Είναι όμως μόνο αυτό?
Ο αφοσιωμένος μπορεί, κοινωνικά, να είναι και για χλευασμό...Η πίστη στην σημερινή εποχή είναι μια ουτοπία, από κάθε άποψη, γιατί δεν δίνει κίνητρα σε κανέναν να μείνει σταθερός είτε στον θεό, είτε στον ΄Ανθρωπο, είτε σε μια ιδέα, είτε σε έναν Δρόμο...
όλα πια φαίνεται να έχουν ανατραπεί...Και οι άνθρωποι ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν μιαν έμπνευση, μια αγάπη, μια ιδέα για να πιστέψουν και να πορευτούν με σταθερότητα...΄Ομως φαίνεται αδύνατον! Πάντα κάτι συμβαίνει για να κλονιστούν όλα...
Μια προδοσία, κρύβεται πάντα πίσω από κάθε διάθεση αφοσίωσης!
Μια προδοσία που γκρεμίζει αυτήν την διάθεση και μας αφήνει ξεκρέμαστους σε μια ανηθικότητα, χωρίς όρια...
Είναι όμως έτσι?
΄Ολα ξεκινάνε από τον Σκοπό...
Η ερμηνεία θα έπρεπε να επεκταθεί πάνω από την νοημοσύνη που μάθαμε τον εαυτό μας να γίνεται καλός, αφοσιωμένος, συμπονετικός...Οι ποιότητες του εαυτού μας δεν γίνονται, υπάρχουν...
΄Οταν κάποιος άνθρωπος προσπαθεί να γίνει, όταν μαθαίνει να γίνεται, επεμβαίνει σ' αυτό που Είναι...Ερμηνεύει τον Εαυτό του σύμφωνα με μια ανθρώπινη νοημοσύνη, που είναι στατική και επεμβατική, κι ας φαίνεται ότι εξελίσσεται μέσα από μια γνώση, που αποδείχτηκε ότι δεν περιέχει Σοφία!
Οι άνθρωποι εφησύχασαν με τις ερμηνείες που τους έχουν δοθεί για όλα...Aκόμα και για τις ποιότητες που οφείλουν να έχουν…
΄Όμως οφείλουν?
Η υποχρέωση μιας ποιότητας μας κάνει να ζητάμε ανταλλάγματα όταν προσπαθούμε να την εκφράσουμε…
Προσπαθούμε λοιπόν να είμαστε ανθρώπινοι, όχι γιατί αυτή είναι η Φύση μας, αλλά γιατί οι προσδοκίες μας είναι τόσο μεγάλες, που φτάνουν μέχρι τον θεό…
Γιατί, κακά τα ψέματα, μαθαίνουμε να γινόμαστε για τους άλλους…
Ετσι ξεχνάμε ότι αυτό που γίνεται, στην διάρκεια και την εξέλιξή αυτού του «γίνεται», δεν μπορεί να είναι, παρά κάτι που προσπαθεί να γίνει…
΄Οποια ποιότητα κι αν εκφράσει ένας άνθρωπος, που έμαθε αυτήν την ποιότητα να την ερμηνεύει σύμφωνα με την ανταπόκρισή της στα κοινά, τότε χάνει την εσωτερική ερμηνεία που δεν έχει παρά προέλευση και προορισμό, την θειότητά του.
Η αφοσίωση, πχ., ποιότητα του μυστικιστή, είναι από μόνη της Δρόμος ανάπτυξης, γιατί του δίνει εσωτερικά κίνητρα σταθερότητας, ασφάλειας και δύναμης να μείνει προσηλωμένος στον εσωτερικό του Στόχο, σαν να είναι ο μόνος άνθρωπος επί της Γης…
Η αφοσίωση που δεν χρειάζεται υποκείμενο και αντικείμενο, δεν αφορά τα πάθη, αλλά το πάθος! Κάθε στιγμή έχει έμπνευση και αγάπη που δεν αφορά το «γίνομαι», αλλά το «Είμαι», σε έναν ΄Ανθρωπο που έχει αποφασίσει να Είναι περισσότερα, από όσα του έμαθαν να γίνει…΄Ενα δόγμα σε κάνει να προσπαθείς να το φτάσεις, αλλά
το θείο δεν αφορά μια προσπάθεια, αλλά μια αφοσίωση...
΄Όλα ξεκινούν από την ερμηνεία που τους δίνουμε, πάνω από την ανθρώπινη νοημοσύνη που στατικά ζητάει ο άλλος να είναι ο στόχος κάθε σκέψης, συναισθήματος και πράξης μας!
Ο ΄Ανθρωπος δεν έχει απλά την νοημοσύνη του λεξικού, αλλά την Σοφία του θεού…Και για να την εκφράσει, χρειάζεται πρωτίστως να αφοσιωθεί σ’ αυτό που Είναι…
Έρχονται ώρες που σκέφτομαι πόσο εύκολο είναι να εκφράσουμε το αγαθό μέσα μας, αν σταματήσουμε να το ερμηνεύουμε με το λεξικό! ΄Ετσι θα βρούμε και τον θεό, πέρα από κάθε αμφισβήτηση...Η Πηγή της Αγάπης και της Σοφίας, δεν είναι παρά μέσα μας...και δεν μπορεί να γίνει έξω από εμάς, γιατί τότε την αφήνουμε εκτεθειμένη στις προσδοκίες των άλλων...
Εσείς πως ερμηνεύετε την αφοσίωση?
καλημέρα
