Η ανάγκη για ομοιότητα οριοθετεί τον δρόμο του καθενός μας...
Και αυτή η ανάγκη είναι ασυνείδητη και ορμητική, γιατί σε κάνει και αμφιβάλλεις διαρκώς για το που ανήκεις...
Θέλουμε διακαώς να διαχωρίσουμε τους δύο κόσμους που παλεύουν μέσα μας και αυτό μας κάνει να χάνουμε τις αληθινές μας ποιότητες, προς χάρη του κοινού νου, των κοινών εντολών, της κοινής ομοιότητας...
΄Οταν ξέρεις, πέρα από κάθε αμφιβολία, τι είναι αυτό που θέλεις, τότε ο Δάσκαλος έρχεται...
Και τότε έρχονται και οι συνοδοιπόροι...
Μέχρι εκείνη την στιγμή που θα νιώσεις την μία και μοναδική ομοιότητα με τον θεό, μέχρι την στιγμή που θα νιώσεις ότι ακόμα και μόνος σου να μείνεις, ο θεός είναι παντού, οι άλλοι δεν είναι συνοδοιπόροι, αλλά άνθρωποι "προς εκμετάλλευση"...
Λείπει μεταξύ μας εκείνη η μνήμη του θεού...
Λείπει μεταξύ μας η Αγάπη...
Οι κωδικοί της Ζωής δεν μπορεί να είναι μόνο υλικές εκπληρώσεις...Χωρίς να τις υποτιμούμε, τους δίνουμε εκείνη την θειότητα που κάνει τον Ερωτα να έχει διάρκεια...
Η διαιώνισή μας δεν είναι παρά ένα φυσικό επακόλουθο μιας ενότητας...Η αιωνιότητα όμως δεν μπορεί παρά να προκύπτει από την Ψυχή Μας! Και εκείνη ξέρει πάντα με Ποιόν να Ενωθεί για να συνεχίσει να υπάρχει μέσα στην Καρδιά και την Διάνοια του Θεού!!!
Σε τούτον τον κόσμο η αγάπη εκφράζεται μόνο με «κατοχή» και «περιορισμό» Ο ένας προσπαθεί να θέση στην κατοχή του το κομμάτι του άλλου, που θεωρητικά του λείπει και να περιορίσει το κομμάτι του άλλου, που θεωρητικά του μοιάζει, ανεξάρτητα από την σχέση που έχουν
Είναι γιατί κατά βάθος κανένας άνθρωπος δεν έχει καλή αντίληψη για τον εαυτό του και θέλει από την μια να ταυτίζεται με εκείνο που νομίζει ότι δεν έχει και να από-ταυτίζεται από εκείνο που νομίζει ότι δεν είναι
Πάντα υπάρχει μια «υπόνοια» για την ποιότητα του χαρακτήρα μας, που επιδρά στην προσωπικότητά μας και την αλλοιώνει, γιατί νομίζουμε πάντα ότι είμαστε «καλύτεροι» ή «χειρότεροι» από κάποιον άλλον και θέλουμε πάντα να είμαστε «καλύτεροι», αφού αυτήν την εντολή έχουμε πάρει, έτσι αόριστα
΄Ετσι αρχίζουμε, ο καθένας μας μόνος του, να κάνουμε έναν αγώνα δρόμου για να αποδείξουμε σε κάποιον αόριστα, ότι είμαστε «καλοί» άνθρωποι και γινόμαστε ολοένα και «καλύτεροι» Από ποιόν όμως?
Μας λείπουν οι ποιοτικές ομοιότητες κάτι που το παραβλέπουμε a priori!!
Ο κόσμος τούτος περιέχει «κληρονομικές» ποιότητες, που λίγο να κάτσεις να σκεφτείς, θα διαπιστώσεις ότι δεν τον έκαναν «καλύτερο»
Οι μεγαλύτεροι «ψεύτες» του «καλύτερου» είναι εκείνοι που δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν τον κόσμο μας εν ειρήνη Και οι μεγαλύτεροι «υποστηρικτές» του «χειρότερου» είναι εκείνοι που τους πίστεψαν και δεν προσπάθησαν να αναπτυχθούν με ωριμότητα προς τον θεό, αλλά συνέχισαν την πλάνη του «καλύτερου»
Μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος υπάρχει μια απόσταση που καλύπτουν μόνο οι αμφιβολίες του παρόντος!
