Θεραπεία ή ανακούφιση...

[Vasoula]

Κάθε φορά που θεράπευα την Ζωή, κάθε φορά και ένας άνθρωπος θεραπευόταν...

Κάθε φορά που ένας άνθρωπος θεραπευόταν, ο θεός χαμογελούσε...



Τι συμβαίνει μέσα μας?

Το παν είναι να καταλάβουμε ότι όλα συμβαίνουν στο μυαλό μας...Το πεδίο της καρδιάς είναι κλειστό και φοβισμένο, γεμάτο άμυνες...
Ο νους μας δημιουργεί τους εαυτούς μας...τον νοητικό-επικριτικό και τον αυταρχικό-συναισθηματικό, ενώ η καρδιά λειτουργεί με τον Αρχέτυπο Εαυτό, αυτόν που ζει μέσα σε μια ευδαιμονική κατάσταση Αγάπης, μέσα στον πιο βαθύ πυρήνα του είναι μας…

Μπορείτε να το παρατηρήσετε με ποιόν εαυτό αντιδράτε συνεχώς...
Ο ένας επικρίνει και ο άλλος προσπαθεί να επιβληθεί...
Μα και οι δύο φοβούνται το ίδιο...

Αν μεταφέρουμε αυτούς τους εαυτούς στους ρόλους της κοινωνικής μας ζωής, θα παρατηρήσουμε τις δομές που δεν έχουν καμία σχέση με την αυθεντικότητα της Αγάπης.

η αγάπη, για τον φυσικό άνθρωπο, είναι μια νοητική κατάσταση των συναισθηματικών συμπεριφορών του, όταν δεν έχει εξηγήσεις, παρά μόνο μια υποκειμενική αντίληψη για γεγονότα που επιδρούν στην ζωή του.

Δεν έχει ιδέα για το "παρασκήνιο" που διαδραματίζεται εντός του. Την διάθεσή του την αποδίδει συνεχώς στα εξωτερικά ερεθίσματα και στην ποσοτική λήψη αγάπης που μπορεί να δεχθεί από οποιονδήποτε άλλον, εκτός από τον Εαυτό του.

Μέσα από την καρδιά μας μπορούμε να «αφυπνίσουμε» τον Αρχέτυπο Εαυτό μας, έτσι ώστε ο νοητικός-επικριτικός εαυτός να «αποκτήσει» πνευματική διάκριση και σοφία και ο επιβλητικός-συναισθηματικός να «αποκτήσει» συμπόνια.

Η αυθεντικότητα του Ανθρώπου είναι μια ώριμη πνευματική κατάσταση του είναι του, που αναδύεται πάντα όταν εκείνος κατανοήσει την Δύναμη της Αγάπης και δεν δρα μόνο με τα συναισθήματα ή μόνο με την λογική…

Τα πνευματικά επιχειρήματα της εσωτερικής ενόρασης, όταν αφυπνιστούν, είναι ικανά να αναχαιτίσουν κάθε φόβο που συνθλίβει την Ζωή και να δράσουν με ΑΓΑΠΗ και ΣΟΦΙΑ σε κάθε υποκειμενική αντίληψη για την ζωή…

Η υπευθυνότητα δεν μπορεί να βασιστεί πουθενά αλλού, παρά σ’ αυτήν την ειλικρινή διάθεση που αναπτύσσεται στον πνευματικά ώριμο ΄Ανθρωπο, να μην ζει στην μαζική ουτοπία που επιδρά στα συναισθήματά του και τον καταπιέζει να τα διαχωρίζει σε αποδεκτά και μη, μέσα από μια περιορισμένη αντιληπτικότητα των καθολικών του αντιδράσεων…
Ενας άνθρωπος δεν είναι συνειδητός στον Εαυτό του…Ας ξεκινήσουμε από αυτήν την αλήθεια

και ας δούμε την ολική μας θεραπεία σαν μέσον ωρίμανσης και όχι την απλή ανακούφιση σαν μέσον να επιβιώσουμε απλά...


Εσείς? Τι λέει?
Γνωρίζετε την διαφορά?



