Πολλές φορές αφήνουμε αυτό που μας κάνει χαρούμενους και φέρνει συγκίνηση στην καρδιά μας, έξω από τις επιλογές μας, γιατί δεν τολμάμε να το βάλουμε μέσα στην Ζωή μας...
Είναι πολλά τα εμπόδια που το κάνουμε αυτό...Ένα από αυτά είναι ότι νομίζουμε πως η Χαρά έχει συγκεκριμένα όρια και πλαίσια και για εμάς ίσως είναι απαγορευμένη...
Ξεχάσαμε να ποτίσουμε το λουλουδάκι, γιατί νομίζουμε ότι αυτονόητα εκείνο θα μεγαλώσει και θα ανθίσει από μόνο του...
Και όταν το δούμε μαραμένο, λέμε "ωχ μαράθηκε" και πάμε να πάρουμε ένα άλλο...
ή προσπαθούμε να το ξαναζωντανέψουμε, αλλά είναι αργά...
Εκτιμάς κάτι όσο το έχεις...Όταν το χάσεις δεν έχει νόημα να κάνεις πως το εκτίμησες ξαφνικά...
Έτσι και με την Αγάπη...Συνήθως την εκτιμάμε όταν πια την έχουμε χάσει...
Μα το λουλουδάκι που το άφησες να μαραθεί, όσο και να το ποτίσεις μαραμένο θα μείνει...
Χρειάζεται να αναλαμβάνουμε την ευθύνη γι' αυτό που αφήσαμε να φύγει, γιατί δεν τολμήσαμε να το βάλουμε στην Ζωή μας ή γιατί ίσως δεν είδαμε εγκαίρως ότι ήταν στην Ζωή μας και εμείς το πετάγαμε έξω από τον φόβο μας
Mεγάλε Ιερέα, εσύ μου είπες να πάω στην άκρη του Σύμπαντος και να βρω την Αγαπημένη μου Ψυχή.
Μου είπες ότι αυτή η άκρη, είναι η Αρχή μου...
Και πήγα...
Βάλε τα χέρια σου πάνω στο Σώμα και ανάσαινε βαθιά, μου είπες.
Και ανάσανα...
Πέρασε τα χέρια σου μέσα στο Σώμα και άγγιξε βαθιά, μου είπες.
Και άγγιξα...
Ρίξε ένα δάκρυ σου στην Καρδιά και νιώσε, μου είπες.
Κι ένιωσα…
Σηκώθηκες Αγαπημένη μου Ψυχή και ανάσαινες, άγγιζες, δάκρυζες…
Κι εγώ έπρεπε να σε οδηγήσω στην άκρη του Σύμπαντος, για να μάθεις να Ζεις…
Σε πήρα από το χέρι και σε οδήγησα στην Αρχή!
Τι κι αν δεν την αντιλήφθηκες με μιας…
Τι κι αν με «πέταξες» στο κενό…
Εγώ δεν έπαθα τίποτα, εσύ όμως έμεινες μόνη σου, Αγαπημένη μου ψυχή…
Χωρίς Εμένα…
Και είναι δύσκολο να βρεθείς στην Αρχή, χωρίς να έχεις «κάποιον» μαζί σου…
Κάποιον που ξέρει πως η Αγάπη είναι η Αρχή…
Κάποιον που ξέρει πως η ανάσα, το άγγιγμα και το δάκρυ είναι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ…
