o Δρόμος του Ανθρώπου....
o Δρόμος του Ανθρώπου....
Κάποτε θεωρούσα απόλυτα φυσιολογική την διαφορετικότητα μεταξύ των χαρακτήρων μας...Κατηγοριοποίηση είναι το πρώτο πράγμα που μαθαίνει ένας άνθρωπος με το που γεννιέται...
που ανήκει, σε ποιά θρησκεία, τι γλώσσα μιλάει, πως έχουν διαμορφωθεί τα ήθη μέσα του, τα πρότυπα...
νιώθει άραγε ποτέ ευνοημένος, όταν "μοιράζονται" τα δώρα της Ζωής ή νιώθει πάντα ότι ανήκει στην μειονότητα?
τι είναι αυτό που μας ξεχωρίζει?
γιατί ο ένας γίνεται έτσι και ο άλλος αλλιώς?
Κανείς δεν μπορεί να δει, στην αρχή, την ομοιότητα μέσα από την διαφορετικότητα...Μετά η διαφορετικότητα ξεχωρίζει μόνο από τον τρόπο που μπορεί κανείς να αντιληφθεί την Αγάπη και να μειώνει τις αποστάσεις του από την μη συνειδητή κατάσταση στο είναι του...
Αγάπη-φόβος...είναι ακριβώς το ίδιο συναίσθημα...
ο άνθρωπος, έτσι όπως οριοθετείται στον φυσικό κόσμο, αναγκάζεται να αγαπήσει, γιατί δεν θέλει να φοβάται...
είναι πολυ αδύναμος για να αγαπήσει τον κόσμο ετούτον με όλη του την Ψυχή, γιατί από μικρός έμαθε να τον φοβάται, σαν κατι ανήθικο και μιαρό, που χρειαζόταν να παλέψει...
Οι άνθρωποι όταν θέλουν να μιλήσουν για την ζωή, την αναφέρουν σαν μια συνεχή μάχη, που μέσα σ' αυτήν περιέχονται και λίγες ανάσες χαράς...
Το συνηθισμένο είναι να παλεύουν για την επιβίωση τους, για την υγεία τους, για έναν έρωτα, για τις φιλίες τους...
Κοιμούνται με το ένα μάτι ανοιχτό, μήπως κάτι από όλα αυτά τους πιάσει στον ύπνο...
Πως είναι δυνατόν, μετά από όλα αυτά, να αγαπήσει κάποιος ετούτη την ζωή?
Δεν υπάρχει φράγμα μεταξύ αγάπης και φόβου, αλλά μια εκ διαμέτρου αντίθετη πόλωση...Μια ευθεία είναι τα δύο συναισθήματα και όταν πιάσουμε το ένα άκρο της, το άλλο παραμένει ελεύθερο για να το πιάσουν "οι άλλοι"...οι όποιοι "άλλοι"...
Η λογική, λέει, ότι οι άλλοι δεν μπορούν να μας κάνουν απολύτως τίποτα...κι όμως μας κάνουν...
Η λογική, λέει, ότι υπάρχουν πράγματα που αγαπάμε και πράγματα που μισούμε, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα όρια μεταξύ των δύο συναισθημάτων...
Γιατί ότι αγαπάμε, αρκεί να μας φανεί επιβλητικό και επιθετικό, για να μεταβούμε στην κατάσταση του μίσους...
Το πιο βαθύ επίπεδο μας, μάς ωθεί να νιώθουμε αυθεντικότητα και εμπιστοσύνη στην Αρχή μας...Αγάπη χωρίς όρους, προστασία, ασφάλεια, αποδοχή, εμπιστοσύνη... αυτές είναι αυθεντικές καταστάσεις μέσα στον Θεό...
Ο φυσικός άνθρωπος όμως έμαθε να θεωρεί Αρχή τους γονείς του...ζητά πάντα από αυτούς να τον κάνουν να νιώσει αυτές τις καταστάσεις μέσα στην συνείδησή του, ενόσω κοινωνικοποιείται...Kαι αυτή Αρχή απαιτεί συνεχώς ανταλλάγματα, για ότι δίνει έτσι μαθαίνει ο άνθρωπος να φοβάται να είναι αληθινά ο Εαυτός του και να γίνεται αυτός που θα μπορεί να αντέξει αυτήν την ανταλλαγή Για να πάρεις, πρέπει να δώσεις, αυτό μαθαίνει από τον καιρό που είναι παιδί Ανταλλάσσει δηλαδή τον φόβο του με ένα είδος αγάπης που για τον καθένα έχει διαφορετικούς όρους, όμως είναι όροι, όπως και να γίνει
Στην πορεία που μεγαλώνει, μαθαίνει να απαιτεί την αγάπη με τους ίδιους όρους, απλά για να καλύψει τους φόβους του.
