Μυθοι - Παραμυθια
-
margaritarenia
- Δημοσιεύσεις: 16541
- Εγγραφή: 04 Μάιος 2007 4:02 pm
Ελλη πολυ ομορφο 
Απόφαση να μην επιτρέψω σε κανεναν να με εκπλήξει. Ο μονος που εχει αυτο το δικαίωμα είναι ο Εαυτος μου και ο Θεος μεσα μου 
https://m.youtube.com/watch?v=3YDz-ftqr1g#dialog
https://m.youtube.com/watch?v=3YDz-ftqr1g#dialog
Ο κύκλος της χαράς(Πάολο Κοέλιο)
Κάποια μέρα ένας χωρικός χτύπησε δυνατά την πόρτα ενός μοναστηριού. Όταν ο αδελφός θυρωρός άνοιξε, εκείνος του έδωσε ένα θαυμάσιο τσαμπί σταφύλια.
- Αγαπητέ αδελφέ, αυτά είναι τα πιο ωραία σταφύλια του αμπελιού μου. Ήρθα εδώ να σου τα χαρίσω.
- Ευχαριστώ! θα τα πάω αυτά στον αβά, θα χαρεί πολύ με τέτοιο δώρο.
- Όχι! Για σένα τα έφερα.
- Για μένα; Ο αδελφός κοκκίνισε, επειδή αισθάνθηκε ότι δεν άξιζε ένα τέτοιο δώρο της φύσης.
- Ναί! επέμενε ο χωρικός. Γιατί πάντα μου άνοιγες την πόρτα, όταν εγώ χτυπούσα. Όταν χρειαζόμουν βοήθεια, επειδή η σοδειά μου είχε καταστραφεί από την ξηρασία, εσύ μου έδινες κάθε μέρα ένα κομμάτι ψωμί κι ένα ποτήρι κρασί, θέλω αυτό το τσαμπί σταφύλια να σου φέρει λίγο από την αγάπη του ήλιου,την ομορφιά της βροχής και το θεϊκό θαύμα που το γέννησε τόσο όμορφο.
Ο αδελφός θυρωρός τοποθέτησε το τσαμπί μπροστά του κι όλο το πρωί το θαύμαζε: Ήταν πραγματικά όμορφο. Γι' αυτό αποφάσισε να παραδώσει το δώρο στον αβά, που πάντα τον ενθάρρυνε με σοφά λόγια.
Ο αβάς χάρηκε πολύ με τα σταφύλια, θυμήθηκε όμως ότι κάποιος αδελφός στο μοναστήρι είχε αρρωστήσει και σκέφτηκε: "θα του δώσω το τσαμπί. Ποιος ξέρει, μπορεί να φέρει κάποια χαρά στη ζωή του".
Έτσι κι έγινε. Τα σταφύλια δεν έμειναν, όμως, πολλή ώρα στο δωμάτιο του άρρωστου αδελφού, γιατί κι εκείνος συλλογίστηκε: "Ο αδελφός μάγειρας μ' έχει φροντίσει τόσο καιρό, ταΐζοντας με με ό,τι καλύτερο. Σίγουρα θα χαρεί".
Όταν το μεσημέρι εμφανίστηκε ο αδελφός μάγειρας με το γεύμα, αυτός του έδωσε τα σταφύλια.
"Είναι για σένα", είπε ο άρρωστος αδελφός. "Επειδή πάντα βρίσκεσαι σ' επαφή με τα προϊόντα που μας προσφέρει η φύση, θα ξέρεις τι να κάνεις μ' αυτό το δημιούργημα του θεού".
Ο αδελφός μάγειρας έμεινε κατάπληκτος από την ομορφιά του τσαμπιού και σχολίασε με τον βοηθό του πόσο τέλεια ήταν τα σταφύλια. Τόσο τέλεια, που κανείς άλλος δεν θα εκτιμούσε τέτοιο θαύμα της φύσης όσο ο αδελφός σκευοφύλακας, καθώς εκείνος ήταν ο υπεύθυνος για τη φύλαξη της Αγίας Μετάληψης και πολλοί στο μοναστήρι τον θεωρούσαν σαν άγιο άνθρωπο.