και ένα λαλά...καλημέρα φιλαράκια!


http://youtu.be/l-61EI-7t0s

[Θοδωράκος]

Απλώς καμιά φορά χρειαζόμαστε και την ανακούφιση. Η θεραπεία θέλει χρόνο και κάποιες φορές τα συμπτώματα μας ταλαιπωρούν αρκετά.

[Vasoula]

εννοείται Θοδωράκο μου...απλά ας μην είναι ο "αυτοσκοπός"...γιατί αυτό βλέπουμε, δυστυχώς, γύρω μας!

παρανοημένη η έννοια της θεραπείας...

[ΙΩΑΝΝΑ]

Μπορείτε να το παρατηρήσετε με ποιόν εαυτό αντιδράτε συνεχώς...
Ο ένας επικρίνει και ο άλλος προσπαθεί να επιβληθεί...
Μα και οι δύο φοβούνται το ίδιο...

συνέχεια τσακώνω τον εαυτό μου να έχει διάθεση κριτικής και μόλις το καταλαβαίνω σταματάω επιτόπου παίρνοντας βαθιές ανάσες και διακόπτωντας οποιδήποτε σκέψη.

Εσείς? Τι λέει?
Γνωρίζετε την διαφορά?

νοητικά ναι έχω καταλάβει απόλυτα την διαφορά αλλά είναι μακρύς και δύσκολος ο δρόμος της θεραπείας

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Κυρια κυριααα να ρωτησω κατι?

Η αυθεντικότητα του Ανθρώπου είναι μια ώριμη πνευματική κατάσταση του είναι του, που αναδύεται πάντα όταν εκείνος κατανοήσει την Δύναμη της Αγάπης και δεν δρα μόνο με τα συναισθήματα ή μόνο με την λογική…

Λιγο μπερδεμενο το εχω τωρα..
Μεχρι να φτασουμε την ωριμοτητα αυτη στο πνευματικο επιπεδο δεν μπορουμε να ειμαστε αυθεντικοι σαν αθρωποι?
Αν δεν δρουμε με συναισθηματα η με λογικη με τι μπορουμε να δρουμε?
Χμμ τι θελω να πω...στην καρδια δεν χωραει λογικη σωστα?
Αλλα εκει εχουμε να κανουμε μετα με συναισθηματα οταν δρουμε με την καρδια σωστα?


Για πες

[Giotoula]

Εσείς? Τι λέει?
Γνωρίζετε την διαφορά?

Μέχρι πριν λίγο καιρό σίγουρα δεν την γνώριζα. Και τώρα στην αρχή είμαι. Απλά αρχίζει να διακρίνεται όλο και πιο πόλυ.

συνέχεια τσακώνω τον εαυτό μου να έχει διάθεση κριτικής και μόλις το καταλαβαίνω σταματάω επιτόπου παίρνοντας βαθιές ανάσες και διακόπτωντας οποιδήποτε σκέψη.

Το έχω προσπαθήσει αλλά δεν μου βγήκε ομολογώ.
Στο χαμηλότερο στάδιο που βρίσκομαι δεν μπόρεσα να το συνεχίσω. Προτίμησα να αποδεχθώ την κριτική μου διάθεση. Να την εκτονώσω με τη διαφορά του να έχω συνείδηση του τι κάνω εκείνη τη στιγμή. Εκτονόνωντάς την να την ελευθερώσω και να "ξεφουσκώσει", να μην την απωθήσω με λίγα λόγια, μόνο από αυτοπειθαρχία, αφού τελικά δεν μου ήταν φυσικό.
Να το πάρω απόφαση ότι ναι "αμαρτάνω". Και όπως μια "ψυχή" μας έχει πει αυτό σημαίνει ότι έχω χάσει το στόχο μου. Το να κάνω απλά "το καλό" δεν με απομακρύνει τελικά από την "αμαρτία" αν έχω καταλάβει καλά.
Αλλά το να ξαναβρώ τον στόχο μου σε αυτή τη ζωή.