Μαθαίνει επίσης ενόσω αναπτύσσεται διανοητικά, ότι η Αγάπη δεν δίνεται με όρους, όχι γιατί το νιώθει αυθεντικά μέσα του, αλλά γιατί δεν αντέχει όρους διαφορετικούς από αυτούς που είχε μάθει από παιδί ΄Ετσι οι σχεσεις του με τους άλλους διαρκώς πυροβολείται από την διαφορετικότητα και εκείνος δεν μπορεί να συμβιώσει με κανέναν
Γιατί αλλιώς έλαβε αγάπη ο ένας, αλλιώς ο άλλος
΄Ολοι όμως οι άνθρωποι έχουν ακριβώς τους ίδιους φόβους
Φόβοι που αποτελούν κομμάτια της συνείδησής του, που σε άλλον εκδηλώνεται σαν θυμός, σε άλλον σαν απογοήτευση, σε άλλον σαν πόνος εξαρτάται από το πώς λαμβάνει την υποχρεωτική αγάπη
Δεν μπορεί εύκολα να μετακινηθεί στην αυθεντική του Αρχή, να βιώσει την Αγάπη αυτήν μέσα στον Εαυτό του, αν δεν κατανοήσει βαθιά, ότι οι αρχές που θεωρούσε σαν απόλυτες, είναι απλά κοινωνικοί άνθρωποι που συμβιώνουν σε μια «οικογένεια»
Ο Θεός, αυτό το πιο βαθύ επίπεδο μέσα στον ΄Ανθρωπο, έχει παραδώσει την θέση του στις κοινωνικές αρχές του ανθρώπου και έτσι κι εκείνος απαιτεί όλα αυτά από την κοινωνικοποίησή του, γιατί παραμένει μέσα σε μια «οικογένεια» που του μαθαίνει μόνο πως θα επιβιώσει, γιατί η ίδια δεν ξέρει κάτι άλλο
Πώς να εμπιστευθεί το πιο βαθύ του επίπεδο όμως, αν το μόνο που γνωρίζει γι αυτό είναι ότι χρειάζεται να γίνει «καλός» άνθρωπος για να τον αποδεχτεί ο θεός?
Προσπαθεί, δηλαδή, να δουλέψει με το πιο βαθύ του επίπεδο, με κοινωνικούς όρους και εκεί έρχεται πάντα σε αντίθεση με τα πρότυπα του, που του όρισαν και την κοινωνικοποίησή του, θεωρώντας ότι χωρίς αυτά δεν θα μπορέσει να ζήσει
Γίνεται το αντίθετο δηλαδή ΄Αντι να είναι ο Εαυτός του και να κοινωνικοποιηθεί, γίνεται ο κοινωνικός εαυτός πρώτα, ο οποίος προσπαθεί μάταια να εμπιστευθεί την ζωή, με μια αρχή, που δεν είναι Θεός, όπως και να το κάνουμε
Ο ΄Ανθρωπος δεν είναι μόνο ένα κοινωνικό ον Αυτό το χρειάζεται για να συμβιώσει σαν πολίτης του κόσμου του ανθρώπου, παραμένοντας ή κατακτώντας τον Κόσμο του Θεού
Η ζωή εδώ είναι μόνο μια έκφραση του Ανθρώπου Η πραγματικότητα δεν είναι η Αλήθεια του
Η κοινωνικοποίησή του δεν είναι η αυθεντικότητά του
Δεν μπορεί να ματαιώσει την Ζωή και όμως το κάνει διαρκώς, γιατί φοβάται ότι αν δεν την ματαιώσει, εκείνη θα ορμήσει βίαια να τον απορρίψει...
που ανήκει, σε ποιά θρησκεία, τι γλώσσα μιλάει, πως έχουν διαμορφωθεί τα ήθη μέσα του, τα πρότυπα...
νιώθει άραγε ποτέ ευνοημένος, όταν "μοιράζονται" τα δώρα της Ζωής ή νιώθει πάντα ότι ανήκει στην μειονότητα?
τι είναι αυτό που μας ξεχωρίζει?
γιατί ο ένας γίνεται έτσι και ο άλλος αλλιώς?
Κανείς δεν μπορεί να δει, στην αρχή, την ομοιότητα μέσα από την διαφορετικότητα...Μετά η διαφορετικότητα ξεχωρίζει μόνο από τον τρόπο που μπορεί κανείς να αντιληφθεί την Αγάπη και να μειώνει τις αποστάσεις του από την μη συνειδητή κατάσταση στο είναι του...
Αγάπη-φόβος...είναι ακριβώς το ίδιο συναίσθημα...
ο άνθρωπος, έτσι όπως οριοθετείται στον φυσικό κόσμο, αναγκάζεται να αγαπήσει, γιατί δεν θέλει να φοβάται...
είναι πολυ αδύναμος για να αγαπήσει τον κόσμο ετούτον με όλη του την Ψυχή, γιατί από μικρός έμαθε να τον φοβάται, σαν κατι ανήθικο και μιαρό, που χρειαζόταν να παλέψει...
Οι άνθρωποι όταν θέλουν να μιλήσουν για την ζωή, την αναφέρουν σαν μια συνεχή μάχη, που μέσα σ' αυτήν περιέχονται και λίγες ανάσες χαράς...
