Όλα συντελούνται εδώ και τώρα...

[Ichor]

Τα πάντα συντελούνται στο εδώ και τώρα.

Και οι προηγούμενες ζωές και οι επόμενες. Όλα τα σενάρια των ζωών που θα επιλέξουμε. Έτσι μπορούν κάποιες πιο ευέλικτες και λεπτοφυείς υπάρξεις να ταξιδεύουν από την μία ζωή τους σε άλλη.
Τώρα συντελούνται και όλα τα πεδία με όλα τους τα επίπεδα.
Έτσι προκύπτει και η ανάγκη της σύνδεσης με τον Εαυτό. Διότι το Όλον ξέρει. Το Όλον γνωρίζει.
Εδώ στην 3η διάσταση προσπαθούμε να τα ενώσουμε ώστε να τα ολοκληρώσουμε και να τα βιώσουμε πια σαν ένα. Σαν ολότητα.
Προσπαθούμε μέσα από την βαρύτητα να περάσουμε όλες εκείνες τις μνήμες του παρελθόντος του παρόντος και του μέλλοντος.
Να βρούμε την ικανότητά μας στην ανάγνωση των Ακασικών Βιβλίων.
Εκείνο το βιβλίο που μου περιγράφηκε από ένα παιδί, ως Λευκό, δεμένο με μπέζ κορδέλα και ροζ λουλούδια, με τίτλο «Α», κάπως σαν το γενέθλιο βιβλίο που κρατά η μητέρα.
Εκείνο το βιβλίο που οι περισσότεροι το έχουν δει σαν όνειρο ή σαν όραμα. Ένα τεράστιο βιβλίο με κίτρινες σελίδες με ιερογλυφικά.
Στο βιβλίο το οποίο εμείς έχουμε την δυνατότητα – αρκεί να το θελήσουμε – να προσθέσουμε σενάρια για τη ζωή μας.
Να διαβάσουμε τα προηγούμενα, να διορθώσουμε τα παρόντα, να επιλέξουμε τα μέλλοντα.

Να το θελήσουμε όμως……!

Να επιθυμήσουμε πραγματικά να βρούμε τις μνήμες μας. Να υπερβούμε τις καταστάσεις, να υπερβούμε το υλικό μας σώμα. Να υψώσουμε το νου πάνω από την ύλη στην οποία γεννήθηκε. Να τον ενώσουμε με την ύλη από την οποία δημιουργήθηκε. Την Θεϊκή Ουσία. Να υποχρεωθεί να συνεργαστεί με όλα τα κέντρα. Διότι το κάθε κέντρο μόνο του παραμένει τυφλό στη μοναξιά του.


Με αγάπη,
Και σεβασμό

[Vasoula]

Πέννη, πόσες ομοιότητες βρίσκεις? Το είχα γράψει στις 25 Αυγούστου 2006!!
Για τις "στιγμές" που θα έρθουν...

--------------------------------------------------------




Θυμάσαι? Ήμασταν στη διάσταση της αλήθειας…Μου κράταγες το χέρι και κάναμε σενάρια για την ζωή εκεί «κάτω»…
Είχαμε ανοίξει το βιβλίο της ζωής μας, ο καθένας το δικό του και –έτσι για πλάκα- γράφαμε ο ένας στο βιβλίο του άλλου
Κάναμε σενάρια και γελάγαμε…
Σκεφτόμαστε ότι, όταν θα είμαστε «κάτω», πόσο σοβαρά θα τα παίρναμε και κλαίγαμε από τα γέλια…
Κάποια στιγμή ξεχαστήκαμε… Και εσύ νομίζοντας ότι είναι το δικό σου βιβλίο, άρχισες να γράφεις για την ζωή σου. Μα έγραφες στο δικό μου…Και εγώ στο δικό σου. Μπερδεύτηκαν οι ζωές μας, αλλά τόσο ευχάριστα…
Δεν το πήραμε είδηση τότε…
Δεν το πήραμε έγκαιρα είδηση τώρα. Και αφήσαμε την ζωή μας να κυλήσει, παίζοντας ο ένας το σενάριο του άλλου…χωρίς να συναντιόμαστε…Μας έλειπαν κομμάτια…κάπου σαστίσαμε, τα χάσαμε! Περιμέναμε ο ένας τον άλλον, μέσα από μια αίσθηση, ότι είμαστε μαζί, αλλά δεν μπορούσαμε να βρεθούμε. Γιατί το δικό σου σενάριο, ήταν γραμμένο στο δικό μου βιβλίο. Και εγώ «έπαιζα» τον ρόλο και των δύο μας. Κάπου η ζωή μου έχασε την ισορροπία. Γιατί εγώ στην ζωή μου δεν βρισκόμουν, παρά σαν κομπάρσος. Ο πρωταγωνιστής ήσουν εσύ. Ο αόρατος πρωταγωνιστής.

΄Όμως εκεί «πάνω» το είχαμε αποφασίσει…Θα είμαστε μαζί στην σκηνή.
Μέχρι να το αντιληφθούμε, χάσαμε χρόνο.
Ευτυχώς που είχα ξεχάσει να γράψω δυο σελίδες…
Το κενό σ’ έκανε να με αναζητήσεις…
Και έτσι ξαναβρεθήκαμε!
Μετά από πόσα χρόνια…και ήταν σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα.
Τότε συνειδητοποιήσαμε πόσο η ζωή είναι αιώνια.
Τα μάτια σου, το βλέμμα σου ίδιο. Ακόμα και η ανεπαίσθητη κίνηση του χεριού, όταν πας να με αγκαλιάσεις! ΄Ίδια κι αυτή…
Αντιληφθήκαμε πόσο αιώνια είναι η αγάπη…όταν την ζεις κάθε ημέρα σαν μοναδική!

Τελικά, πλάκα έχει!
Αν εξαιρέσεις ότι από ένα «λάθος» χαθήκαμε…νομίζω ότι δεν σταμάτησες ποτέ να μου κρατάς το χέρι…

Θυμάσαι τώρα?

[Ichor]

Γιατί έχω τρελαθεί στην αντριχίλα και κλαίω......?

Τα μάτια σου, το βλέμμα σου ίδιο. Ακόμα και η ανεπαίσθητη κίνηση του χεριού, όταν πας να με αγκαλιάσεις! ΄Ίδια κι αυτή…

Αλλά εσύ όμως βιάστηκες, έλα θα σε βοηθήσω... έτρεξα να σε προλάβω, μα πήδηξες βιαστικά και είπες "καλή αντάμωση"....Και το παράθυρο έκλεισε. Σκοτείνιασε.
Και η ροζ γραμμή παράλληλη, με πηγή της το Διαμάντι του Λόγου.

Μια γραμμή και ο χρόνος. Και όλα συντελούνται εδώ, εκεί, παντού.
Και η ενέργεια που μας ενώνει στο αέναο στροβίλισμά της.

Είναι παιχνίδι η Ζωή, δές το σαν παιχνίδι, θα είμαι εκεί....! Ψάξε να με βρεις....!


Σ' αγαπώ πολύ
Φιλιά....

[Vasoula]

Γιατί έχω τρελαθεί στην αντριχίλα και κλαίω......?

γιατί άραγε? γιατί...και εγώ?

Είναι παιχνίδι η Ζωή, δές το σαν παιχνίδι, θα είμαι εκεί

μόνο έτσι μπορούμε να βρεθούμε...μόνο! ε???

[Ichor]

Την ώρα που πετούσες έμειναν οι δυό δικές σου σελίδες στα φτερά μου, καλά κρυμμένες εκεί πίσω, δεν τις έβλεπα, μα τις ένοιωθα.

Ένοιωθα το σκοπό. Ψάξε να τη βρεις έχεις κάτι δικό της... Κρατά κάτι δικό σου... Μόνο έτσι...

Και σε όλο το ταξίδι κάτι έλειπε, κάτι ήταν ξεχασμένο, στιγμές φωτός την έφερναν μπροστά σου, αλλά το πλήθος πυκνό...

Και δυό τρελλά παιδιά έπαιζαν κρυφτό.... Ψάχναν στο τοπίο, ρωτούσαν το ποτάμι, ρωτούσαν τα βατράχια, έσκυβαν μέσα στα ροδοπέταλα,......
Μα το βράδυ κοιτούσαν στον ουρανό και έβλεπαν το ίδιο αστέρι. Ένα δάκρυ κυλούσε..... που είσαι....? Είναι πυκνά εδώ, πως θα σε βρω?

Και έγραψες στ' αστέρι "ας φέρουμε το φως"......... και σ' ακολούθησα.

Σου θυμίζει κάτι.....?

Μια τεράστια αγκαλιά....

[Vasoula]

...τις σελίδες που δεν έγραψα, στις έστειλα με τα αστέρια. ΄Οταν μπόρεσα να βρω το φως τους. Δεν τις χρειαζόμουν πια, το σενάριο είχε συμπληρωθεί από το Σύμπαν. Και έτσι "έπαιζα" και σε περίμενα.

Και εσύ πήρες τις σελίδες και με τόση αγωνία έψαχνες να με βρεις για να μου τις δώσεις! Ξέχασες, "παιχνίδι" ήταν! Γιατί ανησυχείς;

Αφού το είχαμε αποφασίσει...έτσι κι αλλιώς μαζί θα κρατήσουμε τον ήλιο. Ε κι αν αργήσαμε λίγο τι σημασία έχει? Μήπως υπάρχει χρόνος στο αιώνιο?

Καλύτερα που άργησες...Και έτσι δεν είδες πόσο "κάηκαν" τα φτερά μου. Τώρα είμαι έτοιμη, με νέα φτερά, πιο λαμπερά από ποτέ, να ξαναγράψω "σενάριο". Και μην φοβάσαι...αυτήν την φορά δεν θα γίνει λάθος. Τώρα το σενάριο γράφεται εδώ κάτω!
Δυο λέξεις μόνο και τελειώνω...Μέχρι να έρθεις και να το αλλάξεις πάλι. Πειραχτήρι!!!

[Ichor]

Και το ταξίδι ξαναρχίζει.....!

Μια ματιά ήταν αρκετή, ένα χαμόγελο, ένα χάδι.

Κάπου σε είδα, κάπου σε ξέρω, κάτι μου θυμίζει αυτό το χαμόγελο.

Κάτι κρατάς που είναι δικό μου, κάτι έχω που σου ανήκει.
Μα τι σημασία έχει....?

Εμείς αποφασίζουμε........ και ξαναρχίζουμε....!

Μη βιαστείς πάλι...... Είναι "παιχνίδι"....

Ζήσε τη στιγμή, σταμάτα να δεις τη βροχή,
σταμάτα να δεις το δάκρυ της χαράς
άκουσε τους ήχους στις μαργαρίτες,
μύρισε το απόβροχο, μύρισε την αγάπη,
μια τσιχλόφουσκα....... θυμάσαι....?

Κουράστηκα..... να τρέχω.....!

Αλλάζει το σενάριο........: Θέλω ΤΩΡΑ να ΖΗΣΩ....!

Σ' αγαπώ πολύ,

[Vasoula]

Μου έφερες τις δύο σελίδες από το "σενάριο" που ξέχασα, αλλά δεν ταίριαζαν πια στο δικό μου...ούτε καν στο δικό σου.
Γιατί ξεχάσαμε και οι δύο, και αρχίσαμε να το ξαναγράφουμε από την αρχή, εδώ στον υλικό κόσμο που είμαστε.΄Ετσι η στιγμή της συνάντησης μας βρήκε σε νέόυς ρόλους, από αυτούς που αρχικά είχαμε επιλέξει.

Προσπαθήσαμε να τις προσαρμόσουμε, αλλά κανείς από τους δυό μας δεν ήθελε να "αλλάξει" το σενάριο του. Γιατί αυτό είχε συνέπεια, ενώ το "παλιό" μας φάνταζε "ξένο"...΄Ετσι μειναμε με την γλυκιά ανάμνηση και την αγάπη, σαν το συνδετικό κρίκο της αιώνιας ζωής μας...

Νιώθω, γλυκιά μου ψυχή, ότι δεν θα έχω άλλη ευκαιρία να σε συναντήσω ξανά στον φυσικο κόσμο...
Θα σε περιμένω, λοιπόν στην "πατρίδα", όποτε "χορτάσεις" από το παιχνίδι με την ύλη και αναζητήσεις πάλι την συντροφιά μου.

μη ξεχνάς...σ' αγαπώ

[Vicky]

Iexor, Bάσω πολύ συγκινητική η ιστορία σας!

Το τέλος της, Βάσω, με έκανε και έκλαψα πολύ!


Καλημέρα σας!

[Vasoula]

΄
Κι εμένα Βίκυ!!!

καλημέρα σου!

[Skapaneas]

Νιώθω, γλυκιά μου ψυχή, ότι δεν θα έχω άλλη ευκαιρία να σε συναντήσω ξανά στον φυσικο κόσμο...

Τι σημαινει αυτο;

[Vasoula]

Αυτό, Σκαπανέα, σημαίνει, ότι ορισμένες ψυχές ολοκληρώνουν τον κυκλο εξέλιξης και δεν έρχονται πια στον φυσικό κόσμο, αλλά παραμένουν σε άλλα επίπεδα ύπαρξης και δρουν εκεί!!!

Αυτός είναι ο στόχος μας!!! Μην το ξεχνάμε...

Η επιστροφή δεν είναι άπιαστο όνειρο, αλλά μια πραγματικότητα που επιτυγχάνεται...και όχι μόνο από "αγίους", αλλά από "εργάτες"!!!

[Skapaneas]

Δηλαδη αναφερεσαι γενικα στην παρουσα και ενδεχομενως τελευταια φυσικη ζωη...

[Vasoula]

ναι, Σκαπανέα, σ' αυτήν αναφέρομαι...

[Skapaneas]

Οι "αγιοι" δεν ειναι και αυτοι "εργατες";