Ο σκευοφύλακας με τη σειρά του χάρισε τα σταφύλια στον πιο νεαρό δόκιμο, ώστε να καταλάβει εκείνος, ότι το έργο του θεού φανερώνεται στις πιο μικρές λεπτομέρειες της δημιουργίας. Όταν ο δόκιμος τα πήρε, η καρδιά του δόξαζε τον Κύριο, επειδή δεν είχε ξαναδεί τόσο όμορφο τσαμπί. Την ίδια στιγμή θυμήθηκε την πρώτη φορά που είχε φτάσει στο μοναστήρι και τον άνθρωπο που του είχε ανοίξει την πόρτα - αυτή η χειρονομία του είχε επιτρέψει να βρεθεί σήμερα σ' εκείνη την κοινότητα ανθρώπων που ήξεραν να εκτιμούν τα θαύματα.
Κι έτσι, λίγο πρίν νυχτώσει, έφερε το τσαμπί στον αδελφό θυρωρό.
"Να το απολαύσεις", είπε. "Γιατί εσύ περνάς τον περισσότερο χρόνο εδώ ολομόναχος. Αυτά τα σταφύλια θα σε κάνουν να χαρείς".
Ο αδελφός θυρωρός θεώρησε ότι εκείνο το δώρο προοριζόταν πραγματικά για τον ίδιο, απόλαυσε την κάθε ρόγα του τσαμπιού και κοιμήθηκε ευτυχισμένος.
Κάποια μέρα ένας χωρικός χτύπησε δυνατά την πόρτα ενός μοναστηριού. Όταν ο αδελφός θυρωρός άνοιξε, εκείνος του έδωσε ένα θαυμάσιο τσαμπί σταφύλια.
- Αγαπητέ αδελφέ, αυτά είναι τα πιο ωραία σταφύλια του αμπελιού μου. Ήρθα εδώ να σου τα χαρίσω.
- Ευχαριστώ! θα τα πάω αυτά στον αβά, θα χαρεί πολύ με τέτοιο δώρο.
- Όχι! Για σένα τα έφερα.
- Για μένα; Ο αδελφός κοκκίνισε, επειδή αισθάνθηκε ότι δεν άξιζε ένα τέτοιο δώρο της φύσης.
- Ναί! επέμενε ο χωρικός. Γιατί πάντα μου άνοιγες την πόρτα, όταν εγώ χτυπούσα. Όταν χρειαζόμουν βοήθεια, επειδή η σοδειά μου είχε καταστραφεί από την ξηρασία, εσύ μου έδινες κάθε μέρα ένα κομμάτι ψωμί κι ένα ποτήρι κρασί, θέλω αυτό το τσαμπί σταφύλια να σου φέρει λίγο από την αγάπη του ήλιου,την ομορφιά της βροχής και το θεϊκό θαύμα που το γέννησε τόσο όμορφο.
Ο αδελφός θυρωρός τοποθέτησε το τσαμπί μπροστά του κι όλο το πρωί το θαύμαζε: Ήταν πραγματικά όμορφο. Γι' αυτό αποφάσισε να παραδώσει το δώρο στον αβά, που πάντα τον ενθάρρυνε με σοφά λόγια.
Ο αβάς χάρηκε πολύ με τα σταφύλια, θυμήθηκε όμως ότι κάποιος αδελφός στο μοναστήρι είχε αρρωστήσει και σκέφτηκε: "θα του δώσω το τσαμπί. Ποιος ξέρει, μπορεί να φέρει κάποια χαρά στη ζωή του".
Έτσι κι έγινε. Τα σταφύλια δεν έμειναν, όμως, πολλή ώρα στο δωμάτιο του άρρωστου αδελφού, γιατί κι εκείνος συλλογίστηκε: "Ο αδελφός μάγειρας μ' έχει φροντίσει τόσο καιρό, ταΐζοντας με με ό,τι καλύτερο. Σίγουρα θα χαρεί".
Όταν το μεσημέρι εμφανίστηκε ο αδελφός μάγειρας με το γεύμα, αυτός του έδωσε τα σταφύλια.
"Είναι για σένα", είπε ο άρρωστος αδελφός. "Επειδή πάντα βρίσκεσαι σ' επαφή με τα προϊόντα που μας προσφέρει η φύση, θα ξέρεις τι να κάνεις μ' αυτό το δημιούργημα του θεού".
Ο αδελφός μάγειρας έμεινε κατάπληκτος από την ομορφιά του τσαμπιού και σχολίασε με τον βοηθό του πόσο τέλεια ήταν τα σταφύλια. Τόσο τέλεια, που κανείς άλλος δεν θα εκτιμούσε τέτοιο θαύμα της φύσης όσο ο αδελφός σκευοφύλακας, καθώς εκείνος ήταν ο υπεύθυνος για τη φύλαξη της Αγίας Μετάληψης και πολλοί στο μοναστήρι τον θεωρούσαν σαν άγιο άνθρωπο.