Το συνηθισμένο είναι να παλεύουν για την επιβίωση τους, για την υγεία τους, για έναν έρωτα, για τις φιλίες τους...
Κοιμούνται με το ένα μάτι ανοιχτό, μήπως κάτι από όλα αυτά τους πιάσει στον ύπνο...
Πως είναι δυνατόν, μετά από όλα αυτά, να αγαπήσει κάποιος ετούτη την ζωή?
Δεν υπάρχει φράγμα μεταξύ αγάπης και φόβου, αλλά μια εκ διαμέτρου αντίθετη πόλωση...Μια ευθεία είναι τα δύο συναισθήματα και όταν πιάσουμε το ένα άκρο της, το άλλο παραμένει ελεύθερο για να το πιάσουν "οι άλλοι"...οι όποιοι "άλλοι"...
Η λογική, λέει, ότι οι άλλοι δεν μπορούν να μας κάνουν απολύτως τίποτα...κι όμως μας κάνουν...
Η λογική, λέει, ότι υπάρχουν πράγματα που αγαπάμε και πράγματα που μισούμε, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα όρια μεταξύ των δύο συναισθημάτων...
Γιατί ότι αγαπάμε, αρκεί να μας φανεί επιβλητικό και επιθετικό, για να μεταβούμε στην κατάσταση του μίσους...
Το πιο βαθύ επίπεδο μας, μάς ωθεί να νιώθουμε αυθεντικότητα και εμπιστοσύνη στην Αρχή μας...Αγάπη χωρίς όρους, προστασία, ασφάλεια, αποδοχή, εμπιστοσύνη... αυτές είναι αυθεντικές καταστάσεις μέσα στον Θεό...
Ο φυσικός άνθρωπος όμως έμαθε να θεωρεί Αρχή τους γονείς του...ζητά πάντα από αυτούς να τον κάνουν να νιώσει αυτές τις καταστάσεις μέσα στην συνείδησή του, ενόσω κοινωνικοποιείται...Kαι αυτή Αρχή απαιτεί συνεχώς ανταλλάγματα, για ότι δίνει έτσι μαθαίνει ο άνθρωπος να φοβάται να είναι αληθινά ο Εαυτός του και να γίνεται αυτός που θα μπορεί να αντέξει αυτήν την ανταλλαγή Για να πάρεις, πρέπει να δώσεις, αυτό μαθαίνει από τον καιρό που είναι παιδί Ανταλλάσσει δηλαδή τον φόβο του με ένα είδος αγάπης που για τον καθένα έχει διαφορετικούς όρους, όμως είναι όροι, όπως και να γίνει
Στην πορεία που μεγαλώνει, μαθαίνει να απαιτεί την αγάπη με τους ίδιους όρους, απλά για να καλύψει τους φόβους του.
Μαθαίνει επίσης ενόσω αναπτύσσεται διανοητικά, ότι η Αγάπη δεν δίνεται με όρους, όχι γιατί το νιώθει αυθεντικά μέσα του, αλλά γιατί δεν αντέχει όρους διαφορετικούς από αυτούς που είχε μάθει από παιδί ΄Ετσι οι σχεσεις του με τους άλλους διαρκώς πυροβολείται από την διαφορετικότητα και εκείνος δεν μπορεί να συμβιώσει με κανέναν
Γιατί αλλιώς έλαβε αγάπη ο ένας, αλλιώς ο άλλος
΄Ολοι όμως οι άνθρωποι έχουν ακριβώς τους ίδιους φόβους
Φόβοι που αποτελούν κομμάτια της συνείδησής του, που σε άλλον εκδηλώνεται σαν θυμός, σε άλλον σαν απογοήτευση, σε άλλον σαν πόνος εξαρτάται από το πώς λαμβάνει την υποχρεωτική αγάπη
Δεν μπορεί εύκολα να μετακινηθεί στην αυθεντική του Αρχή, να βιώσει την Αγάπη αυτήν μέσα στον Εαυτό του, αν δεν κατανοήσει βαθιά, ότι οι αρχές που θεωρούσε σαν απόλυτες, είναι απλά κοινωνικοί άνθρωποι που συμβιώνουν σε μια «οικογένεια»
Ο Θεός, αυτό το πιο βαθύ επίπεδο μέσα στον ΄Ανθρωπο, έχει παραδώσει την θέση του στις κοινωνικές αρχές του ανθρώπου και έτσι κι εκείνος απαιτεί όλα αυτά από την κοινωνικοποίησή του, γιατί παραμένει μέσα σε μια «οικογένεια» που του μαθαίνει μόνο πως θα επιβιώσει, γιατί η ίδια δεν ξέρει κάτι άλλο
Πώς να εμπιστευθεί το πιο βαθύ του επίπεδο όμως, αν το μόνο που γνωρίζει γι αυτό είναι ότι χρειάζεται να γίνει «καλός» άνθρωπος για να τον αποδεχτεί ο θεός?
