τώρα;
..
όσο ζούμε σε τούτον τον κόσμο, θα τον Ερωτευόμαστε με όλη μας την Αγνότητα, έτσι ώστε να πάμε στον Θεό γεμάτοι από Αγάπη και όχι γεμάτοι από φόβο...
Δεν έχεις να πεις πολλά πράγματα, ούτε να διδάξεις κάτι...Δεν έχεις να κατηγορήσεις κανέναν για το τι μπορεί ή δεν μπορεί...Ούτε να αντιπαραθέσεις έχεις, τι μπορείς εσύ και τι μπορεί ο άλλος...Μπορείς όμως να σταθείς στη μέση του κυκλώνα, ακέραιος στην Θέλησή σου, και να γίνεις Ζωή...Και όσοι είναι να επιλέξουν να Ζήσουν, τότε θα σε "δουν" και θα πιστέψουν...
Και τι σημαίνει να γίνεις Ζωή?
Γλυκιά μου ψυχή, είμαι εδώ και σου προσφέρω το κομμάτι από το αστέρι μου… Είμαι εδώ για να νιώσεις πόσο πολύ σ’ αγαπώ, πόσο νιώθω την αγάπη σου, έστω κι αν δεν μπορούμε αυτήν την στιγμή να ενώσουμε τα κομμάτια από τα αστέρια μας.
Είμαι εδώ για να κάνω τη «λάσπη» φως, κι έτσι να νιώσεις και πάλι την «πατρίδα» μας… Είμαι εδώ, γιατί δε φοβάμαι πια την ύλη… Είμαι εδώ γιατί εμείς σπρώξαμε τον ήλιο στον κόσμο και τώρα ήρθε η στιγμή να
τον κάνουμε μεγάλο και φωτεινό!
Πάρε το μισό αστέρι… δε φοβάμαι πια να ζω χωρίς φως, γιατί ζω μέσα στο χώρο της αγάπης αιώνια και μέσα σ' αυτόν υπάρχουν όλα, ακόμα και οι μνήμες...
Τότε, αγαπημένη μου ψυχή, ήρθες κοντά μου. Στα χέρια σου κρατούσες μία φωτεινή σφαίρα…
«Έλα, μου είπες, να δώσουμε τη μνήμη στους ανθρώπους».
Η φωτεινή σφαίρα, όσο έπεφτε μεγάλωνε… Σταμάτησε λίγο πιο πάνω από τη γη…
Την κοιτάζαμε με χαρά και οι δυο μας… Θυμάσαι;
«Πώς να την ονομάσουμε;» σε ρώτησα…
«Ήλιος, μην ξεχνάς ότι είναι δικός μας… Με κάθε σου βλέμμα θα μεγαλώνει… με κάθε μου βλέμμα θα γίνεται ολοένα και πιο φωτεινός… ΄Ετσι δε θα ξεχάσουμε την αγάπη!»
Ναι δεν την ξέχασα από τότε… γιατί το φως του Ήλιου έγινε έρωτας για τη ζωή μας! Θυμάσαι τώρα;
Όπου είναι ο Εαυτός μας είναι και ο Θεός και όπου είναι ο Θεός είναι όλα....