Ο σκευοφύλακας με τη σειρά του χάρισε τα σταφύλια στον πιο νεαρό δόκιμο, ώστε να καταλάβει εκείνος, ότι το έργο του θεού φανερώνεται στις πιο μικρές λεπτομέρειες της δημιουργίας. Όταν ο δόκιμος τα πήρε, η καρδιά του δόξαζε τον Κύριο, επειδή δεν είχε ξαναδεί τόσο όμορφο τσαμπί. Την ίδια στιγμή θυμήθηκε την πρώτη φορά που είχε φτάσει στο μοναστήρι και τον άνθρωπο που του είχε ανοίξει την πόρτα - αυτή η χειρονομία του είχε επιτρέψει να βρεθεί σήμερα σ' εκείνη την κοινότητα ανθρώπων που ήξεραν να εκτιμούν τα θαύματα.
Κι έτσι, λίγο πρίν νυχτώσει, έφερε το τσαμπί στον αδελφό θυρωρό.
"Να το απολαύσεις", είπε. "Γιατί εσύ περνάς τον περισσότερο χρόνο εδώ ολομόναχος. Αυτά τα σταφύλια θα σε κάνουν να χαρείς".
Ο αδελφός θυρωρός θεώρησε ότι εκείνο το δώρο προοριζόταν πραγματικά για τον ίδιο, απόλαυσε την κάθε ρόγα του τσαμπιού και κοιμήθηκε ευτυχισμένος.
-
margaritarenia
- Δημοσιεύσεις: 16541
- Εγγραφή: 04 Μάιος 2007 4:02 pm
Απόφαση να μην επιτρέψω σε κανεναν να με εκπλήξει. Ο μονος που εχει αυτο το δικαίωμα είναι ο Εαυτος μου και ο Θεος μεσα μου
https://m.youtube.com/watch?v=3YDz-ftqr1g#dialog
https://m.youtube.com/watch?v=3YDz-ftqr1g#dialog
Η μικρή νεράιδα
Μια φορά και έναν καιρό, στη μέση ενός μεγάλου δάσους, όπου ο χειμώνας είχε απλώσει τα παγοκρύσταλλά του, υπήρχε μια γαλάζια λίμνη. Στο βυθό είχε το χρυσό της παλάτι μια μικρή νεράιδα. Αυτή η νεράιδα είχε δυο αδέλφια. Τον Ήλιο και το Φεγγάρι. Κάθε πρωί μόλις ο Ήλιος έστελνε τις ζεστές του ακτίνες ζέσταινε τα νερά τις λίμνης, ένας παφλασμός ακουγόταν και από το άφρισμά του ξεπρόβαλλε πάντα η Ροδούλα έτσι έλεγαν την μικρή νεράιδα). Η Ροδούλα καθόταν στην άκρη της γαλάζιας λίμνης και κρατώντας την παλιά της κιθάρα σιγοτραγουδούσε για τον Βασιλιά της θάλασσας, για τα καράβια που ταξίδευαν στους Ωκεανούς, για τους ψαράδες με τα χιλιομπαλωμένα δίχτυα και για την θάλασσα την γλυκοθάλασσα την ανθρωποπλανεύτρα.
Σαν έφτανε όμως το βράδυ έπρεπε να χαιρετίσει και τον άλλο της αδελφό. Το Φεγγάρι. Ντυνόταν στα λευκά, κρέμαγε στο λαιμό της τον κοραλλένιο της κολιέ και ξανάπαιρνε την παλιά της κιθάρα αρχίζοντας πάλι ένα άλλο τραγούδι για τα αστέρια που στόλιζαν το βράδυ τον ουρανό, για τα ζωάκια που κουρνιάζουν στις κουφάλες των δέντρων για να κοιμηθούν για την γλυκιά ηρεμία και την γαλήνη που αξίζει να την μοιράζεσαι με κάποιον.