Προσπαθεί, δηλαδή, να δουλέψει με το πιο βαθύ του επίπεδο, με κοινωνικούς όρους και εκεί έρχεται πάντα σε αντίθεση με τα πρότυπα του, που του όρισαν και την κοινωνικοποίησή του, θεωρώντας ότι χωρίς αυτά δεν θα μπορέσει να ζήσει
Γίνεται το αντίθετο δηλαδή ΄Αντι να είναι ο Εαυτός του και να κοινωνικοποιηθεί, γίνεται ο κοινωνικός εαυτός πρώτα, ο οποίος προσπαθεί μάταια να εμπιστευθεί την ζωή, με μια αρχή, που δεν είναι Θεός, όπως και να το κάνουμε
Ο ΄Ανθρωπος δεν είναι μόνο ένα κοινωνικό ον Αυτό το χρειάζεται για να συμβιώσει σαν πολίτης του κόσμου του ανθρώπου, παραμένοντας ή κατακτώντας τον Κόσμο του Θεού
Η ζωή εδώ είναι μόνο μια έκφραση του Ανθρώπου Η πραγματικότητα δεν είναι η Αλήθεια του
Η κοινωνικοποίησή του δεν είναι η αυθεντικότητά του
Δεν μπορεί να ματαιώσει την Ζωή και όμως το κάνει διαρκώς, γιατί φοβάται ότι αν δεν την ματαιώσει, εκείνη θα ορμήσει βίαια να τον απορρίψει...
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
Διαβάζοντας το παραπάνω ποστ για την Έμπνευση, σηκώθηκα χωρίς να το σκεφτώ και έπιασα ένα βιβλίο από την βιβλιοθήκη μου.
Το άνοιξα τυχαία και έπεσα πάνω σε αυτό το κομμάτι.
Κι επειδή τίποτε δεν είναι τυχαίο και άσκοπο το μοιράζομαι μαζι σας.
"... Είσαι ένας "κοινός Ανθρωπάκος". Κατάλαβε το διπλό νόημα αυτών των λέξεων: "κοινός" και "Ανθρωπάκος".
Μη φεύγεις.
Βρες το θάρρος να κοιτάξεις τον εαυτό σου.
"Με ποιό δικαίωμα μου λες τί να κάνω;" Βλέπω την ερώτηση αυτή στο φοβισμένο βλέμμα σου.
Ακούω την ερώτηση αυτή απ' το αυθάδες στόμα σου. Φοβάσαι να κοιτάξεις τον εαυτό σου, φοβάσαι την κριτική, Ανθρωπάκο, όπως φοβάσαι τη δύναμη που σου υπόσχεται κάποιος. Δε θα ήξερες πώς να τη χρησιμοποιήσεις μια τέτοια δύναμη. Δεν τολμάς να σκεφτείς ότι κάποτε μπορεί να αισθανθείς διαφορετικά.
Ελεύθερος και όχι καταπτοημένος.
Ευθύς και όχι πονηρός.
Να ερωτεύεσαι ανοιχτά και όχι "ως κλέπτης εν νυκτί".
Περιφρονείς τον εαυτό σου Ανθρωπάκο.
Λες:"Ποιός είμαι εγώ, για να έχω δική μου γνώμη, να καθορίζω τη ζωή μου και να διακηρύσσω ότι ο κόσμος είναι δικός μου;"
Έχεις δίκιο. Ποιός είσαι συ, που θα πρόβάλλεις αξιώσεις για να διαφεντεύσεις τη ζωή σου;
Θα σου πω ποιός είσαι:
Διαφέρεις από τον πραγματικα΄σπουδαίο άνθρωπο μόνο σε ένα σημείο: Ο σπουδαίος άνθρωπος ήταν κάποτε κι αυτός ένας πολύ μικρός Ανθρωπάκος αλλά κατάφερε ν' αναπτύξει ΜΙΑ σημαντική ικανότητα. Έμαθε να βλέπει πού ήταν μικρός στις σκέψεις του και στις πράξεις του. Κάτω από την πίεση κάποιας ανάγκης, που είχε μεγάλη σημασία γι' αυτόν, άρχισε, όλο και πιο καθαρά, να διαισθάνεται την απειλή που προερχόταν απ' τη μικρότητά του και τη μικροπρέπειά του.
Ο μεγάλος άνθρωπος επομένως ξέρει πότε και πού είναι μικρός. Ο Ανθρωπάκος δεν ξέρει ότι είναι μικρός και φοβάται να το μάθει.Συγκαλύπτει τη μικρότητά του και τη στενότητά του με ψευδαισθήσεις δύναμης και μεγαλείου, με τη δύναμη και το μεγαλείο άλλων. Είναι περήφανος για τους μεγάλους στρατηγούς του, μα όχι περήφανος για τον εαυτό του. Θαυμάζει την σκέψη ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ και όχι την σκέψη ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ. Πιστεύει στα πράγματα, τόσο πιο απόλυτα, όσο λιγότερο τα καταλαβαίνει και δεν πιστεύει την ορθότητα αυτών των εννοιών που τις κατανοεί πιό εύκολα..."
Βίλχελμ Ράιχ
’κου, Ανθρωπάκο!
