Επιτρέπω...
Ένα ρήμα που τώρα μόλις συνειδητοποίησε ο εαυτός μου τη σημασιά του! Άγνωστη λέξη μέχρι τώρα(!)
Δεν του επιτρέπω να παραδεχτει πράγματα, να παραδεχτεί συναισθήματα! Συναισθήματα πραγματικά - όχι απο εκείνα τα φευγαλέα της επιφάνειας που έχουν σα βάση έναν ευτελή ενθουσιαμό ή μια αδικαιολόγητη πολλές φορές παρόρμηση της στιγμής...
Δεν του επιτρέπω επισης να εκφράζει τις επιθυμίες και τα θέλω του. Γιατί πάντα να φοβάσαι πως κάποιος είναι έτοιμος με τον δείκτη του χεριού του να σε δείξει και να σε κρίνει; Γιατί τόση σημασία στο "τι θα πεί ο κόσμος"; Γιατί τόσος ζήλος στο να είναι κάποιος το "καλό παιδί" για να σε αγαπούν και εσύ να αρέσκεσαι σε αυτό; Σε αυτό το τίποτα! Γιατί τελικά τελικά ένα τίποτα είναι όλο αυτό!!! Μια σαπουνόφουσκα!
Ξαφνικά βρίσκεσαι να έχεις ανάγκη την επιβεβαιωση τους. Για ποιο λόγο όλα αυτά;;; Μάλον σε κάποιους ανθρώπους δίνουμε περισσότερο χώρο στη ζωή μας από αυτό που τους αξίζει και αλλωνίζουν! "Κάνε αυτό για να σε αγαπάω, κάνε το άλλο για να σε λατρεύω, κάνε εκείνο γιατί εσύ είσαι το καλό παιδι, κλπ... κλπ... Άσε μας κουκλίτσα μου!!!!
Το χειρότερο είναι πως υπολογίζουμε όλων τη γνώμη! Ακόμα και των ανθρώπων που στη ζωή μας παίζουν μηδαμινό ρόλο... Βέεεεβαια! Θέλουμε σε όλους να αρέσει η εικόνα μας!!!!! Και για να μην την χαλάσουμε πολλές φορές δε μιλάμε...
Συνειδητοποιώ τώρα πως δεν επιτρέπω στον εαυτό μου κάποιες φορές να εκφραστεί και να πεί αυτά που πραγματικά θέλει! Του δίνω την άδεια μόνο σε ανθρώπους που ξέρω πως εκεί με πέρνει... Τί ντροπή και εξευτελιμός! "Μεγάλε αν είσαι μάγκας και έχεις τα κότσια να εκφράζεσαι και να λες αυτό που θες, να το κάνεις σε όλους και όχι επιλεκτικά" Αυτό είναι συνεχώς μέσα στο μυαλό μου(!) Πως αρχίζεις να επιτρέπεις λοιπον στον εαυτό σου όλα όσα του στερείς φασιστικά 35 χρόνια τώρα;;; Γιατί όλο αυτό το κρυφτούλι που αναλώνει την όποια ζωή μας;
Απο τη μια λοιπον έχουμε μερίδιο ευθύνης που δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να εκφραστεί ελεύθερα και από την άλλη έχουμε πάλι μερίδιο ευθύνης που επιτρέπουμε στους άλλους να μας κάνουν να νιώθουμε έτσι όπως νιώθουμε μέσα από τις ταμπέλες τους και τα στερεότυπα που μας έχουν περάσει και που με αυτά έχουμε γαλουχηθεί...
Είμαι τόσο μα τόσο μπερδεμένος... Νιώθω να έχω θυμό με τον εαυτό μου, αλλά και με τους άλλους. Με τον εαυτό μου που δεν του επιτρέπω και με τους άλλους που τους επιτρέπω! Όλα στο μυαλό μου είναι ένα κουβάρι... Την άκρη μακάρι να ήξερα πως θα βρώ...
