Η ΖΩΗ ΜΑΣ...

[ALEXOULA]

[lazaros]

Μου άρεσε πάρα πολύ που περιέγραφε συναισθήματα...περιέγραφε συνεχώς πως ένιωθε....ήταν τόσο όμορφο...όλοι συγκινήθηκαν αλλά άνοιξαν τα αυτιά τους επειδή είχε κινητικό πρόβλημα και δεν τους καθρέφτιζε κάτι....αλλιώς θα τον κρίνανε μέχρι εσχάτων...μου άρεσε η ανθρωπιά του και μου έδωσε δύναμη η θέληση του να υπερνικήση όλες αυτές τις δυσκολίες που είχε που οι περισσότεροι θα τις ένιωθαν ανυπερβλητες...επίσης με στεναχώρησε που στην χώρα μας δεν έχουμε την υποδομή αλλά και την παιδεία.... ώστε άνθρωποι με κινητικά προβλήματα να μπορούν να είναι ενεργά μέλη της κοινωνίας στην κινησιολογία τους....στην ελευθερία τους να πάνε για καφέ αλλά και οπουδήποτε επιθυμούν....

[Vasoula]

Αφιερώστε λίγα λεπτά και διαβάστε: Mία ιστορία που αξίζει.



Με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς απλώς μια γριούλα.

Έσερνε τα βήματά της στο χιόνι, μόνη, παρατημένη, με σκυμμένο κεφάλι. Όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο της πόλης αποτραβούσαν το βλέμμα τους, για να μη... θυμηθούν ότι τα βάσανα και οι πόνοι δε σταματούν όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα. Ένα νέο ζευγάρι μιλούσε και γελούσε με τα χέρια γεμάτα από ψώνια και δώρα και δεν πρόσeξαν τη γριούλα. Μια μητέρα με δυο παιδιά βιάζονταν να πάνε στο σπίτι της γιαγιάς. Δεν έδωσαν προσοχή.

Ένας παπάς είχε το νου του σε ουράνια θέματα και δεν την πρόσeξε.

Αν πρόσεχαν όλοι αυτοί, θα έβλεπαν ότι η γριά δε φορούσε παπούτσια. Περπατούσε ξυπόλητη στον πάγο και το χιόνι. Με τα δυο της χέρια η γριούλα μάζεψε το χωρίς κουμπιά παλτό της στο λαιμό. Φορούσε ένα χρωματιστό φουλάρι στο κεφάλι· σταμάτησε στη στάση σκυφτή και περίμενε το λεωφορείο. Ένας κύριος που κρατούσε μια σοβαρή τσάντα περίμενε κι αυτός στη στάση, αλλά κρατούσε μια απόσταση. Μια κοπέλα περίμενε κι αυτή, κοίταξε πολλές φορές τα πόδια της γριούλας, δε μίλησε.
Ήρθε το λεωφορείο και η γριούλα ανέβηκε αργά και με δυσκολία. Κάθισε στο πλαϊνό κάθισμα, αμέσως πίσω από τον οδηγό.
Ο κύριος και η κοπέλα πήγαν βιαστικά προς τα πίσω καθίσματα.
Ο άντρας που καθόταν δίπλα στη γριούλα στριφογύριζε στο κάθισμα κι έπαιζε με τα δάχτυλά του. «Γεροντική άνοια», σκέφτηκε.
Ο οδηγός είδε τα γυμνά πόδια και σκέφτηκε: «Αυτή η γειτονιά βυθίζεται όλο και πιο πολύ στη φτώχεια. Καλύτερα να με βάλουν στην άλλη γραμμή, της λεωφόρου».
Ένα αγοράκι έδειξε τη γριά. «Κοίταξε, μαμά, αυτή η γριούλα είναι ξυπόλυτη». Η μαμά ταράχτηκε και του χτύπησε το χέρι.
«Μη δείχνεις τους ανθρώπους, Αντρέα! Δεν είναι ευγενικό να δείχνεις». «Αυτή θα έχει μεγάλα παιδιά», είπε μια κυρία που φορούσε γούνα. «Τα παιδιά της πρέπει να ντρέπονται».
Αισθάνθηκε ανώτερη, αφού αυτή φρόντισε τη μητέρα της.
Μια δασκάλα στη μέση του λεωφορείου στερέωσε τα δώρα που είχε στα πόδια της. «Δεν πληρώνουμε αρκετούς φόρους, για να αντιμετωπίζονται καταστάσεις σαν αυτές;» είπε σε μια φίλη της που ήταν δίπλα της. «Φταίνε οι δεξιοί», απάντησε η φίλη της.
«Παίρνουν από τους φτωχούς και δίνουν στους πλούσιους».