Το άνοιξα τυχαία και έπεσα πάνω σε αυτό το κομμάτι.
Κι επειδή τίποτε δεν είναι τυχαίο και άσκοπο το μοιράζομαι μαζι σας.
"... Είσαι ένας "κοινός Ανθρωπάκος". Κατάλαβε το διπλό νόημα αυτών των λέξεων: "κοινός" και "Ανθρωπάκος".
Μη φεύγεις.
Βρες το θάρρος να κοιτάξεις τον εαυτό σου.
"Με ποιό δικαίωμα μου λες τί να κάνω;" Βλέπω την ερώτηση αυτή στο φοβισμένο βλέμμα σου.
Ακούω την ερώτηση αυτή απ' το αυθάδες στόμα σου. Φοβάσαι να κοιτάξεις τον εαυτό σου, φοβάσαι την κριτική, Ανθρωπάκο, όπως φοβάσαι τη δύναμη που σου υπόσχεται κάποιος. Δε θα ήξερες πώς να τη χρησιμοποιήσεις μια τέτοια δύναμη. Δεν τολμάς να σκεφτείς ότι κάποτε μπορεί να αισθανθείς διαφορετικά.
Ελεύθερος και όχι καταπτοημένος.
Ευθύς και όχι πονηρός.
Να ερωτεύεσαι ανοιχτά και όχι "ως κλέπτης εν νυκτί".
Περιφρονείς τον εαυτό σου Ανθρωπάκο.
Λες:"Ποιός είμαι εγώ, για να έχω δική μου γνώμη, να καθορίζω τη ζωή μου και να διακηρύσσω ότι ο κόσμος είναι δικός μου;"
Έχεις δίκιο. Ποιός είσαι συ, που θα πρόβάλλεις αξιώσεις για να διαφεντεύσεις τη ζωή σου;
Θα σου πω ποιός είσαι:
Διαφέρεις από τον πραγματικα΄σπουδαίο άνθρωπο μόνο σε ένα σημείο: Ο σπουδαίος άνθρωπος ήταν κάποτε κι αυτός ένας πολύ μικρός Ανθρωπάκος αλλά κατάφερε ν' αναπτύξει ΜΙΑ σημαντική ικανότητα. Έμαθε να βλέπει πού ήταν μικρός στις σκέψεις του και στις πράξεις του. Κάτω από την πίεση κάποιας ανάγκης, που είχε μεγάλη σημασία γι' αυτόν, άρχισε, όλο και πιο καθαρά, να διαισθάνεται την απειλή που προερχόταν απ' τη μικρότητά του και τη μικροπρέπειά του.
Ο μεγάλος άνθρωπος επομένως ξέρει πότε και πού είναι μικρός. Ο Ανθρωπάκος δεν ξέρει ότι είναι μικρός και φοβάται να το μάθει.Συγκαλύπτει τη μικρότητά του και τη στενότητά του με ψευδαισθήσεις δύναμης και μεγαλείου, με τη δύναμη και το μεγαλείο άλλων. Είναι περήφανος για τους μεγάλους στρατηγούς του, μα όχι περήφανος για τον εαυτό του. Θαυμάζει την σκέψη ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ και όχι την σκέψη ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ. Πιστεύει στα πράγματα, τόσο πιο απόλυτα, όσο λιγότερο τα καταλαβαίνει και δεν πιστεύει την ορθότητα αυτών των εννοιών που τις κατανοεί πιό εύκολα..."
Βίλχελμ Ράιχ
’κου, Ανθρωπάκο!
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Evoula την 26 Ιούλ 2011 4:09 pm, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
"Ο Ειρηνικός πολεμιστής δεν πολεμάει το κακό αλλά αυξάνει μέσα του το καλό"
https://www.youtube.com/watch?v=SgbdTeIYV5Y"
https://www.youtube.com/watch?v=SgbdTeIYV5Y"
αχ ρε Ευούλα...χτύπησες φλέβα τώρα!Με ποιό δικαίωμα μου λες τί να κάνω
Ευθύς και όχι πονηρός.
χτύπησες κι άλλη....
και εδώ κατευθείαν στην καρδιά...Να ερωτεύεσαι ανοιχτά και όχι "ως κλέπτης εν νυκτί".
Διαφέρεις από τον πραγματικα΄σπουδαίο άνθρωπο μόνο σε ένα σημείο: Ο σπουδαίος άνθρωπος ήταν κάποτε κι αυτός ένας πολύ μικρός Ανθρωπάκος αλλά κατάφερε ν' αναπτύξει ΜΙΑ σημαντική ικανότητα. Έμαθε να βλέπει πού ήταν μικρός στις σκέψεις του και στις πράξεις του. Κάτω από την πίεση κάποιας ανάγκης, που είχε μεγάλη σημασία γι' αυτόν, άρχισε, όλο και πιο καθαρά, να διαισθάνεται την απειλή που προερχόταν απ' τη μικρότητά του και τη μικροπρέπειά του.
γιατί αυτή η καρδιά όλα τα αντέχει εκτός από την μικροπρέπεια...