[Vasoula]

Μεχρι να φτασουμε την ωριμοτητα αυτη στο πνευματικο επιπεδο δεν μπορουμε να ειμαστε αυθεντικοι σαν αθρωποι?

αυθεντικός πως ακριβώς θα είσαι? Βάσει ποιών αξιών Τασούλη?

Η καρδιά, σωστά λες, είναι συναίσθημα...΄Ομως, ποιά καρδιά? Η οχυρωμένη? αυτή που έχει σηκώσει άμυνες και προστατεύεται? Που συγχωρεί με αυθυποβολή? Που συμπονά με εντολές της θρησκείας?
Που κρύβει τα συναισθήματα και επιτίθεται?
Για ποιά καρδιά μιλάμε?

Και για ποιά λογική μιλάμε?
Αυτή που υπολογίζει τα πάντα και επεμβαίνει στα πάντα, ελέγχει τα πάντα, χωρίς να μπορεί να ελέγξει ούτε τον ίδιο της τον εαυτό?

Δεν το νιώθεις ότι στους ανθρώπους υπάρχει "κάτι" που τους έχει διασπάσει εσωτερικά, ώστε άλλα να σκέφτονται και άλλα να κάνουν? "Κάτι" που τους κάνει άλλα να αισθάνονται και άλλα να νομίζουν ότι αισθάνονται?

Πόσο αυθεντικός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος έτσι?

"κάτι" πάντα παρεμβάλλεται μεταξύ της αυθεντικότητας και της πραγματικότητας...

[Vasoula]

Στο χαμηλότερο στάδιο που βρίσκομαι δεν μπόρεσα να το συνεχίσω. Προτίμησα να αποδεχθώ την κριτική μου διάθεση. Να την εκτονώσω με τη διαφορά του να έχω συνείδηση του τι κάνω εκείνη τη στιγμή. Εκτονόνωντάς την να την ελευθερώσω και να "ξεφουσκώσει", να μην την απωθήσω με λίγα λόγια, μόνο από αυτοπειθαρχία, αφού τελικά δεν μου ήταν φυσικό.
Να το πάρω απόφαση ότι ναι "αμαρτάνω". Και όπως μια "ψυχή" μας έχει πει αυτό σημαίνει ότι έχω χάσει το στόχο μου. Το να κάνω απλά "το καλό" δεν με απομακρύνει τελικά από την "αμαρτία" αν έχω καταλάβει καλά.
Αλλά το να ξαναβρώ τον στόχο μου σε αυτή τη ζωή.

Δεν είναι θέμα αυτοπειθαρχίας η μη-κριτική...
Είναι θέμα κατανόησης των αιτιών, Γιωτούλα!

Είναι ένα στάδιο που νιώθεις τα συναισθήματά σου με πιο ειλικρινή διάθεση και μπορείς να σε ακούσεις περισσότερο, έτσι ώστε να έχεις αντίληψη για το πόσο σκληρά φέρεσαι στον ίδιο σου τον εαυτό...αυτό είναι αμαρτία, η αυτο-επίκριση...Το δηλητήριο του νου που μετράει την τελειότητα με τις ελλείψεις του...

Και φυσικό είναι να το κάνει συνεχώς και για τους άλλους!
Μα ο στόχος έχει χαθεί έτσι κι αλλιώς μέσα σου...

Αυτός ο στόχος δεν επιτυγχάνεται μόνο με αυτοπειθαρχία...

Η "αμαρτία" δεν αμβλύνεται απλά επειδή κάνεις πως την ξέχασες...

Σαφώς "εκτονώνεις" και δεν "θάβεις", το θεωρώ πολύ πιο σωστό τρόπο... αλλά κάποια στιγμή χρειάζεται να καθίσεις με πιο μεγάλο σεβασμό στον εαυτό σου και στις αιτίες των "δηλητηρίων" της ζωής...

Αλλά το να ξαναβρώ τον στόχο μου σε αυτή τη ζωή.

Εδώ χρειάζεται η αυτοπειθαρχία...Στο να θέσεις με σεβασμό και αφοσίωση αυτόν τον στόχο και να τον ακολουθείς με συνέπεια...

