ΠΡΟΣΕΥΧΗ

[JOANNA]

[Μπεττουλα]

όλα οδηγούν στο "μέσα", Λαζαράκο μου...Το πιο βαθύ "μέσα" είναι Αθώο, το ενδιάμεσο "μέσα" είναι ένοχο και είναι εκείνο που δημιουργεί και τις προϋποθέσεις του "έξω"...

Για να έρθει αρμονία μέσα και έξω, χρειάζεται το "μέσα" να γίνει Ένα...Να περάσεις μέσα από τούτο το ενδιάμεσο "μέσα" που είναι ένοχο και να βαθύνεις στο Αθώο, να το αφυπνίσεις για να κυριεύσει τον Κόσμο σου...

Λαζαρακο,παιδακια

[Βικούλα]

Αυτό που μας κάνει να νιώθουμε τους άλλους εχθρικούς, είναι η δική μας αμφιβολία πρώτα στις ερμηνείες...Η έλλειψη εμπιστοσύνης δεν προκύπτει από τους άλλους...Η Πίστη είναι φαινόμενο που συμβαίνει μόνο μέσα μας και αυτό που συμβαίνει μέσα μας, είναι εκείνο που μετακινεί βουνά.

όλα οδηγούν στο "μέσα", Λαζαράκο μου...Το πιο βαθύ "μέσα" είναι Αθώο, το ενδιάμεσο "μέσα" είναι ένοχο και είναι εκείνο που δημιουργεί και τις προϋποθέσεις του "έξω"...

Για να έρθει αρμονία μέσα και έξω, χρειάζεται το "μέσα" να γίνει Ένα...Να περάσεις μέσα από τούτο το ενδιάμεσο "μέσα" που είναι ένοχο και να βαθύνεις στο Αθώο, να το αφυπνίσεις για να κυριεύσει τον Κόσμο σου...

[Fotinoula]

Αρα πάμε στο ενδιάμεσο μέσα με χαρά και όρεξη....

Το μόνο που ξέρω είναι ότι σ’αγαπώ!

΄Ετριξε το σύμπαν… «μην το ξαναπείς, ποτέ μην το ξαναπεις…» η θεά είχε αγριέψει, στεκόταν μπροστά μου γεμάτη οργή, τα μάτια της άστραφταν από μίσος! Ο ποταμός φοβήθηκε και άρχισε να τρέμει…Δίνες και κύματα εναλλάσσονταν και χτύπαγαν την βάρκα…

«Σ’ αγαπώ…» σου το είπα θεά, ό,τι δεν βλέπεις είναι η δική μου δύναμη!

Λαζαράκο

Βασούλα μου

αυτό το Σαγαπώ, εκεί στο βυθό του σκοτεινού μας, είναι που επιτρέπει το άνοιγμα να εμφανιστεί το φως μας στο πιο βαθύ και ένοχο μας σκοτάδι

[Ellaki]

αυτό το Σαγαπώ, εκεί στο βυθό του σκοτεινού μας, είναι που επιτρέπει το άνοιγμα να εμφανιστεί το φως μας στο πιο βαθύ και ένοχο μας σκοτάδι

[elenaki]

lazaros έγραψε:

Αρα πάμε στο ενδιάμεσο μέσα με χαρά και όρεξη....

Λαζαρακο..

Vaso έγραψε:
Το μόνο που ξέρω είναι ότι σ’αγαπώ!

΄Ετριξε το σύμπαν… «μην το ξαναπείς, ποτέ μην το ξαναπεις…» η θεά είχε αγριέψει, στεκόταν μπροστά μου γεμάτη οργή, τα μάτια της άστραφταν από μίσος! Ο ποταμός φοβήθηκε και άρχισε να τρέμει…Δίνες και κύματα εναλλάσσονταν και χτύπαγαν την βάρκα…

«Σ’ αγαπώ…» σου το είπα θεά, ό,τι δεν βλέπεις είναι η δική μου δύναμη!

Βασουλα μας..

αυτό το Σαγαπώ, εκεί στο βυθό του σκοτεινού μας, είναι που επιτρέπει το άνοιγμα να εμφανιστεί το φως μας στο πιο βαθύ και ένοχο μας σκοτάδι

Φωτεινο μου..