γεννήθηκε μόνο απο την γενναιοδωρία και σε όλη την ζωή της με αυτήν θέλει να πορευτεί...
φοβάται...η Ψυχή όμως δεν γελιέται...ας μην γελιόμαστε...Ο Ανθρωπάκος δεν ξέρει ότι είναι μικρός και φοβάται να το μάθει
Ξέρει εκείνη να ξεχωρίζει στην Γη και να εμπνέει προς τον Ουρανό, σ' αυτήν την υπέρβαση της ενότητας, που μόνο μέσα από την ΄Εμπνευση να είσαι ΄Ανθρωπος, μπορείς να την νιώσεις...
Αρκεί να έχεις σηναντήσει μία φορά στην ζωή σου έναν ΄Ανθρωπο...ακόμα και αν τον μπέρδεψες με τον ανθρωπάκο που κουβαλάς μέσα σου, ακόμα και τότε, ανθρωπάκο, να πεις πως υπήρξες τυχερός στην ζωή σου...
Ευούλα Ευχαριστώ
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
"Ο Ειρηνικός πολεμιστής δεν πολεμάει το κακό αλλά αυξάνει μέσα του το καλό"
https://www.youtube.com/watch?v=SgbdTeIYV5Y"
https://www.youtube.com/watch?v=SgbdTeIYV5Y"
Η πληγωμένη καρδιά μπορεί να Ερωτευθεί
Η προστατευμένη καρδιά δεν μπορεί
Πολέμα και Οραματίσου.
Reiki Center - Ρεικι
Η προστατευμένη καρδιά δεν μπορεί
Πολέμα και Οραματίσου.
Reiki Center - Ρεικι
Ξέρει εκείνη να ξεχωρίζει στην Γη και να εμπνέει προς τον Ουρανό,
Αρκεί να έχεις σηναντήσει μία φορά στην ζωή σου έναν ΄Ανθρωπο...ακόμα και αν τον μπέρδεψες με τον ανθρωπάκο που κουβαλάς μέσα σου, ακόμα και τότε, ανθρωπάκο, να πεις πως υπήρξες τυχερός στην ζωή σου...
Όταν δεν υφίστανται κενά που χρειάζεται να συμπληρωθούν, τότε το να υπάρχεις απλώς σ' αυτόν τον κόσμο μέσα στο σώμα σου, είναι η υψηλότερη κατάκτηση!
________________
Πολέμα και Οραματίσου!
________________
Πολέμα και Οραματίσου!
Re: o Δρόμος του Ανθρώπου....
Vaso έγραψε: Αγάπη-φόβος...είναι ακριβώς το ίδιο συναίσθημα...
ο άνθρωπος, έτσι όπως οριοθετείται στον φυσικό κόσμο, αναγκάζεται να αγαπήσει, γιατί δεν θέλει να φοβάται...
είναι πολυ αδύναμος για να αγαπήσει τον κόσμο ετούτον με όλη του την Ψυχή, γιατί από μικρός έμαθε να τον φοβάται, σαν κατι ανήθικο και μιαρό, που χρειαζόταν να παλέψει...
Οι άνθρωποι όταν θέλουν να μιλήσουν για την ζωή, την αναφέρουν σαν μια συνεχή μάχη, που μέσα σ' αυτήν περιέχονται και λίγες ανάσες χαράς...
Το συνηθισμένο είναι να παλεύουν για την επιβίωση τους, για την υγεία τους, για έναν έρωτα, για τις φιλίες τους...
Κοιμούνται με το ένα μάτι ανοιχτό, μήπως κάτι από όλα αυτά τους πιάσει στον ύπνο...
Πως είναι δυνατόν, μετά από όλα αυτά, να αγαπήσει κάποιος ετούτη την ζωή?
Δεν υπάρχει φράγμα μεταξύ αγάπης και φόβου, αλλά μια εκ διαμέτρου αντίθετη πόλωση...Μια ευθεία είναι τα δύο συναισθήματα και όταν πιάσουμε το ένα άκρο της, το άλλο παραμένει ελεύθερο για να το πιάσουν "οι άλλοι"...οι όποιοι "άλλοι"...
Η λογική, λέει, ότι οι άλλοι δεν μπορούν να μας κάνουν απολύτως τίποτα...κι όμως μας κάνουν...
Η λογική, λέει, ότι υπάρχουν πράγματα που αγαπάμε και πράγματα που μισούμε, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα όρια μεταξύ των δύο συναισθημάτων...
Γιατί ότι αγαπάμε, αρκεί να μας φανεί επιβλητικό και επιθετικό, για να μεταβούμε στην κατάσταση του μίσους...
Το πιο βαθύ επίπεδο μας, μάς ωθεί να νιώθουμε αυθεντικότητα και εμπιστοσύνη στην Αρχή μας...Αγάπη χωρίς όρους, προστασία, ασφάλεια, αποδοχή, εμπιστοσύνη... αυτές είναι αυθεντικές καταστάσεις μέσα στον Θεό...
