ΠΑΡΑΤΗΡΩ...

[Vasoula]

<<<Αναγνώρισε αυτό που βρίσκεται μπροστά στο πρόσωπό σου και εκείνο που είναι κρυφό από εσένα, θα σου αποκαλυφτεί. Δεν υπάρχει τίποτα κρυφό που δεν θα εκδηλωθεί.
Όταν θα έχετε μάτια, μέσα στα δικά σας μάτια, τότε θα εισέλθετε στο Βασίλειο.>>>


Η Αλήθεια, είχε πει ο Ιησούς, είναι μπροστά στα μάτια σας, αν θέλετε να την βρείτε, δεν είναι ανάγκη να ψάξετε, παρά να ανοίξετε τα μάτια σας...

Το να έχουμε μάτια μέσα στα μάτια μας, σημαίνει ότι καταφέραμε να πάρουμε το βλέμμα μας από το δεδομένο, το συμπτωματικό, το επιφανειακό και να το στρέψουμε μέσα μας με μεγαλύτερη κατανόηση και αγάπη...

Ένας φυσικός άνθρωπος, μη αφυπνισμένος, δεν έχει εξηγήσεις για τίποτα...
Υπάρχουν απορίες που δεν απαντήθηκαν στην παιδική του ηλικία και έτσι έμαθε να τα δέχεται όλα σαν δεδομένα...
Έμαθε να υπακούει και να σιωπά, ακόμα και στο πιο παράδοξο, να περικλείει μέσα του τις μορφές που τον καταπιέζουν και να τις πολεμά, εκεί ακριβώς που δεν ξέρει οτι υπάρχουν...

Δεν νομίζω ότι ένας ενήλικας έχει αναρωτηθεί ποτέ γιατί να φοβάται, γιατί να ντρέπεται...Το μόνο συναίσθημα που ίσως λίγο δικαιολογεί είναι ο θυμός, γιατί πάντα υπάρχει ένα εξωτερικό ερέθισμα για να τον νιώσει...

Οι περισσότεροι άνθρωποι, με το μόνο συναίσθημα που μπορούν να έρθουν σε επαφή, είναι ο θυμός...
Πραγματικά δεν ξέρουν τι είναι η χαρά, η λύπη, παρά μόνο περιστασιακά...
Να νιώσουν μέσα τους αυτήν την βαθιά γαλήνη της ευδαιμονίας, είναι κάτι αδιανόητο…
Και πάντα πρέπει υπάρχει ένα εξωτερικό ερέθισμα για να νιώσουν έστω μια μικρή μορφή ικανοποίησης…

Τον περισσότερο χρόνο τους έχουν αυτό το ψυχικό μούδιασμα, που μοιάζει με ουδετερότητα…
Όλοι περιμένουν την έκπληξη της ζωής, για να νιώσουν δραστήριοι και δημιουργικοί…
Όλοι περιμένουν κάτι, για να ξεφύγουν από αυτήν την ψυχική «ακινησία»…

Κάτι που θα έρθει να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά και να προκαλέσει μια κίνηση…Ας είναι και μια τρικυμία…
Ένας καβγάς τους αναζωογονεί, τους κάνει ενεργούς στην ζωή…τους δίνει κίνητρα ότι υπάρχουν.
Ένας έρωτας τους δίνει ελπίδα
Μια επικείμενη επιτυχία στο επάγγελμα τους τούς δίνει κουράγιο να προσπαθήσουν ακόμα περισσότερο…
Ένας καλός λόγος, μια επιβεβαίωση, τους δίνει θάρρος

Πάντα περιμένουν κάτι απ’ έξω για να έρθουν σε επαφή με τα συναισθήματά τους, να νιώσουν αυτήν την εσωτερική ήρεμη θάλασσα να ταράζεται, χωρίς να μπορούν να νιώσουν ότι η θάλασσα των συναισθημάτων μέσα τους, είναι διαρκώς σε αναταραχή…

Το να περπατάμε πάνω στην θάλασσα, σημαίνει ότι έχουμε γίνει «κυρίαρχοι» του εσωτερικού μας πεδίου των συναισθημάτων…
Ότι δεν αφηνόμαστε έρμαια στα συναισθήματα, αλλά τα γνωρίζουμε, γνωρίζουμε τον Εαυτό μας σ’ αυτό το βαθύ του πεδίο…

