Να βλέπουμε κάτι Καλό μέσα στο οτιδήποτε
Να συνδεόμαστε με το οτιδήποτε μέσα από την καρδιά μας
Να νιώθουμε το σκοτάδι σαν ώθηση για να βρεθούμε στον προορισμό μας και όχι σαν το «κακό»
Να ανακαλύπτουμε την Αλήθεια στο οτιδήποτε
είναι θέμα Τέχνης και όχι αυθυποβολής
η Ζωή είναι θέμα μνήμης Προέλευσης και Κατεύθυνσης
Το ενδιάμεσο είναι ο χρόνος και ο χώρος που βιώνονται με τεχνητή αναπνοή, όταν η ζωή μετριέται με τις ανάσες που κόβονται
όσο δημιουργούμε προϋποθέσεις Αλήθειας, τότε χάνουμε το δικαίώμα να μπούμε στον "ποταμό", γιατί φοβόμαστε το ρεύμα του...
Δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε τα πόδια μας από το σημείο που νιωθουμε ασφαλείς...Και τότε η Γη δεν γυρίζει γύρω από τον ήλιο, αλλά γυρίζει γύρω από τον εαυτό μας...Βλέπουμε συνεχώς και συνεχώς τις ίδιες πάντα "εικόνες" ακινησίας...και νομίζουμε ότι ο χρόνος περνάει, αλλά ο χρόνος είναι ακίνητος και αυτό μας φθείρει περισσότερο και από το "χτύπημα" στους βράχους...
Η Ζωή έχει ρεύμα, όπως ο ποταμός...και το ρεύμα ποτέ δεν είναι ασφαλές για την ζωή, είναι όμως ασφαλές για την ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ Μας!
Αγαπημένη μου ψυχή, μπήκα στην βάρκα που μου έφερες
«να περάσεις το μαύρο ποτάμι μόνη σου, μπορείς?»
Τι να απαντήσω? Δεν ήξερα αν μπορώ, όμως σε εμπιστεύθηκα
«Γιατί δεν έρχεσαι μαζί μου?»
«Θα έρθω αργότερα »
Μαύρο το ποτάμι, δεν ήθελα να το βλέπω
Θα φτάσω κάπου, δεν μπορεί Μια δίνη από νερό σηκώθηκε μπροστά μου, πήρε μορφή
«που πας?»
«Δεν ξέρω, αλλά πάω »
«Υποκλίνομαι στην εμπιστοσύνη σου, αλλά εδώ υπάρχει προορισμός »
«Ε, τότε πάω στον προορισμό »
«Υποκλίνομαι στο θάρρος σου, αλλά εδώ υπάρχει φρίκη »
«Πάω στον προορισμό που λέγεται φρίκη »
«Υποκλίνομαι στην ελευθερία σου, αλλά εδώ υπάρχει η θεά »
«Πάω στον προορισμό που λέγεται φρίκη, μέσα από την θεά »
«Είσαι τρελλή κανείς δεν γύρισε από την θεά!»
«Τότε πάω στον προορισμό, που δεν έχει επιστροφή»
«Κοίτα μικρή, θέλω να σε προστατεύσω, γύρνα πίσω όσο ακόμα μπορείς»
«Φύγε μορφή από μπροστά μου, έχω τώρα προορισμό, δεν μπορείς να με εμποδίσεις »
Η μορφή χάθηκε, έμεινε ένα πελώριο κύμα μπροστά στην βάρκα, και γλίστρησε μέσα του. ΄Εκλεισα τα μάτια και περίμενα κάποτε θα τελειώσει! ΄Όχι, όμως, δεν τέλειωνε όσο είχα κλειστά τα μάτια, συνέχιζε η μάχη. Πείσμωσα «Εχω προορισμό» φώναξα! ΄Ότι και να κάνεις σε βλέπω ». Ανοιξα τα μάτια και είδα την θεά!
Νερένιο το κορμί της, χλωμό σαν το φως του φεγγαριού. Τα μάτια της δυο σκοτεινά σπήλαια, το ένα ήταν γεμάτο φως, το άλλο σκοτάδι!
«Εσύ, λοιπόν, είσαι η θεά?»
«Είμαι ο προορισμός σου »
«Είσαι η φρίκη »
«Είμαι η ζωή, χωρίς εμένα δεν περνάς »
«Κι εσύ χωρίς εμένα, δεν θα είσαι θεά»
«Υποκλίνομαι στο κουράγιο σου, υποκλίσου στην δύναμή μου»
«Η δύναμή σου είναι μόνο ότι βλέπεις, αυτό που δεν βλέπεις είναι η δική μου δύναμη Αυτό που βλέπεις υποκλίνεται, αυτό που δεν βλέπεις όμως, θα σε θυμάται για πάντα και θα σε πολεμάει θεά!»
«Μου αρέσει η μάχη μαζί σου πέρασε!»
Ο μαύρος ποταμός ηρέμησε Έγινε φιλικός, τα νερά του έσπρωχναν μαλακά την βάρκα πάνω σε μια άγνωστη διαδρομή. Τα μάτια της θεάς καρφωμένα πάνω μου, μια έλαμπαν με φως, μια σκοτείνιαζαν με έναν ολόμαυρο ορίζοντα
Περίμενα την στιγμή που θα κοιμόταν, για να δω με τα δικά μου μάτια, εσένα αγαπημένη μου ψυχή.
Ειχες φτάσει άραγε πριν από μένα? Πέρασες από την θεά και ξέχασες την υπόσχεσή σου «θα έρθω αργότερα!»?
Χιλιάδες βλέμματα με παρακολουθούν, ακολουθώντας την θεά Το ταξίδι με την βάρκα που μου έφερες, δεν είναι χωρίς επιστροφή, μα όλα σου μοιάζουν αγαπημένη μου ψυχή, πως θα σε ξεχωρίσω? Πως θα επιστρέψω χωρίς εσένα?
«Θα έρθω αργότερα», μου είπες, αλλά ο χρόνος δεν υπάρχει στον μαύρο ποταμό Δεν ξέρω τι θα πει χρόνός και τι θα πει επιστροφή Το μόνο που ξέρω είναι ότι σαγαπώ!
΄Ετριξε το σύμπαν «μην το ξαναπείς, ποτέ μην το ξαναπεις » η θεά είχε αγριέψει, στεκόταν μπροστά μου γεμάτη οργή, τα μάτια της άστραφταν από μίσος! Ο ποταμός φοβήθηκε και άρχισε να τρέμει Δίνες και κύματα εναλλάσσονταν και χτύπαγαν την βάρκα
«Σ αγαπώ » σου το είπα θεά, ό,τι δεν βλέπεις είναι η δική μου δύναμη!
εσείς? πως νιώθετε το ρεύμα?
και ένα λαλά...έτσι για να έχει άποψη και η Ψυχή μας...
http://youtu.be/eBcpZbWoNqk