Και ενώ όλοι οι άνθρωποι είναι δυσαρεστημένοι με τον κόσμο μας, δεν κάνουν καμία προσπάθεια να δημιουργήσουν έναν υγιή κόσμο, καλύπτοντας το κενό των αμφιβολιών με την Παρουσία τους!
Υπάρχουν τεχνικές ανάπτυξης πολλές ΄Όμως η Ζωή δεν μπορεί να είναι τεχνική Είναι Τέχνη! Και στην Τέχνη αυτό που μετράει δεν είναι το κοινό που θαυμάζει, αλλά η έμπνευση που δημιουργεί
Ο δημιουργός δεν αναρωτιέται αν θα αρέσει το δημιούργημα του, αλλά εμπνέεται από εκείνη την πνευματική δύναμη που είναι πάντα εντός του.
Δεν δημιουργεί απομιμήσεις, αλλά αυθεντικότητες, γιατί ακριβώς έχει αποσυνδέσει το αποτέλεσμα από την έμπνευση του αλλιώς δεν θα ήταν δημιουργός, αλλά ένας «αντιγραφέας»
Πόσοι όμως από εμάς εμπνέονται από αυτήν την πνευματική δύναμη για να εκφράσουν μια δημιουργία? Αναζητάμε εκείνον που θα μας εμπνεύσει έξω από εμάς και δεν ρίχνουμε μια ματιά στην Παρουσία εντός μας! Στον θεό μέσα μας, που είναι η μοναδική ομοιότητα που δεν θα μας ξεγελάσει
Ακόμα και αν είμαστε τρελοί για την μαζική κατανόηση, ας σκεφτούμε ότι αυτοί όλοι «οι άλλοι» είναι αυτοί που δημιούργησαν την υποδομή για τούτον τον «χειρότερο» κόσμο, που δεν μας αρέσει, έτσι όπως εκφράζει μια, αμφιβόλου ποιότητας, αγάπη!
Τότε γιατί να τον συνεχίσουμε? Προς χάρη ποιάς κληρονομικότητας και ποιάς αμφιβολίας? Αφού μέσα μας γνωρίζουμε ότι η μοναδική μας Αρχή είναι ο θεός Εκείνη η Πνευματική Δύναμη εντός μας, που οριοθετεί και τις μνήμες της Ψυχής μας, δεν μπορεί να θέλει κάτι άλλο από Αγάπη Και αν η Αγάπη που θέλει να εκφράσει μέσα από τον καθένα μας, είναι αυτό που έκανε τον κόσμο τούτο «εν πολέμω», τότε ας το πάρουμε πάλι από την Αρχή Μας!
Ενας φυσικός άνθρωπος δεν είναι κληρονομικό δημιούργημα δύο φυσικών αρχών, παρά μόνο για την υλική του υπόσταση Ο αρχικός Δημιουργός είναι αλλού εκεί που δεν φτάνεις παρά μόνο με σεβασμό στο μέσα σου
Η μεγάλη μας απόφαση να δράσουμε πνευματικά, αποτελεί και τον κυριότερο εσωτερικό στόχο μας, να ανοίξουμε στην Ανώτερη Υπαρξή μας να μας καθοδηγήσει και να μας μυήσει στα αιώνια μυστήρια. Η αυτομύηση είναι το ίδιο σημαντική με την αυτοεπίγνωση, την συνειδητή επίγνωση δηλαδή, για το ποιοί είμαστε και που κατευθυνόμαστε.
Δεν είναι φαντασία ο εσωτερικός στόχος, αλλά μια εσωτερική ποιότητα που αναζητάει διακαώς να εκφραστεί δημιουργικά και στον υλικό κόσμο μας!
Ας μην κοιτάμε λοιπόν τις «χειρότερες» προϋποθέσεις της Ζωής, απλά και μόνο γιατί μας τις υπέδειξαν σαν την μοναδική ομοιότητα
Τι άλλο έχουμε πια να φοβηθούμε?
Εσείς πως το σκέφτεστε?
Ο υγιής προβληματισμός μπορεί και να μας οδηγήσει σε εκείνη την πόρτα που δεν τολμήσαμε ακόμα να ανοίξουμε...
καλημέρα φιλαράκια!
http://youtu.be/Swa7kxGhHKQ
φοβάμαι την μοναχικότητα του ταξιδιού και όμως το απολαμβάνω, φοβάμαι τις αλλαγές που θα προκύψουν αλλά το προτιμώ από το αέναο συναίσθημα του να μην ξέρω που ανήκω και ποιά είμαι πραγματικά.. ξέρω οτι είναι φόβοι της προσωπικότητας και θέλω να τους νικήσω... 