[Ελενίτσα]

΄Ομως, ποιά καρδιά? Η οχυρωμένη? αυτή που έχει σηκώσει άμυνες και προστατεύεται? Που συγχωρεί με αυθυποβολή? Που συμπονά με εντολές της θρησκείας?
Που κρύβει τα συναισθήματα και επιτίθεται?
Για ποιά καρδιά μιλάμε?

Και για ποιά λογική μιλάμε?
Αυτή που υπολογίζει τα πάντα και επεμβαίνει στα πάντα, ελέγχει τα πάντα, χωρίς να μπορεί να ελέγξει ούτε τον ίδιο της τον εαυτό?

[Giotoula]

Σαφώς "εκτονώνεις" και δεν "θάβεις", το θεωρώ πολύ πιο σωστό τρόπο... αλλά κάποια στιγμή χρειάζεται να καθίσεις με πιο μεγάλο σεβασμό στον εαυτό σου και στις αιτίες των "δηλητηρίων" της ζωής...

Δηλαδή αυτό που πρέπει να κάνω είναι να ψάξω τις αιτίες τις κριτικής μου διάθεσης όποτε αυτή προκύπτει;

[Vasoula]

πάντα οι αιτίες ειναι οι δυνατότητες ανάπτυξης μας...
Τα αποτελέσματα είναι οι ευκαιρίες μας...

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

[ΙΩΑΝΝΑ]

πάντα οι αιτίες ειναι οι δυνατότητες ανάπτυξης μας...
Τα αποτελέσματα είναι οι ευκαιρίες μας...

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ 10]

Το παν είναι να καταλάβουμε ότι όλα συμβαίνουν στο μυαλό μας...Το πεδίο της καρδιάς είναι κλειστό και φοβισμένο, γεμάτο άμυνες...
Μπορείτε να το παρατηρήσετε με ποιόν εαυτό αντιδράτε συνεχώς...
Ο ένας επικρίνει και ο άλλος προσπαθεί να επιβληθεί...
Μα και οι δύο φοβούνται το ίδιο...
Η αυθεντικότητα του Ανθρώπου είναι μια ώριμη πνευματική κατάσταση του είναι του, που αναδύεται πάντα όταν εκείνος κατανοήσει την Δύναμη της Αγάπης και δεν δρα μόνο με τα συναισθήματα ή μόνο με την λογική…

Ενας άνθρωπος δεν είναι συνειδητός στον Εαυτό του…Ας ξεκινήσουμε από αυτήν την αλήθεια

και ας δούμε την ολική μας θεραπεία σαν μέσον ωρίμανσης και όχι την απλή ανακούφιση σαν μέσον να επιβιώσουμε απλά...

Εσείς? Τι λέει?
Γνωρίζετε την διαφορά?

Βασσούλα,το να μην αντιδράς με κανέναν από τους δύο εαύτους,υπάρχει σαν ενδεχόμενο??
Το να αντιδράς,σε ό,τι σου λένε να κάνεις και γενικότερα να βγάζεις αρνητική αντίδραση,γιατί δεν το θεωρείς εσύ σωστό να κάνεις αυτό που είπαν καί να κάνεις,αυτό που εσύ θέλεις καί θεωρείς σωστό,εντάσσεται σε κάποιον από τούς δύο εαύτους που αναφέρεις???

Καί.όταν λές διαφορά,εννοείς μεταξύ θεραπείας και ανακούφισης??

[Vasoula]

Δημητράκη, όχι δεν υπάρχει περίπτωση να αντιδράς με κάποιον τρίτο εαυτό...αλλά μπορεί να σου φαίνεται έτσι, γιατί απλά δεν γνωρίζεις κανέναν εαυτό!

Γνωρίζουμε τόσα λίγα για εμάς...
Πίστεψέ με ότι θα έχεις πολλές εκπλήξεις για ότι νόμιζες ότι είσαι...

άσε που εσύ είσαι ειδική περίπτωση
(να γελάσουμε και λίγο... )

όσο για την διαφορά, τι δεν κατάλαβες? ξαναδιάβασε, μην ζητάς την "εύκολη" λύση...