Κάποτε τα ζωάκια του δάσους σκέφτηκαν να πάνε περίπατο στην γαλάζια λίμνη. Πήραν τα σακίδιά τους και ξεκίνησαν τραγουδώντας. Σαν έφτασαν είδαν την Ροδούλα να κάθεται στην άκρη της λίμνης, κρατώντας ένα κάτασπρο πουλάκι με δυο χρυσά φτερά. Τα ζωάκια καλημέρισαν την Ροδούλα κι άρχισαν να παίζουν. Τότε έγινε κάτι απίστευτο. Το πουλάκι με τα χρυσά φτερά άρχισε να μιλά με ανθρώπινη φωνή στην μικρή νεράιδα λέγοντας:
«Ροδούλα, στο κέντρο της λίμνης, αν κατεβείς, τύχη σε περιμένει και μην αντισταθείς»
Εκείνη απορημένη κοίταξε το πουλάκι κι εκείνο χάθηκε στο δάσος. Αποχαιρέτησε τα ζωάκια και δίνοντας μια βουτιά η μικρή νεράιδα κατέβηκε στο κέντρο της λίμνης όπως της είχε πει το πουλάκι. Εκεί τι να δει! Το χρυσό της παλάτι γεμάτο υπηρέτες, αξιωματικούς, αυλικούς και πάνω στο θρόνο της οι δυο χρυσές φτερούγες από το κάτασπρο πουλάκι! Ο Ήλιος και το Φεγγάρι, τα αδέλφια της υποκλίθηκαν στο πέρασμά της, εκείνη προχώρησε στο θρόνο, έπιασε τις φτερούγες, τις φίλησε και μονομιάς ένα λαμπερό φως πλημμύρισε το παλάτι ολόκληρο. Μέσα από το φως φανερώθηκε ένα πανέμορφο βασιλόπουλο που πλησίασε την Ροδούλα και στάθηκε μπροστά της.
- Ευχαριστώ Ροδούλα, είπε και της φίλησε τα χέρια. Έλυσες τα μάγια του κακού πνεύματος της λίμνης που νόμιζε ότι θα σε έκανε γυναίκα του. Εγώ του αντιστάθηκα και του είπα πως είσαι δική μου. Τότε με μεταμόρφωσε σε πουλί με χρυσά φτερά και θα έπαιρνα την ανθρώπινη μορφή μου μόνο αν φιλούσες τα φτερά μου και δεν τα πέταγες για να καθίσεις στον θρόνο σου.
Έτσι το βασιλόπουλο παντρεύτηκε την μικρή νεράιδα έφτιαξαν ένα δοξασμένο βασίλειο και ζούσαν ευτυχισμένοι κυβερνώντας δίκαια τον λαό.
Ο Ήλιος κάθε μέρα έστελνε τις ζεστές του χαμογελαστές καλημέρες του, και το Φεγγάρι το ασημένιο του φως που ακουμπούσε το μαξιλάρι τους όταν το βράδυ γλυκά γλυκά πηγαίνανε να κοιμηθούν.
Από τότε κανείς δεν ξαναείδε την γαλάζια λίμνη κι έχουν να λένε πως κάποτε κάποτε βλέπουν να περπατά στο σημείο εκείνο μια μικρή νεράιδα κρατώντας μια παλιά κιθάρα που σιγοτραγουδά. Λένε ακόμα πως όποιος ακούσει το τραγούδι της νοιώθει μια αγάπη που δεν γιατρεύεται ποτέ.
Μια φορά και έναν καιρό, στη μέση ενός μεγάλου δάσους, όπου ο χειμώνας είχε απλώσει τα παγοκρύσταλλά του, υπήρχε μια γαλάζια λίμνη. Στο βυθό είχε το χρυσό της παλάτι μια μικρή νεράιδα. Αυτή η νεράιδα είχε δυο αδέλφια. Τον Ήλιο και το Φεγγάρι. Κάθε πρωί μόλις ο Ήλιος έστελνε τις ζεστές του ακτίνες ζέσταινε τα νερά τις λίμνης, ένας παφλασμός ακουγόταν και από το άφρισμά του ξεπρόβαλλε πάντα η Ροδούλα έτσι έλεγαν την μικρή νεράιδα). Η Ροδούλα καθόταν στην άκρη της γαλάζιας λίμνης και κρατώντας την παλιά της κιθάρα σιγοτραγουδούσε για τον Βασιλιά της θάλασσας, για τα καράβια που ταξίδευαν στους Ωκεανούς, για τους ψαράδες με τα χιλιομπαλωμένα δίχτυα και για την θάλασσα την γλυκοθάλασσα την ανθρωποπλανεύτρα.