«Όχι, φταίνε οι άλλοι», μπήκε στη συζήτηση ένας ασπρομάλλης. «Με τα προγράμματα πρόνοιας κάνουν τους πολίτες τεμπέληδες και φτωχούς». «Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν ν’ αποταμιεύουν», είπε ένας άλλος που έμοιαζε μορφωμένος.
«Αν αυτή η γριά αποταμίευε όταν ήταν νέα, δε θα υπέφερε σήμερα». Και όλοι αυτοί ήταν ικανοποιημένοι για την οξύνοιά τους που έβγαλε τέτοια βαθιά ανάλυση.
Αλλ’ ένας έμπορος αισθάνθηκε προσβολή από τις εξ αποστάσεως μουρμούρες των συμπολιτών του. Έβγαλε το πορτοφόλι του και τράβηξε ένα εικοσάρι. Περπάτησε στο διάδρομο και το έβαλε στο τρεμάμενο χέρι της γριούλας. «Πάρε, κυρία, ν’ αγοράσεις παπούτσια». Η γριούλα τον ευχαρίστησε κι εκείνος γύρισε στη θέση του ευχαριστημένος, που ήταν άνθρωπος της δράσης.
Μια καλοντυμένη κυρία τα πρόσeξε όλα αυτά και άρχισε να προσεύχεται από μέσα της. «Κύριε, δεν έχω χρήματα. Αλλά μπορώ ν’ απευθυνθώ σε σένα. Εσύ έχεις μια λύση για όλα. Όπως κάποτε έριξες το μάννα εξ ουρανού, και τώρα μπορείς να δώσεις ό,τι χρειάζεται η κυρούλα αυτή για τα Χριστούγεννα».
Στην επόμενη στάση ένα παλικάρι μπήκε στο λεωφορείο.

Φορούσε ένα χοντρό μπουφάν, είχε ένα καφέ φουλάρι και ένα μάλλινο καπέλο που κάλυπτε και τα αυτιά του. Ένα καλώδιο συνέδεε το αυτί του με μια συσκευή μουσικής. Ο νέος κουνούσε το σώμα του με τη μουσική που άκουε. Πήγε και κάθισε απέναντι στη γριούλα. Όταν είδε τα ξυπόλυτα πόδια της, το κούνημα σταμάτησε. Πάγωσε. Τα μάτια του πήγαν από τα πόδια της γιαγιάς στα δικά του. Φορούσε ακριβά ολοκαίνουρια παπούτσια. Μάζευε λεφτά αρκετό καιρό για να τα αγοράσει και να κάνει εντύπωση στην παρέα.
Το παλικάρι έσκυψε και άρχισε να λύνει τα παπούτσια του. Έβγαλε τα εντυπωσιακά παπούτσια και τις κάλτσες. Γονάτισε μπροστά στη γριούλα. «Γιαγιά, βλέπω ότι δεν έχεις παπούτσια. Εγώ έχω κι άλλα». Προσεκτικά κι απαλά σήκωσε τα παγωμένα πόδια και της φόρεσε πρώτα τις κάλτσες κι ύστερα τα παπούτσια του. Η γριούλα τον ευχαρίστησε συγκινημένη.
Τότε το λεωφορείο έκανε πάλι στάση. Ο νέος κατέβηκε και προχώρησε ξυπόλυτος στο χιόνι. Οι επιβάτες μαζεύτηκαν στα παράθυρα και τον έβλεπαν καθώς βάδιζε προς το σπίτι του. «Ποιος είναι;», ρώτησε ένας. «Πρέπει να είναι άγιος», είπε κάποιος. «Πρέπει να είναι άγγελος», είπε ένας άλλος. «Κοίτα! Έχει φωτοστέφανο στο κεφάλι!» φώναξε κάποιος. «Είναι ο Χριστός!» είπε η ευσεβής κυρία. Αλλά το αγοράκι, που είχε δείξει με το δάχτυλο τη γιαγιά, είπε: «Όχι, μαμά τον είδα πολύ καλά. Ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ…».





http://www.magazine.gr/?arthro=7825" onclick="window.open(this.href);return false;

[Βικούλα]

πολύ ομορφη ιστορία..

[Έφη]

[Annoula]

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

[Giotoula]

[nondas]

[Λιζούλα]

[eirini]

[Ελενίτσα]

[AMALIA]

[ARTYADIS]

Αχ, Βασούλα μου, πόσο συγκινητικό, πόσο Ανθρώπινο!

[Vasoula]

όμως η ιστορία τούτη δίνει και ένα άλλο μήνυμα...

οποιοσδήποτε εκφραστεί σαν Άνθρωπος, αμέσως θεωρείται άγγελος, θεός ή κάτι άλλο, εκτός από άνθρωπος...

Όταν ξεκίνησε ο χριστιανισμός να γίνεται δόγμα, τούτο ήταν το κριτήριο για να θεωρηθεί ο Ιησούς, θεός...

ότι αυτά που έκανε, δεν μπορούσε να τα κάνει κανένας άλλος άνθρωπος, άρα ήταν θεός...
Από αυτές τις ιδιοφυΐες που σκέφτονταν πάνω σ' αυτό, για να βγάλουν συμπεράσματα και αποφάσεις για το δόγμα, κανείς δεν είχε την Λογική και την Νοημοσύνη να σκεφτεί ότι έτσι είναι ο Άνθρωπος και να ανοίξει τον Δρόμο της Αληθινής Φύσης των Ανθρώπων...

σκεφτείτε το...

Το συνηθισμένο δηλαδή που επικρατεί μεταξύ των ανθρώπων, είναι ότι οι άνθρωποι είναι κακοί και αμαρτωλοί...(συνήθως οι άλλοι ή και όλοι μαζί). Χαμένα πήγαν τα μηνύματα του Ανθρώπου, από την επικρατούσα άποψη, ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι σαν και εκείνον!
Πιο μούφα πεθαίνεις...