Οι περισσότεροι άνθρωποι βιώνουν στην ζωή τους την κατάθλιψη…φαίνεται στα μάτια τους! Κάποιοι νοσούν περισσότερο και φαίνεται και στην Ψυχή τους πια…
Χωρίς συγκεκριμένο λόγο όμως…

Υπάρχουν λόγοι που ένας άνθρωπος είναι καταθλιπτικός?
Υπάρχουν χιλιάδες λόγοι, από τα μάτια μας και έξω…όλοι οι λόγοι βρίσκονται μέσα στην ματαιότητα…Είναι η μεγαλύτερη κληρονομική ασθένεια.

Από τα μάτια μας και μέσα όμως, δεν υπάρχει ούτε ένας λόγος…

Από τα μάτια μας και μέσα, παρατηρώντας, ανακαλύπτουμε τα θέατρα της ζωής…
Είναι η μόνη ευκαιρία να ελευθερωθούμε από τα σχοινιά της μαριονέτας…

Κάποιος μας ζήτησε να παίξουμε θέατρο, και ας είμαστε σίγουροι πως αυτός ο κάποιος δεν είναι ο Θεός…
Κάποιος μας ζήτησε να διαχωριστούμε σε άξιους και ανάξιους, σε έξυπνους και χαζούς, σε όμορφους και άσχημους…και ας είμαστε σίγουροι ότι αυτός ο κάποιος δεν είναι ο Θεός…
Κάποιος μας ζήτησε να κρατάμε επιφυλάξεις, να μην εμπιστευόμαστε, να μην έχουμε βαθιά Πίστη στον Θεό, να μνησικακούμε στο διαφορετικό, να μην χρησιμοποιούμε την Ελεύθερη Βούληση…και ας είμαστε σίγουροι ότι αυτός ο κάποιος δεν είναι ο Θεός…

Αυτός ο κάποιος είναι μόνο μέσα μας…Εμείς του επιτρέψαμε να δημιουργηθεί και να μας αποπλανεί από την Ψυχή μας, να μας ρίχνει σε θλίψεις, σε αναξιότητες, σε αμαρτίες, σε οκνηρίες, σε μίση, σε πάθη, απλά και μόνο γιατί το θέατρο της ζωής μάς έμαθε ότι όποιος είναι υπάκουος και καλός άνθρωπος, θα έχει θέση κοντά στον Θεό…

Μα μέσα στον Θεό είναι όλα…ακόμα και αυτά που νομίζουμε ότι πρέπει να πολεμήσουμε έξω μας, ξεχνώντας ότι αυτό που μισούμε, το έχουμε περιθάλψει πρώτα μέσα μας, προετοιμάζοντας αυτόν τον «κάποιον» να πολεμά με την Αλήθεια και με τον Θεό…

Πριν λοιπόν βιαστούμε να σώσουμε και να συμπονέσουμε τους άλλους, πριν βιαστούμε να πολεμήσουμε τους εχθρούς της Ειρήνης, τους εχθρούς του Θεού, τους εχθρούς της πατρίδας, της θρησκείας, του κόσμου μας, ας παρατηρήσουμε που αρχικά προκύπτει ο πόλεμος…

Είναι μεγάλη υπόθεση να βρούμε τους εχθρούς μας…τους φόβους μας, τους θυμούς μας και τις ντροπές μας, πριν βιαστούμε να θυμώσουμε, να φοβηθούμε και να ντραπούμε για τους άλλους…

[Annoula]

Κάποιος μας ζήτησε να παίξουμε θέατρο, και ας είμαστε σίγουροι πως αυτός ο κάποιος δεν είναι ο Θεός…
Κάποιος μας ζήτησε να διαχωριστούμε σε άξιους και ανάξιους, σε έξυπνους και χαζούς, σε όμορφους και άσχημους…και ας είμαστε σίγουροι ότι αυτός ο κάποιος δεν είναι ο Θεός…
Κάποιος μας ζήτησε να κρατάμε επιφυλάξεις, να μην εμπιστευόμαστε, να μην έχουμε βαθιά Πίστη στον Θεό, να μνησικακούμε στο διαφορετικό, να μην χρησιμοποιούμε την Ελεύθερη Βούληση…και ας είμαστε σίγουροι ότι αυτός ο κάποιος δεν είναι ο Θεός…