Σαν έφτανε όμως το βράδυ έπρεπε να χαιρετίσει και τον άλλο της αδελφό. Το Φεγγάρι. Ντυνόταν στα λευκά, κρέμαγε στο λαιμό της τον κοραλλένιο της κολιέ και ξανάπαιρνε την παλιά της κιθάρα αρχίζοντας πάλι ένα άλλο τραγούδι για τα αστέρια που στόλιζαν το βράδυ τον ουρανό, για τα ζωάκια που κουρνιάζουν στις κουφάλες των δέντρων για να κοιμηθούν για την γλυκιά ηρεμία και την γαλήνη που αξίζει να την μοιράζεσαι με κάποιον.
Κάποτε τα ζωάκια του δάσους σκέφτηκαν να πάνε περίπατο στην γαλάζια λίμνη. Πήραν τα σακίδιά τους και ξεκίνησαν τραγουδώντας. Σαν έφτασαν είδαν την Ροδούλα να κάθεται στην άκρη της λίμνης, κρατώντας ένα κάτασπρο πουλάκι με δυο χρυσά φτερά. Τα ζωάκια καλημέρισαν την Ροδούλα κι άρχισαν να παίζουν. Τότε έγινε κάτι απίστευτο. Το πουλάκι με τα χρυσά φτερά άρχισε να μιλά με ανθρώπινη φωνή στην μικρή νεράιδα λέγοντας:
«Ροδούλα, στο κέντρο της λίμνης, αν κατεβείς, τύχη σε περιμένει και μην αντισταθείς»
Εκείνη απορημένη κοίταξε το πουλάκι κι εκείνο χάθηκε στο δάσος. Αποχαιρέτησε τα ζωάκια και δίνοντας μια βουτιά η μικρή νεράιδα κατέβηκε στο κέντρο της λίμνης όπως της είχε πει το πουλάκι. Εκεί τι να δει! Το χρυσό της παλάτι γεμάτο υπηρέτες, αξιωματικούς, αυλικούς και πάνω στο θρόνο της οι δυο χρυσές φτερούγες από το κάτασπρο πουλάκι! Ο Ήλιος και το Φεγγάρι, τα αδέλφια της υποκλίθηκαν στο πέρασμά της, εκείνη προχώρησε στο θρόνο, έπιασε τις φτερούγες, τις φίλησε και μονομιάς ένα λαμπερό φως πλημμύρισε το παλάτι ολόκληρο. Μέσα από το φως φανερώθηκε ένα πανέμορφο βασιλόπουλο που πλησίασε την Ροδούλα και στάθηκε μπροστά της.
- Ευχαριστώ Ροδούλα, είπε και της φίλησε τα χέρια. Έλυσες τα μάγια του κακού πνεύματος της λίμνης που νόμιζε ότι θα σε έκανε γυναίκα του. Εγώ του αντιστάθηκα και του είπα πως είσαι δική μου. Τότε με μεταμόρφωσε σε πουλί με χρυσά φτερά και θα έπαιρνα την ανθρώπινη μορφή μου μόνο αν φιλούσες τα φτερά μου και δεν τα πέταγες για να καθίσεις στον θρόνο σου.
Έτσι το βασιλόπουλο παντρεύτηκε την μικρή νεράιδα έφτιαξαν ένα δοξασμένο βασίλειο και ζούσαν ευτυχισμένοι κυβερνώντας δίκαια τον λαό.
Ο Ήλιος κάθε μέρα έστελνε τις ζεστές του χαμογελαστές καλημέρες του, και το Φεγγάρι το ασημένιο του φως που ακουμπούσε το μαξιλάρι τους όταν το βράδυ γλυκά γλυκά πηγαίνανε να κοιμηθούν.
Από τότε κανείς δεν ξαναείδε την γαλάζια λίμνη κι έχουν να λένε πως κάποτε κάποτε βλέπουν να περπατά στο σημείο εκείνο μια μικρή νεράιδα κρατώντας μια παλιά κιθάρα που σιγοτραγουδά. Λένε ακόμα πως όποιος ακούσει το τραγούδι της νοιώθει μια αγάπη που δεν γιατρεύεται ποτέ.
Ελλάκι γιατι δεν βάζεις αυτές τις ιστορίες στην ενότητα για νεράιδες?
΄Εχει μείνει σιωπηλό, από τότε που ο Γιαννάκης δεν μπαίνει!
΄Εχει μείνει σιωπηλό, από τότε που ο Γιαννάκης δεν μπαίνει!
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι