Και εμένα με ενέπνευσε αυτό το θέμα Μπέττυ γιατί αυτές τις μέρες νιώθω πολλές φορές μοναξιά και ήθελα να βρω τις αιτίες σε ένα πιο βαθύ επίπεδο...
Μοναξιά νιώθω όταν οι φόβοι μου ή ο εγωισμός μου με βγάζουν εκτός του δρόμου της ψυχής μου.
Τότε είμαι μόνος, μακριά από όλους...
Αποκομμένος από όλα… ακόμα και από την ίδια την Γή που με χαρά με φιλοξενεί.
Τότε νιώθω ότι την ποδοπατάω αντί να περπατάω επάνω της.
Ακόμα και τα αστέρια μου μοιάζουν να είναι άνευ αξίας αντί να μου θυμίζουν ότι είμαι ένα κομμάτι τους και ακόμα περισσότερα…
Είναι οι στιγμές εκείνες που μέσα μου νιώθω αχαριστία από όλους και από όλα ενώ στην ουσία τότε κινούμαι σαν κακομαθημένος κανίβαλος μέσα στην Πλάση του Θεού.
Εκείνες τις στιγμές είμαι μόνος μου ή με το ΕΓΩ μου. Νιώθω αποκομμένος από τα πάντα… ή διαφορετικά με μόνο σύντροφο τον κακό εγωισμό μου.
Βρίσκομαι μακριά από την Αγάπη και κάθε εκδήλωσή της.
Και τότε το κενό μέσα μου θεριεύει και φωνάζει όσο πιο δυνατά γίνετε μήπως τα αφτιά μου ακούσουν και τα μάτια μου να δουν ότι είμαι έξω από το μονοπάτι μου και το προορισμό μου.
Είναι οι στιγμές που νιώθω εκτεθειμένος σε ακόμα μεγαλύτερες φοβίες, στην πλάνη και στις χαμηλές δονήσεις που ίσως για λίγη προσωρινή ευχαρίστηση θα πληρώσω με ακόμα μεγαλύτερη απομάκρυνση από τον Αληθινό δρόμο μου που θέλω να βαδίζω.
Ας είναι όμως…
Έχω ανάγκη και αυτό το δρόμο… τον λάθος… να με γεμίζει με την δικιά του εμπειρία και να μου θυμίζει ότι είμαι ελεύθερος να βαδίζω όπου θέλω όταν θέλω και όπως θέλω.
Γιατί αυτή είναι και η Αγάπη του Θεού… Αληθινή! Και όταν Αγαπάς Αληθινά σέβεσαι και παρέχεις το δικαίωμα της Ελευθερίας. Να διαλέγει ο Αγαπημένος σου να ζει εκεί που θέλει, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα είναι μακριά σου.
Ευλογημένα όλα… ακόμα και οι σκοτεινοί δρόμοι...
Υπάρχουν και εκφράζουν μόνο την ταυτότητά τους… Δεν είναι κακοί απλά είναι αυτοί που είναι...
Υπάρχουν και μαρτυρούν σε όποιον βαδίζει πάνω τους ότι δεν είναι στο Φως...
Το φωνάζουν λοιπόν… αν θες να ακούσεις… αν θες να δεις … όλα μπροστά σου είναι…