[Ελενίτσα]

Λαζαράκο...

Φωτεινούλα...

«Σ’ αγαπώ…» σου το είπα θεά, ό,τι δεν βλέπεις είναι η δική μου δύναμη!

Αυτό που μας κάνει να νιώθουμε τους άλλους εχθρικούς, είναι η δική μας αμφιβολία πρώτα στις ερμηνείες...Η έλλειψη εμπιστοσύνης δεν προκύπτει από τους άλλους...Η Πίστη είναι φαινόμενο που συμβαίνει μόνο μέσα μας και αυτό που συμβαίνει μέσα μας, είναι εκείνο που μετακινεί βουνά.

... Βασούλα μου....

[konstantinos s.]

[Stefanos]

Απλά Σε Αγαπώ

[Θοδωράκος]

Βασούλα... Τώρα αρχίζω ένα-ένα να τα καταλαβαίνω τα οράματά σου... Και σ'ευχαριστώ που τα μοιράζεσαι μαζί μας...

[Vasoula]

:-| Θοδωράκο μου

[Ιωαννάκι]

Να χαμογελούν, και να χαμογελούν, να μην δείχνουν απλά τα δόντια τους
Να κλαίνε, γιατί ήρθε η δύσκολη στιγμή και όχι γιατί προδόθηκε ο εγωισμός τους
Να αγκαλιάζονται καρδιά με καρδιά και όχι να αγκαλιάζονται για ασφάλεια
Να συμπονούν με το αυθεντικό τους και όχι γιατί φοβούνται μήπως βρεθούν στην ίδια δύσκολη θέση
Να στέκονται δυνατοί στις αδυναμίες των άλλων και όχι να νιώθουν δυνατοί, γιατί οι άλλοι είναι αδύναμοι
Να χαίρονται γιατί Υπάρχουν και Υπάρχουν και οι άλλοι μαζί τους και όχι να τους ενοχλεί ο αέρας που αναπνέουν οι άλλοι
Να ευγνωμονούν όταν βρίσκουν έναν ώμο να κλάψουν και να διατηρούν αυτήν την ευγνωμοσύνη και όταν ο άλλος δεν έχει πια ώμο
Να σέβονται το χέρι του Θεού που τους απλώνεται και να μην τρομάζουν αν τούτο το χέρι είναι ενός άλλου ανθρώπου
Να κοιτάνε με την ίδια αθώα ματιά κάθε περιοδικότητα μέσα στην άχνη της Ανατολής και στο βύθισμα της Δύσης και να μην την θεωρούν φως και σκοτάδι

Πολλές φορές έχω ευχηθεί να μπορούσαμε να ξεκινήσουμε από την Αρχή...Αθώοι και Χαρούμενοι...
Να καούν μεμιάς όλες οι πληγές της άβολης αμαρτίας και γίνει ο άνθρωπος το Bέλος που θα Στοχεύει μόνο στην Θεότητα, απλός και γυμνός!

Bασουλα μου γλυκια Εχουμε καινουργια ματια τωρα, εχουμε αρχισει να βλεπουμε αλλιως...

[eirini]

Ιωαννάκι

[Ταρούλα]

[Δωρουλα]

ο προορισμός!!!!!



Πόσοι λίγοι θα καταλάβουν τούτα τα οράματα μέσα στο βιβλίο μου...

όμως όλα είναι εκεί γραμμένα...


Αγαπημένη μου ψυχή, μπήκα στην βάρκα που μου έφερες…
«να περάσεις το μαύρο ποτάμι μόνη σου, μπορείς?»
Τι να απαντήσω? Δεν ήξερα αν μπορώ, όμως σε εμπιστεύθηκα…
«Γιατί δεν έρχεσαι μαζί μου?»
«Θα έρθω αργότερα…»

Μαύρο το ποτάμι, δεν ήθελα να το βλέπω…
Θα φτάσω κάπου, δεν μπορεί… Μια δίνη από νερό σηκώθηκε μπροστά μου, πήρε μορφή…
«που πας?»
«Δεν ξέρω, αλλά πάω…»
«Υποκλίνομαι στην εμπιστοσύνη σου, αλλά εδώ υπάρχει προορισμός…»
«Ε, τότε πάω στον προορισμό…»
«Υποκλίνομαι στο θάρρος σου, αλλά εδώ υπάρχει φρίκη…»
«Πάω στον προορισμό που λέγεται “φρίκη”…»
«Υποκλίνομαι στην ελευθερία σου, αλλά εδώ υπάρχει η θεά…»
«Πάω στον προορισμό που λέγεται φρίκη, μέσα από την θεά…»
«Είσαι τρελλή…κανείς δεν γύρισε από την θεά!»
«Τότε πάω στον προορισμό, που δεν έχει επιστροφή»
«Κοίτα μικρή, θέλω να σε προστατεύσω, γύρνα πίσω όσο ακόμα μπορείς»
«Φύγε μορφή από μπροστά μου, έχω τώρα προορισμό, δεν μπορείς να με εμποδίσεις…»

Η μορφή χάθηκε, έμεινε ένα πελώριο κύμα μπροστά στην βάρκα, και γλίστρησε μέσα του. ΄Εκλεισα τα μάτια και περίμενα…κάποτε θα τελειώσει! ΄Όχι, όμως, δεν τέλειωνε…όσο είχα κλειστά τα μάτια, συνέχιζε η μάχη. Πείσμωσα… «Εχω προορισμό» φώναξα! ΄Ότι και να κάνεις σε βλέπω…». Ανοιξα τα μάτια και είδα την θεά!
Νερένιο το κορμί της, χλωμό σαν το φως του φεγγαριού. Τα μάτια της δυο σκοτεινά σπήλαια, το ένα ήταν γεμάτο φως, το άλλο σκοτάδι!
«Εσύ, λοιπόν, είσαι η θεά?»
«Είμαι ο προορισμός σου…»
«Είσαι η φρίκη…»
«Είμαι η ζωή, χωρίς εμένα δεν περνάς…»
«Κι εσύ χωρίς εμένα, δεν θα είσαι θεά»
«Υποκλίνομαι στο κουράγιο σου, υποκλίσου στην δύναμή μου»
«Η δύναμή σου είναι μόνο ότι βλέπεις, αυτό που δεν βλέπεις είναι η δική μου δύναμη…Αυτό που βλέπεις υποκλίνεται, αυτό που δεν βλέπεις όμως, θα σε θυμάται για πάντα και θα σε πολεμάει θεά!»
«Μου αρέσει η μάχη μαζί σου…πέρασε!»

Ο μαύρος ποταμός ηρέμησε…Έγινε φιλικός, τα νερά του έσπρωχναν μαλακά την βάρκα πάνω σε μια άγνωστη διαδρομή. Τα μάτια της θεάς καρφωμένα πάνω μου, μια έλαμπαν με φως, μια σκοτείνιαζαν με έναν ολόμαυρο ορίζοντα…
Περίμενα την στιγμή που θα κοιμόταν, για να δω με τα δικά μου μάτια, εσένα αγαπημένη μου ψυχή.
Ειχες φτάσει άραγε πριν από μένα? Πέρασες από την θεά και ξέχασες την υπόσχεσή σου… «θα έρθω αργότερα!»?

Χιλιάδες βλέμματα με παρακολουθούν, ακολουθώντας την θεά…Το ταξίδι με την βάρκα που μου έφερες, δεν είναι χωρίς επιστροφή, μα όλα σου μοιάζουν αγαπημένη μου ψυχή, πως θα σε ξεχωρίσω? Πως θα επιστρέψω χωρίς εσένα?

«Θα έρθω αργότερα», μου είπες, αλλά ο χρόνος δεν υπάρχει στον μαύρο ποταμό…Δεν ξέρω τι θα πει χρόνός και τι θα πει επιστροφή…Το μόνο που ξέρω είναι ότι σ’αγαπώ!

΄Ετριξε το σύμπαν… «μην το ξαναπείς, ποτέ μην το ξαναπεις…» η θεά είχε αγριέψει, στεκόταν μπροστά μου γεμάτη οργή, τα μάτια της άστραφταν από μίσος! Ο ποταμός φοβήθηκε και άρχισε να τρέμει…Δίνες και κύματα εναλλάσσονταν και χτύπαγαν την βάρκα…

«Σ’ αγαπώ…» σου το είπα θεά, ό,τι δεν βλέπεις είναι η δική μου δύναμη!