Ο φυσικός άνθρωπος όμως έμαθε να θεωρεί Αρχή τους γονείς του...ζητά πάντα από αυτούς να τον κάνουν να νιώσει αυτές τις καταστάσεις μέσα στην συνείδησή του, ενόσω κοινωνικοποιείται...Kαι αυτή Αρχή απαιτεί συνεχώς ανταλλάγματα, για ότι δίνει έτσι μαθαίνει ο άνθρωπος να φοβάται να είναι αληθινά ο Εαυτός του και να γίνεται αυτός που θα μπορεί να αντέξει αυτήν την ανταλλαγή Για να πάρεις, πρέπει να δώσεις, αυτό μαθαίνει από τον καιρό που είναι παιδί Ανταλλάσσει δηλαδή τον φόβο του με ένα είδος αγάπης που για τον καθένα έχει διαφορετικούς όρους, όμως είναι όροι, όπως και να γίνει
Στην πορεία που μεγαλώνει, μαθαίνει να απαιτεί την αγάπη με τους ίδιους όρους, απλά για να καλύψει τους φόβους του.
Μαθαίνει επίσης ενόσω αναπτύσσεται διανοητικά, ότι η Αγάπη δεν δίνεται με όρους, όχι γιατί το νιώθει αυθεντικά μέσα του, αλλά γιατί δεν αντέχει όρους διαφορετικούς από αυτούς που είχε μάθει από παιδί ΄Ετσι οι σχεσεις του με τους άλλους διαρκώς πυροβολείται από την διαφορετικότητα και εκείνος δεν μπορεί να συμβιώσει με κανέναν
Γιατί αλλιώς έλαβε αγάπη ο ένας, αλλιώς ο άλλος
΄Ολοι όμως οι άνθρωποι έχουν ακριβώς τους ίδιους φόβους
Φόβοι που αποτελούν κομμάτια της συνείδησής του, που σε άλλον εκδηλώνεται σαν θυμός, σε άλλον σαν απογοήτευση, σε άλλον σαν πόνος εξαρτάται από το πώς λαμβάνει την υποχρεωτική αγάπη
evi έγραψε:Διαβάζοντας το παραπάνω ποστ για την Έμπνευση, σηκώθηκα χωρίς να το σκεφτώ και έπιασα ένα βιβλίο από την βιβλιοθήκη μου.
Το άνοιξα τυχαία και έπεσα πάνω σε αυτό το κομμάτι.
Κι επειδή τίποτε δεν είναι τυχαίο και άσκοπο το μοιράζομαι μαζι σας.
"... Είσαι ένας "κοινός Ανθρωπάκος". Κατάλαβε το διπλό νόημα αυτών των λέξεων: "κοινός" και "Ανθρωπάκος".
Μη φεύγεις.
Βρες το θάρρος να κοιτάξεις τον εαυτό σου.
"Με ποιό δικαίωμα μου λες τί να κάνω;" Βλέπω την ερώτηση αυτή στο φοβισμένο βλέμμα σου.
Ακούω την ερώτηση αυτή απ' το αυθάδες στόμα σου. Φοβάσαι να κοιτάξεις τον εαυτό σου, φοβάσαι την κριτική, Ανθρωπάκο, όπως φοβάσαι τη δύναμη που σου υπόσχεται κάποιος. Δε θα ήξερες πώς να τη χρησιμοποιήσεις μια τέτοια δύναμη. Δεν τολμάς να σκεφτείς ότι κάποτε μπορεί να αισθανθείς διαφορετικά.
Ελεύθερος και όχι καταπτοημένος.
Ευθύς και όχι πονηρός.
Να ερωτεύεσαι ανοιχτά και όχι "ως κλέπτης εν νυκτί".
Περιφρονείς τον εαυτό σου Ανθρωπάκο.
Λες:"Ποιός είμαι εγώ, για να έχω δική μου γνώμη, να καθορίζω τη ζωή μου και να διακηρύσσω ότι ο κόσμος είναι δικός μου;"
Έχεις δίκιο. Ποιός είσαι συ, που θα πρόβάλλεις αξιώσεις για να διαφεντεύσεις τη ζωή σου;
Θα σου πω ποιός είσαι:
Διαφέρεις από τον πραγματικα΄σπουδαίο άνθρωπο μόνο σε ένα σημείο: Ο σπουδαίος άνθρωπος ήταν κάποτε κι αυτός ένας πολύ μικρός Ανθρωπάκος αλλά κατάφερε ν' αναπτύξει ΜΙΑ σημαντική ικανότητα. Έμαθε να βλέπει πού ήταν μικρός στις σκέψεις του και στις πράξεις του. Κάτω από την πίεση κάποιας ανάγκης, που είχε μεγάλη σημασία γι' αυτόν, άρχισε, όλο και πιο καθαρά, να διαισθάνεται την απειλή που προερχόταν απ' τη μικρότητά του και τη μικροπρέπειά του.
Ο μεγάλος άνθρωπος επομένως ξέρει πότε και πού είναι μικρός. Ο Ανθρωπάκος δεν ξέρει ότι είναι μικρός και φοβάται να το μάθει.Συγκαλύπτει τη μικρότητά του και τη στενότητά του με ψευδαισθήσεις δύναμης και μεγαλείου, με τη δύναμη και το μεγαλείο άλλων. Είναι περήφανος για τους μεγάλους στρατηγούς του, μα όχι περήφανος για τον εαυτό του. Θαυμάζει την σκέψη ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ και όχι την σκέψη ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ. Πιστεύει στα πράγματα, τόσο πιο απόλυτα, όσο λιγότερο τα καταλαβαίνει και δεν πιστεύει την ορθότητα αυτών των εννοιών που τις κατανοεί πιό εύκολα..."
Βίλχελμ Ράιχ
’κου, Ανθρωπάκο!
Η εσωτερική σπουδαιότητα του ανθρώπου είναι το Φως που τον ακολουθεί, όπου και να βρίσκεται...Να πολεμάει γι' αυτήν την σπουδαιότητα είναι το ζητούμενο
Re: o Δρόμος του Ανθρώπου....
Φόβοι που αποτελούν κομμάτια της συνείδησής του, που σε άλλον εκδηλώνεται σαν θυμός, σε άλλον σαν απογοήτευση, σε άλλον σαν πόνος εξαρτάται από το πώς λαμβάνει την υποχρεωτική αγάπη
Βασούλα
Ευάκι
Η μόνη βεβαιότητα που μπορείς να έχεις στην ζωή σου είναι μόνο μέσα στην Πίστη, πως ό,τι έρθει, πάντα το Πνεύμα θα δρα εντός σου... Η καρδιά φωτίζει τον σκοτεινό δρόμο της ζωής... Β.Ν.
Re: o Δρόμος του Ανθρώπου....
Βασουλα ,Ευακι
Πίστη και εμπιστοσύνη στο ότι όλα γεννήθηκαν για εσένα και εσύ γεννήθηκες για όλα, χωρίς να είσαι το κέντρο του Σύμπαντος, αλλά να νιώθεις σαν κέντρο σου το Σύμπαν...
Re: o Δρόμος του Ανθρώπου....
Προσπαθεί, δηλαδή, να δουλέψει με το πιο βαθύ του επίπεδο, με κοινωνικούς όρους και εκεί έρχεται πάντα σε αντίθεση με τα πρότυπα του, που του όρισαν και την κοινωνικοποίησή του, θεωρώντας ότι χωρίς αυτά δεν θα μπορέσει να ζήσει
Γίνεται το αντίθετο δηλαδή ΄Αντι να είναι ο Εαυτός του και να κοινωνικοποιηθεί, γίνεται ο κοινωνικός εαυτός πρώτα, ο οποίος προσπαθεί μάταια να εμπιστευθεί την ζωή, με μια αρχή, που δεν είναι Θεός, όπως και να το κάνουμε
Ο ΄Ανθρωπος δεν είναι μόνο ένα κοινωνικό ον Αυτό το χρειάζεται για να συμβιώσει σαν πολίτης του κόσμου του ανθρώπου, παραμένοντας ή κατακτώντας τον Κόσμο του Θεού
Η ζωή εδώ είναι μόνο μια έκφραση του Ανθρώπου Η πραγματικότητα δεν είναι η Αλήθεια του
Η κοινωνικοποίησή του δεν είναι η αυθεντικότητά του
Δεν μπορεί να ματαιώσει την Ζωή και όμως το κάνει διαρκώς, γιατί φοβάται ότι αν δεν την ματαιώσει, εκείνη θα ορμήσει βίαια να τον απορρίψει...
Αρκεί να έχεις σηναντήσει μία φορά στην ζωή σου έναν ΄Ανθρωπο...ακόμα και αν τον μπέρδεψες με τον ανθρωπάκο που κουβαλάς μέσα σου, ακόμα και τότε, ανθρωπάκο, να πεις πως υπήρξες τυχερός στην ζωή σου...
Bασούλα, Ευάκι
Επιτρέπω...σημαίνει ότι μειώνεις την απόσταση εσένα με ΕΣΕΝΑ!!!
ετοίμασε την καρδιά ένα ναό να έρθει να κατοικήσει ο Θεός.
αν τον αφήσεις μισοτελειωμένο δεν μπορεί να έρθει να κατοικήσει
ετοίμασε την καρδιά ένα ναό να έρθει να κατοικήσει ο Θεός.
αν τον αφήσεις μισοτελειωμένο δεν μπορεί να έρθει να κατοικήσει
Re: o Δρόμος του Ανθρώπου....
Βασούλα
Ευάκι
Ευάκι
"Το να είσαι τέλειος είναι μια πρόκληση του «δεν μπορώ»
Το να είσαι ευτυχισμένος είναι η πρόκληση του «Θέλω»…" Β.Ν.
Πολέμα και οραματίσου!
Το να είσαι ευτυχισμένος είναι η πρόκληση του «Θέλω»…" Β.Ν.
Πολέμα και οραματίσου!