[Ελενίτσα]

Αυτός ο κάποιος είναι μόνο μέσα μας…Εμείς του επιτρέψαμε να δημιουργηθεί και να μας αποπλανεί από την Ψυχή μας, να μας ρίχνει σε θλίψεις, σε αναξιότητες, σε αμαρτίες, σε οκνηρίες, σε μίση, σε πάθη, απλά και μόνο γιατί το θέατρο της ζωής μάς έμαθε ότι όποιος είναι υπάκουος και καλός άνθρωπος, θα έχει θέση κοντά στον Θεό…

Μα μέσα στον Θεό είναι όλα…ακόμα και αυτά που νομίζουμε ότι πρέπει να πολεμήσουμε έξω μας, ξεχνώντας ότι αυτό που μισούμε, το έχουμε περιθάλψει πρώτα μέσα μας, προετοιμάζοντας αυτόν τον «κάποιον» να πολεμά με την Αλήθεια και με τον Θεό…

[konstantinos s.]

Είναι μεγάλη υπόθεση να βρούμε τους εχθρούς μας…τους φόβους μας, τους θυμούς μας και τις ντροπές μας, πριν βιαστούμε να θυμώσουμε, να φοβηθούμε και να ντραπούμε για τους άλλους…

[Λιζούλα]

Είναι μεγάλη υπόθεση να βρούμε τους εχθρούς μας…τους φόβους μας, τους θυμούς μας και τις ντροπές μας, πριν βιαστούμε να θυμώσουμε, να φοβηθούμε και να ντραπούμε για τους άλλους…

[Ταρούλα]

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

[Μπεττουλα]

Το να έχουμε μάτια μέσα στα μάτια μας, σημαίνει ότι καταφέραμε να πάρουμε το βλέμμα μας από το δεδομένο, το συμπτωματικό, το επιφανειακό και να το στρέψουμε μέσα μας με μεγαλύτερη κατανόηση και αγάπη...

Πριν λοιπόν βιαστούμε να σώσουμε και να συμπονέσουμε τους άλλους, πριν βιαστούμε να πολεμήσουμε τους εχθρούς της Ειρήνης, τους εχθρούς του Θεού, τους εχθρούς της πατρίδας, της θρησκείας, του κόσμου μας, ας παρατηρήσουμε που αρχικά προκύπτει ο πόλεμος…

Είναι μεγάλη υπόθεση να βρούμε τους εχθρούς μας…τους φόβους μας, τους θυμούς μας και τις ντροπές μας, πριν βιαστούμε να θυμώσουμε, να φοβηθούμε και να ντραπούμε για τους άλλους…

Όλα στο φως!

[elenaki]

Το να περπατάμε πάνω στην θάλασσα, σημαίνει ότι έχουμε γίνει «κυρίαρχοι» του εσωτερικού μας πεδίου των συναισθημάτων…
Ότι δεν αφηνόμαστε έρμαια στα συναισθήματα, αλλά τα γνωρίζουμε, γνωρίζουμε τον Εαυτό μας σ’ αυτό το βαθύ του πεδίο…

Είναι μεγάλη υπόθεση να βρούμε τους εχθρούς μας…τους φόβους μας, τους θυμούς μας και τις ντροπές μας, πριν βιαστούμε να θυμώσουμε, να φοβηθούμε και να ντραπούμε για τους άλλους…

Τη χρειαζομουν την Υπενθυμιση..
Ευχαριστω Βασουλα μου!!

[AMALIA]

Βασουλα...

[Alexandros]

Ένας φυσικός άνθρωπος, μη αφυπνισμένος, δεν έχει εξηγήσεις για τίποτα...
Υπάρχουν απορίες που δεν απαντήθηκαν στην παιδική του ηλικία και έτσι έμαθε να τα δέχεται όλα σαν δεδομένα...
Έμαθε να υπακούει και να σιωπά, ακόμα και στο πιο παράδοξο, να περικλείει μέσα του τις μορφές που τον καταπιέζουν και να τις πολεμά, εκεί ακριβώς που δεν ξέρει οτι υπάρχουν...

Δεν νομίζω ότι ένας ενήλικας έχει αναρωτηθεί ποτέ γιατί να φοβάται, γιατί να ντρέπεται...Το μόνο συναίσθημα που ίσως λίγο δικαιολογεί είναι ο θυμός, γιατί πάντα υπάρχει ένα εξωτερικό ερέθισμα για να τον νιώσει...

Οι περισσότεροι άνθρωποι, με το μόνο συναίσθημα που μπορούν να έρθουν σε επαφή, είναι ο θυμός...
Πραγματικά δεν ξέρουν τι είναι η χαρά, η λύπη, παρά μόνο περιστασιακά...
Να νιώσουν μέσα τους αυτήν την βαθιά γαλήνη της ευδαιμονίας, είναι κάτι αδιανόητο…
Και πάντα πρέπει υπάρχει ένα εξωτερικό ερέθισμα για να νιώσουν έστω μια μικρή μορφή ικανοποίησης…

Τον περισσότερο χρόνο τους έχουν αυτό το ψυχικό μούδιασμα, που μοιάζει με ουδετερότητα…
Όλοι περιμένουν την έκπληξη της ζωής, για να νιώσουν δραστήριοι και δημιουργικοί…
Όλοι περιμένουν κάτι, για να ξεφύγουν από αυτήν την ψυχική «ακινησία»…

Κάτι που θα έρθει να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά και να προκαλέσει μια κίνηση…Ας είναι και μια τρικυμία…
Ένας καβγάς τους αναζωογονεί, τους κάνει ενεργούς στην ζωή…τους δίνει κίνητρα ότι υπάρχουν.
Ένας έρωτας τους δίνει ελπίδα
Μια επικείμενη επιτυχία στο επάγγελμα τους τούς δίνει κουράγιο να προσπαθήσουν ακόμα περισσότερο…
Ένας καλός λόγος, μια επιβεβαίωση, τους δίνει θάρρος

Πάντα περιμένουν κάτι απ’ έξω για να έρθουν σε επαφή με τα συναισθήματά τους, να νιώσουν αυτήν την εσωτερική ήρεμη θάλασσα να ταράζεται, χωρίς να μπορούν να νιώσουν ότι η θάλασσα των συναισθημάτων μέσα τους, είναι διαρκώς σε αναταραχή…

Το να περπατάμε πάνω στην θάλασσα, σημαίνει ότι έχουμε γίνει «κυρίαρχοι» του εσωτερικού μας πεδίου των συναισθημάτων…
Ότι δεν αφηνόμαστε έρμαια στα συναισθήματα, αλλά τα γνωρίζουμε, γνωρίζουμε τον Εαυτό μας σ’ αυτό το βαθύ του πεδίο…

Οι περισσότεροι άνθρωποι βιώνουν στην ζωή τους την κατάθλιψη…φαίνεται στα μάτια τους! Κάποιοι νοσούν περισσότερο και φαίνεται και στην Ψυχή τους πια…
Χωρίς συγκεκριμένο λόγο όμως…

Υπάρχουν λόγοι που ένας άνθρωπος είναι καταθλιπτικός?
Υπάρχουν χιλιάδες λόγοι, από τα μάτια μας και έξω…όλοι οι λόγοι βρίσκονται μέσα στην ματαιότητα…Είναι η μεγαλύτερη κληρονομική ασθένεια.

πολύ μου άρεσε Βασούλα!!!

Μάθαμε και συνεχίζουμε να μαθαίνουμε να μην εκφραζόμαστε και ο άνθρωπος όταν δεν εκφράζετε σιγά σιγά σταματά να νιώθει τα συναισθήματα του.
Είναι κάτι σαν ένα είδος αυτοάμυνας απέναντι σε ότι τον καταπιέζει.

Αυτό όμως έχει ως αποτέλεσμα το να σταματά να αντιλαμβάνεται και το τι γίνετε μέσα του προκαλώντας στον εαυτό του πολλά δυσάρεστα προβλήματα…
Από τα πιο βασικά είναι ότι νοσεί χωρίς να αντιλαμβάνεται τους λόγους και το δεύτερο είναι ότι λίγο λίγο μετατρέπετε σε ένα απαθή αναίσθητο Ον με αποτέλεσμα να χάνει την Ζωτικότητά του…
(Αν και σχεδόν όλα όσα γράφονται εδώ μέσα έχουν να κάνουν με την Ζωτικότητα ίσως να πρέπει να ανοίξουμε και ένα ξεχωριστό τόπικ καθώς οι περισσότεροι άνθρωποι πάσχουν από έλλειψη Ζωτικότητας…)

Το συναίσθημα είναι μια χρήσιμη πληροφορία που πρέπει να αξιολογηθεί από την Λογική για να υπάρξει δράση με Σοφία…
Όταν όμως δεν υπάρχει η ανάλογη Σοφία η Λογική δεν μπορεί να χειριστεί το συναίσθημα και τότε πρέπει να το εκφράσουμε για να βγει προς τα έξω δημιουργώντας κατάσταση.
Η κατάσταση είναι η χρήσιμη εμπειρία που θα δημιουργηθεί από την έκφραση και την χρειαζόμαστε για να λάβουμε Γνώση που με την σειρά της θα πρέπει να αξιολογηθεί για να μετασχηματιστεί σε Σοφία.

Ο άνθρωπος πρέπει να βρίσκετε πάνω από το συναίσθημα…

Η Θεά Αθηνά είναι η Θεά της Σοφίας που βγήκε μέσα από το κεφάλι του Δία που είναι η Ουσία και η Εσωτερικότητα.
Και η Σοφία μόνο από από την κορυφή (το κεφάλι) της Ουσίας και της Εσωτερικότητας θα μπορούσε να βγει.
Είναι η Θέα που θέλανε και ήθελε να είναι προστάτιδα των Αθηναίων και δεν υπάρχει καλύτερος προστάτης για μια πόλη από την Σοφία.
Το δώρο της στους Έλληνες ήταν η ελιά που παίρνουμε το λάδι.
Και όπως το λάδι στέκετε πάντα πάνω από το νερό (νερό=συναίσθημα) έτσι και η Σοφία θα πρέπει να βρίσκετε πάντα πάνω από το συναίσθημα.

[Alexandros]

έχω και ένα πολύ ωραίο βιντεάκι να σας ανεβάσω αξίζει να δείτε…

Οι ζωντανοί άνθρωποι ζουν με την Ψυχή τους και εκφράζονται!!!

http://www.ted.com/talks/lang/el/brene_ ... ility.html" onclick="window.open(this.href);return false;

Η Brene Brown μελετά την ανθρώπινη σύνδεση την ικανότητά μας να συμπάσχουμε, να εντασσόμαστε, να αγαπάμε. Σε μια ζωηρή, διασκεδαστική ομιλία στο TEDxHouston, μοιράζεται μια βαθιά γνώση από την έρευνά της, που αποτέλεσε αιτία για μια προσωπική αναζήτηση με στόχο να μάθει τον εαυτό της καθώς και να καταλάβει την ανθρωπότητα

[Vasoula]

η ντροπή...!!!

[Alexandros]

Η ντροπή θα μπορούσαμε να πούμε ότι πηγάζει από μια εγωιστική και αλαζονική κατάσταση προκειμένου να κρατήσουμε τον εαυτό μας ατσαλάκωτο?

Θέλω να πω ότι μήπως ξεχάσαμε την ταπεινότητα όποτε η έκφραση μας όταν υπάρχει θέλουμε να είναι κυριαρχική και απαραίτητα αποδεκτή από τον άλλον?

Ποιος ο λόγος να φοβόμαστε να μην εκθέσουμε ακόμα και την αδυναμία μας?

Μήπως γενική έλλειψη σεβασμού σε αυτόν που εκφράζετε αλλά και από αυτόν τον ίδιο προς τους άλλους?
Και κυρίως από τον μεγαλύτερο προς τον μικρότερο… όπως και από τον γονιό προς στο παιδί δημιουργώντας και ψυχολογικά τραύματα?

[Βικούλα]

Πάντα περιμένουν κάτι απ’ έξω για να έρθουν σε επαφή με τα συναισθήματά τους, να νιώσουν αυτήν την εσωτερική ήρεμη θάλασσα να ταράζεται, χωρίς να μπορούν να νιώσουν ότι η θάλασσα των συναισθημάτων μέσα τους, είναι διαρκώς σε αναταραχή…

Είναι μεγάλη υπόθεση να βρούμε τους εχθρούς μας…τους φόβους μας, τους θυμούς μας και τις ντροπές μας, πριν βιαστούμε να θυμώσουμε, να φοβηθούμε και να ντραπούμε για τους άλλους…

συγχρονικό